«بگذارید این خانه به نام من ساخته شود»

با یک سوال اساسی شروع می‌کنم: چرا بازگشت ایلیا مهم بود؟

«ما از وحی آخرین زمان می‌آموزیم که ایلیا قدرت پیوند کشیشی ملکیصدیق را در دست داشت»^۶ و «آخرین پیامبری بود که پیش از زمان عیسی مسیح چنین قدرتی داشت.»^۷

جوزف اسمیت پیامبر چنین توضیح می‌دهد: «روح، قدرت و فراخوان ایلیا این است که شما قدرت آن را دارید که کلید … تمامیت کشیشی ملکیصدیق … را در دست داشته باشید و … تمام آیین‌های متعلق به ملکوت خدا را … بدست آورید، حتی دل‌های پدران را به سوی فرزندان و دل‌های فرزندان را به سوی پدران، حتی آنهایی که در آسمان‌ها هستند، بازگردانید.»^۸

این اختیار پیوند دادن مقدس از آن جهت ضروری است که «آنچه بر زمین ببندی، در آسمان بسته خواهد شد و آنچه بر زمین بگشایی، در آسمان گشوده خواهد شد.»^۹

جوزف در ادامه چنین توضیح داد: «خدا چگونه به نجات این نسل خواهد آمد؟ او ایلیای پیامبر را خواهد فرستاد. … ایلیا پیمان‌ها را آشکار خواهد کرد تا دل‌های پدران را به فرزندان و دل‌های فرزندان را به پدران پیوند بزند.»^۱۰

ایلیا همراه با موسی بر روی کوه تجلی ظاهر شد و این اختیار را به پطرس، یعقوب و یوحنا واگذار کرد.^۱۱ ایلیا همچنین در روز ۳ آپریل ۱۸۳۶ همراه با موسی و الیاس در معبد کرتلند ظاهر شد و همان کلیدهای کشیشی را به جوزف اسمیت و الیور کاودری واگذار کرد.^۱۲

بازآوری اختیار پیوند زدن توسط ایلیا در سال ۱۸۳۶ برای آماده کردن جهان برای آمدن دوم نجات‌دهنده ضروری بود و علاقه بسیار زیادی در سرتاسر جهان به جستجوی تاریخچۀ خانوادگی ایجاد کرد.

کلمهٔ دل بیش از ۱۰۰۰ بار در کتب مقدس به کار رفته است. اغلب این کلمهٔ ساده ولی مهم، بیانگر احساسات درونی یک فرد است. دل‌های ما—مجموع امیال، علائق، نیت‌ها، انگیزه‌ها و نگرش‌های ما—هستند که ما را تعریف و مشخص می‌کنند که تبدیل به چه کسی خواهیم شد. و ماهیت کار سَروَر، تغییر، بازگشت و پاکسازی دل‌ها از طریق پیمان‌های مژده و آیین‌های کشیشی است.

ما تنها برای داشتن یک تجربهٔ شخصی یا خانوادگی به‌یادماندنی نیست که معبدهای مقدس را می‌سازیم یا وارد آنها می‌شویم. بلکه، پیمان‌های دریافت شده و آیین‌های انجام شده در معبدها برای تقدیس دل‌هایمان و بلندمرتبگی غایی پسران و دختران خدا، ضروری هستند.

کاشتن وعده‌های داده شده به پدران—حتی ابراهیم، اسحاق و یعقوب—در دل فرزندان، بازگرداندن دل‌های فرزندان به سوی پدران خودشان، انجام تحقیق در خصوص تاریخچۀ خانوادگی، و انجام آیین‌های نیابتی معبد، کارهایی هستند که به افراد در هر دو سوی پرده برکت می‌دهند. زمانی‌که ما مشتاقانه در این کار مقدس شرکت می‌کنیم، در حال پیروی کردن از فرمان عشق ورزیدن و خدمت کردن به خدا و همسایگانمان هستیم.^۱۳ و چنین خدمت عاری از نفسی، حقیقتا به ما کمک می‌کند تا «او را بشنو[یم]!»^۱۴ و به نزد سَرور بیاییم.^۱۵

مقدس‌ترین پیمان‌ها و آیین‌های کشیشی تنها در یک معبد—خانۀ سَروَر—دریافت می‌شوند. هر آن‌چه که در معبد آموخته می‌شود و هر آن‌چه که در معبد انجام می‌شود، بر الوهیت عیسی مسیح و نقش او در برنامهٔ بزرگ شادمانی پدر آسمانی تاکید می‌کند.

رئیس عزرا تفت بنسون الگوی مهمی را توصیف کرد که بازخریدار از آن استفاده می‌کند تا «فناناپذیری و زندگی جاودان انسان» به وقوع بپیوندد.^۱۶ او گفت: «سَروَر از درون به بیرون کار می‌کند. جهان از بیرون به درون کار می‌کند. جهان مردم را از زاغه‌نشینی درمی‌آورد. مسیح زاغه‌نشینی را از مردم درمی‌آورد، و آن وقت آنها خودشان را از زاغه‌نشینی درمی‌آورند. جهان با تغییر دادن محیط، انسان‌ها را شکل می‌دهد. مسیح انسان‌ها را تغییر می‌دهد، کسانی که سپس محیطشان را تغییر می‌دهند. جهان رفتار انسان را شکل می‌دهد، ولی مسیح می‌تواند طبیعت انسان را تغییر دهد.»^۱۷

پیمان‌ها و آیین‌های کشیشی در فرایند مداوم تولد دوباره و دگرگونی روحی، مرکزیت دارند؛ این‌ها وسایلی هستند که سَروَر به وسیلهٔ آنها با ما از درون به بیرون کار می‌کند. پیمان‌هایی که همواره بزرگ داشته می‌شوند، همیشه به یاد نگاه داشته می‌شوند، و «با روح خدای زنده … بر لوح دل‌های گوشتین»^۱۸ نگاشته می‌شوند، [به زندگی] هدف می‌دهند و از [وجود] برکات در فناپذیری و جاودانگی اطمینان حاصل می‌کنند. آیین‌هایی که به طور شایسته دریافت می‌شوند و به طور مداوم به یاد نگاه داشته می‌شوند، مجراهایی آسمانی می‌گشایند که قدرت پارسایی می‌تواند از درون آنها در زندگی ما جاری شود.

ما برای پنهان شدن یا فرار از پلیدی‌های جهان به معبد نمی‌آییم. بلکه برای فائق آمدن بر جهان پلید است که به معبد می‌آییم. زمانی‌که ما با دریافت کردن آیین‌های کشیشی و بستن و پایبند ماندن به پیمان‌های مقدس، «قدرت پارسایی»^۱۹ را به زندگی خود دعوت می‌کنیم، با قدرتی فراتر از قدرت خودمان برکت داده می‌شویم^۲۰ تا بر وسوسه‌ها و چالش‌های فناپذیری غلبه کنیم و خوب عمل کنیم و خوب شویم.

اولین معبد این دوره در کرتلند واقع در اوهایو بنا شد و در تاریخ ۲۷ مارس ۱۸۳۶ وقف داده شد.

یک هفته پس از وقف، سَروَر در طی یک وحی به جوزف اسمیت پیامبر اعلام کرد:

«بگذارید دل های همۀ مردم من، که با توانشان، این خانه را به نام من ساخته‌اند، شادمانی کنند. …

«آری دل‌های هزاران و ده‌ها هزار، در نتیجۀ برکت‌هایی که برون ریخته خواهد شد، و اهدایی که با آن به خدمتگزاران من در این خانه اهدا شده است، شادمانی بسیاری خواهند کرد.

«و شُهرت این خانه در سرزمین‌های خارج پراکنده خواهد شد؛ و این آغاز برکتی است که بر سر مردم من برون ریخته خواهد شد.»^۲۱

لطفا به این عبارات توجه کنید: دل‌های هزاران و ده‌ها هزار، شادمانی بسیاری خواهند کرد و شُهرت این خانه در سرزمین‌های خارج پراکنده خواهد شد. این‌ها اظهارات خیره‌کننده‌ای در آوریل ۱۸۳۶ هستند، زمانی که کلیسا تنها چند عضو انگشت‌شمار و یک معبد داشت.

امروز در سال ۲۰۲۰، ما ۱۶۸ معبد در حال کار داریم. چهل و نه معبد دیگر یا در حال ساخت هستند و یا [برنامهٔ ساخت آنها] اعلام شده است. خانه‌های سَرور بر «جزیره‌های دریا»^۲۲ و در کشورها و مکان‌هایی که پیش‌تر صدور مجوز ساخت یک معبد در آنها بسیار بعید به نظر می‌رسید، در حال ساخته شدن هستند.

مراسم موهبت در حال حاضر به ۸۸ زبان ارائه می‌شود و در آینده به بسیاری زبان‌های دیگر موجود خواهد بود، چرا که معابد برای برکت دادن به تعداد بیشتری از فرزندان خدا ساخته می‌شوند. طی ۱۵ سال آینده، تعداد زبان‌هایی که آیین‌های معبد در آنها موجود است، احتمالا دو برابر خواهد شد.‌

امسال ما کلنگ‌زنی و عملیات ساخت ۱۸ معبد را شروع خواهیم کرد. در مقابل، ساخت ۱۸ معبد اول ۱۵۰ سال طول کشید؛ از سازماندهی کلیسا در سال ۱۸۳۰ تا وقف معبد توکیوی ژاپن توسط رئیس اسپنسر و. کیمبال در سال ۱۹۸۰.

تصویر

شش معبد

شتاب ایجاد شده در کار معبد تنها در دوره زندگی رئیس راسل ام. نلسون را در نظر بگیرید. زمانی که رئیس نلسون در ۹ سپتامبر ۱۹۲۴ متولد شد، کلیسا شش معبد در حال کار داشت.

تصویر

۲۶ معبد

زمانی که او در ۷ آوریل ۱۹۸۴ به عنوان یک رسول مُقرّر شد، یعنی ۶۰ سال بعد، ۲۶ معبد در حال کار بودند، یعنی افزایش ۲۰ معبد در ۶۰ سال.

تصویر

۱۵۹ معبد

زمانی که رئیس نلسون به عنوان رئیس کلیسا تعیین شد، ۱۵۹ معبد در حال کار بودند، یعنی افزایش ۱۳۳ معبد در ۳۴ سال، که طی آن سال‌ها او به عنوان یکی از اعضای حد نصاب دوازدهه خدمت می‌کرد.

تصویر

معبدهای عملیاتی شده و اعلام شده

از زمان رئیس کلیسا شدن در ۱۴ ژانویه ۲۰۱۸، رئیس نلسون [برنامهٔ ساخت] ۳۵ معبد جدید را اعلام کرده است.

نود و شش درصد از معبدهای موجود طی دوره زندگی رئیس نلسون وقف شده‌اند؛ ۸۴ درصد از زمانی که او به عنوان یک رسول مُقرّر شد وقف شده‌اند.

ما به عنوان اعضای کلیسای احیا شدهٔ سَروَر، همگی از سرعت افزایندهٔ کار او در روزگار آخر متحیر هستیم. و معبدهای بیشتری ساخته می‌شوند.

بریگام یانگ پیش‌بینی کرد که «برای تحقق این کار نه تنها یک معبد، بلکه هزاران معبد لازم است، و هزاران و ده‌ها هزار مرد و زن به این معبدها خواهند رفت و برای کسانی که پیش از آنها زندگی کرده‌اند، تا هر نسلی که سَروَر آشکار کند، مراسم را بجا می‌آورند.»^۲۳

قابل درک است که اعلام [برنامهٔ ساخت] هر معبد جدید، منبعی از شادی بسیار و دلیلی برای شکرگزاری سَروَر است. هرچند تمرکز اصلی ما می‌بایست بر پیمان‌ها و آیین‌هایی باشد که می‌توانند دل‌های ما را متغیر کنند و تعلق خاطر ما به نجات‌دهنده را بیشتر کنند، و نه صرفا بر مکان یا زیبایی آن ساختمان.

تعهدات بنیادینی که ما به عنوان اعضای کلیسای احیا شدهٔ سَروَر داریم این‌ها هستند: (۱) «او را بشنو[یم]!»^۲۴ و دل‌های خودمان را از طریق پیمان‌ها و آیین‌ها تغییر دهیم و (۲) مسئولیت‌های الهی مُقرر شده‌مان را برای پیشکش کردن برکات معبد به تمام خانوادهٔ انسانی در دو سوی پرده، با شادی به انجام برسانیم. با هدایت و کمک سَروَر، حقیقتا این وظایف مقدس را به انجام خواهیم رساند.

جوزف اسمیت پیامبر اعلام کرد:

«بر پا کردن صهیون حرکتی است که مردم خدا را در هر دورانی علاقه‌مند کرده است؛ موضوعی است که پیامبران، کشیشان و پادشاهان با میلی خارق‌العاده با آن زندگی کرده‌اند؛ آنها با انتظاری شادمانه در انتظار روزی نشسته‌اند که ما در آن زندگی می‌کنیم؛ و برانگیخته از پیش‌بینی‌هایی آسمانی و شاد، آواز خوانده‌اند و نوشته‌اند و این روز ما را پیش‌بینی کرده‌اند؛ ولی بدون دیدن این منظره درگذشته‌اند؛ … برای ما باقی مانده است تا شکوه آخرین زمان را ببینیم، در آن مشارکت کنیم و کمک کنیم تا به جلو غلت بخورد.»^۲۵

«کشیشی آسمانی با زمینی متحد خواهد شد تا آن اهداف عالی را محقق کند؛ کاری که خدا و فرشتگان برای قرن‌های گذشته با شوق به آن اندیشیده‌اند؛ کاری که جان‌ سَرنیاها و پیامبران باستانی را برانگیخته است؛ کاری که مقدر شده است تا نابودی قدرت‌های تاریکی، نوسازی زمین، شکوه خدا و رستگاری خانوادهٔ انسان را محقق کند.»^۲۶

من رسما گواهی می‌دهم که پدر و پسر بر جوزف اسمیت ظاهر شدند و ایلیا اختیار پیوند دادن را احیا کرد. پیمان‌ها و آیین‌های معبد مقدس می‌توانند ما را تقویت کنند و دل‌های ما را پاکسازی کنند، چرا که ما «او را [می]شنو[یم]!»^۲۷ و قدرت پارسایی را در زندگی‌هایمان دریافت می‌کنیم. و من گواهی می‌دهم که این کار آخرین زمان، قدرت‌های تاریکی را نابود خواهد کرد و منجر به رستگاری خانوادهٔ انسانی خواهد شد. من با شادمانی به نام مقدس سَروَر عیسی مسیح به این حقایق گواهی می‌دهم، آمین.