Η ατελής συγκομιδή

Όταν ήμουν μικρός, έμαθα να αγαπώ τις εντυπωσιακές αλλαγές στις εποχές του χρόνου στη νοτιοδυτική Μοντάνα, όπου μεγάλωσα. Η αγαπημένη μου εποχή ήταν το φθινόπωρο – η εποχή της συγκομιδής. Η οικογένειά μας ήλπιζε και προσευχόταν οι μήνες σκληρής δουλειάς μας να ανταμείβονταν με πλούσια συγκομιδή. Οι γονείς μου ανησυχούσαν για τον καιρό, την υγεία των ζώων και των καλλιεργειών και πολλά άλλα πράγματα για τα οποία εκείνοι είχαν μικρό έλεγχο.

Καθώς μεγάλωνα, συνειδητοποιούσα ακόμη περισσότερο την επιτακτική ανάγκη του θέματος. Ο βιοπορισμός μας εξηρτάτο από τη συγκομιδή. Ο πατέρας μου με δίδαξε για τον εξοπλισμό που χρησιμοποιούσαμε για τη συγκομιδή σιτηρών. Παρακολουθούσα καθώς μετακινούσε τα μηχανήματα στο χωράφι, έκοβε ένα μικρό κομμάτι σιτηρών και μετά ήλεγχε πίσω από τη θεριζοαλωνιστική μηχανή για να βεβαιωθεί ότι όσο το δυνατόν περισσότερα σιτηρά κατέληγαν στη δεξαμενή συγκράτησης και δεν πετάγονταν έξω με τα άχυρα. Επανελάμβανε αυτήν τη διαδικασία αρκετές φορές, προσαρμόζοντας το μηχάνημα κάθε φορά. Έτρεχα δίπλα και έψαχνα απρόσεκτα μαζί του τα άχυρα και προσποιούμην ότι ήξερα τι έκανα.

Αφού ήταν ικανοποιημένος με τις προσαρμογές στη μηχανή, έβρισκα μερικούς σπόρους σιτηρών μέσα στα άχυρα στο έδαφος και του τα παρουσίαζα με ένα επικριτικό βλέμμα. Δεν θα ξεχάσω τι μου είπε ο πατέρας μου: «Είναι αρκετά καλό και το καλύτερο που μπορεί να κάνει αυτή η μηχανή». Χωρίς να είμαι πραγματικά ικανοποιημένος από την εξήγησή του, συλλογιζόμουν τις ατέλειες αυτής της συγκομιδής.

Λίγο καιρό αργότερα, όταν ο καιρός άλλαζε και γινόταν κρύος τα βράδια, παρακολουθούσα χιλιάδες αποδημητικούς κύκνους, χήνες και πάπιες να κατεβαίνουν στα χωράφια, προκειμένου να τραφούν για το μακρύ ταξίδι τους προς τον νότο. Έτρωγαν τα σιτηρά που περίσσευαν από την ατελή συγκομιδή μας. Ο Θεός την είχε τελειοποιήσει. Και δεν χανόταν ούτε ένας σπόρος.

Είναι συχνά πειρασμός στον κόσμο μας και ακόμη και εντός της κουλτούρας της Εκκλησίας να έχουμε εμμονή με την τελειότητα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες και συχνά η δική μας αυτοκριτική προκαλούν συναισθήματα ανεπάρκειας – ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί και δεν θα γίνουμε ποτέ. Μερικοί μάλιστα παρεξηγούν την πρόσκληση του Σωτήρος να «είστε, λοιπόν, εσείς τέλειοι»¹.

Θυμηθείτε ότι η τελειομανία δεν είναι το ίδιο όπως το να γίνετε τέλειοι εν Χριστώ². Η τελειομανία απαιτεί ένα αδύνατο, αυτοπροβαλλόμενο πρότυπο που μας συγκρίνει με τους άλλους. Αυτό προκαλεί ενοχή και άγχος, και μπορεί να μας κάνει να θέλουμε να αποσυρθούμε και να απομονωθούμε.

Η τελειοποίηση εν Χριστώ είναι άλλο θέμα. Είναι η διαδικασία –που καθοδηγείται με αγάπη από το Άγιο Πνεύμα– να γίνουμε περισσότερο όπως ο Σωτήρας. Τα πρότυπα τίθενται από έναν καλοσυνάτο και παντογνώστη Επουράνιο Πατέρα και ξεκάθαρα προσδιορίζονται στις διαθήκες που καλούμαστε να ασπασθούμε. Μας ανακουφίζει από τα βάρη της ενοχής και της ανεπάρκειας, τονίζοντας πάντοτε ποιοι είμαστε ενώπιον του Θεού. Ενώ αυτή η διαδικασία μας εξυψώνει και μας ωθεί να γίνουμε καλύτεροι, μετράμε από την προσωπική μας αφοσίωση στον Θεό που εκδηλώνουμε στις προσπάθειές μας να Τον ακολουθούμε με πίστη. Καθώς δεχόμαστε την πρόσκληση του Σωτήρος να έλθουμε προς Εκείνον, σύντομα συνειδητοποιούμε ότι το καλύτερό μας είναι αρκετά καλό και ότι η χάρη του στοργικού Σωτήρος θα κάνει τη διαφορά με τρόπους που δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Βλέπουμε αυτήν την αρχή να εφαρμόζεται, όταν ο Σωτήρας έδωσε τροφή στις πέντε χιλιάδες.

«O Ιησούς, λοιπόν, υψώνοντας τα μάτια του, και βλέποντας ότι ένα μεγάλο πλήθος έρχεται προς αυτόν, λέει στον Φίλιππο: Από πού θα αγοράσουμε ψωμιά, για να φάνε αυτοί;…

»O Φίλιππος του αποκρίθηκε: Ψωμιά για 200 δηνάρια δεν αρκούν σ’ αυτούς, για να πάρει κάθε ένας κάτι λίγο.

»Ένας από τους μαθητές του, ο Aνδρέας, ο αδελφός τού Σίμωνα, λέει σ’ αυτόν:

»Eδώ είναι ένα παιδάκι, που έχει πέντε κρίθινα ψωμιά, και δύο ψάρια· αλλά, αυτά τι είναι σε τόσους πολλούς;»³

Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς πρέπει να αισθάνθηκε ο Σωτήρας γι’ αυτό το παιδάκι, το οποίο με την πίστη ενός παιδιού προσέφερε αυτό που πρέπει να ήξερε ότι ήταν θλιβερά ανεπαρκές για το έργο που επιφορτίστηκε;

«Και ο Ιησούς πήρε τα ψωμιά, και αφού ευχαρίστησε, τα μοίρασε στους μαθητές, και οι μαθητές στους καθισμένους· το ίδιο και από τα ψάρια, όσο ήθελαν.

»Και αφού χόρτασαν, λέει στους μαθητές του: Μαζέψτε τα κομμάτια που περίσσεψαν, για να μη χαθεί τίποτε»⁴.

Ο Σωτήρας τελειοποίησε την ταπεινή προσφορά.

Λίγο μετά από αυτήν την εμπειρία, ο Ιησούς έστειλε τους μαθητές Του μπροστά με ένα πλοίο. Σύντομα βρέθηκαν σε μία φουρτουνιασμένη θάλασσα εν μέσω της νυκτός. Φοβήθηκαν, όταν είδαν μία μορφή πνεύματος να περπατά προς αυτούς επάνω στο νερό.

«Αμέσως, όμως, ο Ιησούς τούς μίλησε, λέγοντας: Έχετε θάρρος· εγώ είμαι· μη φοβάστε.

»Και αποκρινόμενος σ’ αυτόν ο Πέτρος είπε: Κύριε, αν είσαι εσύ, πρόσταξέ με να ’ρθω σε σένα επάνω στα νερά.

»Και εκείνος είπε: Έλα. Kαι ο Πέτρος κατεβαίνοντας από το πλοίο, περπάτησε επάνω στα νερά, για να ’ρθει στον Iησού.

»Bλέποντας, όμως, τον άνεμο δυνατόν, φοβήθηκε· και αρχίζοντας να καταποντίζεται, έκραξε, λέγοντας: Kύριε, σώσε με.

»Kαι ο Iησούς απλώνοντας αμέσως το χέρι, τον έπιασε, και του λέει: Oλιγόπιστε, σε τι δίστασες;»⁵

Αδελφοί και αδελφές, αυτό μπορεί να μην ήταν το τέλος της συζήτησης. Πιστεύω ότι καθώς ο Πέτρος και ο Σωτήρας επέστρεφαν στο πλοίο χέρι-χέρι, με τον Πέτρο μούσκεμα και ίσως να νιώθει πολύ ανόητος, ο Σωτήρας μπορεί να είχε πει κάτι σαν και αυτό: «Ω Πέτρο, μη φοβάσαι και μην ανησυχείς. Αν μπορούσες να δεις τον εαυτό σου όπως σε βλέπω εγώ, η αμφιβολία σου θα εξασθενούσε και η πίστη σου θα αυξανόταν. Σε αγαπώ, αγαπητέ Πέτρο. Βγήκες από το πλοίο. Η προσφορά σου είναι αποδεκτή και μολονότι κλονίστηκες, θα είμαι πάντοτε εκεί για να σε ανασύρω από τα βάθη και η προσφορά σου θα γίνει τέλεια».

Ο Πρεσβύτερος Ντίτερ Φ. Ούχτντορφ δίδαξε:

«Πιστεύω ότι ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός θα ήθελε να δείτε, να αισθανθείτε και να γνωρίζετε ότι Εκείνος είναι η δύναμή σας. Ότι με τη βοήθειά Του, δεν υπάρχουν όρια στο τι μπορείτε να επιτύχετε. Ότι οι δυνατότητές σας είναι απεριόριστες. Θα ήθελε να βλέπετε τον εαυτό σας με τον τρόπο που σας βλέπει Εκείνος. Και αυτό είναι πολύ διαφορετικό από τον τρόπο με τον οποίον σας βλέπει ο κόσμος…

»Δίνει ισχύ στoυς εξασθενημένoυς, και αυξάνει τη δύναμη στoυς αδύνατoυς»⁶.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι όποια και αν είναι η καλύτερη αλλά ατελής προσφορά μας, ο Σωτήρας μπορεί να την κάνει τέλεια. Όσο και αν φαίνονται ασήμαντες οι προσπάθειές μας, δεν πρέπει ποτέ να υποτιμούμε τη δύναμη του Σωτήρος. Ένας απλός λόγος καλοσύνης, μία σύντομη αλλά ειλικρινής επίσκεψη τέλεσης διακονίας ή ένα μάθημα Προκαταρκτικής που διδάσκεται με στοργή μπορεί, με τη βοήθεια του Σωτήρος, να προσφέρει παρηγοριά, να μαλακώσει την καρδιά και να αλλάξει αιώνιες ζωές. Οι αδέξιες προσπάθειές μας μπορούν να οδηγήσουν σε θαύματα και στην πορεία μπορούμε να συμμετάσχουμε σε μία τέλεια συγκομιδή.

Συχνά βρισκόμαστε σε καταστάσεις που θα μας κάνουν να αναπτυχθούμε πνευματικώς. Μπορεί να μην νιώθουμε ότι μπορούμε να ανταποκριθούμε στο έργο. Μπορεί να κοιτάζουμε εκείνους με τους οποίους υπηρετούμε και να αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε αρκετά αντάξιοι αυτών. Αδελφοί και αδελφές, αν αισθάνεστε έτσι, κοιτάξτε τους εξαιρετικούς άνδρες και τις γυναίκες που κάθονται πίσω μου με τους οποίους υπηρετώ.

Νιώθω τον πόνο σας.

Ωστόσο, έχω μάθει ότι όπως ακριβώς η τελειομανία δεν είναι η ίδια με την τελειοποίηση εν Χριστώ, η σύγκριση με τον εαυτό μας δεν είναι η ίδια με τη μίμηση. Όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, μπορούν να υπάρξουν μόνον δύο αποτελέσματα. Είτε θα δούμε τον εαυτό μας καλύτερο από τους άλλους και θα γίνουμε αποδοκιμαστικοί και επικριτικοί μαζί τους είτε θα δούμε τον εαυτό μας πιο λίγο από τους άλλους και θα αγχωθούμε, θα κάνουμε αυτοκριτική και θα αποθαρρυνθούμε. Η σύγκριση του εαυτού μας με τους άλλους σπανίως είναι παραγωγική, όχι εξυψωτική και μερικές φορές εντελώς καταθλιπτική. Στην πραγματικότητα, αυτές οι συγκρίσεις μπορούν να είναι πνευματικώς καταστροφικές, εμποδίζοντάς μας από τη λήψη της πνευματικής βοήθειας που χρειαζόμαστε. Από την άλλη πλευρά, η μίμηση όσων σεβόμαστε οι οποίοι επιδεικνύουν χριστοειδή στοιχεία χαρακτήρα μπορεί να είναι διδακτική και εξυψωτική, και μπορεί να μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι μαθητές του Ιησού Χριστού.

Ο Σωτήρας μάς έδωσε ένα πρότυπο να ακολουθούμε καθώς εμιμείτο τον Πατέρα. Έδωσε οδηγία στον μαθητή Του Φίλιππο: «Τόσον καιρό είμαι μαζί σας, και δεν με γνώρισες, Φίλιππε; Όποιος είδε εμένα, είδε τον Πατέρα· και πώς εσύ λες: Δείξε σε μας τον Πατέρα;»⁷

Και κατόπιν δίδαξε: «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, όποιος πιστεύει σε μένα, τα έργα που εγώ κάνω, θα κάνει και εκείνος»⁸.

Ασχέτως του πόσο ασήμαντες μπορεί να φαίνονται οι προσπάθειές μας, αν είμαστε ειλικρινείς, ο Σωτήρας θα μας χρησιμοποιήσει για να επιτύχει το έργο Του. Εάν απλώς κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και Τον εμπιστευόμαστε για να καλύψει τη διαφορά, μπορούμε να γίνουμε μέρος των θαυμάτων που μας περιβάλλουν.

Ο Πρεσβύτερος Ντέιλ Γ. Ρένλαντ είπε: «Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος, αλλά σε χρειαζόμαστε, επειδή όλοι όσοι είναι πρόθυμοι μπορούν να κάνουν κάτι»⁹.

Και ο Πρόεδρος Νέλσον μας διδάσκει: «Ο Κύριος αγαπά την προσπάθεια»¹⁰.

Ο Σωτήρας στέκεται έτοιμος να αποδεχθεί τις ταπεινές προσφορές μας και να τις τελειοποιήσει μέσω της χάρης Του. Με τον Χριστό, δεν υπάρχει ατελής συγκομιδή. Πρέπει να έχουμε το θάρρος να πιστέψουμε ότι η χάρη Του είναι για εμάς – ότι Εκείνος θα μας βοηθήσει, θα μας σώσει από τα βάθη, όταν κλονιζόμαστε και θα τελειοποιήσει τις λιγότερο τέλειες προσπάθειές μας.

Στην παραβολή του σπορέα, ο Σωτήρας περιγράφει τους σπόρους που φυτεύτηκαν σε καλό έδαφος. Ορισμένοι παράγουν εκατό φορές, άλλοι εξήντα και άλλοι 30. Όλα είναι μέρος της τέλειας συγκομιδής Του¹¹.

Καθώς ο Μορόνι μας καλεί όλους: «Μάλιστα, ελάτε προς τον Χριστό, και τελειοποιηθείτε με αυτόν… και αν αρνηθείτε κάθε ασέβεια και αγαπάτε τον Θεό με όλη τη δύναμη, τον νου και την ισχύ σας, τότε είναι η χάρη Του αρκετή για σας, ώστε με τη χάρη Του να γίνετε τέλειοι εν Χριστώ»¹².

Αδελφοί και αδελφές, καταθέτω μαρτυρία για τον Χριστό, ο οποίος έχει τη δύναμη να τελειοποιήσει ακόμη και την πιο ταπεινή μας προσφορά. Ας κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, ας φέρουμε ό,τι μπορούμε και, με πίστη, ας θέσουμε την ατελή προσφορά μας στα πόδια Του. Στο όνομα Εκείνου που είναι ο Διδάσκαλος της τέλειας συγκομιδής, δηλαδή του Ιησού Χριστού, αμήν.