គោលការណ៍នៃការងារបម្រើ
តើយើងអាចបង្កើតវប្បធម៌នៃ ការរាប់រកគ្នានៅព្រះវិហារយ៉ាងដូចម្ដេច ?
លីអាហូណា ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ២០១៩
រចនារូបភាពមកពី Getty Images
ពេលយើងទៅវួដ និងសាខារបស់យើង នោះយើងឃើញមនុស្សដែលហាក់ដូចជាចូលចំណោមយ៉ាងងាយ ។ អ្វីដែលយើងពុំចាប់អារម្មណ៍នោះគឺថា ទោះបីនៅក្នុងអ្នកដែលហាក់ដូចជាចូលចំណោមគ្នាក្តី ក៏មានមនុស្សជាច្រើនដែលមានអារម្មណ៍ថាគេមិនស្វាគមន៍ខ្លួនដែរ ។ ឧទាហរណ៍ ថ្មីៗនេះការសិក្សាមួយបានរកឃើញថា យុវវ័យនៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិកស្ទើរតែជិតពាក់កណ្តាល បានរាយការណ៍ពីការមានអារម្មណ៍ឯកោ គេមិនលេងចូល ឬផ្តាច់ខ្លួនចេញពីមនុស្សដទៃ ។១
វាសំខាន់ដើម្បីមានអារម្មណ៍ថាគេរាប់រកយើង ។ វាគឺជាតម្រូវការគ្រឹះរបស់មនុស្ស ហើយពេលយើងមានអារម្មណ៍ថាគេមិនរាប់រកយើង នោះយើងឈឺចាប់ ។ ការពុំត្រូវបានគេរាប់រកអាចបង្កើតឲ្យមានអារម្មណ៍កើតទុក្ខ ឬកំហឹង ។២ ពេលយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនចុះចំណោមគេ នោះយើងទំនងជារកមើលកន្លែងមួយដែលយើងមានអារម្មណ៍សុខស្រួលជាង ។ យើងត្រូវជួយមនុស្សគ្រប់រូបឲ្យមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេគឺផ្នែកមួយនៃព្រះវិហារ ។
ការរាប់រកគ្នាដូចព្រះអង្គសង្គ្រោះ
ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺជាគំរូដ៏ឥតខ្ចោះនៃការផ្តល់តម្លៃ និងរាប់រកមនុស្សដទៃ ។ ពេលទ្រង់បានជ្រើសរើសពួកសាវករបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់ពុំផ្តោតព្រះទ័យលើស្ថានភាពជីវិត ទ្រព្យសម្បត្តិ ឬវិជ្ជាជីវៈដ៏កោតសរសើរនោះឡើយ ។ ទ្រង់បានផ្តល់តម្លៃដល់ស្ត្រីសាសន៍សាម៉ារីនៅឯអណ្តូងទឹក ដោយថ្លែងទីបន្ទាល់ដល់នាងអំពីភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ ទោះបីជាពួកសាសន៍សាម៉ារីមើលងាយពួកសាសន៍យូដាបែបណាក្តី ( សូមមើល យ៉ូហាន ៤ ) ។ ទ្រង់ទតទៅលើដួងចិត្ត ហើយពុំរើសមុខអ្នកណាឡើយ ( សូមមើល សាំយូអែលទី១ ១៦:៧; គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ៣៨:១៦, ២៦ ) ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានបន្ទូលដូចនេះ ៖
« ខ្ញុំឲ្យសេចក្តីបញ្ញត្តិមួយថ្មីដល់អ្នករាល់គ្នា គឺឲ្យអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់គ្នា ដូចជាខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នាដែរ ។
គេនឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំ ដោយសារសេចក្តីនេះឯងគឺ ដោយអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក » ( យ៉ូហាន ១៣:៣៤–៣៥ ) ។
តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ?
ជួនកាល វាពិបាកដើម្បីប្រាប់ថា បុគ្គលម្នាក់មានអារម្មណ៍ថា គាត់ត្រូវបានគេមិនរាប់រក ។ ភាគច្រើនមនុស្សពុំនិយាយវាឡើយ—យ៉ាងហោចណាស់ពួកគេមិនបង្ហាញវាច្បាស់ក្រឡែតឡើយ ។ ប៉ុន្តែដោយមានដួងចិត្តនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ការដឹកនាំនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងការខិតខំដើម្បីដឹង នោះយើងអាចដឹង ពេលបុគ្គលណាម្នាក់មានអារម្មណ៍ថា គាត់មិនត្រូវបានគេរាប់រកនៅការប្រជុំ និងសកម្មភាពនានានៅព្រះវិហារ ។
សញ្ញាដែលអាចមាន ពេលនរណាម្នាក់មានអារម្មណ៍ថាគេមិនរាប់រក ៖
-
ភាសាកាយវិការដែលបិទបាំង ដូចជាឈរឱបដៃយ៉ាងណែន ឬភ្នែកសម្លឹងមើលក្រោមជានិច្ច ។
-
អង្គុយនៅជួរក្រោយគេក្នុងបន្ទប់ ឬអង្គុយតែម្នាក់ឯង ។
-
ពុំចូលរួម ឬចូលរួមព្រះវិហារមិនទៀងទាត់ ។
-
ចេញពីការប្រជុំ ឬសកម្មភាពនានាមុនម៉ោងកំណត់ ។
-
ពុំចូលរួមនៅក្នុងការសន្ទនា ឬមេរៀន ។
ទាំងនេះអាចជាសញ្ញានៃអារម្មណ៍ផ្សេងទៀតផងដែរ ដូចជា អៀន ថប់បារម្ភ ឬរសាប់រសល់ ។ សមាជិកអាចមានអារម្មណ៍ « ផ្សេងគ្នា » ពេលពួកគេក្លាយជាសមាជិកថ្មីនៅក្នុងសាសនាចក្រ ពេលពួកគេមកពីប្រទេស ឬវប្បធម៌ផ្សេង ឬមានបទពិសោធន៍ផ្លាស់ប្តូរជីវិតដែលប៉ះទង្គិចអារម្មណ៍ ដូចជាការលះលែង មរណភាពរបស់សមាជិកគ្រួសារ ឬត្រឡប់មកពីបេសកកម្មវិញមុនកំណត់ ។
មិនថាវាជាហេតុផលណាទេ យើងពុំគួររារែងក្នុងការឈោងទៅជួយដោយក្តីស្រឡាញ់ឡើយ ។ អ្វីដែលយើងនិយាយ និងអ្វីដែលយើងធ្វើអាចបង្កើតអារម្មណ៍មួយដែលមនុស្សទាំងអស់មានអារម្មណ៍ថា ពួកគេមានអ្នកស្វាគមន៍ ហើយពួកគេមានអ្នកត្រូវការពួកគេ ។
វិធីមួយចំនួនដើម្បីជួយឲ្យមានអារម្មណ៍រាប់រក និងស្វាគមន៍
-
កុំអង្គុយក្បែរមនុស្សដដែលៗនៅព្រះវិហារ ។
-
កុំមើលតែសំបកក្រៅរបស់មនុស្ស តែត្រូវមើលភាពពិតនៃមនុស្សនោះ ។ ( សម្រាប់ប្រធានបទនេះ សូមមើល « ការងារបម្រើគឺការមើលទៅមនុស្សដទៃ ដូចព្រះអង្គសង្គ្រោះទ្រង់ទត » លីអាហូណា ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ២០១៩ ទំព័រ ៨–១១ ) ។
-
បញ្ចូលមនុស្សដទៃនៅក្នុងការសន្ទនា ។
-
អញ្ជើញមនុស្សដទៃឲ្យក្លាយជាផ្នែកមួយនៃជីវិតអ្នក ។ អ្នកអាចបញ្ចូលពួកគេទៅក្នុងសកម្មភាពនានាដែលអ្នកកំពុងដាក់ផែនការ ។
-
ស្វែងរក និងបង្កើតចំណាប់អារម្មណ៍រួម ។
-
សូមកុំឈប់រាប់អានមនុស្ស ដោយគ្រាន់តែបុគ្គលនោះពុំមានអ្វីដូចដែលអ្នករំពឹងចង់បាន ។
-
ពេលអ្នកឃើញបុគ្គលនោះមានអ្វីមួយពិសេស សូមចាប់អារម្មណ៍លើលក្ខណៈពិសេសនោះ ជាជាងការមើលរំលង ឬព្រងើយកន្តើយនឹងលក្ខណៈពិសេសនោះ ។
-
បង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងថ្លែងពាក្យសរសើរដោយស្មោះសរ ។
-
ឆ្លៀតពេលគិតអំពីអត្ថន័យពិតប្រាកដ នៅពេលយើងនិយាយថា សាសនាចក្រគឺសម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូប ទោះពួកគេមានភាពខុសប្លែកគ្នាក្តី ។ តើយើងអាចធ្វើឲ្យរឿងនេះក្លាយជាការពិតដោយរបៀបណា ?
វាពុំងាយស្រួលជានិច្ចទេ ដើម្បីមានអារម្មណ៍សុខស្រួលនៅជុំវិញមនុស្សដែលមានភាពខុសប្លែកពីយើងនោះ ។ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងការអនុវត្ត នោះយើងអាចស្វែងរកតម្លៃនៅក្នុងភាពខុសប្លែកគ្នាបានប្រសើរឡើង ហើយមានអំណរគុណចំពោះលក្ខណៈពិសេសដែលបុគ្គលម្នាក់ៗបានរួមចំណែក ។ ដូចអែលឌើរ ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ កូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀនថា ភាពផ្សេងៗគ្នារបស់យើងអាចជួយយើងឲ្យក្លាយជាមនុស្សកាន់តែប្រសើរ កាន់តែរីករាយឡើង ៖ « ចូរមកជួយយើងស្ថាបនា និងពង្រឹងវប្បធម៌មួយនៃការព្យាបាល សន្តានចិត្តល្អ និងមានសេចក្តីមេត្តាករុណាចំពោះបុត្រាបុត្រីទាំងអស់របស់ព្រះ » ។៣
បានទទួលពរតាមរយៈការរាប់រក
គ្រីស្ទ ហ្វិចធើរ បានប្តូរទៅរស់នៅប្រទេសមួយផ្សេងទៀត បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមបានបំផ្លិចបំផ្លាញស្រុកកំណើតរបស់គាត់ ។ គាត់ពុំនិយាយភាសាប្រទេសនោះបានល្អទេ ហើយពុំស្គាល់មនុស្សណាម្នាក់នៅក្នុងភូមិថ្មីរបស់គាត់ដែរ ដូច្នេះនៅគ្រាដំបូងគាត់មានអារម្មណ៍ថា នៅដាច់តែឯង និងឯកោ ។
ក្នុងនាមជាសមាជិកសាសនាចក្រ គាត់បានលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯង ហើយចាប់ផ្តើមចូលរួមវួដថ្មីរបស់គាត់ ។ គាត់បានបារម្ភថា តុងខាងភាសាដ៏ពិបាកដែលគាត់មាននឹងរារាំងមនុស្សមិនឲ្យចង់និយាយជាមួយគាត់ ឬគាត់នឹងត្រូវគេវិនិច្ឆ័យដោយសារគាត់ជាស្ត្រីនៅលីវ ។
ប៉ុន្តែគាត់បានជួបមនុស្សដទៃដែលមើលរំលងភាពខុសប្លែករបស់គាត់ ហើយបានស្វាគមន៍គាត់ទៅក្នុងសហគមន៍នៃមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេ ។ ពួកគេបានឈោងទៅរកគាត់ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក គាត់មានភាពមមាញឹកក្នុងការជួយបង្រៀនថ្នាក់អង្គការបឋមសិក្សា ។ កុមារគឺជាគំរូអស្ចារ្យបំផុតស្តីពីការទទួលយក និងអារម្មណ៍ថាមានគេស្រឡាញ់ចូលចិត្ត និងត្រូវការ ដែលបានពង្រឹងសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ហើយបានជួយពង្រឹងភក្តីភាពដ៏យូរអង្វែងរបស់គាត់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ ។