Posługa w trakcie zajęć kościelnych

Zbliżała się zima i David Dickson nie wiedział, w jaki sposób zapewnić rodzinie opał.

David, jego żona i dwie córki przenieśli się do Fredonii, wiejskiej miejscowości w Arizonie w Stanach Zjednoczonych, gdzie pustynny krajobraz otaczały piękne czerwone klify, bylice i rośliny zimozielone.

Dom, który wynajmowali Dicksonowie, był ogrzewany przy użyciu pieca, w którym palono drewnem. David szybko przekonał się, że zbieranie drewna na opał było ważną umiejętnością, ponieważ zimy we Fredonii oznaczały dużo śniegu i lodu.

„Nie miałem ani drewna, ani piły. Nie wiedziałem nawet, jak się jej używa!”, powiedział David. „Nie wiedziałem, co robić”.

Niektórzy członkowie okręgu pytali Davida, czy on i jego rodzina mają wystarczająco dużo drewna, aby przetrwać zimę. „Szybko zauważyli, że nie mam”, powiedział David. „Kworum starszych zaoferowało, że pomoże mi zebrać drewno. Przyjąłem ich propozycję z ogromną wdzięcznością”.

David dowiedział się, że wyprawy w celu zbierania drewna były normalną częścią licznych dobrze zaplanowanych i zorganizowanych zajęć okręgu, w których uczestniczyło wiele osób. Pewnego sobotniego poranka David, bracia z kworum starszych oraz inni członkowie okręgu udali się w góry, tworząc karawanę ciężarówek i przyczep.

„W ciągu jednego popołudnia, dzięki narzędziom i posiadanej wiedzy, członkowie okręgu zaopatrzyli moją rodzinę w drewno, które wystarczyło na prawie dwie zimy”, powiedział David. „A co ważniejsze, nauczyli mnie wszystkiego, co powinienem wiedzieć, o zbieraniu drewna w pojedynkę. Kiedy wyjeżdżałem z Fredonii, wiedziałem, jak trzymać piłę i służyłem pomocą w trakcie tak wielu zajęć okręgu polegających na zbieraniu drewna, że nie mogę tego zliczyć”.

Takie zajęcia okręgu nie tylko budują pozytywne relacje pośród członków Kościoła, ale też budują pozytywne relacje ze wszystkimi członkami społeczności.

„Pamiętam pewną kobietę, która nie była członkinią Kościoła i niedawno przeprowadziła się do naszej okolicy”, powiedział David. „Zaczęła palić panele podłogowe ze swojego domu, żeby się ogrzać. Kiedy dowiedzieliśmy się o jej trudnej sytuacji, upewniliśmy się, że ma wystarczająco dużo drewna, aby przetrwać zimę. Była tak wdzięczna, że odebrało jej mowę”.

Posługa we Fredonii skupiała się na tym, żeby wszyscy byli bezpieczni i mieli ogrzewanie w trakcie zimy.

Meg Yost i jej towarzyszka, służące na misji w Rumunii, regularnie odwiedzały rodzinę, która od dawna nie przychodziła do kościoła. „Stanicowie byli jednymi z pierwszych członków Kościoła w Rumunii”, powiedziała Meg, „i kochałyśmy ich”.

Kiedy nadszedł moment, aby zaplanować i zorganizować zajęcia w gminie, przywódcy zdecydowali, że zrobią „Wieczór pionierów”. Podczas tego wieczoru mieliśmy rozmawiać o bohaterskich pionierach, którzy przemierzali Stany Zjednoczone, aby dotrzeć do Doliny Jeziora Słonego. Była to także okazja do uczczenia pionierów Kościoła w Rumunii.

„Pomyślałyśmy, że byłaby to świetna okazja dla niektórych z członków, aby złożyć świadectwo o swoim nawróceniu i o tym, jak byli świadkami wzrostu Kościoła w Rumunii”, powiedziała Meg. „Od razu pomyślałyśmy, że rodzina Staniców powinna się w to zaangażować. Zaprosiłyśmy ich; byli bardzo podekscytowani!”.

Kiedy nadszedł wieczór uroczystego spotkania, Stanicowie nie pojawili się, mimo że był to już czas, aby zaczynać.

„Bałyśmy się, że nie przyjdą”, wspomina Meg. „Ale zdążyli. Stanicowie złożyli piękne świadectwo o ewangelii i o Kościele. Mieli też okazję spotkać się z innymi członkami, których już dawno nie widzieli”.

Członkowie gminy przywitali Staniców z otwartymi ramionami. W następną niedzielę Meg była mile zaskoczona, widząc Siostrę Stanicę w Kościele.

„Kiedy odwiedziłam gminę kilka miesięcy później, Siostra Stanica nadal była aktywna!”, powiedziała Meg. „Myślę, że okazja, aby złożyć swoje świadectwo, oraz poczucie zaangażowania i bycia potrzebną w gminie naprawdę jej pomogły”.

• Zaplanuj zajęcia, które zaspokajają potrzeby: Zajęcia są świetnym sposobem, aby sprostać wielu potrzebom. Mogą być zaplanowane tak, aby zaspokoić potrzeby jednostki lub grupy. Powinny także zaspokajać potrzeby tych osób, które w nich uczestniczą, aby poznać się lepiej, uczyć się o ewangelii czy odczuwać Ducha.

• Zaproś wszystkich: Kiedy planujesz zajęcia, włóż dodatkowy wysiłek w zaproszenie wszystkich, którzy mogliby odnieść korzyść z uczestnictwa w zajęciach. Pomyśl o nowych członkach, osobach mniej aktywnych, młodzieży, młodych dorosłych, osobach niepełnosprawnych i członkach innych wyznań. Zapraszaj ich, mając na uwadze ich dobro i wyraź, jak bardzo chciałbyś, aby przyszli.

• Zachęć do uczestnictwa: Ci, których zaprosisz, bardziej skorzystają z zajęć, jeśli będą mieli okazję aktywnie w nich uczestniczyć. Jednym ze sposobów na zachęcenie do uczestnictwa jest używanie ich darów, umiejętności i talentów w trakcie zajęć.

• Przyjmij wszystkich ciepło: Jeśli twoi przyjaciele uczestniczą w zajęciach, zrób wszystko, aby czuli się mile widziani. Jeśli widzisz osoby, których nie znasz, bądź dla nich miły i ich także przyjmij ciepło!