همسایۀ خود را دوست داشته باشید
دلسوزی یکی از ویژگی‌های مسیح است. از عشق و مهرورزی به دیگران می‌آید و حد و مرز نمی‌شناسد.
امروز صبح، شما را به سفری به آفریقا همراه خود دعوت می‌کنم. شما هیچ شیر، گورخر یا فیلی نخواهید دید، اما شاید تا پایان سفر ببینید که چطور هزاران عضو کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان به بزرگترین فرمان دوّم مسیح یعنی «همسایۀ خود را دوست داشته باش» به نحو منحصر به فردی واکنش نشان می‌دهند. (مرقس ۱۲: ۳۱).
لحظه‌ای، زمینِ سرخ و روستایی آفریقا را تصور کنید. شما از زمین خشک و بایر می‌بینید که سالهای زیادی است که به مقدار قابل توجهی باران نباریده است. چند گوساله از راه شما می‌گذرند، که بیشتر پوست و استخوان هستند تا گوشت و با دامداری کراموجونگی هدایت می‌شوند که پتویی به دور خود پیچیده، صندل به پا، به امید یافتن گیاه و آب خسته راه می‌رود.
در حین عبور از جاده‌ای ناهموار و سنگلاخی، شما گروه‌هایی از کودکان زیبایی را می‌بینید و تعجب می‌کنید که چرا آنها در مدرسه نیستند. کودکان به شما لبخند می‌زنند و دست تکان می‌دهند، و شما با اشک و لبخندی برای آنها دست تکان می‌دهید. نود و دو درصد از کوچک‌ترین کودکانی که در این سفر می‌بینید، در فقر غذایی به سر می‌برند و این دل شما را به درد می‌آورد.
جلوتر، یک مادر را می‌بینید که یک مخزن پنج-گالنی (۱۹ لیتری) آب را بادقت و تعادل روی سرش و دیگری را در دستش حمل می‌کند. او نمایندهٔ یکی از هر دو خانواده در این منطقه است، جایی که زنان، پیر و جوان برای تأمین آب خانواده‌شان هر روز، در هر مسیر بیش از ۳۰ دقیقه تا منبع آب پیاده می‌روند. موجی از اندوه شما را فرا می‌گیرد.
دو ساعت می‌گذرد و شما به یک مکان دنج و خلوت، زیر سایهٔ درختان می‌رسید. محل ملاقات، سالن ملاقات و یا حتی یک چادر نیست، بلکه زیر چند درخت بزرگ است تا در مقابل آفتاب گرم و سوزان برای شما سرپناهی فراهم کند. در این مکان، متوجه می‌شوید که آب شهری، برق، و سیفون توالت وجود ندارد. شما به اطراف نگاه می‌کنید و می‌فهمید که در میان مردمی هستید که به خدا عشق می‌ورزند و فوراً عشق خدا را نسبت به آنها احساس می‌کنید. آنها برای دریافت کمک و امید گرد هم آمده‌اند، و شما برای اشتراک گذاشتنِ آن به آنجا رسیده‌اید.
سفر خواهر آردِرن و من، در همراهی با خواهر کمیل جانسون، رئیس کل انجمن امدادمان و همسرشان داگ، و خواهر شارون یوبَنک، مدیر خدمات بشردوستانهٔ کلیسا، در حین سفر در اوگاندا، کشوری ۴۷ میلیون نفری در آفریقای مرکزی از ناحیهٔ کلیسا، این چنین بود. آن روز، زیر سایه درختان، از یک پروژه بهداشت جامعه که به طور مشترک توسط کمک‌های بشردوستانهٔ کلیسا، یونیسف و وزارت بهداشت دولت اوگاندا تامین می‌شود، بازدید کردیم. اینها سازمان‌های مورد اعتمادی هستند و با دقت انتخاب شده‌اند تا اطمینان حاصل شود که کمک‌های بشردوستانه اهدا شده توسط اعضای کلیسا صرفه‌جویانه مورد استفاده قرار گرفته می‌شود.
به همان اندازه که دیدن کودکان دارای سؤ تغذیه و اثرات سل، مالاریا و بیرون‌روی مداوم، قلب ما را به درد آورد، امید به فردایی بهتر برای کسانی که با آنها ملاقات کردیم در هر کدام از ما افزایش یافت.
این امید، تا حدی، از مهربانی اعضای کلیسا از سراسر جهان که وقت و پول خود را به تلاش‌های بشردوستانه کلیسا وقف می‌کنند، سرچشمه می‌گرفت. وقتی دیدم که بیماران و رنج کشیدگان کمک و پشتیبانی می‌شوند، سرم را به نشانهٔ سپاس خم کردم. در آن لحظه بهتر متوجه منظور شاه شاهان شدم که گفت:
«ای کسانی‌که از جانب پدر من بركت یافته‌اید! بیایید و وارث سلطنتی شوید… :
«چون وقتی گرسنه بودم به من خوراک دادید: وقتی تشنه بودم به من آب دادید: هنگامی که غریب بودم مرا به خانهدٔ خود بردید» (متی ۲۵: ۳۴–۳۵).
درخواست منجی‌مان این است که «نور شما نیز باید همین‌طور در برابر مردم بتابد تا كارهای نیک شما را ببینند، و پدر آسمانی شما را ستایش نمایند.» (متی ۵: ۱۶؛ همچنین رجوع کنید به آیات ۱۴–۱۵). در آن گوشهٔ دوردستِ زمین، کارهای نیکوی شما زندگی افرادی که در نیازمندی شدید بسر می‌برند را روشن‌تر و بار آنها را سبک‌تر کرد، و خدا را ستایش کرد.
در آن روز گرم و خاکی، کاشکی شما دعاهای ستایش و شکرگزاری آنها را به خدا می‌شنویدید. آنها از من می‌خواستند تا به شما به زبان بومی آنها، کراموجونگی، بگویم: «آلاکارا». سپاسگزاریم.
سفر ما مرا به یاد تمثیل سامری نیکوکار انداخت که سفرش او را به جاده‌ای غبارآلود برد، که بی‌شباهت به جاده‌ای که من توصیف کردم نبود، جاده‌ای که از اورشلیم به اریحا می‌رفت. این سامری خدمتگزار به ما آموزش داد که «همسایهٔ خود را دوست [بداریم].»
او «مردی كه … به دست راهزنان افتاد، راهزنان او را لخت كردند، و كتک زدند، و به حال نیم‌مرده انداختند، و رفتند» را دید (لوقا ۱۰: ۳۰). آن سامری «دلش به حال او سوخت» (لوقا ۱۰: ۳۳).
دلسوزی یکی از ویژگی‌های مسیح است. از عشق و مهرورزی به دیگران می‌آید و حد و مرز نمی‌شناسد. عیسی، منجی جهان و مظهر دلسوزی است. هنگامی که می‌خوانیم «اشک از چشمان عیسی سرازیر شد» (یوحنا ۱۱: ۳۵) همانند مریم و مرتا، ما شاهدانِ دلسوزی او هستیم که سبب شد او برای اولین بار از دل آهی بكشد و سخت متأثّر شود (رجوع کنید به یوحنا ۱۱: ۳۳). نمونه‌ای از دلسوزی مسیح در کتاب مورمون، عیسی به جمعی پدیدار شد و گفت:
آیا کسانی دارید که لَنگ، یا کور، … ناشنوا باشند، یا اینکه به شیوه‌ای رنج کشیده باشند؟ آنها را به اینجا بیاورید و من آنها را شفا خواهم داد، زیرا من بر شما دلسوزی می‌کنم. …
«… و او هر کسی … را شفا می‌داد» (۳ نیفای ۱۷: ۷، ۹).
علی‌رغمِ همهٔ تلاش‌مان، من و شما نمی‌توانیم همه را شفا دهیم، اما هر کدام از ما می‌توانیم آن کسی باشیم که تفاوت مثبتی در زندگی شخصی ایجاد کنیم. فقط یک مرد جوان بود، یک پسر بچه، که پنج قرص نان و دو ماهی را پیشکش کرد تا پنج هزار نفر را خوراک دهد. شاید ما دربارهٔ پیشکش‌های خود بپرسیم، هماگونه که اندریاس دربارهٔ نان‌‌ها و ماهی‌ها پرسید، «ولی آن برای این عدّه چه می‌شود؟» (یوحنا ۶: ۹). من به شما تضمین می‌کنم: کافی است آنچه را که قادر به پیشکش آن هستید ببخشید، و سپس به مسیح اجازه دهید که نتایج تلاش شما را ارج دهد.
در این مورد، ارشد جفری آر. هالند از ما دعوت کرده که، «ثروتمند یا فقیر، … وقتی دیگران محتاجند، ما باید، «آنچه را که می‌توانیم انجام دهیم». سپس او مانند من گواهی داد که خدا می‌داند «و او شما را در انجام کارهای خیر پیروان کمک خواهد کرد» («آیا ما همه گدا نیستیم؟» لیاحونا، نوامبر ۲۰۱۴، ۴۱).
در آن سرزمین دور، در آن روز فراموش نشدنی، در آن روز و هنوز امروز، شاهدِ دلسوزی متحول‌کننده زندگی‌ها و اثرگذارِ روان اعضای کلیسا، چه ثروتمند و چه فقیر، هستم.
مَثَل سامری خوب همچنان ادامه دارد که «نزد او رفت، زخمهایش را شست… و از او پرستاری كرد» (لوقا ۱۰: ۳۴). تلاش‌های بشر دوستانهٔ کلیسایمان سبب می‌شود نسبت به فاجعه‌های طبیعی به سرعت واکنش نشان دهیم و زخم‌های گسترده‌ٔ جهان ناشی از بیماری، گرسنگی، سوءتغذیه، آوارگی، و زخم‌های اغلب پنهانی ناشی از دلسردی، ناامیدی، و یأس را الیتام ببخشد.
آن سامری پس از آن «دو سکّهٔ نقره درآورد و به صاحب كاروانسرا داد و گفت: از او مواظبت كن» (لوقا ۱۰: ۳۵). به عنوان یک کلیسا، ما شکرگزار هستیم که با سایر «میزبانان» یا سازمان‌هایی همچون خدمات امداد کاتولیک، یونیسف، و هلال‌احمر/صلیب‌سرخ، در این تلاش‌های انسان دوستانه همکاری و کمک می‌کنیم. ما همچنین به همان اندازه شکرگزار «دو سکهٔ نقره» یا دو یورو، دو پزو یا دو شیلینگ شما هستیم، که باری را که بسیاری در سراسر جهان مجبور به تحمل آن هستند، را سبک‌تر می‌کند. شاید بعید باشد که دریافت‌کنندگان زمان، دلارها، و سکه‌هایتان را بشناسید، اما برای دلسوزی نیازی به شناخت آنها نداریم، تنها نیاز داریم که آنها را دوست داشته باشیم.
سپاسگزاریم، رئیس راسل اِم. نلسون، برای یادآوری به ما که «وقتی ما خدا را با تمام قلب‌هایمان دوست می‌داریم، او به ما کمک می‌کند که در مورد دیگران نگران باشیم» («بزرگترین فرمان دوّم،» لیاحونا، نوامبر. ۲۰۱۹، ۹۷). گواهی من این است که هر یک از ما بیش از قبل شادی، آرامش، فروتنی و عشق داشته باشیم، زمانی که به فراخوان رئیس نلسون که دل‌هایمان نگران دیگران باشیم و درخواست جوزف اِسمیت به «سیر کردن گرسنگان، پوشاندن برهنگان، نگهداری از بیوهگان، پاک کردن اشک یتیمان، [و] تسلی دادن دردمندان، چه در این کلیسا باشند، یا کلیسای دیگری، یا حتی اگر در هیچ کلیسایی نباشند، هر جا که آنها را می‌یابیم» پاسخ می‌دهیم. (در «پاسخ به ویراستار در نامه‌ای از ریچارد ساوری،» Times and Seasons، مارس ۱۸۴۲، ۷۳۲).
در تمام آن ما‌ه‌های گذشته، ما گرسنگان و رنج‌دیدگان را در دشت خشک و غبارآلودی پیدا کردیم و شاهد چشمان درخواستگر آنان برای کمک بودیم. به نوع خودمان، ما از دل آهی [كشیدیم] و سخت متأثّر [شدیم] (رجوع کنید به یوحنا ۱۱: ۳۳)، و با این حال، این احساسات کمی بهتر شدند وقتی در عمل دلسوزی اعضای کلیسا را شاهد بودیم وقتی گرسنگان سیر شدند، بیوهگان تأمین شدند، رنج‌کشیدگان تسکین یافتند و اشک‌هایشان پاک شد.
باشد که تا همیشه به فکر رفاه دیگران باشیم و در گفتار و کردارمان نشان دهیم که ما « خواهان آن [هستیم] تا بار سنگین یکدیگر را به دوش [بکشیم]» (موصایا ۱۸: ۸)، «تا دل‌های شکسته را بهم پیوند [دهیم]» ( اصول و پیمان‌ها ۱۳۸: ۴۲)، و بزرگترین فرمان دوّم مسیح را نگاه داریم «همسایۀ [خود] … را دوست داشته [باشیم]» (مرقس ۱۲: ۳۱). به نام عیسی مسیح، آمین.