“Sa e Mirë dhe e Kënaqshme Është … të Banojnë Bashkë në Unitet”

“[Ne] ndihemi të gëzuar që takojmë shenjtorët në një tjetër Konferencë të Përgjithshme [tetor 1840]. … Shenjtorët janë po aq të zellshëm, të palodhur dhe energjikë sa gjithmonë, në veprën e madhe të ditëve të fundit; dhe [kjo] na jep gëzim dhe ngushëllim dhe na nxit shumë, ndërkohë që luftojnë me vështirësitë që shtrihen domosdoshmërisht në udhën tonë.

Vëllezërit le të shfaqin gjithmonë një shpirt të tillë, dhe të na mbështesin, dhe ne duhet, ne do të shkojmë përpara; vepra e Zotit do të përparojë, Tempulli i Zotit do të ngrihet, Pleqtë e Izraelit do të nxiten, Sioni do të ndërtohet dhe do të bëhet lëvdata, gëzimi e lavdia e të gjithë tokës; dhe kënga e lëvdatës, lavdisë, nderimit dhe madhështisë për Atë që rri ulur mbi fron, dhe për Qengjin, në shekuj të shekujve do të kumbojë nga kodra në kodër, nga mali në mal, nga ishulli në ishull e nga kontinenti në kontinent, dhe mbretëritë e botës do të bëhen mbretëria e Perëndisë tonë dhe e Krishtit të Tij [shih Zbulesa 11:15].

Ne vërtet jemi të gëzuar të dimë se ekziston një shpirt i tillë bashkimi kudo në kisha, në vend dhe jashtë tij, në këtë kontinent, si dhe në ishujt e detit; sepse sipas këtij parimi dhe nëpërmjet një përqendrimi të veprimit, ne do të jemi në gjendje të plotësojmë qëllimet e Perëndisë tonë.”⁷

“[Tempulli i Navusë] po përparon me shpejtësi të madhe; përpjekje energjike po bëhen në çdo përgjegjësi për të lehtësuar ndërtimin e tij dhe gjithfarë materialesh janë në një gjendje mbarëvajtjeje të lartë dhe nga vjeshta e ardhshme ne presim ta shohim ndërtesën të përfunduar. … Shpesh, gjatë dimrit, kanë qenë tamam njëqind duar që nxirrnin gurë, ndërsa në të njëjtën kohë mori të tjerësh kanë qenë duke u marrë me bartje dhe në lloje të tjera punësh. …

Ndërkohë që moritë e zëna me punë kanë qenë angazhuar kështu sipas profesioneve të tyre të ndryshme, duke kryer punën e tyre të përditshme, dhe duke punuar një të dhjetën e kohës së tyre, të tjerë nuk kanë qenë më pak të gatshëm që të sillnin të dhjetat dhe përkushtimet e tyre për të njëjtin synim fisnik. Asnjëherë, që kur u bë themelimi i kësaj Kishe, nuk kemi parë të shfaqet një gatishmëri më e madhe për t’iu bindur [kërkesave] të Jehovait, një dëshirë më e zjarrtë për të bërë vullnetin e Perëndisë, të ushtrohen përpjekje më të zellshme, apo të bëhen sakrifica më të mëdha nga sa janë bërë që kur Zoti tha: ‘Tempulli duhet të ndërtohet nëpërmjet së dhjetës së popullit tim’. [Shih DeB 97:10–11]. U duk sikur shpirti i iniciativës, bamirësisë dhe bindjes qëndroi në të njëjtën kohë mbi të moshuar e të rinj; dhe vëllezër e motra, djem e vajza dhe madje të huaj, që nuk bënin pjesë në Kishë, të bashkuar me një bujari të pashembullt në përmbushjen e kësaj pune të mrekullueshme; as e veja, në shumë raste, nuk mund të ndalej që nga të ardhurat e saj të pakta, të hidhte dy monedhat e saj të vogla.

Në këtë kohë ne ndiejmë që t’u japim të gjithëve, të moshuar e të rinj, si në Kishë ashtu dhe jashtë saj, falënderimet tona të sinqerta për bujarinë, mirësinë, zellin dhe bindjen e tyre të pashembullt, që ata e kanë shfaqur kaq saktësisht në kohë në rastin e tanishëm. Jo se ne kemi përfituar personalisht apo individualisht nga një pikëpamje monetare, por kur vëllezërit, si në këtë rast, tregojnë një unitet qëllimi dhe plani, dhe të gjithë i vënë shpatullat punës; meraku, përpjekja, mundimi dhe ankthi ynë pakësohen në mënyrë thelbësore, zgjedha jonë bëhet e ëmbël dhe barra jonë bëhet e lehtë [shih Mateu 11:30].”⁸

“Tani, më lejoni ta them njëherë e për gjithmonë, ashtu si Psalmisti i lashtësisë: ‘Sa e mirë dhe e kënaqshme është që vëllezërit të banojnë bashkë në unitet! Si vaji i çmuar i shpërndarë mbi krye, që zbret mbi mjekrën e Aaronit, që zbret deri në cep të rrobave të tij. … Si vesa e Hermonit, që zbret mbi malet e Sionit’, është një unitet i tillë; ‘sepse atje Zoti ka vënë bekimin, jetën në përjetësi’. Uniteti është fuqi. [Shih Psalmet 133:1–3.]”⁹

Në dhjetor 1840 Profeti u shkroi anëtarëve të Kuorumit të Të Dymbëdhjetëve dhe udhëheqësve të tjerë të priftërisë që po shërbenin misione në Britaninë e Madhe: “Është … shumë e kënaqshme për mendjen time që ka pasur një mirëkuptim kaq të mirë midis jush, dhe që shenjtorët ia kanë vënë veshin këshillës kaq gëzueshëm, dhe [janë përpjekur shumë] me njëri-tjetrin në këtë punë dashurie, dhe në përkrahjen e së vërtetës e drejtësisë. Kështu duhet të jetë në Kishën e Jezu Krishtit; uniteti është fuqia. ‘Sa … e kënaqshme është që vëllezërit të banojnë bashkë në unitet!’ [Psalmet 133:1.] Le ta lëvrojnë gjithmonë shenjtorët e Më Të Lartit këtë parim dhe bekimet më të lavdishme duhet të vijnë si rezultat, jo vetëm për ata individualisht, por për të gjithë Kishën – rendi i mbretërisë do të mbahet, shërbestarët e saj do të respektohen dhe kërkesave të saj do t’u binden me gatishmëri dhe gëzim. …

Le të kujtojnë shenjtorët që gjëra të mëdha varen nga përpjekja e tyre individuale, dhe se ata janë thirrur të jenë bashkëpunëtorë me ne dhe me Shpirtin e Shenjtë për të përmbushur veprën e madhe të ditëve të fundit; dhe duke marrë parasysh shtrirjen, bekimet dhe lavditë e saj, çdo ndjenjë egoiste, jo vetëm le të varroset, por le të asgjësohet; dhe le të mbizotërojë dashuria për Perëndinë dhe njeriun, dhe le të mbretërojë triumfuese në çdo mendje, që zemrat e tyre të mund të bëhen si Enoku i lashtësisë, dhe të kuptojnë gjithë gjërat, të tashme, të kaluara e të ardhme, dhe të mos u mungojë asnjë dhunti, duke pritur për ardhjen e Zotit Jezu Krisht [shih 1 Korintasve 1:7].

Puna në të cilën jemi angazhuar të bashkuar nuk është një punë e një lloji të zakonshëm. Armiqtë me të cilët duhet të luftojmë janë të mprehtë dhe të aftësuar mirë në manovrim; është me vend për ne që të jemi në gatishmëri për të përqendruar energjitë tona, dhe që ndjenjat më të mira duhet të ekzistojnë mes nesh; dhe pastaj, me ndihmën e të Plotfuqishmit, ne do të shkojmë nga fitorja në fitore, dhe nga pushtimi në pushtim; pasionet tona të liga do të mposhten, paragjykimet tona do të mënjanohen; ne nuk do të gjejmë vend në kraharorin tonë për urrejtje; nuk do të shihet shëmtia e vesit, dhe ne do të qëndrojmë të miratuar para qiellit, dhe do të pranohemi si bij të Perëndisë.

Le të kuptojmë që ne nuk duhet të jetojmë për veten tonë, por për Perëndinë; duke bërë kështu bekimet më të mëdha do të qëndrojnë mbi ne si për kohën edhe për përjetësinë.”¹⁰

“Ne do t’u thoshim shenjtorëve që vijnë këtu [në Navu], ne kemi hedhur themelin për mbledhjen e popullit të Perëndisë në këtë vend, dhe [ne] presim që kur shenjtorët të vijnë, ata do të jenë nën këshillën që ka caktuar Perëndia. … Këtu ne po përpiqemi të ngjeshim ijët tona, dhe të spastrojmë nga mesi ynë ata që bëjnë paudhësi; dhe shpresojmë që kur vëllezërit të arrijnë që nga jashtë vendit, ata do të na ndihmojnë që ta çojmë përpara këtë vepër të mirë, dhe ta përmbushim këtë plan të madhërishëm, që ‘Sioni të mund të ndërtohet në drejtësi; dhe gjithë kombet të mblidhen rreth flamurit të tij’; që si popull i Perëndisë, nën drejtimin e Tij, dhe të bindur ndaj ligjit të Tij, ne të mund të rritemi në drejtësi dhe të vërtetë; që kur qëllimet e Tij të përmbushen, ne të mund të marrim një trashëgimi ndërmjet atyre që janë shenjtëruar.”¹¹

“Ne, të gjithë ne, kemi miqtë tanë, lidhjet tona, familjet dhe shoqëritë tona; dhe ne shohim se lidhjet e miqësisë … dhe të vëllazërisë na kanë bashkuar pazgjidhshmërisht së bashku me anë të mijëra shoqërimeve të dashura; ne kemi përqafuar besimin e përbashkët të vetëm, madje atë ‘që u qe trasmetuar shenjtorëve njëherë’. [Juda 1: 3.] Ne kemi pasur privilegjin të dëgjojmë ungjillin e përjetshëm, që na është sjellë neve me anë të shpirtit të profecisë, me anë të hapjes së qiejve, me anë të dhuratës së Frymës së Shenjtë, me anë të shërbesës së engjëjve dhe me anë të fuqisë së Perëndisë. … I njëjti mirëkuptim vepron nëpër të gjithë trupin, madje trupin e Krishtit, i cili, sipas deklaratës së Palit, është kisha e tij; dhe asnjë pjesë e trupit nuk mund të dëmtohet pa e ndier dhembjen pjesët e tjera, sepse thotë Pali, nëse vuan një gjymtyrë, të gjitha gjymtyrët vuajnë; kurse po të nderohet një gjymtyrë, të gjitha gjymtyrët gëzohen bashkë me të [shih 1 Korintasve12:12–27].”¹²

Në janar 1841, Profeti Jozef Smith dhe këshilltarët e tij në Presidencën e Parë iu dhanë udhëzime shenjtorëve që po vinin në Navu nga pjesë të ndryshme të botës: “Vetëm me anë të një përqendrimi të veprimit dhe një uniteti të përpjekjes, ne mund të përmbushim veprën e madhe të ditëve të fundit …, ndërsa interesat tona, si tokësore edhe shpirtërore, do të rriten shumë dhe bekimet e qiellit duhet të rrjedhin mbi ne në një rrjedhë të pandërprerë; për këtë, ne mendojmë se nuk mund të ketë dyshim.

Bekimet më të mëdha tokësore dhe shpirtërore, që gjithmonë rrjedhin nga besnikëria dhe përpjekja e përqendruar, asnjëherë nuk shoqëruan përpjekjen ose ndërmarrjen individuale. Historia e të gjitha epokave të kaluara e dëshmon me bollëk këtë fakt. …

Ne do të donim që shenjtorët të kuptonin që, kur vijnë këtu, ata nuk duhet të presin përsosuri, apo që gjithçka do të jetë harmoni, paqe dhe dashuri; nëse ata shkojnë pas këtyre ideve, ata pa dyshim që do të mashtrohen, pasi këtu ka njerëz, jo vetëm nga shtete të ndryshme, por nga kombe të ndryshme, të cilët, ndonëse ndiejnë një lidhje të fortë me çështjen e së vërtetës, kanë paragjykimet e tyre të edukimit dhe, si pasojë, duhet njëfarë kohe përpara se këto gjëra të kapërcehen. Përsëri, ka shumë që depërtojnë në befasi dhe përpiqen të mbjellin mosmarrëveshje, grindje dhe armiqësi në mesin tonë dhe duke vepruar kështu, sjellin të ligën mbi shenjtorët. … Prandaj, ata që vijnë në këtë vend, le të jenë të vendosur për të mbajtur urdhërimet e Perëndisë dhe të mos shkurajohen nga ato gjëra që ne kemi renditur, dhe atëherë ata do të lulëzojnë – inteligjenca e qiellit do t’u komunikohet atyre, dhe ata vërtet do të shohin, sy për sy, dhe do të gëzohen në përmbushjen e plotë të asaj lavdie që është ruajtur për të drejtët.

Në mënyrë që të ngrihet Tempulli i Zotit, do të kërkohen përpjekje të mëdha nga ana e shenjtorëve, që ata të mund të ndërtojnë një shtëpi që do të pranohet nga i Plotfuqishmi, dhe në të cilën do të manifestohen fuqia dhe lavdia e Tij. Prandaj, ata që mund të bëjnë lirisht një sakrificë të kohës së tyre, talenteve të tyre dhe pronave të tyre, për lulëzimin e mbretërisë dhe për dashurinë që kanë ndaj çështjes të së drejtës, le të … bashkohen me ne në veprën e madhe të ditëve të fundit dhe të marrin pjesë në vuajtje, që në fund të mund të marrin pjesë në lavdinë dhe triumfin.”¹³