Moc pieczętująca

Przynajmniej od czasów Izajasza¹ prorokowano, że w dniach ostatnich pradawny lud przymierza Pana, dom Izraela, „po długotrwałym rozproszeniu [zostanie zgromadzony] z wysp morza, z czterech stron świata”², przywrócony do „krajów swego dziedzictwa”³. Prezydent Russell M. Nelson często i z mocą mówił o tym zgromadzeniu, nazywając je „najważniejszą rzeczą, która dziś ma miejsce na ziemi”⁴.

Jaki jest cel tego zgromadzenia?

W objawieniu danym Prorokowi Józefowi Smithowi Pan określił jeden cel — ochronę ludu przymierza. Powiedział: „Zgromadzenie się na ziemi Syjonu i w jej palikach [będzie] dla obrony i jako schronienie przed burzą i gniewem, kiedy będzie wylany bez pomieszania na całą ziemię”⁵. „Gniew” w tym kontekście można rozumieć jako naturalne konsekwencje szeroko zakrojonego nieposłuszeństwa prawom i przykazaniom Boga.

Co najważniejsze, zgromadzenie ma na celu przynieść błogosławieństwa zbawienia i wywyższenia wszystkim, którzy je przyjmą. Właśnie tak wypełniane są obietnice dane Abrahamowi. Pan powiedział Abrahamowi, że za pośrednictwem jego potomstwa i kapłaństwa „błogosławione [powinny być] wszystkie rodziny na ziemi błogosławieństwami ewangelii, które są błogosławieństwami zbawienia, czyli życia wiecznego”⁶. Prezydent Nelson wyraził to tak: „Kiedy przyjmujemy ewangelię i wstępujemy w wody chrztu, bierzemy na siebie święte imię Jezusa Chrystusa. Chrzest jest bramą, która prowadzi do stania się współdziedzicami wszystkich obietnic, które Pan dał w starożytności Abrahamowi, Izaakowi, Jakubowi i ich potomstwu”⁷.

W 1836 roku Mojżesz ukazał się Prorokowi Józefowi Smithowi w Świątyni Kirtland i „przekazał […] klucze zgromadzenia Izraela z czterech stron świata”⁸. Potem ukazał się Elias „i przekazał dyspensację ewangelii Abrahama, mówiąc, że w nas i naszym potomstwie błogosławione będą wszystkie pokolenia, które nastąpią po nas”⁹. Posiadając to upoważnienie, niesiemy teraz ewangelię Jezusa Chrystusa — dobrą nowinę odkupienia poprzez Niego — na wszystkie strony i do wszystkich ludów ziemi, i gromadzimy wszystkich, którzy chcą zawrzeć przymierze ewangelii. Stają się oni „potomstwem Abrahama, i Kościołem, i królestwem, i wybranymi Boga”¹⁰.

Z tej samej okazji w Świątyni Kirtland pojawił się trzeci niebiański posłaniec, który ukazał się Józefowi Smithowi i Oliverowi Cowdery’emu. Mówię o proroku Eliaszu i pragnę dzisiaj mówić o upoważnieniu i kluczach, które przywrócił¹¹. Moc, aby zatwierdzić wszystkie obrzędy kapłańskie i uczynić je wiążącymi zarówno na ziemi, jak i w niebie — moc pieczętowania — jest kluczowa w gromadzeniu i przygotowaniu ludu przymierza po obu stronach zasłony.

Wiele lat wcześniej Moroni wyjaśnił Józefowi Smithowi, że Eliasz przyniesie niezbędne upoważnienie kapłańskie: „Oto objawię ci Kapłaństwo ręką proroka Eliasza”¹². Józef Smith później wyjaśnił: „Dlaczego wysłano Eliasza? Ponieważ dzierży on klucze upoważnienia do udzielania wszystkich obrzędów Kapłaństwa; a [jeśli nie] udzielono upoważnienia, obrzędów nie można udzielać w prawości”¹³, co oznacza, że obrzędy nie byłyby ważne zarówno w tym czasie, jak i przez wieczność¹⁴.

W naukach, które obecnie są uznane za pismo święte, w Doktrynie i Przymierzach, Prorok oświadczył: „To, o czym mówimy, może wydawać się niektórym bardzo odważną doktryną: moc, która zapisuje lub wiąże na ziemi i wiąże w niebie. Jednakże we wszystkich epokach świata — kiedy tylko Pan dał dyspensację kapłaństwa jakiemuś człowiekowi czy jakiejś grupie ludzi przez rzeczywiste objawienie — moc ta zawsze była dana. Stąd, cokolwiek ludzie ci uczynili, posiadając właściwe upoważnienie, w imię Pańskie, i prawdziwie, i wiernie, i zrobili właściwy i wierny zapis tego, stało się to prawem na ziemi i w niebie, i nie mogło być anulowane, zgodnie z zarządzeniami wielkiego Jehowy”¹⁵.

Mamy tendencję do myślenia, że upoważnienie do pieczętowania odnosi się jedynie do pewnych obrzędów świątynnych, ale upoważnienie to jest konieczne, aby każdy obrzęd był ważny i wiążący po śmierci¹⁶. Moc pieczętująca nadaje pieczęć legalności na przykład twojemu chrztu, aby był ważny tu i w niebie. Ostatecznie, wszystkie obrzędy kapłaństwa są wykonywane na mocy kluczy posiadanych przez Prezydenta Kościoła i, jak wytłumaczył prezydent Joseph Fielding Smith: „Dano mu [prezydentowi Kościoła] upoważnienie; on udzielił mocy pieczętującej naszemu kapłaństwu, ponieważ dzierży te klucze”¹⁷.

Jest jeszcze jeden kluczowy cel gromadzenia Izraela, który ma szczególne znaczenie, kiedy mówimy o pieczętowaniu na ziemi i w niebie, czyli budowaniu i działaniu świątyń. Jak wyjaśnił Prorok Józef Smith: „Jaki cel przyświecał gromadzeniu […] ludu Bożego na przestrzeni dziejów świata […]? Głównym celem było zbudowanie Panu domu, w którym mógłby objawić Swemu ludowi obrzędy Swego domu oraz chwałę Swego królestwa, a także nauczać lud drogi zbawienia, ponieważ są pewne obrzędy i zasady, które — jeśli będą nauczane i praktykowane — muszą być dokonane w miejscu czy domu zbudowanym dla tego właśnie celu”¹⁸.

Ważność, jaką moc pieczętowania daje obrzędom kapłańskim, obejmuje oczywiście obrzędy w zastępstwie dokonane w miejscu wyznaczonym przez Pana — Jego świątyni. Widzimy tutaj majestat i świętość mocy pieczętowania — dzięki niej indywidualne zbawienie i wywyższenie rodziny są powszechnie dostępne dla dzieci Boga, w jakim miejscu lub czasach by nie żyły na ziemi. Żadna inna teologia, filozofia czy upoważnienie nie mogą się równać tej inkluzywnej możliwości. Ta moc pieczętowania jest doskonałym przejawem sprawiedliwości, miłosierdzia i miłości Boga.

Mając dostęp do mocy pieczętowania, nasze serca w naturalny sposób zwracają się ku tym, którzy byli przed nami. Zgromadzenie w dniach ostatnich w przymierzu wykracza poza zasłonę. W doskonałym porządku Boga żyjący nie mogą doświadczyć w pełni życia wiecznego bez trwałych połączeń z „ojcami”, naszymi przodkami. Podobnie postęp tych, którzy już są po drugiej stronie, lub tych, którzy kiedyś przejdą przez zasłonę śmierci bez pożytku zapieczętowania, jest niepełny, dopóki obrzędy w zastępstwie nie zwiążą ich z nami, ich potomkami, i nas z nimi w boskim porządku¹⁹. Zobowiązanie, aby pomagać sobie nawzajem przez zasłonę, może być określone jako obietnica przymierza, część nowego i wiecznego przymierza. Zgodnie ze słowami Józefa Smitha pragniemy „zapieczętować naszych zmarłych, aby [z nami] powstali podczas pierwszego zmartwychwstania”²⁰.

Najwyższym i najświętszym przejawem mocy pieczętowania jest wieczny związek mężczyzny i kobiety w małżeństwie oraz połączenie ludzkości przez wszystkie ich pokolenia. Dlatego że upoważnienie do dokonywania tych obrzędów jest tak święte, Prezydent Kościoła osobiście nadzoruje delegowanie go innym osobom. Prezydent Gordon B Hinckley powiedział kiedyś: „Jak mówiłem już wiele razy, gdyby nic innego nie wynikło ze smutku, mozołu i bólu Przywrócenia poza pieczętującą mocą świętego kapłaństwa wiążącą rodziny na wieczność, to wszystko byłoby tego warte”²¹.

Bez zapieczętowania, które tworzy wieczne rodziny i łączy pokolenia tu i w życiu przyszłym, bylibyśmy sami w wieczności, bez korzeni ani gałęzi, czyli bez przodków i potomstwa. Nasiliłoby to, z jednej strony, ten dryfujący, odłączony stan poszczególnych osób, lub związki, które przeciwstawiają się małżeństwu i relacjom rodzinnym, które wyznaczył Bóg²², a z drugiej strony, udaremniłoby sam cel stworzenia ziemi. Gdyby stało się to normą, byłoby to równoznaczne z tym, że ziemia zostałaby obłożona klątwą lub „całkowicie zniszczona” w momencie przyjścia Pana²³.

Widzimy, dlaczego „małżeństwo między mężczyzną i kobietą jest wyświęcone od Boga i że rodzina zajmuje centralne miejsce w planie Stworzyciela dotyczącym wiecznego przeznaczenia Jego dzieci”²⁴. Jednocześnie zdajemy sobie sprawę, że w niedoskonałej teraźniejszości nie stanowi to rzeczywistości ani nawet nie jest realnie możliwe w przypadku niektórych osób. Ale pokładamy nadzieję w Chrystusie. Kiedy czekamy na Pana, Prezydent M. Russell Ballard przypomina nam, że „pisma święte i prorocy w dniach ostatnich potwierdzają, że każdy, kto jest wierny w dotrzymywaniu przymierzy ewangelii, będzie miał okazję do osiągnięcia wywyższenia”²⁵.

Niektórzy doświadczyli nieszczęśliwej i niezdrowej sytuacji rodzinnej oraz odczuwają niewielkie pragnienie posiadania wiecznego związku rodzinnego. Starszy David A. Bednar zauważył: „Jeśli doświadczyliście bólu związanego z rozwodem w waszej rodzinie lub straciliście do kogoś zaufanie, pamiętajcie, że wszystko [w Boskim schemacie rodzin] ponownie zaczyna się od was! Jedno ogniwo łańcucha waszych pokoleń zostało przerwane, ale inne prawe ogniwa i pozostała część łańcucha mają wieczne znaczenie. Możecie wzmocnić wasz łańcuch, a być może nawet naprawić zerwane ogniwa. Te działania będą ukończone jedno po drugim”²⁶.

Podczas uroczystości pogrzebowych Siostry Pat Holland, żony Starszego Jeffreya R. Hollanda, w lipcu bieżącego roku Prezydent Russell M. Nelson nauczał: „Z czasem Patricia i Jeffrey zostaną ponownie zjednoczeni. Później przyłączą się do nich ich dzieci i ich potomkowie, którzy będą dotrzymywać przymierzy, aby doświadczyć pełni radości, którą Bóg przygotował dla Swoich wiernych dzieci. Wiedząc to, rozumiemy, że najważniejszą datą w życiu Patricii nie była data jej narodzin ani data jej śmierci. Jej najważniejszą datą był 7 czerwca 1963 roku, kiedy ona i Jeff zostali zapieczętowani w świątyni St. George […]. Dlaczego jest to tak ważne? Ponieważ z tego właśnie powodu ziemia została stworzona, aby mogły powstać rodziny i być zapieczętowane do siebie. Podczas gdy zbawienie jest kwestią indywidualną, wywyższenie jest kwestią rodzinną. Nikt nie może tego zrobić samodzielnie”.

Niedawno wraz z żoną dołączyliśmy do drogiej przyjaciółki w pokoju zapieczętowań Świątyni Bountiful w stanie Utah. Poznałem ją, kiedy była dzieckiem w Cordobie w Argentynie. Razem z moim misjonarskim towarzyszem kontaktowaliśmy się z ludźmi z sąsiedztwa, zaledwie kilka przecznic od biura misji, a gdy przybyliśmy do jej domu, otworzyła drzwi. Kiedy nadszedł czas, ona, jej matka i rodzeństwo przystąpili do Kościoła, i pozostali jego wiernymi członkami. Jest teraz uroczą kobietą, a tego dnia byliśmy w świątyni, aby zapieczętować do siebie jej zmarłych rodziców, a następnie zapieczętować ją do nich.

Para, która na przestrzeni lat stała się bliskimi przyjaciółmi, reprezentowała przy ołtarzu jej rodziców. Był to emocjonalny moment, który stał się jeszcze słodszy, kiedy nasza argentyńska przyjaciółka została zapieczętowana do rodziców. Zaledwie sześć osób było obecnych w to spokojne popołudnie z dala od świata, a jednak miała miejsce jedna z najważniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek dzieją się na ziemi. Byłem zadowolony, że moja rola i więź zatoczyły pełne koło od momentu zapukania do jej drzwi jako młody misjonarz, do teraz, tych wiele lat później, gdy dokonywane są obrzędy zapieczętowania, które połączyły ją z jej rodzicami i przeszłymi pokoleniami.

Jest to scena, która stale ma miejsce w świątyniach na całym świecie. Jest to ostateczny krok w zgromadzeniu ludu przymierza. Jest to najwyższy przywilej waszego członkostwa w Kościele Jezusa Chrystusa. Obiecuję, że jeśli z wiarą będziecie dążyć do uzyskania tego przywileju, w tym czasie czy w wieczności, z pewnością wam on przypadnie w udziale.

Świadczę, że moc pieczętowania i upoważnienie przywrócone na ziemię poprzez Józefa Smitha są realne, że to, co jest związane na ziemi, jest naprawdę związane w niebie. Świadczę, że Prezydent Russell M. Nelson jako Prezydent Kościoła jest tym jedynym człowiekiem na ziemi w dzisiejszych czasach, który dzięki swoim kluczom kieruje korzystaniem z tej nadprzyrodzonej mocy. Świadczę, że Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa uczyniło nieśmiertelność prawdą, a możliwość wywyższenia relacji rodzinnych rzeczywistością. W imię Jezusa Chrystusa, amen.