Szczęście w małżeństwie

Naszym najdroższym przyjacielem jest nasz partner w małżeństwie. Ten stary świat byłby dziś o wiele lepszy, gdyby życzliwość i szacunek były codziennym odzwierciedleniem naszej wdzięczności za żonę, za męża⁴.

Szczęście obfituje, gdy między mężem i żoną panuje szczery szacunek. Żony lgną do swoich mężów i mężowie bardziej doceniają swoje żony, a dzieci są szczęśliwe, tak jak powinny być⁵.

Ludzie, którzy biorą ślub w nadziei, że stworzą trwały związek partnerski, muszą mieć pewne umiejętności i nastawienie. Muszą umieć dostosowywać się do siebie nawzajem. Potrzebują umiejętności rozwiązywania wspólnych problemów. Poszukując harmonii, muszą być gotowi dawać i otrzymywać. Potrzebują bezinteresowności najwyższej próby, gdy myślenie o partnerze zastępuje własne pragnienia⁶.

Prezydent Howard W. Hunter powiedział na temat małżeństwa: „Szczęśliwe i udane małżeństwo w istocie nie zależy od tego, czy poślubiliśmy właściwą osobę, lecz od bycia właściwą osobą”. Lubię ten cytat. „Świadomy wysiłek, aby wypełnić swoją część, jest elementem o największym znaczeniu dla sukcesu” [The Teachings of Howard W. Hunter, wyd. Clyde J. Williams (1997), str. 130]⁷.

Zawsze będę pamiętał wizytę w domu Prezydenta Hugh B. Browna [z Pierwszego Prezydium]. Był to dzień, na który przypadała uroczystość zakończenia studiów na Uniwersytecie Brighama Younga. On miał przewodzić, a ja miałem wygłosić przemówienie na rozpoczęcie. Pojechałem do domu Prezydenta Browna i zaprowadziłem go do mojego samochodu. Zanim odjechaliśmy, powiedział do mnie: „Poczekaj kilka minut. Moja żona, Zina, podejdzie do okna”.

Spojrzałem w okno i zobaczyłem, że zasłona się rozdzieliła i Zina Brown siedząca na wózku inwalidzkim, czule macha małą, białą chusteczką swojemu uśmiechniętemu mężowi. Prezydent Brown sięgnął do kieszeni marynarki, wyciągnął białą chusteczkę i zaczął nią delikatnie machać ku radości żony. Potem zjechaliśmy z krawężnika i rozpoczęliśmy podróż do Provo.

„Jakie znaczenie miało to machanie białą chusteczką?”, zapytałem.

Odpowiedział: „Zina i ja mamy ten zwyczaj, od kiedy się pobraliśmy. Jest to jakby nasz znak symbolizujący, że wszystko będzie dobrze w ciągu dnia, aż do wieczora, gdy znów się spotkamy”⁸.

Bracia, traktujmy nasze żony z szacunkiem i godnością. Są naszymi wiecznymi towarzyszkami. Siostry, szanujcie swoich mężów. Oni potrzebują waszego dobrego słowa. Potrzebują przyjacielskiego uśmiechu. Potrzebują ciepłych słów prawdziwej miłości⁹.

Zawsze podobały mi się słowa często cytowane przez Prezydenta Davida O. McKaya […]: „Kobieta została wzięta z mężczyzny: nie z jego stóp, aby zostać podeptaną, lecz z jego boku, by być mu równą, spod jego ramienia, by być chronioną, i z miejsca obok serca, by być kochaną”.

Jednak myśl, która zawsze porusza mą duszę, wyrażona jest w prostej i mądrej radzie: „Mężczyźni powinni uważać, aby kobiety przez nich nie płakały, ponieważ Bóg liczy te łzy”¹⁰.

W małżeństwie żaden partner nie jest lepszy lub gorszy od drugiego. Musicie iść razem, ramię w ramię, jako syn i córka Boga¹¹.

Obraz

para przed świątynią

Jeśli ktoś z was przeżywa problemy w swoim małżeństwie, nalegam, abyście zrobili wszystko, co możecie, aby naprawić to, co konieczne, abyście mogli być szczęśliwi, tak jak byliście na początku waszego małżeństwa. My, którzy jesteśmy poślubieni w Domu Pana, czynimy to na to życie i na całą wieczność i wtedy musimy podjąć konieczny wysiłek, aby tak się stało. Zdaję sobie sprawę, że są sytuacje, kiedy nie można uratować małżeństwa, lecz jestem przekonany, że w większości przypadków one mogły i powinny trwać. Nie pozwólcie, aby wasze małżeństwo doszło do punktu, kiedy jest zagrożone¹².

Wiele lat temu w okręgu, któremu przewodniczyłem jako biskup, mieszkała para, która często bardzo zażarcie i gorączkowo się kłóciła. Naprawdę się kłócili. Każde z nich, mąż i żona, byli pewni swej racji. Żadne z nich nie chciało ustąpić drugiemu. Kiedy nie kłócili się, ogłaszali, jak ja to nazywałem, „zawieszenie broni”.

Pewnego poranka o 2.00 w nocy para zadzwoniła do mnie. Chcieli ze mną porozmawiać i to natychmiast. Zwlokłem się z łóżka, ubrałem i poszedłem do ich domu. Siedzieli po przeciwnych stronach pokoju i nie chcieli ze sobą rozmawiać. Żona porozumiewała się z mężem, mówiąc do mnie. On odpowiadał jej, również mówiąc do mnie. Pomyślałem: „Co możemy zrobić na tym świecie, aby ta para była znowu razem?”.

Modliłem się o natchnienie i przyszła do mnie myśl, aby zadać im pytanie. Powiedziałem: „Ile czasu minęło od chwili, kiedy w świątyni byliście świadkami zapieczętowania?”. Oboje przyznali, że było to bardzo dawno temu. Poza tym byli godnymi ludźmi, którzy posiadali rekomendacje świątynne i uczęszczali do świątyni, aby dokonywać obrzędów w zastępstwie innych.

Powiedziałem im: „Czy pójdziecie ze mną do świątyni w środę rano o 8.00? Będziemy tam świadkami ceremonii zapieczętowania”.

Zgodnie zapytali: „Czyjej ceremonii?”

Odpowiedziałem: „Nie wiem. Będzie to ceremonia tych, którzy będą zaślubieni tego poranka”.

W następną środę o ustalonej godzinie spotkaliśmy się w Świątyni Salt Lake. Nasza trójka weszła do pięknego pokoju zapieczętowań, nie znając ani jednej osoby w pokoju poza Starszym ElRayem L. Christiansenem, ówczesnym Asystentem Kworum Dwunastu — istniało wtedy takie stanowisko we Władzach [Generalnych]. Starszy Christiansen był wyznaczony tego poranka do dokonania ceremonii zapieczętowania młodej pary siedzącej w pokoju. Jestem pewny, że panna młoda i jej rodzina myśleli: „Oni muszą być przyjaciółmi pana młodego”, a pan młody i jego rodzina myśleli: „Oni muszą być przyjaciółmi panny młodej”. Moja para siedziała w pewnej odległości od siebie na małej ławce.

Starszy Christiansen rozpoczął od udzielenia rady parze, która była zaślubiana i uczynił to w przepiękny sposób. Wspomniał on, że mąż powinien kochać swą żonę, że powinien ją traktować z szacunkiem i delikatnością, uznając ją za serce domu. Później przemówił do panny młodej o tym, że powinna szanować swego męża jako głowę domu i być mu wsparciem w każdej sferze.

Zauważyłem, że kiedy Starszy Christiansen mówił do panny młodej i pana młodego, moja para przysunęła się bliżej do siebie. Wkrótce siedzieli bardzo blisko siebie. Ucieszyło mnie to, że oboje przysuwali się do siebie w tej samej chwili. Na koniec ceremonii moja para siedziała tak blisko siebie, jakby to oni byli nowożeńcami. Uśmiechali się.

Wyszliśmy ze świątyni tego dnia i nikt nawet nie wiedział, kim byliśmy i po co przyszliśmy, lecz moi przyjaciele trzymali się za ręce, kiedy szli do wyjścia świątyni. To, co ich poróżniło, zniknęło. Nie musiałem mówić ani jednego słowa. Widzicie, oni przypomnieli sobie swój własny dzień ślubu i przymierza, które zawarli w Domu Pana. Teraz pragnęli rozpocząć na nowo i mocniej się starać¹³.

Jako członkowie Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich mamy [szanować] święte przymierza […], a wierność im jest wymogiem szczęścia. Tak, mówię o przymierzu chrztu, przymierzu kapłaństwa i przymierzu małżeństwa¹⁴.

Obraz

Pokój zapieczętowań w Świątyni Rzym we Włoszech

Jako mały chłopiec lubiłem odwiedzać dom mojej babci […] w Salt Lake City. Babcia zawsze była tak szczęśliwa, kiedy nas widziała i przyciągała nas do siebie. Siedząc na jej kolanach, słuchaliśmy, jak nam czyta.

Jej najmłodszy syn, mój wujek Ray, i jego żona zamieszkali w tym samym domu po śmierci babci […]. Podczas wizyty u wujka Raya tuż przed jego śmiercią, zauważyłem, że hydrant przy krawężniku wydaje się mniejszy od tego, na którego szczyt wspinałem się wiele lat temu. Przyjemna weranda była taka sama; nie zmieniła się też cicha, spokojna atmosfera. Na ścianie w kuchni wisiało wyhaftowane przez moją ciocię zdanie. Niosło ze sobą bardzo praktyczne zastosowanie: „Wybierz to, co kochasz; kochaj to, co wybrałeś”. Bardzo często będzie to wymagało kompromisu, wybaczenia, być może przeprosin. Zawsze musimy być zaangażowani w sukces naszego małżeństwa¹⁵.

Myślę, że najsmutniejszym i najbardziej zniechęcającym obowiązkiem, jaki na mnie spoczywa, jest procedura unieważniania zapieczętowań. Każde z nich zostało dokonane podczas radosnego ślubu w Domu Pana, gdzie kochająca się para rozpoczynała nowe, wspólne życie, mając nadzieję na spędzenie razem całej wieczności. Następnie mijają miesiące i lata, i z takiego czy innego powodu miłość umiera. Może to być wynikiem kłopotów finansowych, braku komunikacji, nieposkromionych charakterów, wpływu rodziców, zaangażowania się w grzech. Powodów może być wiele. W większości przypadków nie musi dojść do rozwodu […].

Wybierajcie ostrożnie i z modlitwą towarzysza czy towarzyszkę; a kiedy jesteście już [po ślubie], bądźcie żarliwie oddani jedno drugiemu […]. Oddanie w małżeństwie ma kluczowe znaczenie¹⁶.

Nie zniechęcajmy się wieloma […] historiami o niezgodzie — a czasem okrucieństwie — pomiędzy towarzyszami i nie zakładajmy, że cnota zniknęła, a lampa miłości już nie świeci. Dwóch moich najlepszych przyjaciół utraciło zdrowie i są bezradni. Nie są samotni. Ich wierni towarzysze czynią im posługę czule i z miłością. Mój przyjaciel Pres, który rzadko oddala się od swojej żony, powiedział o niej: „Christine jest słabsza, ale wciąż piękna. Bardzo ją kocham”. Cóż to za szlachetny hołd złożony wierności, miłości i małżeństwu!¹⁷

Zrozumcie, że nie będziecie mogli przewidzieć każdego wyzwania, przed którym staniecie w małżeństwie, lecz bądźcie pewni, że prawie nie ma rzeczy, których nie da się rozwiązać, jeśli będziecie pełni zapału i oddani pracy, aby wasze małżeństwo było udane […]. Jeśli zaangażujecie się, aby odnieść sukces w swoim małżeństwie, nie ma w tym życiu niczego, co da wam większe szczęście¹⁸.

• Prezydent Monson oświadczył, że w małżeństwie „szczęście obfituje, gdy między mężem i żoną panuje szczery szacunek” (część 1.). Czego możemy nauczyć się z historii o Prezydencie i Siostrze Brownach? W jaki sposób mąż i żona mogą nauczyć się dostosowywać do siebie nawzajem? Jak można nauczyć się, jak rozwiązywać problemy? Dlaczego „bezinteresowność najwyższej próby” jest konieczna w małżeństwie?

• Prezydent Monson nauczał: „W małżeństwie żaden partner nie jest lepszy lub gorszy od drugiego” (część 2.). W jaki sposób małżonkowie mogą zastosować tę zasadę w małżeństwie? Jakie są konsekwencje tego, że jedno z małżonków czuje się lepsze lub gorsze? Jeśli jesteś w związku małżeńskim, zastanów się, co możesz robić, aby pełniej okazywać miłość swemu współmałżonkowi.

• W jaki sposób rada Prezydenta Monsona w części 3. może pomóc, gdy dochodzi do napięć małżeńskich? W jaki sposób zawieranie, dotrzymywanie i rozważanie przymierzy małżeństwa wzmacnia małżeństwo? W jaki inny sposób można wzmacniać małżeństwo?

• W jaki sposób mężowie i żony mogą okazywać sobie nawzajem lojalność? (Zob. część 4.). W jaki sposób mogą udoskonalić wzajemną komunikację? Czego się dowiedziałeś o tym, w jaki sposób mąż i żona mogą wspólnie znaleźć większe szczęście?

I Ks. Mojżeszowa 2:21–24; Ew. Mateusza 19:3–6; I List do Koryntian 11:11; Doktryna i Przymierza 42:22; 49:15–16; 132:18–19

„Studiowanie ewangelii jest najbardziej skuteczne, kiedy naucza cię Duch Święty. Studiowanie ewangelii zawsze rozpoczynaj od modlitwy, by Duch Święty pomógł ci się uczyć” (Abyście głosili moją ewangelię [2005], str. 18).