Nauczanie dzieci i młodzieży samowystarczalności

Będę mówił o samowystarczalności i o tym, w jaki sposób można jej nauczać dzieci i młodzież. Samowystarczalność może być postrzegana jako temat przeznaczony dla dorosłych. Przekonałem się, że dorośli najlepiej odnajdują się na ścieżce prowadzącej do samowystarczalności, kiedy są nauczani ewangelii Jezusa Chrystusa i praktykują jej doktrynę i zasady w domu od dzieciństwa oraz w młodości.

Najlepiej zilustruje to wspaniały przykład z życia. Wilfried Vanie wraz ze swoją matką i siedmiorgiem rodzeństwa zaczął uczęszczać do Kościoła w Abidżanie na Wybrzeżu Kości Słoniowej, kiedy miał sześć lat. Przyjął chrzest w wieku ośmiu lat. Trzy lata później zmarł jego ojciec, główny żywiciel rodziny.

Pomimo przygnębienia spowodowanego sytuacją rodzinną dzięki zachętom ze strony mamy i wsparciu Kościoła Wilfried zdecydował, że będzie kontynuował naukę w szkole. Ukończył szkołę średnią i służył na pełnoetatowej misji w Misji Cape Coast w Ghanie, gdzie uczył się angielskiego. Po misji studiował na uniwersytecie i uzyskał dyplom magistra na kierunku finansów i rachunkowości. Choć ciężko było znaleźć zatrudnienie w wyuczonym zawodzie, znalazł pracę w branży turystycznej i hotelarskiej.

Zaczął jako kelner w 5-gwiazdkowym hotelu, ale jego pasja doskonalenia się skłaniała go do poszerzania wiedzy do tego stopnia, że zaczął tam pracować jako dwujęzyczny recepcjonista. Kiedy został otwarty nowy hotel, zatrudniono go jako nocnego kontrolera finansowego. Później, zapisał się na BYU–Pathway Worldwide i obecnie odbywa kurs, aby uzyskać certyfikat z zarządzania turystyką i hotelarstwem. Pragnie on zostać pewnego dnia kierownikiem wysokiej klasy hotelu. Wildfried jest w stanie zapewnić byt sobie, swojej wiecznej towarzyszce i dwójce dzieci, a także pomagać matce i rodzeństwu. Obecnie służy w Kościele jako członek rady wyższej palika.

Samowystarczalność jest definiowana jako „zdolność, zobowiązanie i dążenie do zaspokajania duchowych i doczesnych potrzeb życiowych swoich własnych i rodziny”¹. Dążenie do osiągnięcia samowystarczalności jest częścią naszej pracy, wykonywanej, gdy idziemy ścieżką przymierza, która wiedzie nas z powrotem do Ojca Niebieskiego i Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Wzmocni naszą wiarę w Jezusa Chrystusa i zwiąże nas radośnie z Nim poprzez przymierza i obrzędy zbawienia i wywyższenia. Samowystarczalność jest doktryną ewangelii Jezusa Chrystusa, a nie programem. Jest to proces, który trwa całe życie, a nie coś jednorazowego.

Stajemy się samowystarczalni podczas życia, wzrastając w duchową siłę, wzmacniając zdrowie fizyczne i emocjonalne, zdobywając wykształcenie i zatrudnienie oraz będąc docześnie przygotowani². Czy to zadanie kiedykolwiek będzie ukończone w ciągu naszego życia? Nie, jest to proces nauki, wzrostu i pracy trwający całe życie. Nigdy się nie kończy, jest to ciągły, codzienny proces.

W jaki sposób możemy nauczać nasze dzieci i młodzież doktryn i zasad samowystarczalności? Jednym z ważnych sposobów jest codzienne korzystanie w naszych domach z programu „Dzieci i młodzież”. Rodzice i dzieci poznają ewangelię Jezusa Chrystusa, uczestniczą w służbie i zajęciach oraz pracują razem w czterech obszarach osobistego rozwoju, które są wyjątkowe dla każdego dziecka. Nie jest to już ten sam program zalecany dla wszystkich.

W Przewodniku dla dzieci czytamy: „Kiedy Jezus był w twoim wieku, uczył się i wzrastał. Ty także się uczysz i wzrastasz. Pisma święte nauczają: ‘Jezusowi zaś przybywało mądrości i wzrostu oraz łaski u Boga i u ludzi’ (Ew. Łukasza 2:52)”³. Ten fragment odnosi się do wzrostu i nauki: pod względem duchowym — łaska u Boga; pod względem społecznym — łaska u ludzi; pod względem fizycznym — postura; a także pod względem intelektualnym — mądrość. Te obszary rozwoju odnoszą się do nas wszystkich, bez względu na wiek. Kiedy nauczamy dzieci? W wersetach V Ks. Mojżeszowej 6:6–7 czytamy:

„Niechaj słowa te, które Ja ci dziś nakazuję, będą w twoim sercu.

Będziesz je wpajał w twoich synów i będziesz o nich mówił, przebywając w swoim domu, idąc drogą, kładąc się i wstając”.

Uczymy dzieci tych spraw poprzez nasz dobry przykład, pracując i służąc z nimi, studiując pisma święte i postępując zgodnie z naukami Jezusa Chrystusa nauczanymi przez proroków.

Wspomniałem, że w programie „Dzieci i młodzież” dzieci wybierają różne cele w każdym z czterech obszarów rozwoju. Ważne jest, aby wyznaczały sobie własne cele w każdym obszarze. Rodzice i przywódcy mogą nauczać, doradzać i wspierać.

Na przykład, nasza wnuczka Miranda jest bardzo zmotywowana do tego, aby wzrastać duchowo poprzez udział w codziennych porannych zajęciach seminarium. Zainteresowała się tymi zajęciami poprzez pozytywne opinie innych uczniów z jej okręgu. Mama nie musi budzić jej na zajęcia seminarium. Sama wstaje i łączy się poprzez wideokonferencję o wyznaczonej godzinie — 6:20 rano, ponieważ wyrobiła w sobie dobre nawyki, które jej w tym pomagają. Moi rodzice niedawno powiedzieli mi, że teraz, kiedy Miranda odwiedza ich, dużo więcej mówi, w miarę jak wzrasta jej pewność siebie. Są to życiowe lekcje niosące rozwój, które przynoszą zauważalne rezultaty.

Rodzice, dziadkowie, przywódcy i przyjaciele pomagają we wzroście i rozwoju dzieci. W pełni zaangażowani posługujący bracia i siostry zapewniają wsparcie, razem z przywódcami kapłańskimi i przywódcami organizacji w okręgu. Dokument „Rodzina. Proklamacja dla świata” głosi: „Według boskiego zamysłu, ojcowie mają przewodniczyć swoim rodzinom w miłości i prawości, i są odpowiedzialni za zapewnienie swoim rodzinom niezbędnych środków do życia i ochrony. Głównym obowiązkiem matek jest dbałość o duchowy i fizyczny rozwój dzieci. W tych świętych obowiązkach, ojcowie i matki, są zobowiązani pomagać sobie wzajemnie, jako równi partnerzy […]. W razie potrzeby powinna służyć pomocą dalsza rodzina”⁴. Ta ostatnia linijka odnosi się między innymi do dziadków.

Kiedy służymy w Afryce Zachodniej, moja żona Nuria wykonuje niezwykłą posługę, pozostając w kontakcie z naszą rodziną i wnukami za oceanem. Czyni to za pomocą urządzeń elektronicznych. Czyta książki młodszym wnukom. Naucza starsze wnuczki wiedzy z różnych dziedzin, takich jak: historia naszej rodziny, nauki ścisłe, historia Puerto Rico, Artykuły wiary i ewangelia Jezusa Chrystusa. Współcześnie odległość nie ogranicza nawiązywania łączności, przynależności oraz nauczania dorastającego pokolenia w naszych rodzinach i posługiwania mu. Ja również dołączam do Nurii, kiedy mogę nauczać nasze cenne wnuki, kochać je, rozpieszczać i rozśmieszać.

Nasuwają się natchnione podobieństwa łączące program „Dzieci i młodzież” i budowanie samowystarczalności. Cztery obszary rozwoju w każdym z nich są bardzo podobne. Duchowa siła w samowystarczalności odnosi się do duchowego aspektu programu „Dzieci i młodzież”. Zdrowie fizyczne i emocjonalne związane z samowystarczalnością idą w parze z aspektami fizycznymi i społecznymi programu „Dzieci i młodzież”. Wykształcenie, zatrudnienie i doczesne przygotowanie w samowystarczalności są zbliżone do intelektualnego aspektu programu „Dzieci i młodzież”.

Na zakończenie, podążajmy za naszym Zbawicielem, Jezusem Chrystusem i Jego ewangelią poprzez stawanie się samowystarczalnymi przez całe życie i nauczanie o tym naszych dzieci i młodzieży. Możemy zrobić to najlepiej:

1. Będąc dobrym przykładem służby bliźnim.

2. Żyjąc zgodnie z doktryną i zasadami samowystarczalności oraz ich nauczając.

3. Przestrzegając przykazania, aby budować samowystarczalność, która stanowi część ewangelii Jezusa Chrystusa.

We fragmencie Doktryna i Przymierza 104:15–16 czytamy:

„Celem moim jest zaopatrzyć świętych moich, bowiem wszystkie rzeczy są moje.

Ale musi to być zrobione na mój własny sposób; i taki oto jest sposób, który Ja, Pan, zarządziłem, by zaopatrzyć świętych moich, żeby biedni zostali wywyższeni w tym, że bogacze będą umniejszeni”.

To jest Kościół Jezusa Chrystusa. Jego ewangelia błogosławi rodziny tu na ziemi i w całej wieczności. Prowadzi nas w naszym życiu, kiedy dążymy do stania się wiecznymi rodzinami. Wiem, że jest to prawda. W imię Jezusa Chrystusa, amen.