توان عیسی مسیح در زندگی هرروز ما
وقتی ما به دانستگی هر روز جویای آمدن به سوی او هستیم، سرچشمۀ نیروی ما ایمان به عیسی مسیح است.
برادران و خواهران عزیز، این کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان است. گرد هم آمدن به عنوانِ کلیسای او چه لذت‌بخش است. سپاسگزارم که رئیس راسل ام. نلسون اغلب به ما یادآوری کرده‌اند که نام درست کلیسای سَروَر را به کار ببریم تا به یاد داشته باشیم که این کلیسای کیست و آموزه‌های چه کسی را پیروی می‌کنیم.
رئیس نلسون گفته‌اند: «در روزهای آینده، بزرگترین تجلیات قدرت منجی را که جهان تا کنون دیده است، خواهیم دید. … او امتیازات، برکات، و معجزات بی‌شماری را به مؤمنان عطا خواهد کرد.» ۱
یکی از بزرگترین امتیازات برای من و همسرم، رِنی، دیدار با مقدّسین در جایی که خدمت می‌کنیم است. ما سرگذشت آنان را می‌شنویم، شاهدِ ناکامی‌هایشان هستیم، در رنجشان شریک هستیم، و از موفقیت‌شان شاد می‌شویم. ما شاهد بسیاری از برکات و معجزاتی بوده‌ایم که منجی به ایمانداران ارزانی داشته‌است. ما با کسانی دیدار کرده‌ایم که نا ممکن‌ها را پشت سر گذاشته‌اند، کسانی که رنج‌های غیرقابل تصوری را متحمل شده‌اند.
ما تجلی قدرت منجی را در بیوه‌زنی دیده‌ایم که شوهرش را در حالی که در بولیوی در مأموریت سَروَر بودند، از دست داد. ۲ ما آن را در زن نوجوانی در آرژانتین دیده‌ایم که زیر قطار افتاد و پایش را از دست داد، تنها به خاطر اینکه کسی می‌خواست موبایلش را بدزدد.۳ و آن را در پدر مجردش، که حالا باید پس از چنین کار ظالمانۀ غیرقابل توضیحی، آب ریخته را جمع کند و به دخترش نیرو ببخشد. ما آن را در خانواده‌هایی در شیلی دیده‌ایم که خانه‌هایشان و هرچه که داشتند را درست دو روز پیش از کریسمس ۲۰۲۲ در آتش‌سوزی از دست دادند.۴ ما آن را در کسانی که پس از طلاقی دردناک رنج می‌برند و در کسانی که قربانیان بیگناهِ سوء استفاده و بدرفتاری هستند دیده‌ایم.
چه چیزی به آنها توان گذشتن از سختی‌ها را می‌دهد؟ وقتی همه چیز از دست رفته به نظر می‌رسد، چه چیزی آن نیروی اضافی برای ادامه دادن را می‌دهد؟
من دریافته‌ام وقتی هر روز به دانستگی جویای آمدن به سوی او هستیم سرچشمۀ آن نیرو در ایمان به عیسی مسیح است.
پیامبر یعقوب آموزش داد، «و او به جهان می‌آید که بتواند همۀ آدمیان را نجات دهد اگر آنها ندای او را بگوش دل بپذیرند؛ زیرا بنگرید، او دردهای همۀ آدمیان را، آری، دردهای هر آفریدۀ زنده را، هم مردان هم زنان و هم بچه‌هایی که عضو خانوادۀ آدم هستند را تحمّل می‌کند.»۵
گاهی، ایمان داشتن به عیسی مسیح نا ممکن به نظر می‌آید، تقریبا دست نیافتنی. شاید گمان کنیم که آمدن بسوی مسیح نیاز به نیرو، توان، و کمال دارد که ما نداریم، و ما نمی‌توانیم توان انجام این همه را پیدا کنیم. اما آنچه من از همۀ این افراد آموخته‌ام این است که ایمان به عیسی مسیح، به ما نیروی آغازینِ این سفر را می‌دهد. شاید گاهی گمان کنیم، «پیش از بسوی عیسی آمدن، من باید زندگی‌ام را درست کنم،» اما حقیقت این است که ما بسوی عیسی می‌آییم تا از طریق او زندگی‌مان را درست کنیم.
ما بسوی عیسی نمی‌آییم چون به کمال رسیده‌ایم. ما بسوی او می‌آییم چون کاستی داریم و در توان او می‌توانیم «کامل شویم.»۶
چگونه شروع کنیم هر روز کمی بر پایۀ ایمان عمل کنیم؟ این برای من بامداد آغاز می‌گردد: وقتی بیدار می‌شوم، بجای نگاه کردن به گوشی‌ام، دعایی می‌خوانم. حتی یک دعای ساده. سپس یک نوشتۀ مقدّس را می‌خوانم. این به همراه پیمانی که هنگام برگرفتن از عشای مقدّس می‌بندم به من کمک می‌کند تا «همواره او را به یاد داشته باشم.»۷ وقتی روزم را با دعا و نوشتۀ مقدّس آغاز می‌کنم، وقتی که به گوشی‌ام نگاه می‌کنم، می‌توانم «او را به یاد داشته باشم». هنگامی که با درگیری‌ها و مشکلات روبرو می‌شوم، می‌توانم «او را به یاد داشته باشم»، و تلاش می‌کنم که مانند عیسی با آنان روبرو شوم.
هنگامی که «او را به یاد دارم،» میلِ به تغییر کردن، و توبه کردن را احساس می‌کنم. سرچشمهٔ نیروی نگه داشتن پیمان‌هایم را پیدا می‌کنم، و تأثیر روح‌القدس در زندگی‌ام «و [نگاه داشتنِ] فرمان‌هایی که او [به من] داده است … که همواره روحش را همراه خود داشته [باشم].» را احساس می‌کنم.۸ این به من کمک می‌کند که تا پایان پایداری کنم.۹ یا لااقل تا پایان روز! و در روزهایی که موفق نمی‌شوم در تمام طولِ روز او را به یاد داشته باشم، او هنوز آنجاست، مرا دوست دارد و به من می‌گوید، «اشکالی ندارد؛ می‌توانی فردا دوباره تلاش کنی.»
اگرچه ما در به یاد داشتن او کاستی داریم، پدر آسمانی مهربان ما هرگز ما را از یاد نمی‌برد.
یکی از اشتباهاتی که ما اغلب می‌کنیم این است که گمان می‌کنیم نگاه داشتنِ پیمان‌ها، یا قول‌هایی که به خدا می‌دهیم، به‌گونه‌ای داد و ستدی با او است: من فرمان می‌برم، و او مرا در برابر هرچیز بدی که برایم رخ بدهد محافظت می‌کند. من ده‌یک‌ام را می‌پردازم، و هرگز کارم را از دست نخواهم داد و یا خانه‌ام آتش نخواهد گرفت. اما بعد وقتی کارها آن‌گونه که انتظار داشتیم پیش نمی‌رود، به سَروَر زاری می‌کنیم، «مگر در فکر [من] نیستی که [هلاک شوم]؟»۱۰
پیمان‌های ما تنها دادو ستد نیستند؛ آنها دگرگون‌ساز هستند.۱۱ من ازطریق پیمان‌هایم، قدرت تقدیس‌کننده و نیرو بخش عیسی مسیح را دریافت می‌کنم، که به من امکان می‌دهد به شخصی تازه تبدیل شوم، تا آنچه نا بخشودنی پنداشته می‌شود را ببخشم، تا بر ناشدنی‌ها چیره گردم. به دانستگی همواره به یاد داشتن عیسی مسیح قدرتمند است؛ آن به من نیروی بیشتری می‌دهد تا «فرمان‌هایی که او به [من] داده است را نگاه [دارم].»۱۲ آن به من کمک می‌کند بهتر باشم، بی بهانه لبخند بزنم، صلح‌کننده باشم،۱۳ از درگیری بپرهیزم، اجازه دهم خدا در زندگی‌ام غالب شود.۱۴
زمانی که درد ما یا کسی که دوستش داریم به اندازه‌ای است که نمی‌توانیم تاب بیاوریم، به یاد آوردن عیسی مسیح و بسوی او آمدن، می‌تواند بار را سبک کرده، دل را آرام کرده، و درد را تسکین بخشد. این نیرویی است که یک پدر را فراتر از ظرفیت طبیعی‌اش قادر می‌سازد، تا دخترش را با دردهای جسمی و روانی از دست دادن پایش، حمایت کند.
وقتی ارشد سوارز ژوئن گذشته از آرژانتین دیدار کرد و از فلاویا دربارۀ تصادف غم‌انگیزش پرسید، او صادقانه پاسخ داد، «هنگامی که [این اتفاق رخ داد] آشفتگی، تلخی، خشم، و نفرت را تجربه کردم. چیزی که به من کمک کرد، این نبود که بپرسم «چرا من؟» بلکه «برای چه؟» … این چیزی بود که مرا به دیگران و به سَروَر نزدیک‌تر کرد. … به جای دور کردن خودم از او، باید به او تکیه می‌کردم.» ۱۵
رئیس نلسون آموزش داد: پاداش وفای به پیمان‌ها با خدا، نیروی آسمانی است—قدرتی که ما را تقویت می‌کند تا در برابر آزمون‌ها، وسوسه‌ها و اندوه‌های خود بهتر مقاومت کنیم. … بنابر این، وفاداران پیمان مستحق نوع خاصی از آرامش هستند.»۱۶ این آن نوعی از آرامش و آسایش است که من در چشم آن بیوه دیدم، با وجود اندوهِ دلی که او هر روز بخاطر از دست دادن همسرش احساس می‌کرد.
عهد جدید دربارۀ زمانی که عیسی و پیروانش در کشتی بودند می‌گوید:
«توفان شدیدی برخاست و امواج به قایق می‌زد به طوری که نزدیک بود، قایق غرق شود. …
«… او سر خود را روی بالشی گذارده و خوابیده بود. شاگردانش او را بیدار كردند و به او گفتند: «ای استاد، مگر در فكر ما نیستی؟ نزدیک است غرق [هلاک] شویم!
«او برخاست و با پرخاش به باد فرمان داد و به دریا گفت: ساكت و آرام شو. …
«و او به ایشان فرمود: چرا این‌قدر ترسیده‌اید؟ آیا هنوز ایمان ندارید؟»۱۷
همیشه کنجکاوی من با این داستان برانگیخته شده است. آیا سَروَر از آنها انتظار داشت با ایمانشان توفان را آرام کنند؟ با پرخاش به باد فرمان دهند؟ ایمان به عیسی مسیح آن احساس آرامش برای مقاومت در برابر توفان است، با دانستن اینکه ما هلاک نخواهیم شد چون او با ما در کشتی است.
این آن‌گونه ایمانی است که ما در دیدار با خانواده‌ها پس از آتش‌سوزی در شیلی دیدیم. خانه‌هایشان تا پایه سوخته بود؛ آنها همه چیز را از دست داده بودند. اما هنوز در حالی که در جایی که پیش‌تر خانه‌های آنها بود راه می‌رفتیم و آنها از آنچه بر آنها گذشته بود به ما می‌گفتند، احساس کردیم گویا روی زمینی مقدّس ایستاده‌ایم. خواهری به همسر من گفت، «وقتی دیدم خانه‌های دوروبر در حال سوختن است، این احساس را داشتم که خانۀ ما خواهد سوخت، اینکه ما همه چیز را از دست خواهیم داد. بجای آشفتگی، احساس آرامشی ناگفتنی را تجربه کردم. به گونه‌ای، احساس کردم همه چیز درست خواهد شد.» اعتماد به خدا و وقاداری به پیمان‌هایمان با او بر ناتوانی‌‌‌های ما نیرو و بر اندوه ما تسلی می‌آورد.
برای فرصتی که رِنی و من در دیدار با برخی از این مقدّسین فوق‌العاده داشتیم، برای نمونه‌های بسیاری از ایمان، توان، و پایداری‌هایشان سپاسگزارم. برای داستان‌هایی از دل شکستگی و ناامیدی که هرگز درصفحۀ اول روزنامه نخواهد آمد و یا هرگز پخش گسترده نخواهد شد. برای عکس‌هایی که از اشکهای فروریخته و دعاهای پس از، از دست دادن عزیزان یا طلاق دردناک گرفته نمی‌شود؛ و برای پُست‌هایی که هرگز از ترس، افسوس، و درد گذاشته نمی‌شود که به لطف ایمان به عیسی مسیح و کفّارۀ او تحمل‌پذیر می‌شوند. این مردم ایمان مرا تقویت می‌کنند، و برای آن من عمیقا سپاسگزارم.
من می‌دانم این کلیسای عیسی مسیح است. می‌دانم که اگر هر روز به سوی او بیاییم، او آماده است تا قدرتش را به ما ارزانی دارد. به نام عیسی مسیح، آمین.