درس‌های فرزندپروری الهی

ما باید با خانواده‌های خود به سطح بالای فرهنگ مژده صعود کنیم. رئیس راسل اِم. نلسون اعلام کرد: «خانواده‌ها سزاوار هدایت از بهشت ​​هستند. والدین نمی‌توانند به اندازۀ کافی از تجربۀ شخصی، ترس، یا ابراز همدردی به کودکان مشاوره دهند.»^۴

اگرچه پیشینه‌های فرهنگی، شیوه‌های فرزندپروری، و تجربیات شخصی ما شاید بتواند برای فرزندپروری ارزشمند باشد، اما این توانایی‌ها برای کمک به بازگشتِ فرزندانمان به بهشت، ​​کافی نیستند. ما به «مجموعه‌ای از ارزش‌ها و … شیوه‌های» برتر نیاز داریم،»^۵ فرهنگی از هر دو هم عشق و هم انتظارات، که در آن ما با فرزندان خود «به روشی بالاتر و مقدّس‌تر» ارتباط برقرار می‌کنیم.^۶ رئیس دَلین اِچ. اُکس فرهنگ مژده را به عنوان «روشی متمایز از زندگی، مجموعه‌ای از ارزش‌ها، و انتظارات و شیوه‌ها توصیف کرد. … این فرهنگ مژده از برنامۀ رستگاری، فرمان‌های خدا، و آموزه‌های … پیامبران در قید حیات سرچشمه می‌گیرد. ما را در نحوۀ تربیت خانواده‌هایمان و در نحوهٔ زندگی فردی‌مان، راهنمایی می‌کند.»^۷

عیسی مسیح مرکز این فرهنگ مژده است. پذیرش فرهنگ مژده در خانواده‌های ما، برای ایجاد محیطی حاصلخیز که در آن بذر ایمان بتواند شکوفا شود، حیاتی است. برای صعود به مکانی والاتر، رئیس اُکس از ما دعوت می‌کند که «از هر گونه عملکرد و سنت شخصی یا خانوادگی که بر خلاف آموزه‌های کلیسای عیسی مسیح مقدسّین آخرین زمان است، دست بکشیم.»^۸ والدین، وقتی ما در ایجاد فرهنگ مژده کمرو هستیم، این می‌تواند به دشمن اجازه دهد تا جای پایی در خانه‌هایمان، یا حتی بدتر، در قلب فرزندانمان بر جا بگذارد.

وقتی ما انتخاب می‌کنیم که فرهنگ مژده را به فرهنگی غالب در خانوادۀ خود تبدیل کنیم، سپس با تأثیر قدرتمند روح‌القدس، ^۹ سبک‌ها، سنت‌ها، و شیوه‌های فرزندپروری فعلی ما غربال شده، همسو شده، صیقل داده شده و تقویت خواهد شد.

رئیس راسِل اِم. نِلسون آموزش داده است که خانه باید «مرکز یادگیری مژده» باشد.^۱۰ هدف از یادگیری مژده این است که «تحولِ ما نسبت به پدر آسمانی و عیسی مسیح را عمیق‌تر کند و به ما کمک کند تا بیشتر شبیه آنها شویم.»^۱۱ اجازه دهید سه مسئولیت مهم فرزندپروری را که توسط پیامبران و رسولان توصیف شده‌ است را در نظر بگیریم که می‌تواند به ما در بالا بردن فرهنگ مژده در خانه‌هایمان کمک کند.

نیات الهی پدر آسمانیمان، به عنوان یک پدر، در وحی که به موسی داده شد، آشکار گشته است: «چون بنگر، این کار و شکوه من است—که فناناپذیری و زندگی جاوید بشر را پیش آورم.^۲۱ رئیس نلسون اضافه کرده است، «خدا هر کاری که می‌تواند، انجام می‌دهد، به غیر از اینکه حق اختیار شما را زیر پا بگذارد، تا به شما کمک کند که بزرگترین برکت‌ها را در طول تمام جاودانگی از دست ندهید.»^۲۲

ما به عنوان والدین، مأموران خدا در مراقبت از فرزندانمان هستیم.^۲۳ ما باید هر کاری که می‌توانیم، انجام دهیم تا محیطی ایجاد کنیم که فرزندانمان بتوانند تأثیر الهی او را احساس کنند.

پدر آسمانی هرگز قصدش برای ما، به عنوان پدران و مادران، این نبوده است که مثلِ تماشاگران در کنار زمین بنشینیم و شاهدِ آشکار شدنِ زندگی معنوی فرزندانمان باشیم. اجازه دهید اهمیت فرزندپروریِ خودخواسته را با بیان یک تجربهٔ شخصی برای شما به تصویر بکشم. وقتی در یک شعبۀ کوچک [کلیسا]در گواتمالا در ابتدایی شرکت می‌کردم، والدینم شروع به آموزش دادن دربارهٔ ارزش برکاتِ سرنیایی به من کردند. مادرم برای به اشتراک گذاشتن تجربۀ خود از دریافتِ برکت سرنیاییِ ارزشمندش، وقت گذاشت. او اصولِ مربوط به برکات سرنیایی را به من آموخت، و در مورد برکات وعده داده شده گواهی داد. فرزندپروری خودخواستهٔ او به من الهام بخشید که به دریافت برکت سرنیاییِ‌ام میل داشته باشم.

وقتی ۱۲ ساله بودم، والدینم به من در جستجوی یک سرنیا کمک کردند. این امر ضروری بود زیرا در منطقه‌ای که ما زندگی می‌کردیم، سرنیایی وجود نداشت. من به جایی که سرنیا بود سفر کردم که در وِتَدی در فاصلۀ ۱۵۶ کیلومتری (۹۷ مایل) [ما] قرار داشت. به وضوح زمانی را که سرنیا دستانش را بر سر من نهاد تا به من برکت دهد را به یاد دارم. با تصدیقِ روحانیِ قدرتمندی، بدون شک، می‌دانستم که پدر آسمانی‌ام، مرا می‌شناسد.

برای یک پسر ۱۲ ساله از یک شهر کوچک، این برای من همه چیز بود. آن روز بخاطر فرزندپروریِ خودخواستهٔ مادر و پدرم، قلبم بسوی پدر آسمانی‌ام روی آورد، و من برای همیشه قدردان آنها خواهم بود.

خواهر جُوی دی. جونز، رئیس سابق کل ابتدایی، آموزش داد: «والدین، ما نمی‌توانیم منتظر بمانیم تا تحوّل فرزندانمان به سادگی اتفاق بیفتد. تحوّل تصادفی مبنای مژدۀ عیسی مسیح نیست.»^۲۴ محبت ما و دعوت‌های الهام‌بخش ما می‌تواند در نحوۀ استفادۀ فرزندانمان از حق اختیارِشان تفاوت ایجاد کند. رئیس نلسون تأکید کرد، «هیچ کار دیگری بالاتر از فرزندپروری پرهیزکارانه و خودخواسته نیست!»^۲۵

پدران و مادران، این دنیا پر از فلسفه‌ها، فرهنگ‌ها و ایده‌هایی است که برای جلب کردنِ توجه فرزندانمان، رقابت می‌کنند. این ساختمان بزرگ و وسیع، هر روز عضویت خود را با استفاده از کانال‌های رسانه‌ای کنونی تبلیغ می‌کند. «ولی در هدیۀ پسرش» پیامبر مورونی آموزش داد که، «خدا، یک راه عالی‌تری را آماده کرده است.»^۲۶

همانطور که ما از طریق پیمان‌هایمان با خدا شریک می‌شویم و در مراقبت از فرزندانمان مأمور او می‌شویم، او نیات ما را تقدیس می‌کند، تعلیماتِ ما را الهام می‌بخشد، و دعوت‌های ما را تعدیل می‌کند تا این «که فرزندانمان بتوانند بدانند برای آمرزش گناهانشان به دنبال چه سرچشمه‌ای باشند.»^۲۷ به نام عیسی مسیح، آمین.