Iść naprzód z nadzieją

Kilka lat temu […] jako prezydent misji miałem zaszczyt kierowania zajęciami drogich nam misjonarzy […]. Jedni mieli problemy, inni wymagali motywacji; lecz jeden z nich przyszedł do mnie, gdyż popadł w kompletną rozpacz. Podjął decyzję, aby zakończyć misję ledwie na półmetku. Jego walizki były spakowane, bilet powrotny kupiony. Przyszedł, aby się ze mną pożegnać.

Rozmawialiśmy ze sobą; słuchaliśmy się; zmówiliśmy modlitwę […]. Kiedy wstaliśmy z kolan w zaciszu mojego biura, misjonarz zaczął płakać niemal bez kontroli. Prężąc muskuły prawej ręki wyrzucił z siebie: „Oto mój problem. Przez cały czas nauki w szkole dzięki moim mięśniom mogłem wiele osiągnąć w piłce nożnej i lekkoatletyce, ale moje zdolności umysłowe były zaniedbane. Prezydencie Monson, wstydzę się moich szkolnych ocen. One wykazują, że ‘z wysiłkiem’ jestem w stanie czytać na poziomie czwartej klasy. Nie mogę nawet przeczytać Księgi Mormona. Jak mam zrozumieć jej treść i uczyć ludzi jej prawd?”.

Cisza w pokoju została przerwana przez mojego dziewięcioletniego syna, który, nie pukając, otworzył drzwi i ze zdziwieniem powiedział pojednawczo: „Przepraszam. Chciałem tylko odnieść książkę na miejsce”. Wręczył mi tę książkę. Była to „Księga Mormona dla dzieci” (Child’s Story of the Book of Mormon) dr Dety Petersen Neeley. Przekartkowałem strony do przedmowy autorki i przeczytałem, że książka została napisana przy użyciu słownictwa naukowo dostosowanego do poziomu czwartej klasy. Uczciwa modlitwa szczerego serca została wysłuchana w spektakularny sposób.

Mój misjonarz podjął wyzwanie, aby przeczytać tę książkę. Na wpół śmiejąc się, a na wpół płacząc, oświadczył: „Dobrze będzie czytać coś, co rozumiem”. Chmury rozpaczy zostały rozproszone przez słońce nadziei. Ukończył misję honorowo⁴.

Kiedy prawdziwe wartości i podstawowe cnoty będą wspierać rodziny w społeczeństwie, nadzieja przezwycięży rozpacz, wiara zwycięży zwątpienie.

Takie wartości, kiedy są nauczane i kiedy według nich żyjemy w naszych rodzinach, będą jak deszcz pożądany dla spieczonej gleby. Miłość zostanie wzbudzona, lojalność wobec swoich najlepszych cech zostanie uwypuklona i te cnoty charakteru, uczciwość i dobroć zostaną podsycone⁵.

Kiedy […] obramujecie swoje życie wiarą, zasłużycie na towarzystwo Ducha Świętego. Będziecie mieli „doskonałą jasność nadziei” (II Ks Nefiego 31:20)⁶.

Osobą, która brała przykład ze Zbawiciela, był Boyd Hatch z Salt Lake City w stanie Utah. Pozbawiony nóg, skazany na życie na wózku inwalidzkim, Boyd mógł zamknąć się w sobie i, użalając się nad sobą, wegetować zamiast żyć. Jednak Brat Hatch nie zamknął się w sobie, a raczej otworzył się na życie innych i na niebo samego Boga, a gwiazda natchnienia poprowadziła go nie ku jednej szansie, ale dosłownie ku setkom możliwości. Organizował oddziały skautowe dla chłopców z niepełnosprawnościami. Uczył ich biwakowania. Uczył ich pływania. Uczył ich koszykówki. Uczył ich wiary. Niektórzy chłopcy byli przygnębieni, pogrążeni w rozczulaniu się nad sobą i rozpaczy. Wręczył im pochodnię nadziei. Mieli przed sobą jego własny przykład zmagań i osiągnięć. Z odwagą, której nigdy w pełni nie poznamy ani nie zrozumiemy, ci chłopcy różnych wyznań pokonali nieprzezwyciężone przeciwności i odnaleźli siebie na nowo. W tym wszystkim Boyd Hatch nie tylko znalazł radość, ale poświęcając dobrowolnie i bezinteresownie siebie, odnalazł Jezusa⁷.

Część naszego społeczeństwa desperacko pragnącego przejawów prawdziwej miłości, znajduje się pośród tych, którzy się starzeją, szczególnie wtedy, gdy cierpią z powodu osamotnienia. Chłodny wiatr umierających nadziei i przekreślonych marzeń gwiżdże pośród szeregów starszych ludzi i tych, którzy zaczynają schodzić ze szczytów życia.

To, czego potrzebują w samotności lat swojego podeszłego wieku, i czego przynajmniej w części także my potrzebowaliśmy w niepewnych latach młodości, to poczucie przynależności, zapewnienie o byciu potrzebnym i miła posługa kochających serc i rąk; nie jedynie formalność, nie zaledwie miejsce zamieszkania w budynku, ale miejsce w czyimś sercu i życiu” [Richard L. Evans, Thoughts […] for One Hundred Days [Myśli […] na sto dni] (1966), str. 222]⁸.

Obraz

Prezydent Monson i Thelma Fetzer

Mamy obowiązek nieść pomoc, a także nadzieję głodnym, bezdomnym i uciskanym zarówno w kraju, jak i za granicą. Taka pomoc jest udzielana, aby błogosławić wszystkich. W wielu miastach, w których potrzeby przewyższają pomoc, niejedno życie zostało podbudowane, niejedno serce zostało poruszone, a grymas rozpaczy zamieniony w uśmiech zaufania — a to wszystko dzięki hojności członków Kościoła w ofiarach postnych, które nakazał Pan⁹.

Dziękuję Bogu za pracę naszych lekarzy, którzy zostawiają na pewien czas swoją osobistą praktykę i udają się w podróż do odległych krajów, aby pomagać dzieciom. Rozszczep podniebienia i inne deformacje, które mogłyby być przyczyną ułomności fizycznej i szkody na psychice, są umiejętnie leczone. Rozpacz ustępuje nadziei. Wdzięczność zastępuje smutek. Te dzieci mogą teraz patrzeć w lustro i podziwiać cud w swoim własnym życiu […].

Na odległych wyspach Pacyfiku setki osób, które były niedowidzące, teraz widzą. Sprawił to pewien misjonarz, który powiedział do swojego szwagra, lekarza: „Zostaw zamożną klientelę i wygody wspaniałego domu, i przyjedź do tych wyjątkowych dzieci Boga, które potrzebują twoich umiejętności i to teraz”. Okulista odpowiedział na ten apel bez wahania. Dzisiaj cicho komentuje, że ta wizyta była najlepszą służbą, jaką kiedykolwiek świadczył, a pokój, który zagościł w jego sercu, był największym błogosławieństwem w jego życiu¹⁰.

Niedawno słuchałem świadectwa pewnej kobiety, która wraz z mężem zeszła z bezpiecznej ścieżki, łamiąc przykazania i z biegiem czasu niemal niszcząc rodzinę. Gdyby każde z nich mogło ostatecznie spojrzeć przez grubą mgłę uzależnienia i dostrzec, jak nieszczęśliwe stało się ich życie, jak bardzo ranią ukochane osoby, wówczas zaczęliby się zmieniać. Proces pokuty przebiegał powoli i czasami był bolesny, ale z pomocą przywódców kapłańskich, rodziny i lojalnych przyjaciół, powrócili na właściwą ścieżkę.

Podzielę się z wami fragmentem świadectwa tej siostry o uzdrawiającej mocy pokuty: „Jak ktoś, kto był zagubioną owcą pochwyconą przez [grzech], może doznać tego pokoju i szczęścia, jakie teraz czuję? Jak to się dzieje? Odpowiedź brzmi […]: jest tak z powodu doskonałej ewangelii, doskonałego Syna i Jego ofiary za mnie […]. Tam, gdzie była ciemność, jest teraz jasność. Tam, gdzie była rozpacz i ból, tam jest radość i nadzieja. Zostaliśmy nieskończenie błogosławieni tą przemianą, która ma miejsce tylko poprzez pokutę możliwą dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa”.

Nasz Zbawiciel umarł, aby zapewnić wam i mnie ten pełen błogosławieństwa dar. Mimo że ta ścieżka jest trudna, to obietnica jest prawdziwa. Pan powiedział do tych, którzy pokutują:

„Choć wasze grzechy będą czerwone jak szkarłat, jak śnieg zbieleją” [Ks. Izajasza 1:18].

„Nigdy ich nie wspomnę” [Ks. Jeremiasza 31:34]¹¹.

Moi bracia i siostry, dzisiaj, gdy spojrzymy na otaczający nas świat, stawiamy czoła problemom, które są dla nas poważnym zmartwieniem. Świat wydaje się odpływać z bezpiecznej zatoki i dryfować z portu spokoju.

Liberalizm, niemoralność, pornografia, nieuczciwość i natłok innych nieszczęść powoduje, że wielu miota się na morzu grzechu i rozbija się o ostre rafy zagubionych możliwości, straconych błogosławieństw i roztrzaskanych marzeń.

Radzę nam wszystkim, abyśmy patrzyli w kierunku latarni Pana. Nie ma mgły tak gęstej ani nocy tak ciemnej, ani wichury tak gwałtownej, ani żaden marynarz nie jest tak zagubiony, żeby jej światło ostrzegawcze nie mogło go uratować. Niesie ona ostrzeżenie w burzach życia. Latarnia Pana wysyła sygnały łatwo rozpoznawalne i one nigdy nie zawiodą.

Uwielbiam słowa Psalmu: „Pan skałą i twierdzą moją i wybawieniem moim, Bóg mój opoką moją, na której polegam. Wołam [do Pana] […] i [zostanę] wybawiony od nieprzyjaciół moich” [Ks. Psalmów 18:3–4].

Pan nas kocha, moi bracia i siostry, i będzie nam błogosławił, gdy będziemy Go wzywać¹².

Można znaleźć Mistrza przestającego z biednymi, uciśnionymi, ciemiężonymi i udręczonymi. Niósł nadzieję pozbawionym nadziei, siłę słabym i wolność uwięzionym. Uczył o lepszym życiu, które nadejdzie — o życiu wiecznym. Tą wiedzą zawsze kierują się członkowie Kościoła, ponieważ wszyscy otrzymaliśmy boski nakaz: „Chodź za mną”. Prowadziło to Piotra. Motywowało to Pawła. Może to określić nasze osobiste przeznaczenie. Czy możemy podjąć decyzję, aby podążać w prawości i prawdzie za Odkupicielem świata? Z Jego pomocą zbuntowany chłopiec może stać się posłusznym mężczyzną, krnąbrna dziewczyna może odrzucić stare „ja” i zacząć od nowa. Zaprawdę, ewangelia Jezusa Chrystusa może zmienić życie¹³.

Ewangelia Jezusa Chrystusa, jak jaśniejące światło pochodni prawdy, poprowadzi nas ścieżkami życia. Och, jakże błogosławieni jesteśmy nigdy nie przygasającą, zawsze jaśniejącą nadzieją i wieczną wiedzą, którą posiadamy i dzielimy się ze światem: że ewangelia została przywrócona na ziemi, że Bóg żyje, że Jezus jest Jego Synem, naszym starszym bratem, naszym orędownikiem u Ojca, naszym Panem i Naszym Zbawicielem¹⁴.

Patrzymy w przeszłość, aby iść naprzód z nadzieją […]. Patrzymy w przeszłość ku Temu, który przemierzał zakurzone ścieżki wiosek na terenach zwanych dziś z czcią Ziemią Świętą; ku Temu, który sprawiał, że ślepi widzieli, głusi słyszeli, chromi chodzili, a umarli ożywali. Patrzymy ku Temu, który czule i z miłością zapewniał nas: „Ja jestem droga i prawda, i żywot” (Ew. Jana 14:6).

Jego niezmienne prawdy biorą górę w tych zmieniających się czasach. On mówi do [nas] […], jak przemawiał do tłumów, które nieustannie go otaczały te tysiące lat temu.

Czy pamiętacie Jego słowa? Czy przypominacie sobie Jego czyny? Czy zastanawiacie się nad Jego naukami w kontekście waszego życia? Jego słowa i słowa Jego Apostołów są promieniami nadziei przenikającymi monotonię rozpaczy¹⁵.

Rozwińcie w sobie tęsknotę za poznaniem Pana, za rozumieniem Jego przykazań i za podążaniem Jego śladami. Wówczas ciemności rozpaczy są rozpraszane promieniami nadziei, smutek ustępuje radości, poczucie zagubienia w tłumie życia znika w obliczu pewnej wiedzy, że nasz Ojciec Niebieski jest pomny istnienia każdego z nas¹⁶.

Obraz

Chrystus karmiący jagnię

Kiedy zapoznamy się ze ścieżką, którą kroczył Jezus, zobaczymy, że przeszedł przez wiele takich samych wyzwań, z którymi my zmierzymy się w naszym życiu […]. Mimo że odnajdujemy na naszej [ścieżce] gorzki smutek, możemy również znaleźć wielkie szczęście […].

Kiedy staramy się, by Chrystus był w centrum naszego życia, ucząc się Jego słów, stosując Jego nauki, podążając Jego ścieżką, to zgodnie z obietnicą, którą dał, On będzie współdzielił z nami życie wieczne, za które oddał Swoje życie. Nie ma ważniejszego celu niż ten, abyśmy przyjęli Jego nauki i stali się Jego uczniami, i czynili Jego dzieło przez całe nasze życie. Nic innego, żaden inny wybór nie zmieni nas tak, jak On i Jego moc¹⁷.

Nasz Pan i Zbawiciel, Jezus Chrystus, jest naszym Wzorem i naszą siłą. On jest światłem, które świeci w ciemności. On jest Dobrym Pasterzem. Choć był zaangażowany w Swą pełną majestatu posługę, korzystał z okazji, aby dźwigać brzemiona, dawać nadzieję, uzdrawiać ciało i przywracać życie […]. Jego słowa stały się naszą wskazówką: „Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat” [Ew. Jana 16:33]¹⁸.

• Prezydent Monson podkreślił, że „nadzieja przezwycięży rozpacz” (część 1.). W jaki sposób moc nadziei przemaga rozpacz? W jaki sposób możemy wnieść „doskonałą jasność nadziei” w nasze życie?

• Czego możemy się nauczyć z historii Prezydenta Monsona o Boydzie Hatchu? (Zob. część 2.). W jakiej sytuacji ktoś pomógł ci mieć nadzieję w chwili, kiedy tego potrzebowałeś? Rozważ, w jaki sposób możesz pomóc komuś, komu trudno jest znaleźć nadzieję.

• Dlaczego dzięki pokucie łatwiej nam odczuwać nadzieję? (Zob. część 3.). Co czujesz, kiedy myślisz o obietnicy wybaczenia danej przez Pana?

• W jaki sposób Pan poprowadził cię przez mgłę, ciemność lub wichurę? (Zob. część 4.). Dlaczego podążanie za Zbawicielem przynosi nam nadzieję? W jaki sposób możemy odnaleźć nadzieję w czasie rozpaczy i smutku? Zastanów się, co możesz zrobić, aby Chrystus był w centrum twojego życia, zgodnie z radami Prezydenta Monsona.

Treny 3:25–26; List do Rzymian 15:13; Ks. Almy 13:28–29; 34:41; Ks. Etera 12:4, 32; Ks. Moroniego 7:41

„Jeśli poświęcicie czas każdego dnia na studiowanie słowa Bożego, zarówno osobiście, jak i z rodziną, pokój będzie panował w waszym życiu. Nie przyjdzie on z zewnątrz, ze świata, który was otacza. Odnajdziecie go w waszym domu, w waszej rodzinie, w waszym sercu” (Richard D. Scott, „Niech rozwijanie wiary będzie waszym priorytetem”, Liahona, listopad 2014, str. 93).