W podziwie dla Chrystusa i Jego ewangelii

Mam drogiego przyjaciela — wspaniałego emerytowanego profesora uniwersyteckiego, płodnego autora i oddanego ucznia Jezusa Chrystusa. Odwiedził on Ziemię Świętą dziesiątki razy, aby uczestniczyć w konferencjach, prowadzić badania naukowe i oprowadzać wycieczki. Zgodnie z jego relacją, za każdym razem, gdy odwiedza ziemię, po której chodził Jezus, zdumiewa się, ponieważ bez wątpienia uczy się czegoś nowego, zadziwiającego i fascynującego o Zbawicielu, o Jego doczesnej posłudze i Jego ukochanej ojczyźnie. Mój przyjaciel odczuwa podziw, gdy mówi o wszystkim, czego się uczy, będąc w Ziemi Świętej, i jest to zaraźliwe, a ten efekt zadziwienia jest podstawą jego wspaniałych osiągnięć i akademickich celów w życiu.

Kiedy słuchałem o jego doświadczeniach i czułem jego entuzjazm, rozmyślałem nad tym, jak w większym stopniu możemy i powinniśmy odczuwać ten duchowy cud związany z ewangelią Jezusa Chrystusa oraz jak wiele dobrych zmian może to wnieść w naszym byciu uczniem Chrystusa i w naszej podróży ku życiu wiecznemu. Cudem, o jakim mówię, jest odczuwanie emocji, podziwu czy zdziwienia, uczuć wspólnych dla wszystkich, którzy całym sercem skupiają się na Zbawicielu i Jego naukach oraz pokornie rozpoznają Jego obecność w swoim życiu. Takie uczucie zadziwienia natchnione wpływem Ducha Świętego pobudza entuzjazm do radosnego życia według doktryny Chrystusa¹.

Pisma święte zawierają kilka przykładów tego, jak to się objawia. Na przykład prorok Izajasz wyraził Panu głęboką wdzięczność, radując się w Nim². Osoby, które słyszały, jak Jezus głosił ewangelię w synagodze w Kafarnaum, były zdumione Jego doktryną i mocą, z jaką nauczał³. To samo uczucie przeniknęło każdą komórkę serca młodego Józefa Smitha, kiedy czytał w Biblii niektóre wersety z pierwszego rozdziału Listu Jakuba, co doprowadziło go do poszukiwania mądrości Boga⁴.

Moi bracia i siostry, kiedy naprawdę odczuwamy podziw dla Jezusa Chrystusa i Jego ewangelii, jesteśmy szczęśliwsi, mamy większy entuzjazm dla dzieła Boga i we wszystkim dostrzegamy rękę Pana. Ponadto studiowanie słów Boga ma większe znaczenie, nasze modlitwy są bardziej celowe, nasze oddawanie czci jest bardziej nabożne, a nasza służba w królestwie Boga bardziej pilna. Wszystkie te działania przyczyniają się do częstszego wpływu Ducha Świętego w naszym życiu⁵. Tak więc nasze świadectwo o Zbawicielu i Jego ewangelii zostanie wzmocnione, będziemy mieć w sobie żywego Chrystusa⁶ i będziemy wieść życie, w którym jesteśmy „wkorzenieni weń i zbudowani na Nim, i utwierdzeni w wierze […], składając nieustanne dziękczynienie”⁷. Kiedy żyjemy w ten sposób, stajemy się bardziej odporni duchowo i chronieni przed wpadnięciem w pułapkę duchowej apatii.

Taką apatię cechuje stopniowa utrata zapału do pełnego zaangażowania się w życie ewangelią Pana. Zazwyczaj ma ona swój początek, gdy czujemy, że jesteśmy usatysfakcjonowani całą wiedzą i wszystkimi błogosławieństwami, które już otrzymaliśmy dla naszego szczęścia w tym życiu. To samozadowolenie sprawia, że przyjmujemy dary ewangelii za pewnik, i od czasu jego wystąpienia ryzykujemy, że zaniedbamy zarówno regularne zanurzanie się w podstawowych aspektach ewangelii Jezusa Chrystusa⁸, jak i przymierza, które zawarliśmy. W konsekwencji stopniowo oddalamy się od Pana, osłabiając naszą zdolność do „słuchania Go”⁹, stając się obojętni i niewrażliwi na wielkość Jego dzieła. Zwątpienie dotyczące prawd, które już otrzymaliśmy, przenika nasz umysł i serce, czyniąc nas podatnymi na pokusy wroga¹⁰.

Pastor Aiden Wilson Tozer, znany pisarz i dzielny chrześcijanin, napisał: „Samozadowolenie jest śmiercionośnym wrogiem wszelkiego duchowego wzrostu”¹¹. Czy to właśnie nie to stało się z ludem Nefiego wkrótce po narodzinach Chrystusa? „Coraz mniej zdumiewały ich znaki czy dziwy z nieba”, i „[powątpiewali] we wszystko, co słyszeli i widzieli”. W ten sposób Szatan „zaślepił ich oczy i zwodził ich ku temu, by postrzegali doktrynę Chrystusa jako coś niedorzecznego i daremnego”¹².

Moi umiłowani bracia i siostry, Zbawiciel w Swej doskonałej i nieskończonej miłości oraz znając naszą ludzką naturę¹³, ustanowił sposób, abyśmy mogli uniknąć wpadnięcia w pułapkę duchowej apatii. Zaproszenie Zbawiciela daje nam szerszą perspektywę, szczególnie biorąc pod uwagę złożony świat, w którym żyjemy: „Ucz się ode mnie i słuchaj mych słów; krocz w łagodności Ducha mojego, a doznasz spokoju we mnie”¹⁴. Kiedy przyjmujemy zaproszenie Zbawiciela, okazujemy naszą pokorę, pragnienie bycia otwartym na naukę i mamy nadzieję stać się bardziej do Niego podobni¹⁵. Zaproszenie to obejmuje służbę Jemu i posługę dzieciom Boga wykonywaną „całym sercem, mocą, umysłem i siłą”¹⁶. Sednem naszych wysiłków w tej podróży są oczywiście dwa wielkie przykazania: miłować Pana Boga naszego i miłować bliźniego jak siebie samego¹⁷.

Takie zachowanie to część Jego boskiego charakteru i było widoczne we wszystkim, co czynił podczas Swojej ziemskiej posługi¹⁸. Przeto, kiedy świadomie i prawdziwie oddajemy się temu, aby zwracać się do Niego i uczyć się z Jego doskonałego przykładu¹⁹, w efekcie lepiej Go poznajemy. Wzrasta w nas entuzjazm i pragnienie wprowadzenia do naszego życia ostatecznej normy tego, jak powinniśmy żyć, przykładu, który powinniśmy ustanowić, oraz przykazań, których powinniśmy przestrzegać. Zyskujemy również dodatkowe zrozumienie, mądrość, boski charakter i łaskę wobec Boga i naszych bliźnich²⁰. Mogę was zapewnić, że nasza zdolność do odczuwania wpływu i miłości Zbawiciela wzmocni się w naszym życiu, rozwinie naszą wiarę, pragnienie, aby postępować w prawy sposób oraz da motywację, żeby służyć Jemu i bliźnim²¹. Ponadto nasza wdzięczność za błogosławieństwa i wyzwania doświadczane w życiu doczesnym, utrwalą się i staną się częścią naszego prawdziwego oddawania czci Bogu²².

Moi drodzy przyjaciele, wszystko to umacnia nasz duchowy podziw dla ewangelii i sprawia, że z radością dotrzymujemy przymierzy, które zawieramy z Panem — nawet pośród doświadczanych prób i wyzwań. Oczywiście, aby miało to miejsce, musimy zagłębić się ze szczerą intencją w nauki Zbawiciela²³, starając się włączyć Jego atrybuty do naszego sposobu bycia²⁴. Ponadto musimy zbliżać się do Niego poprzez naszą pokutę²⁶, prosząc o Jego wybaczenie i Jego odkupicielską moc w naszym życiu oraz przestrzegając Jego przykazań. Sam Pan obiecał, że będzie kierował naszymi ścieżkami, jeśli zaufamy Mu całym sercem, uznając Go w całym naszym postępowaniu i nie opierając się na naszym własnym rozumowaniu²⁶.

Obraz

Starszy Jones z<nb/>Wesem

Pewien człowiek o imieniu Wes, którego niedawno spotkałem, i który dzisiaj uczestniczy w konferencji, przyjął zaproszenie Chrystusa, aby uczyć się o Nim i Jego ewangelii, i zaczął odczuwać podziw w wyniku Jego miłości po 27 latach oddalenia od ścieżki przymierza. Powiedział mi, że pewnego dnia skontaktował się z nim przez Facebooka misjonarz, Starszy Jones, który został tymczasowo wyznaczony do służby w obszarze Wesa, zanim pojechał na wyznaczoną mu misję w Panamie. Kiedy Starszy Jones natknął się na profil Wesa, nie wiedząc wcześniej, że ten już jest członkiem Kościoła, poczuł przewodnictwo Ducha Świętego, i wiedział, że powinien natychmiast skontaktować się z Wesem. Szybko postąpił zgodnie z tym odczuciem. Wes był zaskoczony tym nieoczekiwanym kontaktem i zaczął zdawać sobie sprawę z tego, iż Pan wiedział o nim, mimo że oddalił się od ścieżki przymierza.

Od tamtej pory Wes i misjonarze zaczęli często kontaktować się ze sobą. Starszy Jones i jego towarzysz co tydzień świadczyli akty służby i nieśli duchowe przesłania, które pomogły Wesowi na nowo wzbudzić podziw względem Zbawiciela i Jego ewangelii. Roznieciło to na nowo płomień jego świadectwa o prawdzie i o miłości, jaką darzy go Zbawiciel. Wes poczuł spokój, który pochodzi od Pocieszyciela i zdobył siłę potrzebną, aby powrócić do stada. Powiedział mi, że to doświadczenie przywróciło go do życia pod względem duchowym i emocjonalnym oraz pomogło mu wyeliminować uczucie goryczy, które nagromadziło się na przestrzeni lat z powodu trudnych doświadczeń, przez które przeszedł.

Jak wcześniej zauważył to mój troskliwy profesor i przyjaciel, zawsze jest coś wspaniałego i fascynującego w uczeniu się o Jezusie Chrystusie i Jego ewangelii²⁷. Pan złożył wspaniałe obietnice, które są skierowane do wszystkich — włączając nas samych — którzy starają się o Nim uczyć i wdrażać Jego słowa w swoje życie. Do Enocha powiedział: „Oto Duch mój spoczął na tobie, dlatego wszystkie twoje słowa spełnią się; i góry rozstąpią się przed tobą, a rzeki zmienią swój bieg; i będziesz trwał we mnie, a ja w tobie; dlatego chodź ze mną”²⁸. A za pośrednictwem Swego sługi, króla Beniamina, głosił: „Będziecie nazwani dziećmi Chrystusa, Jego synami i Jego córkami; oto tego dnia zrodził On was duchowo; bowiem mówicie, że serca wasze uległy przemianie poprzez wiarę w Jego imię; dlatego zrodziliście się z Niego i staliście się Jego synami i Jego córkami”²⁹.

Dlatego, kiedy szczerze i stale staramy się uczyć o Zbawicielu i brać z Niego przykład, obiecuję wam w Jego imię, że Jego boskie atrybuty zostaną zapisane w naszych umysłach i sercach³⁰, że staniemy się bardziej do Niego podobni i że będziemy z Nim kroczyć³¹.

Moi umiłowani bracia i siostry, modlę się, abyśmy zawsze podziwiali Jezusa Chrystusa i Jego całkowitą, nieskończoną i doskonałą miłość. Niech pamięć o tym, co ujrzały nasze oczy i co poczuliśmy w sercu, zwiększa nasze zdziwienie z powodu zadość czyniącej ofiary Zbawiciela, która może uzdrowić nas z naszych duchowych i emocjonalnych ran oraz pomóc nam zbliżyć się do Niego. Obyśmy zdumiewali się wielkimi obietnicami, które Ojciec ma w Swoich rękach i które przygotował dla osób, które są wierne:

„Wasze jest królestwo i wasze są Jego błogosławieństwa, i wasze są bogactwa wieczności.

A kto przyjmuje wszystko z wdzięcznością, będzie uczyniony chwalebnym”³².

Jezus jest Odkupicielem świata i to jest Jego Kościół. Składam świadectwo o tych prawdach we wzbudzające podziw, uświęcone i wzniosłe imię naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa, amen.