Accu’s en akelig koude windvlagen

Nadat mijn dienst in de Idaho Fallstempel (Idaho) erop zat, bood ik aan om twee broeders naar hun auto te brengen, die op de snelweg net onder Idaho Falls (Idaho, VS) was gestrand. Een vriendelijk echtpaar was op die bitter koude decemberdag gestopt en had broeder Thompson en broeder Clark de laatste kilometers naar de tempel gereden.

Broeder Thompson wist vrijwel zeker dat er een nieuwe accu in de auto moest. Ik reed langs een winkel met auto-onderdelen in de buurt zodat hij een accu kon kopen. Omdat ik gereedschap in mijn auto had, bood ik hem aan om de accu te vervangen.

Gelukkig had ik een paar nieuwe handschoenen en mijn winterjas bij me. Ik deed de motorkap open en wilde de defecte accu verwijderen en door de nieuwe vervangen.

Daartoe moest ik eerst verschillende onderdelen van de auto demonteren en verplaatsen, waaronder het ruitensproeierreservoir. Ik merkte al snel dat mijn gereedschap niet op alle bouten paste en dat sommige schroeven muurvast zaten. Ik probeerde verschillende soorten gereedschap en posities, maar er was geen beweging in te krijgen. Het was om en nabij vijftien graden onder nul en de langs suizende vrachtwagens zwiepten akelig koude windvlagen op. Ik was steenkoud en ten einde raad.

Ik riep de enige hulp in die beschikbaar was. Ik bad vurig en legde mijn benarde situatie aan onze hemelse Vader uit. Ik vroeg of Hij de bouten en schroeven wilde losmaken of me wilde helpen een andere oplossing te vinden. Na mijn gebed pakte ik weer een tang en klemde die om een onwillige schroef. Hij zat al los! Ik verwijderde de schroef in stille dankbaarheid en ging verder.

Al snel liep ik dieper in de auto verscholen weer compleet vast op een onbeweegbare bout, en weer bad ik, nog vuriger en met steeds meer vertrouwen, om hulp. Deze keer volgde ik het gevoel dat ik kreeg om enkele dieper gelegen bouten eerst te verwijderen en daarna de accubeugel te draaien. De eerst onwillige bout ging met gemak los. Even later tilde ik de oude accu eruit.

Ik plaatste de nieuwe accu en bevestigde alle onderdelen weer zo goed als ik kon met mijn gevoelloze vingers. Tot slot bracht ik de elektrische kabels weer aan. Broeder Thompson draaide de sleutel om en grijnsde breeduit toen de motor aansloeg. Ik deed de motorkap dankbaar dicht. Ik had een uur of zo buiten gestaan en viel stijf en strompelend met tintelende onderbenen en voeten terug in mijn auto.

Ik reed achter broeder Thompson en broeder Clark aan om zeker te weten dat ze veilig thuis aankwamen. Tijdens de rit voelde de verwarming in de auto heerlijk aan en kwamen mijn benen en voeten weer langzaam op temperatuur. Ik bedankte mijn hemelse Vader uitbundig voor zijn hulp. Ook was ik onder de indruk dat Hij de gebeden van die twee broeders had verhoord door mij als zijn dienstknecht te sturen. Op zijn wonderbare wijze had Hij in hun behoeften voorzien en mijn geloof gesterkt.