Nasza relacja z Bogiem

W czasach cierpienia niektórzy mogą czuć, podobnie jak Job w Starym Testamencie, że Bóg ich porzucił. Ponieważ wiemy, że Bóg ma moc, by zapobiegać wszelkim udrękom lub je usuwać, możemy być kuszeni, aby narzekać, jeśli tego nie robi — być może zadając pytanie: „Jeśli Bóg nie udzieli pomocy, o którą się modlę, jak mogę w Niego wierzyć?”. W pewnym momencie ciężkich prób prawy Job powiedział:

„Wiedzcie, że to Bóg niesprawiedliwie obszedł się ze mną i omotał mnie swoją siecią.

Gdy krzyczę: Gwałtu! — nie otrzymuję odpowiedzi; gdy wołam o pomoc, nie ma sądu”¹.

W odpowiedzi Bóg pyta Joba: „Czy chcesz rzeczywiście podważyć moją sprawiedliwość?”². Mówiąc innymi słowy: „[Czy chcesz] pomówić mnie o krzywdę, Aby okazać, że masz słuszność?”³. Jehowa stanowczo przypomina Jobowi o Swojej wszechmocy i wszechwiedzy, a Job w najgłębszej pokorze przyznaje, że nie posiada niczego, co choćby w przybliżeniu dorównywałoby wiedzy, mocy i sprawiedliwości Boga, i nie może stanąć przed obliczem Wszechmogącego:

„Wiem, że Ty możesz wszystko i że żaden twój zamysł nie jest dla ciebie niewykonalny.

Aleć to ja mówiłem nierozumnie o rzeczach cudownych dla mnie, których nie rozumiem […].

Przeto odwołuję moje słowa i kajam się w prochu i popiele”⁴.

Ostatecznie Job miał przywilej ujrzeć Pana, „a Pan błogosławił ostatnie lata Joba więcej aniżeli początkowe”⁵.

To naprawdę głupota, że my, z naszą doczesną krótkowzrocznością, próbujemy osądzać Boga, myśląc na przykład: „Nie jestem szczęśliwy, więc Bóg musi robić coś złego”. Mówi nam, Swoim śmiertelnym dzieciom w upadłym świecie, które tak niewiele wiedzą o przeszłości, teraźniejszości i przyszłości: „Wszystkie rzeczy są dla mnie teraźniejsze, bo znam je wszystkie”⁶. Jakub mądrze ostrzegał: „Nie starajcie się […] udzielać rad Panu, lecz przyjmujcie rady z ręki Jego, gdyż sami wiecie, że radzi mądrze i sprawiedliwie, z wielkim miłosierdziem nad wszystkimi Jego dziełami”⁷.

Niektórzy błędnie rozumieją obietnice Boga, myśląc, że posłuszeństwo wobec Niego przynosi konkretne rezultaty w ustalonym czasie. Mogą myśleć: „Jeśli będę pilnie służyć na pełnoetatowej misji, Bóg pobłogosławi mnie szczęśliwym małżeństwem i dziećmi” lub: „Jeśli powstrzymam się od odrabiania pracy domowej w dzień sabatu, Bóg pobłogosławi mnie dobrymi ocenami” albo „Jeśli zapłacę dziesięcinę, Bóg pobłogosławi mnie pracą, której pragnę”. Jeśli życie nie układa się dokładnie w taki sposób lub w oczekiwanym czasie, mogą się oni czuć zdradzeni przez Boga. Jednak w boskiej ekonomii sprawy nie dzieją się tak mechanicznie. Nie powinniśmy myśleć o planie Boga jako o kosmicznym automacie do sprzedaży, w którym (1) wybieramy upragnione błogosławieństwo, (2) wkładamy wymaganą sumę dobrych uczynków i (3) zamówienie jest niezwłocznie dostarczone⁸.

Bóg naprawdę dochowuje Swoich przymierzy i obietnic złożonych każdemu z nas. Nie musimy się tym martwić⁹. Zadość czyniąca moc Jezusa Chrystusa — który zstąpił poniżej wszystkiego, a następnie wstąpił na wysokości¹⁰, i który posiada wszelką moc w niebie i na ziemi¹¹ — zapewnia, że Bóg może wypełnić Swoje obietnice i zrobi to. Konieczne jest, abyśmy szanowali Jego prawa i przestrzegali ich, ale nie każde błogosławieństwo uzależnione od posłuszeństwa prawu¹² jest ukształtowane, zaprojektowane i zaplanowane w czasie zgodnie z naszymi oczekiwaniami. Robimy wszystko, co w naszej mocy, ale to Jemu musimy pozostawić zarządzanie błogosławieństwami, zarówno doczesnymi, jak i duchowymi.

Prezydent Brigham Young wyjaśnił, że jego wiara nie jest zbudowana na określonych rezultatach czy błogosławieństwach, ale na świadectwie i relacji z Jezusem Chrystusem. Powiedział: „Moja wiara nie opiera się na tym, że Pan działa na wyspach morza, że sprowadza tu ludzi […] ani na łaskach, którymi obdarza ten czy inny lud, ani na tym, czy jesteśmy błogosławieni, czy nie, ale moja wiara opiera się na Panu Jezusie Chrystusie i na wiedzy, którą od Niego otrzymałem”¹³.

Nasza pokuta i posłuszeństwo, nasza służba i nasze ofiary mają znaczenie. Chcemy być wśród osób opisanych przez Etera, jako „zawsze obfitujących w dobre uczynki”¹⁴. Lecz nie z powodu jakichś rejestrów prowadzonych w celestialnej księgowości. Te rzeczy mają znaczenie, ponieważ angażują nas w dzieło Boga i są środkiem, dzięki któremu współpracujemy z Nim nad naszą własną przemianą z naturalnego człowieka w świętego¹⁵. To, co oferuje nam nasz Ojciec Niebieski, to On sam i Jego Syn, bliska i trwała relacja z Nimi poprzez łaskę i mediację Jezusa Chrystusa, naszego Odkupiciela.

Jesteśmy dziećmi Boga wyświęconymi do nieśmiertelności i życia wiecznego. Naszym przeznaczeniem jest być Jego dziedzicami, „współdziedzicami Chrystusa”¹⁶. Nasz Ojciec jest gotów poprowadzić każdego z nas ścieżką przymierza, na której mamy podejmować kroki dostosowane do naszych indywidualnych potrzeb i do Jego planu ostatecznego szczęścia z Nim. Możemy oczekiwać rosnącej ufności i wiary w Ojca i Syna, wzrastającego poczucia Ich miłości oraz stałego pocieszania i przewodnictwa Ducha Świętego.

Mimo to owa ścieżka nie może być łatwa dla nikogo z nas. Potrzeba zbyt wiele udoskonaleń, aby była łatwa. Jezus powiedział:

„Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest winogrodnikiem.

Każdą latorośl, która we mnie nie wydaje owocu, [Ojciec] odcina, a każdą, która wydaje owoc, oczyszcza, aby wydawała obfitszy owoc”¹⁷.

Proces kierowanego przez Boga oczyszczania i usuwania nieczystości będzie czasami z konieczności nieprzyjemny i bolesny. Mówiąc słowami Pawła, jesteśmy „współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z nim cierpimy, abyśmy także razem z nim uwielbieni byli”¹⁸.

Tak więc, pośród ognia rafinacji, zamiast gniewać się na Boga, zbliżcie się do Boga. Wzywajcie Ojca w imię Syna. Chodźcie z Nimi w Duchu, dzień po dniu. Pozwólcie, by czasem zamanifestowali Swoją wierność wobec was. Dojdźcie do prawdziwego poznania Ich i prawdziwego poznania siebie¹⁹. Pozwólcie Bogu zwyciężyć²⁰. Zbawiciel zapewnia nas:

„Słuchajcie tego, który jest Orędownikiem u Ojca i wstawia się u Niego za wami —

Mówiąc: Ojcze, spójrz na cierpienia i śmierć Tego, który nie popełnił żadnego grzechu i z którego byłeś wielce zadowolony; spójrz na krew Twego Syna, którą przelano, krew Tego, którego oddałeś, abyś sam był wychwalony;

Przeto oszczędź, Ojcze, tych moich braci, którzy wierzą w moje imię, aby mogli przyjść do mnie i mieć życie wieczne”²¹.

Rozważmy kilka przykładów wiernych mężczyzn i kobiet, którzy ufali Bogu, mając pewność, że obiecane przez Niego błogosławieństwa będą ich udziałem w tym życiu lub w śmierci. Ich wiara nie opierała się na tym, co Bóg zrobił lub czego nie zrobił w danej sytuacji czy w danym momencie, ale na tym, że poznali Go jako swego dobrotliwego Ojca i Jezusa Chrystusa jako swego wiernego Odkupiciela.

Kiedy Abraham miał być złożony w ofierze przez egipskiego kapłana Elkenaha, zawołał do Boga, aby go wybawił, i Bóg to zrobił²². Abraham żył, aby stać się ojcem wiernych, a dzięki jego potomstwu wszystkie rodziny na ziemi będą błogosławione²³. Wcześniej na tym samym ołtarzu ten sam kapłan Elkenaha ofiarował trzy dziewice, które „ze względu na ich cnotę […], nie chciały kłaniać się bożkom z drzewa czy kamienia”²⁴. Zginęły tam jako męczennice.

Józef z dawnych czasów, sprzedany w młodości do niewoli przez swoich braci, w swej udręce zwrócił się ku Bogu. Stopniowo zyskał sławę w domu swego pana w Egipcie, ale wszystkie te osiągnięcia zostały zaprzepaszczone z powodu fałszywych oskarżeń żony Potyfara. Józef mógł pomyśleć: „A więc czeka mnie więzienie za przestrzeganie prawa czystości moralnej”. Lecz zamiast tego nadal był oddany Bogu i dobrze mu się wiodło — nawet w więzieniu. Józef doświadczył jeszcze bardziej druzgocącego rozczarowania, kiedy więzień, z którym się zaprzyjaźnił, pomimo obietnicy pomocy złożonej Józefowi, zapomniał o nim po tym, jak został przywrócony do łask na dworze faraona. W odpowiednim czasie, jak wiecie, Pan zainterweniował, aby Józef cieszył się największym zaufaniem i władzą u boku faraona, umożliwiając Józefowi uratowanie domu Izraela. Z pewnością mógł zaświadczyć, że „Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują”²⁵.

Abinadi zamierzał wypełnić swoje boskie zadanie. „Skończę swoje przesłanie”, powiedział, „a potem już nie ma znaczenia, dokąd pójdę, jeśli stanie się, że zostanę zbawiony”²⁶. Nie oszczędzono mu męczeńskiej śmierci, ale z pewnością został zbawiony w królestwie Boga, a jego jeden drogi nawrócony, Alma, zmienił bieg historii Nefitów aż do czasu przyjścia Chrystusa.

Alma i Amulek zostali uwolnieni z więzienia w Ammonihah w odpowiedzi na ich błagania, a ich prześladowcy zostali zabici²⁷. Jednakże wcześniej ci sami prześladowcy wrzucili wierzące kobiety i ich dzieci w szalejący ogień. Alma, będąc świadkiem przerażającej sceny agonii, był zmuszony przez Ducha, aby nie korzystać z mocy Bożej, by „[ocalić] ich z płomieni”²⁸, aby mogli zostać przyjęci przez Boga w chwale²⁹.

Prorok Józef Smith marniał w więzieniu w Liberty w stanie Missouri, nie mogąc pomóc świętym, gdy byli okradani i wypędzani ze swych domów podczas surowej zimy. „O Boże, gdzie jesteś?”, zawołał Józef. „Jak długo [wstrzymana będzie] ręka Twoja?”³⁰. W odpowiedzi Pan obiecał: „Twoje przeciwności i twoje udręki potrwają zaledwie małą chwilkę; a potem, jeżeli dobrze to zniesiesz, Bóg wywyższy cię na wysokości […]. Nie jesteś jeszcze niczym Job”³¹.

Ostatecznie Józef mógł razem z Jobem oznajmić: „[Chociaż Bóg] mnie zabije, [to ja mu zaufam]”³².

Starszy Brook P. Hales opowiedział historię Siostry Patricii Parkinson, która urodziła się z dobrym wzrokiem, ale w wieku 11 lat stała się niewidoma.

Starszy Hales opowiadał: „Znam Pat od wielu lat i ostatnio powiedziałem jej, że podziwiam ją za to, że zawsze jest pozytywna i szczęśliwa. Odpowiedziała: ‘Cóż, nie byłeś u mnie w domu. Zdarzają mi się różne chwile. Miałam dosyć ciężkie ataki depresji i dużo płakałam’. Jednakże dodała: ‘Od chwili, kiedy zaczęłam tracić wzrok, było to dziwne, ale wiedziałam, że Ojciec Niebieski i Zbawiciel są z moją rodziną i ze mną […]. Tym, którzy pytają mnie, czy jest we mnie gniew, ponieważ jestem niewidoma, odpowiadam: ‘Na kogo miałabym się gniewać? Ojciec Niebieski jest ze mną; nie jestem sama. Jest ze mną przez cały czas’”³³.

Ostatecznie dążymy do uzyskania błogosławieństwa bliskiej i trwałej relacji z Ojcem i Synem. To zmienia wszystko i na wieki jest warte swojej ceny. Świadczymy wraz z Pawłem: „Albowiem sądzę, że utrapienia teraźniejszego czasu nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma się nam objawić”³⁴. Składam świadectwo, że bez względu na to, co nas czeka w życiu doczesnym, możemy zaufać Bogu i znaleźć w Nim radość.

„Zaufaj Panu z całego swojego serca i nie polegaj na własnym rozumie.

Pamiętaj o Nim na wszystkich swoich drogach, a On prostować będzie twoje ścieżki”³⁵.

W imię Jezusa Chrystusa, amen.