Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μάς διδάσκει να τελούμε διακονία

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε:

«Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός· ο ποιμένας ο καλός την ψυχή του βάζει για χάρη των προβάτων…

»Καθώς ο Πατέρας γνωρίζει εμένα, και εγώ γνωρίζω τον Πατέρα· και την ψυχή μου βάζω για χάρη των προβάτων»¹.

Στην ελληνική εκδοχή αυτής της γραφής, η λέξη για το καλό σημαίνει επίσης «όμορφος, μεγαλοπρεπής». Έτσι σήμερα, επιθυμώ να μιλήσω για τον Καλό Ποιμένα, τον Όμορφο Ποιμένα, τον Μεγαλοπρεπή Ποιμένα, δηλαδή τον Ιησού Χριστό.

Στην Καινή Διαθήκη αποκαλείται ο «μεγάλος Ποιμένας»², ο «αρχιποιμένας»³ και ο «Ποιμένας και Επίσκοπος των ψυχών μας»⁴.

Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Ησαΐας έγραψε ότι «θα βoσκήσει τo κoπάδι τoυ σαν βoσκός»⁵.

Στο Βιβλίο του Μόρμον αποκαλείται «ο καλός ποιμένας»⁶ και «ο μεγάλος και αληθινός ποιμένας»⁷.

Στο Διδαχή και Διαθήκες δηλώνει: «Επομένως, είμαι ανάμεσά σας και εγώ είμαι ο καλός ποιμένας»⁸.

Στις ημέρες μας, ο Πρόεδρος Ράσσελ Μ. Νέλσον έχει διακηρύξει: «Ο Καλός Ποιμένας στοργικά ενδιαφέρεται για όλα τα πρόβατα του κοπαδιού Του και είμαστε οι αληθινοί υποποιμένες Του. Προνόμιό μας είναι να φέρουμε την αγάπη Του και να προσθέσουμε τη δική μας αγάπη σε φίλους και γείτονες –να τους τροφοδοτούμε, να τους φροντίζουμε και να τους γαλουχούμε– όπως θα ήθελε ο Σωτήρας να κάνουμε»⁹.

Πιο πρόσφατα, ο Πρόεδρος Νέλσον έχει πει: «Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της αληθινής και ζώσης Εκκλησίας του Κυρίου θα είναι πάντοτε η οργανωμένη, κατευθυνόμενη προσπάθεια να τελεί διακονία προς τα τέκνα του Θεού ξεχωριστά και προς τις οικογένειές τους. Επειδή είναι η Εκκλησία Του, εμείς ως υπηρέτες Του θα τελούμε διακονία προς τον έναν, όπως έκανε Εκείνος. Θα τελούμε διακονία στο όνομά Του, με τη δύναμη και την εξουσία Του και με τη στοργική καλοσύνη Του»¹⁰.

Όταν οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς γόγγυζαν εναντίον του Κυρίου «λέγοντας: Αυτός δέχεται αμαρτωλούς, και τρώει μαζί τους»¹¹, Εκείνος απάντησε παρουσιάζοντας τρεις όμορφες ιστορίες που έχουμε φτάσει στο σημείο να γνωρίζουμε ως την παραβολή του χαμένου προβάτου, την παραβολή του χαμένου νομίσματος και την παραβολή του ασώτου υιού.

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι όταν ο Λουκάς, ο συγγραφέας του Ευαγγελίου, παρουσιάζει τις τρεις ιστορίες, χρησιμοποιεί τη λέξη παραβολή στον ενικό, όχι στον πληθυντικό¹². Φαίνεται ότι ο Κύριος διδάσκει ένα μοναδικό μάθημα με τρεις ιστορίες – ιστορίες που παρουσιάζουν διαφορετικούς αριθμούς: 100 πρόβατα, 10 νομίσματα και 2 γυιους.

Ο αριθμός-κλειδί σε καθεμία από αυτές τις ιστορίες, ωστόσο, είναι ο αριθμός ένα. Και ένα μάθημα που θα μπορούσαμε να πάρουμε από αυτόν τον αριθμό είναι ότι θα μπορούσατε να είστε ένας υποποιμένας για 100 πρεσβυτέρους και μελλοντικούς πρεσβυτέρους στην απαρτία πρεσβυτέρων σας ή σύμβουλος σε 10 νέες γυναίκες ή δάσκαλος σε 2 παιδιά της Προκαταρκτικής, αλλά πάντοτε, πάντοτε τελείτε διακονία προς αυτούς, τους φροντίζετε και τους αγαπάτε έναν προς έναν, ξεχωριστά. Ποτέ δεν λέτε: «Τι ανόητο πρόβατο» ή «Τελικά, δεν χρειάζομαι πραγματικά αυτό το νόμισμα» ή «Τι απειθής γυιος είναι». Αν εσείς κι εγώ έχουμε μαζί μας «την αγνή αγάπη του Χριστού»¹³ εμείς, όπως ο άνθρωπος στην ιστορία του χαμένου προβάτου, «θα αφή[σουμε] τα 99… και [θα πάμε] αναζητώντας το χαμένο, μέχρις ότου [… μέχρις ότου… μέχρις ότου] το βρ[ούμε]»¹⁴. Ή, όπως η γυναίκα στην ιστορία του χαμένου νομίσματος, θα «ανά[ψουμε] ένα λυχνάρι, και θα σκουπί[σουμε] το σπίτι, και [θα το] αναζητ[ήσουμε] με επιμέλεια, [… με επιμέλεια] μέχρις ότου [… μέχρις ότου… μέχρις ότου] [το] βρ[ούμε]»¹⁵. Αν έχουμε μαζί μας την «αγνή αγάπη του Χριστού», θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα του πατέρα στην ιστορία του ασώτου υιού, ο οποίος όταν ο υιός «ακόμα απείχε μακριά, … τον είδε, και τον σπλαχνίστηκε· και τρέχοντας, έπεσε επάνω στον τράχηλό του και τον καταφίλησε»¹⁶.

Μπορούμε να αισθανθούμε την επιτακτική ανάγκη στην καρδιά του άνδρα που έχασε μόνο ένα πρόβατο; Ή την επιτακτική ανάγκη στην καρδιά της γυναίκας που έχασε μόνο ένα νόμισμα; Ή την ανυπέρβλητη αγάπη και συμπόνια στην καρδιά του πατέρα του ασώτου;

Η σύζυγός μου Μαρία Ισαβέλλα κι εγώ υπηρετήσαμε στην Κεντρική Αμερική, με έδρα την Πόλη της Γουατεμάλας. Εκεί είχα την ευκαιρία να συναντήσω την Χούλια, ένα πιστό μέλος της Εκκλησίας. Είχα την εντύπωση να την ρωτήσω για την οικογένειά της. Η μητέρα της πέθανε από καρκίνο το 2011. Ο πατέρας της ήταν πιστός ηγέτης στον πάσσαλό του, υπηρετώντας ως επίσκοπος και σύμβουλος στον πρόεδρο πασσάλου του για αρκετά χρόνια. Ήταν ένας αληθινός υποποιμένας του Κυρίου. Η Χούλια μου είπε για τις ακούραστες προσπάθειές του να επισκέπτεται, να τελεί διακονία και να υπηρετεί. Πράγματι χαιρόταν να τροφοδοτεί και να βόσκει τα πολύτιμα πρόβατα του Κυρίου. Παντρεύτηκε ξανά και παρέμεινε ενεργός στην Εκκλησία.

Μερικά χρόνια αργότερα, πήρε διαζύγιο και τώρα έπρεπε να παρευρεθεί στην εκκλησία μόνος του για άλλη μια φορά. Αισθανόταν εκτός τόπου και επίσης αισθανόταν ότι κάποιοι άνθρωποι ήταν επικριτικοί προς αυτόν λόγω του διαζυγίου του. Σταμάτησε να παρευρίσκεται στην εκκλησία καθώς ένα αρνητικό πνεύμα γέμισε την καρδιά του.

Η Χούλια μίλησε πολύ καλά για αυτόν τον υπέροχο υποποιμένα, ο οποίος ήταν ένας σκληρά εργαζόμενος, στοργικός και συμπονετικός άνδρας. Θυμάμαι έντονα ότι ένα αίσθημα επιτακτικής ανάγκης ήλθε σε μένα καθώς τον περιέγραφε. Απλώς ήθελα να κάνω κάτι για εκείνον τον άνδρα, έναν άνδρα ο οποίος είχε κάνει τόσα πολλά για τόσους πολλούς αυτά τα χρόνια.

Μου έδωσε τον αριθμό κινητού του και άρχισα να του τηλεφωνώ, ελπίζοντας να έχω την ευκαιρία να τον συναντήσω προσωπικώς. Ύστερα από αρκετές εβδομάδες και πολλά, πολλά τηλεφωνήματα χωρίς επιτυχία, μία ημέρα τελικώς απάντησε στο τηλέφωνο.

Του είπα ότι είχα συναντήσει την Χούλια, την κόρη του και ότι με συνεπήρε ο τρόπος που είχε υπηρετήσει, τελέσει διακονία και αγαπήσει τα πολύτιμα πρόβατα του Κυρίου για τόσα πολλά χρόνια. Δεν περίμενε ένα τέτοιο σχόλιο. Του είπα ότι ήθελα πραγματικά να τον συναντήσω πρόσωπο με πρόσωπο. Με ρώτησε τον σκοπό της προτάσεώς μου για μια τέτοια συνάντηση. Απάντησα: «Θέλω πραγματικά να συναντήσω τον πατέρα μίας τέτοιας υπέροχης κυρίας». Κατόπιν για λίγα δευτερόλεπτα υπήρξε σιγή στο τηλέφωνο – λίγα δευτερόλεπτα που μου έμοιαζαν με αιωνιότητα. Απλά είπε: «Πότε και πού;»

Την ημέρα που τον συνάντησα, τον προσκάλεσα να μου αναφέρει μερικές από τις εμπειρίες του που επισκέφθηκε, τέλεσε διακονία και υπηρέτησε τα πολύτιμα πρόβατα του Κυρίου. Καθώς αφηγείτο κάποιες συγκινητικές ιστορίες, παρατήρησα ότι ο τόνος της φωνής του άλλαξε και το ίδιο πνεύμα που είχε αισθανθεί τόσες πολλές φορές, ως ένας υποποιμένας, επανήλθε. Τώρα τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα. Ήξερα ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για μένα, αλλά ανακάλυψα ότι δεν ήξερα τι να πω. Προσευχήθηκα από μέσα μου: «Πατέρα, βοήθησέ με».

Ξαφνικά, άκουσα τον εαυτό μου να λέει: «Αδελφέ Φλόριαν, ως υπηρέτης του Κυρίου, ζητώ συγγνώμη που δεν είμαστε εκεί για εσάς. Σας παρακαλώ, συγχωρήστε μας. Δώστε μας μία άλλη ευκαιρία να σας δείξουμε ότι σας αγαπούμε. Ότι σας χρειαζόμαστε. Ότι είστε σημαντικός για εμάς».

Την επόμενη Κυριακή επέστρεψε. Είχε μία μακρά συζήτηση με τον επίσκοπό του και παρέμεινε ενεργός. Λίγους μήνες αργότερα απεβίωσε – αλλά είχε επιστρέψει. Είχε επιστρέψει. Καταθέτω μαρτυρία ότι με τη βοήθεια του Σωτήρος μας, μπορούμε να αγαπούμε τα πολύτιμα πρόβατά Του και να τελούμε διακονία προς αυτά όπως θα έκανε Εκείνος. Και έτσι, εκεί στην πόλη της Γουατεμάλας ο Κύριος Ιησούς Χριστός έφερε πίσω ένα ακόμη πολύτιμο πρόβατο στο ποίμνιό Του. Και με δίδαξε ένα μάθημα για την τέλεση διακονίας που δεν μπορώ να ξεχάσω. Στο όνομα του Καλού Ποιμένα, του Όμορφου Ποιμένα, του Μεγαλοπρεπούς Ποιμένα, δηλαδή του Κυρίου Ιησού Χριστού, αμήν.