Të vërteta prej Shëmbëlltyrave të Shpëtimtarit në Mateu 13

“‘Atëherë dishepujt iu afruan dhe i thanë [Shpëtimtarit]: “Pse po u flet atyre me shëmbëlltyrë?”’ [Do të komentoja këtu se fjala “atyre” e përdorur në këtë pyetje … i referohet turmës.] Dhe ai duke u përgjigjur u tha atyre [që domethënë dishepujve,]: ‘Sepse juve ju është dhënë mundësia të njihni të fshehtat e mbretërisë së qiejve, ndërsa atyre [që domethënë mosbesuesve,] nuk u është dhënë; sepse atij që ka, do t’i jepet dhe do të ketë bollëk; ndërsa atij që nuk ka, do t’i merret edhe ajo që ka’. [Mateu 13:10–12.]

Ne kuptojmë nga kjo thënie se ata që më parë kishin qenë në kërkim të një Mesie që do të vinte sipas dëshmisë së Profetëve, dhe që për më tepër në atë kohë po kërkonin një Mesia, por që nuk kishin dritë të mjaftueshme për shkak të mosbesimit të tyre, që ta dallonin Atë si Shpëtimtarin e tyre dhe që Ai ishte Mesia i vërtetë, si pasojë ata duhet të ishin të zhgënjyer, dhe të humbitnin madje gjithë dijeninë, ose t’u merrej atyre gjithë drita, kuptimi dhe besimi që ata kishin pasur për këtë çështje. Prandaj, ai që nuk do të marrë dritën më të madhe, duhet t’i merret atij gjithë drita që ka; dhe në qoftë se drita, pra, që është në ju bëhet errësirë, vër re, sa e madhe do të jetë errësira! ‘Prandaj’, thotë Shpëtimtari, ‘unë u flas atyre me shëmbëlltyrë, sepse duke parë nuk shohin, dhe duke dëgjuar nuk dëgjojnë as nuk kuptojnë; kështu ndër ta përmbushet profecia e Isaias, që thotë: “Ju do të dëgjoni, por nuk do të kuptoni, do të vështroni, por nuk do të shikoni”.’ [Mateu 13:13–14.]

Tani ne zbulojmë se vetë arsyeja që jepet nga ky profet [Isaia], përse ata nuk do ta pranonin Mesian ishte sepse ata nuk e kuptuan ose nuk arrinin ta kuptonin; dhe duke vështruar, ata nuk dalluan; ‘sepse zemra e këtij populli është bërë e pandjeshme, ata janë bërë të rëndë nga veshët dhe kanë mbyllur sytë, që nuk shohin me sy dhe nuk dëgjojnë me vesh, dhe nuk gjykojnë me zemër dhe nuk kthehen, dhe unë t’i shëroj’. [Mateu 13:15.] Por çfarë u thotë Ai dishepujve të Vet? ‘Por lum sytë tuaj që shohin dhe veshët tuaj që dëgjojnë; sepse në të vërtetë ju them se shumë profetë dhe të drejtë deshën t’i shohin gjërat që ju po shihni dhe nuk i panë, dhe t’i dëgjojnë gjërat që ju dëgjoni dhe nuk i dëgjuan!’ [Mateu 13:16–17.]

Përsëri komentojmë këtu – sepse gjejmë që vetë parimi sipas të cilit dishepujt u quajtën të bekuar, ishte që ata ishin lejuar të shihnin me sytë e tyre dhe të dëgjonin me veshët e tyre – që dënimi që qëndronte mbi turmën që nuk i mori fjalët e Tij, qe sepse ata nuk ishin të gatshëm të shihnin me sytë e tyre dhe të dëgjonin me veshët e tyre; jo sepse ata nuk mundeshin, dhe nuk patën privilegjin të shihnin e të dëgjonin, por sepse zemrat e tyre qenë plot me ligësi dhe urrejtje; ‘ashtu siç bënin etërit tuaj, ashtu bëni edhe ju’. [Veprat e Apostujve 7:51.] Profeti, duke parashikuar që ata do t’i ngurtësonin kështu zemrat e tyre, e deklaroi qartë atë; dhe që këtu është dënimi i botës; që drita ka ardhur në botë dhe njerëzit zgjedhin errësirën në vend të dritës, sepse veprat e tyre janë të mbrapshta. Kjo është mësuar kaq qartë nga Shpëtimtari, saqë një njeri që lexon pa u thelluar nuk do ta kuptonte gabim atë.

… Njerëzit, kur e vërteta shfaqet nga shërbëtorët e Perëndisë, e kanë zakon që të thonë se gjithçka është e fshehtë; ata kanë folur me shëmbëlltyra dhe, si rrjedhim, që të mos kuptohen. Është e vërtetë që ata kanë sy për të parë dhe nuk shohin, por askush nuk është aq i verbër sa ata që nuk pranojnë të shohin; dhe, ndonëse Shpëtimtari u foli kështu njerëzve të tillë, përsëri dishepujve të Tij ai ua shpjegoi qartë; dhe ne kemi arsye të jemi vërtet të përulur përpara Perëndisë së etërve tanë, që Ai i ka lënë këto gjëra të regjistruara për ne, kaq qartë, saqë me gjithë përpjekjet dhe ndikimin e ndërthurur të priftërinjve të Baalit, ata nuk kanë fuqi të na lidhin sytë dhe të errësojnë kuptueshmërinë tonë, nëse ne thjesht i hapim sytë dhe lexojmë me paanshmëri, për një çast.”⁷

“Në kohën kur Shpëtimtari tha këto fjalë dhe shëmbëlltyra të bukura që përmbahen në [Mateu 13], ne e gjejmë Atë të ulur në një barkë për shkak të turmës që u grumbullua rreth Tij për të dëgjuar fjalët e Tij; dhe Ai filloi t’i mësonte ata duke thënë:

‘Ja, një mbjellës doli për të mbjellë. Ndërsa po mbillte, një pjesë e farës ra përgjatë rrugës; dhe zogjtë erdhën dhe e hëngrën. Një pjesë tjetër ra në gurishte, ku nuk kishte shumë tokë, dhe mbiu shpejt sepse terreni nuk ishte i thellë; por kur doli dielli u fishk dhe u tha sepse s’kishte rrënjë. Një pjesë tjetër ra midis ferrave dhe ferrat u rritën dhe ia zunë frymën. Një tjetër ra në tokë të mirë dhe dha fryt duke dhënë njëra njëqindfish, tjetra gjashtëdhjetëfish dhe tjetra tridhjetëfish. Kush ka vesh për të dëgjuar, le të dëgjojë!’ [Mateu 13:3–9.] …

Por dëgjoni shpjegimin e shëmbëlltyrës së Mbjellësit: ‘Kur dikush dëgjon fjalën e mbretërisë dhe nuk e kupton, vjen i ligu dhe i merr atë që ishte mbjellë në zemrën e tij’. Tani vini re shprehjen – atë që ishte mbjellë në zemrën e tij. ‘Ky është ai njeri që ka marrë fara përgjatë rrugës.’ [Mateu 13:19.] Njerëzit që nuk kanë parim të drejtësisë në vetvete, dhe zemrat e të cilëve janë të mbushura me paudhësi, dhe që nuk kanë dëshirë për parimet e së vërtetës, nuk e kuptojnë fjalën e së vërtetës kur e dëgjojnë atë. I ligu e largon fjalën e së vërtetës prej zemrave të tyre, sepse nuk ka dëshirë për drejtësi tek ata.

‘Dhe ai që ka marrë farën nëpër gurishte, është ai që dëgjon fjalën dhe e pranon menjëherë me gëzim; por, nuk ka rrënjë në vete, dhe është për pak kohë; dhe kur vijnë mundimi ose përndjekja për shkak të fjalës, skandalizohet menjëherë. Dhe ai që ka marrë farën midis ferrave është ai që e dëgjon fjalën, por shqetësimet e kësaj bote dhe mashtrimet e pasurisë ia mbysin fjalën; dhe ajo bëhet e pafrytshme. Por ai që merr farën në tokë të mirë, është ai që e dëgjon fjalën, e kupton dhe jep fryt; dhe prodhon njëri njëqindfish, tjetri gjashtëdhjetëfish dhe tjetri tridhjetëfish.’ [Mateu 13:20–23.]

Kështu Vetë Shpëtimtari u shpjegoi dishepujve të Tij shëmbëlltyrën që u shprehu dhe nuk la fshehtësi ose errësirë në mendjet e atyre që besuan vendosmërisht në fjalët e Tij.

Atëherë ne nxjerrim përfundimin se arsyeja e thjeshtë përse turma, ose bota, siç u emërtua nga Shpëtimtari, nuk e mori një shpjegim të shëmbëlltyrave të Tij, ishte për shkak të mosbesimit. Juve, thotë Ai (duke u folur dishepujve të Tij), ju është dhënë mundësia të njihni të fshehtat e mbretërisë së Perëndisë [shih Mateu 13:11]. Dhe përse? Për shkak të besimit dhe mirëbesimit që ata patën tek Ai. Kjo shëmbëlltyrë u tha për të paraqitur rezultatet që jep predikimi i fjalës; dhe ne besojmë se ajo ka një nënkuptim drejtpërsëdrejti për nisjen, ose themelimin, e Mbretërisë në atë kohë; prandaj ne do të vazhdojmë të ndjekim thëniet e Tij në lidhje me këtë Mbretëri që nga ajo kohë e më tej, madje deri në fund të botës.”⁸

“‘Ai u propozoi atyre një shëmbëlltyrë tjetër [shëmbëlltyrë që ka një kuptim të fshehtë për themelimin e Mbretërisë edhe në atë periudhë të botës]: ‘Mbretëria e qiejve i ngjan një njeriu që mbolli farë të mirë në arën e vet. Por, ndërsa njerëzit po flinin, erdhi armiku i tij dhe mbolli egjër nëpër grurë dhe iku. Kur më pas gruri u rrit dhe jepte fryt u duk edhe egjra. Dhe shërbëtorët e padronit të shtëpisë iu afruan atij dhe i thanë: “Zot, a nuk ke mbjellë farë të mirë në arën tënde? Vallë nga doli egjra?” Dhe ai u tha atyre: “Këtë e ka bërë armiku”. Atëherë shërbëtorët i thanë: “A do ti të shkojmë e ta shkulim?” Por ai tha: “Jo, kam frikë se, duke shkulur egjrën, bashkë me të, do të shkulni edhe grurin. I lini të rriten bashkë deri në të korra. Në kohën e korrjes unë do t’u them korrësve: Mblidhni më parë egjrën, lidheni në duaj për ta djegur; por grurin futeni në hambarin tim.”’’ [Mateu 13:24–30.]

Tani ne mësojmë prej kësaj shëmbëlltyre jo vetëm themelimin e Mbretërisë në ditët e Shpëtimtarit, që përfaqësohet nga fara e mirë, që prodhoi fryte, por gjithashtu për prishjen e Kishës, që përfaqësohet nga egjra, që e mbolli armiku, që dishepujt e Tij do ta shkulnin me dëshirë, ose prej të cilës do ta pastronin Kishën, nëse këndvështrimi i tyre do të ishte miratuar nga Shpëtimtari. Por Ai, duke i ditur të gjitha gjërat thotë: ‘Mos e bëni këtë’. Është sikur të thotë se këndvështrimet tuaja nuk janë të sakta, Kisha është në foshnjërinë e saj dhe, nëse ju ndërmerrni këtë hap të nxituar, ju do të shkatërroni grurin, apo Kishën, bashkë me egjrën; prandaj është më mirë t’i lëmë ata të rriten së bashku deri në të korra, ose në fundin e botës, që do të thotë shkatërrimi i të ligjve, që nuk është përmbushur ende. …

‘…Dishepujt e tij iu afruan e i thanë: “Na e shpjego shëmbëlltyrën e egjrës në arë”. Dhe ai duke u përgjigjur u tha atyre: “Ai që mbjell farën e mirë është Biri i njeriut. Ara është bota, fara e mirë janë bijtë e mbretërisë dhe egjra janë bijtë e të ligut.”’ [Mateu 13:36–38.]

Lexuesit tanë le të vënë re shprehjen – ‘Ara është bota, … egjra janë bijtë e të ligut, dhe armiku që e ka mbjellë është djalli, ndërsa korrja është fundi i botës [le të vënë re ata me kujdes këtë shprehje – fundi i botës,] dhe korrësit janë engjëjt.’ [Mateu 13:38–39.]

Tani njerëzit nuk kanë ndonjë bazë të mundshme që të thonë se kjo është e figurshme, apo se ajo nuk nënkupton atë që thotë, sepse tani Ai po shpjegon atë që ka thënë më parë me shëmbëlltyra; dhe sipas kësaj gjuhe, fundi i botës është shkatërrimi i të ligjve; koha e korrjes dhe fundi i botës kanë një nënkuptim drejtpërsëdrejti për familjen njerëzore në ditët e fundit, jo për tokën siç kanë përfytyruar shumë vetë, dhe atë që do t’i paraprijë ardhjes së Birit të Njeriut dhe ripërtëritjes të të gjitha gjërave të folura nga goja e të gjithë profetëve të shenjtë që nga fillimi i botës; dhe engjëjt do të kenë për të bërë diçka në këtë vepër të madhe, sepse ata janë korrësit.

‘Ashtu si mblidhet egjra dhe digjet në zjarr, kështu, do të ndodhë në mbarimin e botës’ [Mateu 13:40]; që do të thotë, ndërkohë që shërbëtorët e Perëndisë shkojnë duke paralajmëruar kombet, si priftërinjtë edhe njerëzit, dhe ndërkohë që ata ngurtësojnë zemrat e tyre dhe nuk pranojnë dritën e së vërtetës, këta të parët do t’u dorëzohen goditjeve të Satanit, dhe ligji e dëshmia lidhen, … ata lihen në errësirë, dhe dorëzohen në ditën e djegies; duke qenë kështu të kufizuar prej besimeve të tyre, dhe lidhjet e tyre bëhen të forta prej priftërinjve të tyre, [ata] përgatiten për përmbushjen e thënies së Shpëtimtarit – ‘Biri i njeriut do të dërgojë engjëjt e vet dhe ata do të mbledhin nga mbretëria e tij gjithë skandalet dhe ata që bëjnë paudhësi, dhe do t’i hedhin në furrën e zjarrit. Atje do të ketë qarje dhe kërcëllim dhëmbësh.’ [Mateu 13:41–42.]

Ne kuptojmë se vepra e mbledhjes së bashku të grurit në hambarë, ose në drithnikë, do të ndodhë ndërsa egjra lidhet dhe përgatitet për ditën e djegies; që pas ditës së djegies, ‘të drejtit do të shkëlqejnë si dielli në mbretërinë e Atit të tyre. Kush ka veshë për të dëgjuar, të dëgjojë!’ [Mateu 13:43].”⁹

“Dhe përsëri, Ai u propozoi atyre një shëmbëlltyrë tjetër, që ka një kuptim të tërthortë për Mbretërinë që duhet të themelohet pikërisht përpara apo tamam në kohën e të korrave, që thotë sa më poshtë – ‘Mbretëria e Qiejve i ngjan një kokrre sinapi, të cilën e merr një njeri dhe e mbjell në arën e vet. Ajo, pa dyshim, është më e vogla nga të gjitha farërat; por, kur rritet, është më e madhe se të gjitha barishtet, dhe bëhet një pemë, aq sa zogjtë e qiellit vijnë dhe gjejnë strehë në degët e saj.’ [Mateu 13:31–32.] Tani mund të zbulojmë qartë se kjo shëmbëlltyrë është dhënë për të përfaqësuar Kishën ashtu si do të vijë në ditët e fundit. Vini re, Mbretëria e Qiellit ngjasohet me të. Tani, si ngjason me të?

Le të marrim Librin e Mormonit, që një burrë e mori dhe e fshehu në fushën e tij, duke e siguruar me besimin e tij, që të lindte në ditët e fundit, apo në kohën e duhur; le ta vëmë re ndërsa del nga toka, që vërtet llogaritet si më e vogla nga të gjitha farat, por vini re si degëzohet më tej, po, madje lartësohet me degë të larta dhe madhështi si e Perëndisë, derisa, ashtu si fara e sinapit, bëhet më e madhe se të gjitha barishtet. Dhe është e vërtetë, dhe ajo ka mbirë e dalë nga toka, dhe drejtësia fillon të dërgohet nga qielli [shih Psalmet 85:11; Moisiu 7:62], dhe Perëndia po dërgon fuqitë, dhuratat dhe engjëjt e Tij që të gjejnë strehë në degët e saj.

Mbretëria e Qiellit ngjasohet me farën e sinapit. Vini re, atëherë, a nuk është kjo Mbretëria e Qiellit që po ngre krye në ditët e fundit, në madhështinë e Perëndisë së saj, madje Kisha e Shenjtorëve të Ditëve të Mëvonshme, si një shkëmb i padepërtueshëm, i palëkundshëm në mes të oqeanit të fuqishëm, e hapur ndaj stuhive dhe furtunave të Satanit, që deri tani ka mbetur e palëkundur, dhe ende po i qëndron me kurajë valëve sa një mal të kundërshtimit, që po ngrihen nga erërat e stuhishme të aftësive mashtruese që po dobësohen, që janë [përplasur] dhe ende vazhdojnë të përplasen me shkumë të llahtarshme kundrejt bregut të saj triumfues; të shtyrë me furi të dyfishuar nga armiku i drejtësisë? …

Retë e errësirës kanë kohë që po godasin si valë sa një mal mbi shkëmbin e palëkundshëm të Kishës së Shenjtorëve të Ditëve të Mëvonshme; dhe me gjithë këtë, fara e sinapit ende lartësohet me degë të larta, lart e më lart, dhe po shtrin veten gjithmonë e më gjerësisht; dhe rrotat e koçisë së Mbretërisë ende po rrotullohen përpara, të shtyra nga krahu i fuqishëm i Jehovait; dhe me gjithë kundërshtimin, ende do të rrotullohen përpara, derisa fjalët e Tij të përmbushen të gjitha.”¹⁰

“‘Dhe Ai u tha atyre një shëmbëlltyrë tjetër: “Mbretëria e Qiejve i ngjan majasë që e merr një grua dhe zë brumë me tre masa miell derisa brumi të mbruhet plotësisht.”’ [Mateu 13:33.] Mund të kuptohet se Kisha e Shenjtorëve të Ditëve të Mëvonshme e ka marrë fillimin e saj nga një sasi e vogël majaje që u vendos në tre dëshmitarë. Vini re, sa shumë i ngjan kjo shëmbëlltyrës! Shpejt ajo po e bën të vijë pjesën dhe së shpejti do të bëjë të vijë e gjitha. …

‘Mbretëria e qiejve i ngjan gjithashtu një rrjete të hedhur në det, që mbledh gjithfarë lloje gjërash. Kur ajo është mbushur, peshkatarët e nxjerrin atë në breg, ulen dhe mbledhin në kosha ç’është e mirë, por i hedhin ata që nuk janë të mirë.’ [Mateu 13:47–48.] Për funksionin e kësaj shëmbëlltyre, shihni farën e Jozefit, që përhap rrjetën e Ungjillit mbi faqen e tokës, që mbledh gjithfarë lloje gjërash, që të mirët të mund të shpëtohen në kosha të përgatitur për atë qëllim, dhe engjëjt do të kujdesen për ata që nuk janë të mirë. ‘“Kështu do të ndodhë në mbarimin e botës; do të vijnë engjëjt dhe do t’i ndajnë të mbrapshtit nga të drejtët; dhe do t’i hedhin në furrën e zjarrit. Atje do të ketë qarje dhe kërcëllim dhëmbësh.” Jezusi u tha atyre: “A i kuptuat të gjitha këto?” Ata i thanë: “Po, Zot.”’ [Mateu 13:49–51.] Dhe ne themi: ‘Po, Zot’; dhe ata mund ta thonë me plot gojën: ‘Po, Zot’; sepse këto gjëra janë kaq të qarta dhe të lavdishme, saqë çdo shenjtor në ditët e fundit duhet t’u përgjigjet atyre me një Amen të përzemërt.

‘Dhe ai u tha atyre: “Prandaj çdo skrib, që është mësuar për mbretërinë e qiejve i ngjan një padroni shtëpie që nxjerr jashtë nga thesari i vet gjërat e reja dhe të vjetra.”’ [Mateu 13:52.]

Për funksionin e këtij shembulli, shihni Librin e Mormonit që del nga thesari i zemrës. Gjithashtu besëlidhjet e dhëna shenjtorëve të ditëve të mëvonshme [Doktrina e Besëlidhje], gjithashtu përkthimi i Biblës – duke nxjerrë kështu nga zemra gjëra të reja dhe të vjetra, duke iu përgjigjur kështu tre masave të miellit që pësojnë prekjen pastruese nga një zbulesë e Jezu Krishtit dhe shërbesa e engjëjve, të cilët e kanë filluar tashmë këtë vepër në ditët e fundit, që simbolizohen nga majaja që bëri të vijë gjithë porcionin. Amen.”¹¹