یک روشنی کامل از امید

اکتبر گذشته ، رئیس راسل ام نلسون ما را دعوت کرد به آینده به این کنفرانس آوریل 2020 نگاه کنیم . هریک از ما از راه خودمان به پیش نگاه بیاندازیم تا عظمت دست خدا را در بازگرداندن مژدۀ عیسی مسیح ببینیم. من و خواهر هالند آن دعوت پیامبرانه را جدی گرفتیم. ما خودمان را مجسم کردیم که در اوایل دهه 1800زندگی کرده، به اعتقادات مذهبی آن روزگار نگاه می کردیم. در آن صحنۀ تصور شده ، از خودمان پرسیدیم، «اینجا چه چیزی کمبود دارد؟ آرزو می کنیم چه می داشتیم؟ ما امیدواریم خدا در پاسخ به خواستۀ شدید روحانی مان ، چه چیزی را فراهم خواهد کرد؟»

خوب ،در مورد یک چیز، ما متوجه شدیم که دو قرن پیش، ما واقعاً امیدوار می بودیم برای ماهیت درست تر، مقدس تر در مورد خدا، بیش از آنچه که در آن زمان وجود داشت. انگار [مفهوم درست خدا] به خاطر اشتباهات خداشناسی و سوء تفاهم کلیسایی پدیدار نبود. به نقل از یک شخصیت برجسته مذهبی آن روزگار، ویلیام الری چانینگ ما در پی «شخصیت والدینی خدا» می بودیم که، چانینگ [آنرا] «اولین آموزۀ بزرگ مسیحیت» حساب می کرد. .^۱ چنین آموزه ای می توانست خدا را به عنوان یک پدر دلسوز در بهشت تشخیص بدهد ، نه به جای یک قاضی سختگیر که عدالت سختگیرانه را صادر می کند یا به عنوان یک صاحبخانۀ غایب که یک روزی مشغول امور زمینی بوده، اما اکنون مشغول کاری در جای دیگر در جهان می بود.

بله ، امیدهای ما در سال 1820 این می بود كه خدا یی را پیدا کنیم که دارد صحبت می كند و به طور آشكار در زمان حال ما را هدایت می کند همانطوری که مانند گذشته می کرد؛ یک پدر واقعی مهر آمیز، به عمیقترین معنای آن سخن. او مطمئناً یک حکمران سرد و مستبد خودسر نمی بود که تعداد معینی از افراد را برای رستگاری از پیش تعیین کرده و سپس بقیۀ خانواده انسانی را به لعنت شدن تسلیم می کند. نه، او کسی می بود که بر طبق اعلامیۀ الهی، هر کارش «برای سودمندی جهان؛ بوده زیرا او به جهان»^۲ و هر ساکنی در آن را، مهر می ورزد. آن عشق، دلیل نهایی ایشان برای فرستادن عیسی مسیح، پسریگانه اش به زمین است. ^۳

در گفتار از عیسی، اگر در آن سالهای نخست قرن نوزدهم زندگی می کردیم با هشدار بزرگی متوجه می شدیم که شکهایی در مورد واقعیت زندگی منجی و رستاخیز، بطور قابل توجهی داشتند در درون مسیحیت رخنه می کردند. بنابراین، ما امیدوار برای مدرکی می بودیم که به تمام دنیا بیاید تا شهادت کتاب مقدس را تأیید کند که عیسی مسیح است، پسر واقعی خدا، اول و آخر، تنها منجی که این دنیا برا ی همیشه خواهد شناحت. آن جزو عزیزترین امیدهای ما می بود که شواهد کتب مقدس بیشتری به پیش می آورده می شدند، چیزی که می توانستند شامل شهادت دیگری از عیسی مسیح باشند [تا] دانش ما در مورد تولد معجزه آسا ی ایشان، خدمت شگفت انگیز، فداکاری کفاره دهنده و رستاخیز باشکوه [ایشان] را وسعت و افزایش می دادند. به راستی چنین سندی می توانست «نیکوکاری باشد …[که] از بهشت به پائین [فرستاده شده]؛ و حقیقتی… [فرستاده شده] از درون زمین.»^۴

بامشاهدۀ دنیای مسیحی در آن روزگار، ما امید می کردیم کسی را پیدا کنیم که توسط خدا ، اقتدار می داشت [که] با اقتدار کشیشی واقعی می توانست ما را غسل تعمید دهد، هدیه روح القدس را اهدا کند و تمام احکام مژدۀ میسح را که برای به تعالی رسیدن لازم بودند، انجام دهد. در سال 1820، امیدوار می بودیم که وعده های زیبای[پیامبر] اشعیا، میكاه و سایر پیامبران باستانی در مورد بازگشت با شکوه خانۀ خداوند به تحقق می یافتند.^۵ ما هیجان زده می شدیم که ببینیم شکوه معابد مقدس، با روان مقدس، آیین ، قدرت و اقتدار برای آموزش دادن حقایق ابدی، شفای زخم های شخصی، و برای پیوست دادن خانواده ها برای ابدیت، دوباره تأسیس می شدند. من به هر جا و در هر کجا نگاه می كردم تا شخصی را پیدا كنم كه به من و پاتریشیای محبوبم با اقتدار بگوید كه ازدواج مان در یک زمینه ای برای اکنون و تمام ابدیت پیوند داده شده است، [و] هرگز به ما نفرین مداوم تحمیل نشود یا نشنوم «مرگ شما را سوا می کند.» من می دانم که «در خانۀ پدر ما ن کاخهای زیادی هستند,»^۶ اما شخصاً صحبت می کنم، اگر من آنقدر خوشبخت می بودم که یکی از آنها را به ارث ببرم، اگر پاتریشیا و فرزندان مان با من نمی بودند تا آن میراث را[ با آنها] قسمت کنم، آن نمی توانست بیشتر از یک کلبۀ ای که دارد ویران می شود، باشد. و برای نیاکان مان، برخی از آنها که حتی بدون شنیدن نام عیسی مسیح، زندگی کرده و درگذشتند، برای باز آوردن عادلانه ترین و مهربان ترین آیین های کتاب مقدس، [برای] انجام ارائه آیین های نجات دهنده برای خویشاوندان فوت شده شان، امیدوار می بودیم .^۷ انجام هیچ آئین را من نمی توانم تصور کنم که بتواند نگرانیِِِ با شکوهتر یک خدای عشق ورز را برای هر یک از فرزندان زمینی اش نشان بدهد. فرق نمی کند آنها در چه زمانی زندگی کردند یا و در کجا فوت شدند.

خوب، فهرست امیدهای ما در سال 1820 می توانست ادامه یابد ، اما شاید مهمترین پیام «بازآوری» این است که چنین امیدهایی بیهوده نبوده اند. با آغاز در درختستان مقدس و تا به امروز، این خواسته ها شروع به واقعیت پوشیده شدن، کردند، و همانطور که پولس رسول و دیگران آموزش دادند، [آنها] مطمئناََ و پایدارانه، لنگرهای واقعی برای جان شدند.^۸ چیزی که برایش فقظ امید کرده ، اکنون به تاریخ تبدیل شده است.

بنابراین، نگاه مان به خوبی خدا نسبت به جهان برای 200 سال گذشته. اما نگاه مان نسبت به آینده چیست؟ ما هنوز امیدهایی داریم که هنوز به حقیقت نپیوسته اند. حتی الآن که داریم سخنرانی می کنیم، ما «با همۀدستهایمان» داریم بابیماری کرونا جنگ می کنیم، [این] یک یادآوری سخت است که، یک ویروس صد برابر کوچکتر از یک دانه شن می تواند کل جمعیتها و اقتصادهای جهانی را به زانو شان درآورد.^{۹ ۱۰} ما برای کسانی که عزیزان شان را در این طاعون مدرن از دست داده اند دعا می کنیم، و همچنین برای کسانی که اکنون مبتلا شده یا در معرض خطر هستند. ما مطمئناً برای کسانی که چنان مراقبت های بهداشتی با شکوه ای را که انجام می دهند، دعا می کنیم. وقتی این را فتح کرده ایم و خواهیم کرد، باشد که متعهد باشیم که جهان را از ویروس گرسنگی آزاد کنیم، محله ها و ملت ها را از ویروس فقر آزاد کنیم. با شد که ما برای مدارسی که شاگردان دارند آموزش می گیرند—وحشت برای گلوله خوردن ندارند—و برای وقار شخصیتی برای هر فرزند خدا، که به هیچ وجه از تعصبات نژادی، قومی یا فرهنگی ضربه نخورده اند، امید کنیم. بنیان نگهدارهمۀ اینها ، امید پیگیر مان برای سرسپردگی والاتری به بزرگترین دو فرمان است: دوست داشتن خدا، با نگه داشتن پند ایشان و دوست داشتن همسایگان مان، با نشان دادن مهربانی و رحم، صبر و بخشش.¹¹ این دو دستورالعمل های الهی هنوز بوده و برای همیشه تنها امید واقعی خواهند بود که ما برای دادن یک دنیای بهتر به فرزندانمان داریم، [ دنیایی بهتر] از آنچه که آنها اکنون می شناسند.¹²

علاوه بر داشتن این خواسته های جهانی، امروزه بسیاری از این حضاران عمیقاً امیدهای شخصی ای دارند: امید به بهترشدن یک ازدواج یا گاهی فقط امید برای یک ازدواج، امید برای پیروز شدن بر یک اعتیاد، امید به بازگشت یک فرزند از راه بدر شده، امید برای متوقف شدن صد نوع از دردهای جسمی و عاطفی. چون آن «بازآوری»، آن حقیقت اساسی را تأیید کرد که خدا در این جهان کار می کند؛ . ما می توانیم امیدکنیم، ما باید امیدکنیم، حتی هنگامیکه با احتمالاتی که شکست ناپذیر هستند، روبرو می شویم. منظور کتاب مقدس همان بود که [گفت]؛ ابراهیم توانست بر علیه امید، امیدکند¹³—یعنی، او توانست علیرغم هر دلیلی که نباید باور می کرد، باورکرد—اینکه او و سارا می توانستند یک فرزندی را در موقعی که چنین چیزی کاملاً غیرممکن به نظر می رسید، به دنیا آورند. بنابراین، من می پرسم، «اگر بسیاری از امیدهای 1820 مان توانستند با یک نشان دادن نور الهی به یک پسرکی که در میان درختانی، واقع در بالای [ایالت] نیویورک زانو می زد، آغاز به واقعیت پیوسته شوند، چرا نباید امیدکنیم که خواسته های نیکوکارانه و آرزوهای مسیحایی، هنوز هم می توانند با خدای تمام امید، به طرز شگفت انگیزی و معجزه آسایی برآورده شوند؟» همۀ ما نیاز داریم باور کنیم که آنچه را ما با نیکوکاری خواستار هستیم، روزی، از راهی، به نوعی، هنوز می توانند مال ما بشود.

برادران و خواهران، ما می دانیم برخی از کمبودهای مذهبی در اوایل قرن نوزدهم چه بودند. علاوه بر این ما بعضی از کمبود های مذهبی امروز را می دانیم که هنوز گرسنگی و امید برخی از مردم را برطرف نمی کنند. ما می دانیم آن نارضایتی های گوناگون، دارند بعضی ها را از مؤسسات سنتی دینی دور می کنند. ما همچنین می دانیم، همانطور که یک نویسندۀ کلافه شده، نوشت، «بسیاری از رهبران مذهبی [کنونی] به نظر می رسد نادان بوده [و] «برای حل این رکود، دارند «یک کمی از خوراک فرنی درمانی برای خداپرستی، جنبش سمبلیک اجتماعی ارزان قیمت، ارتدایی که با دقت تزئین شده، [یا گاهی فقط] چرندیات کسل کننده» را ارئه می دهند¹⁴—و همۀ اینها در زمانی که [درعوض] جهان به خیلی چیزهای بیشتری احتیاج دارد، هنگامی که نسل در حال رشد سزاوار [چیزهای] بیشتری است، و هنگامیکه در دوران عیسی، او خیلی بیشتر از اینها را اعطا کرد. به عنوان پیروان مسیح، ما می توانیم در روزگارمان بالاتربه ایستیم از، اسرائیلیان باستانی ناله کردند، که «استخوانهای ما خشک شده و امید مان از بین رفته است.»¹⁵ در واقع، اگر درپایان، امید خود را از دست بدهیم، آخرین دارایی پایدارمان را از دست می دهیم. آن در کنار همان دروازۀ جهنم بود که دانته یک هشداریه ای نوشت به همۀ آنهای که داشتند در طول «کُمِدی الهی» اش مسافرت می کردند، اوگفت، «شما که وارد اینجا می شوید، تمام امیدا را کنار بگذارید.»¹⁶ به راستی، وقتی امید از دست رفته است، آنچه که برای ما مانده، شعلۀ خشمناک دوزخ، است، در هر طرف.

بنابراین، هنگامی که پشتمان به دیوار گیر کرده و آنگونه که سرود می گوید، «سایر یاوران شکست می خورند و آسایش ها فرار می کنند،»¹⁷ در بین مهمترین فضیلتهایمان، این هدیۀ ارزشمند امید خواهد بود که با ناگسستگی به ،ایمان مان در خدا و نیکوکاری مان برای دیگران ، متصل است.

در این سال دویستمین سالروز، هنگامی که به گذشته نگاه می کنیم تا همۀ [آنچه] را که به ما داده شده ببینیم و خوشحالیم که متوجه می شویم بسیاری از امیدها برآورده شده اند ،من ابراز احساسات یک، خواهر جوان زیبا را که از مأموریت مذهبی اش برگشته، که چند ماه پیش در ژوهانسبورگ به ما گفت، تکرار می کنم، «[ما] تا به اینقدر نیامده ایم که فقط به این حد برسیم.»¹⁸

با نقل از یکی از الهام بخش ترین آخرین سخنرانی هایی که تاکنون در آیات مقدسی ثبت شده، من با پیامبر نیفای و آن خواهر جوان می گویم:

«برادران و [خواهران] محبوبم، پس از اینکه شما [اولین میوه های آن بازآوری ] را دریافت کرده اید، من می خواهم بپرسم آیا همه چیز انجام شده است؟ بنگرید، من به شما می گویم ،خیر …

«… شما باید با استواری در مسیح, با داشتن یک روشنی کامل از امید و مِهر به خدا و [به] همۀ آدمیان به پیش روید. … اگر شما کنید[،] … پدر می گوید: شما زندگی جاویدان خواهید داشت.»¹⁹

برادران و خواهرانم، من برای همۀ [آنچه که ]درتمام این آخرین و بزرگترین دوران، دورۀ باز آوری مژدۀ عیسی مسیح، به ما داده شده ، سپاسگزاری می کنم. هدایا و برکاتی که از آن مژدۀ میسح سرچشمه می گیرند، برای من معنی همه چیز را دارند هرچیز—بنابراین در تلاش برای سپاسگزاری از پدرم در بهشت برای آنها، من «قول هایی دادم که با ید نگه شان بدارم، و قبل از اینکه بخوابم، کیلومتری هایی بروم، و قبل از اینکه بخوابم، کیلومتری هایی بروم.»²⁰ باشد که ما با مِهر در دلهایمان به پیش رویم، گام برداریم در روشنیِ کاملی از امید²¹ که نور می اندازد بر روی راه انتظار مقدس که در آن تا اکنون برای 200 سال بوده ایم. من شهادت می دهم که آینده مانند گذشته ای که سرشار از معجزه و پر از برکت بوده، خواهد بود. ما هر دلیلی در امید کردن برای نعمتها، حتی بیشتر از آنچه که قبلاً دریافت کرده ایم، داریم، زیرا این کار خدای متعال است، این کلیسا [دارای]الهامات دائم است، این مژدۀ فیض و نعمتِِ نامحدود است. من بر همۀ این حقایق و بر بیشتز از آن، گواهی می دهم به نام عیسی مسیح آمین.