येशूको गवाही

येशूको गवाही के हो?

यो पवित्र आत्माको साक्षी हो कि उहाँ परमेश्वरका दैवी पुत्र, मसीह र उद्धारकर्ता हुनुहुन्छ । यो यूहन्नाको गवाही यो छ कि येशू प्रारम्भमा परमेश्वरसँग रहेर, उहाँ स्वर्ग र पृथ्वीको सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ र “उहाँमा सुसमाचार थियो र सुसमाचार जीवन थियो अनि जीवन मानिसहरूको ज्योति थियो ।”^१० यो “प्रेरितहरू र अगमवक्ताहरूको गवाही हो, … कि उहाँको मृत्यु भयो, उहाँलाई दफनाइयो र तेस्रो दिनमा पुनरुत्थान हुनुभयो र स्वर्गमा उक्लिनुभयो ।”^११ यो ज्ञान हो कि “त्यहाँ अर्को कुनै नाम दिइएको छैन जसबाट मुक्ति आउँछ ।”^१२ यो अगमवक्ता जोसेफ स्मिथले दिएको “सबै गवाहीहरूको अन्तिम हो” “कि उहाँ जीवित हुनुहुन्छ! … ताकि उहाँ पिताबाट जन्माइएका एकमात्र हुनुहुन्छ—कि उहाँका माध्यमद्वारा, उहाँद्वारा र उहाँबाट, संसारहरू छन् र सृष्टि गरिएका हुन् र त्यहाँका बासिन्दाहरू परमेश्वरका छोराहरू र छोरीहरू हुन् ।”^१३

यो गवाहीभन्दा पर प्रश्न छ: हामी यसका सम्बन्धमा के गर्छौं?

सेलेस्टियल अधिराज्यका उत्तराधिकारीहरूले बप्तिस्मा लिएर, पवित्र आत्मा ग्रहण गरेर र आस्थाद्वारा विजयी भएर पूर्ण अर्थमा येशूको गवाही “प्राप्त” गर्छन्।^१४ येशू ख्रीष्टको सुसमाचारका सिद्धान्तहरू र सत्यहरूले तिनीहरूका प्राथमिकताहरू र छनोटहरूलाई नियत्रण गर्छन् । येशूको गवाही तिनीहरू के हुन् र तिनीहरू के बन्न गइरहेका छन् भन्नेमा प्रकट हुन्छ । तिनीहरूको उद्देश्य करुणा हो, “ख्रीष्टको विशुद्ध प्रेम ।”^१५ तिनीहरूको ध्यान “ख्रीष्टको पूर्णता” प्राप्त गर्नेमा केन्द्रित छ ।^१६

कम्तिमा टेरेस्ट्रियल अधिराज्यमा भेट्टाइनेहरू मध्ये केहीले येशूको गवाहीलाई स्वीकार गर्छन् तर तिनीहरूले यसका सम्बन्धमा के गर्दैनन् भन्ने विषयबाट भिन्न छन् । मुक्तिदाताको साक्षीमा साहसी नहुनुले उदासीनता वा लापरवाहीको एक तह— “न्यानो मात्र” हुनुलाई बुझाउँछ^१७— मोर्मोनको पुस्तकमा अम्मोनका जनहरूका विपरीत, उदाहरणका लागि, जो “परमेश्वरप्रतिको आफ्नो उत्साहका लागि प्रतिष्ठित” थिए ।^१८

टेलेस्टियल अधिराज्यका बासिन्दाहरू ती हुन् जसले येशूको सुसमाचार, उहाँका करारहरू र उहाँका अगमवक्ताहरूको गवाहीलाई अस्वीकार गर्छन् । तिनीहरूलाई अबिनादीले यसरी वर्णन गरेका छन् “आफ्नै शारीरिक इच्छा र चाहनाअनुसार चलेका; कृपाका बाहुहरू तिनीहरूतर्फ फैलिएका समयमा परमप्रभुलाई कहिल्यै पुकार नगरेका; किनकि कृपाका बाहुहरू तिनीहरूतर्फ फैलिएका थिए र तिनीहरूले स्वीकार गरेनन् ।”^१९

येशूको गवाहीमा साहसी हुनुको अर्थ के हो?

यस प्रश्नको उत्तरमा मनन गर्न सकिने धेरै सम्भावनाहरू छन् । म केहीका सम्बन्धमा उल्लेख गर्ने छु । येशूको गवाहीमा साहसी हुनुमा निश्चय नै त्यो गवाहीलाई पोषित र मजबुत बनाउने विषय समावेश छ । सत्य अनुयायीहरूले प्रार्थना, धर्मशास्त्रको अध्ययन, विश्रामको दिनको पालना र प्रभुभोजमा सहभागी हुने, पश्चात्ताप गर्ने, सेवा गर्ने र परमप्रभुको गृहमा आराधना गर्ने जस्ता स-साना विषयहरूलाई बेवास्ता गर्दैनन् जसले येशूको गवाहीलाई निरन्तरता दिन्छ र मजबुत बनाउँछ । अध्यक्ष नेल्सनले हामीलाई स्मरण गराउनुहुन्छ कि “द्रुत गतिमा, ‘परमेश्वरका असल वचनद्वारा’ दैनिक पोषण नभएको गवाही [मोरोनी ६:४] विखण्डित हुन सक्छ । तसर्थ, … हामीलाई परमप्रभुको आराधना र उहाँको सुसमाचार अध्ययन गर्ने दैनिक अनुभवहरू आवश्यक पर्छन् ।” त्यसपछि उहाँले थप्नुभयो: “म तपाईंसँग बिन्ती गर्छु कि परमेश्वरले तपाईंको जीवनमा विजय प्राप्त गर्नुहुने छ । उहाँलाई आफ्नो समयको उचित अंश दिनुहोस् । जब तपाईंहरूले गर्नुहुन्छ, तपाईंहरूको सकारात्मक आध्यात्मिक गतिमा के हुन्छ भनेर ध्यान दिनुहोस् ।^२०

साहसी हुनुले आफ्नो साक्षीका सम्बन्धमा खुला र सार्वजनिक हुनुलाई पनि सङ्केत गर्छ । बप्तिस्मामा, हामी “सबै समय र सबै विषयमा र सबै स्थानहरूमा जहाँ [हामी] रहन सक्छौँ, मृत्युसम्म पनि परमेश्वरको साक्षीका रूपमा खडा हुने” हाम्रो चाहनालाई प्रमाणित गर्छौँ ।^२१ यस ईस्टरको समयमा विशेष गरी, हामी प्रसन्नतापूर्वक, सार्वजनिक रूपमा र निष्कपटतापूर्वक पुनरुत्थापित् जीवित ख्रीष्टका सम्बन्धमा हाम्रो साक्षीको घोषणा गर्छौँ ।

येशूको गवाहीमा साहसी हुनुको एउटा पक्ष उहाँका सन्देशवाहकहरूलाई सुन्नु हो । परमेश्वरले हामीलाई असल मार्ग, करार मार्गमा जबरजस्ती गर्नुहुन्न, तर उहाँले आफ्ना अगमवक्ताहरूलाई हाम्रा छनोटहरूको नतिजाहरूका सम्बन्धमा पूर्ण रूपमा सचेत गराउन निर्देशन दिनुहुन्छ । अनि यो उहाँको चर्चका सदस्यहरूलाई मात्रै होइन । उहाँका अगमवक्ताहरू र प्रेरितहरूद्वारा, उहाँले तिनीहरूलाई मुक्त गराउने सत्यलाई सुन्नका लागि सारा संसारलाई,^२२ तिनीहरूलाई अनावश्यक दुःखबाट जोगाउन र तिनीहरूमा प्रसन्नता ल्याउन प्रेमपूर्वक बिन्ती गर्नुहुन्छ ।

येशूको गवाहीमा साहसी हुनु भनेको अरूहरूलाई शब्द र उदाहरणद्वारा, त्यसै गरी, विशेष गरी हाम्रो आफ्नै परिवारका सदस्यहरूलाई साहसी हुन प्रोत्साहन दिनु हो । एल्डर नील ए. म्याक्सवेलले “[चर्चका] अपरिहार्य रूपमा ‘सम्माननीय’ सदस्यहरूलाई सम्बोधन गर्नुभयो जो आफ्नो शिष्यत्वलाई गहन बनाउनका लागि ‘गहन रूपमा संलग्न’ हुनुको सट्टा लापरबाही रूपमा सहभागी हुनुभएको छ (सिद्धान्त र करार ७६:७५; ५८:२७) ।”^२३ सबै छनोट गर्न स्वतन्त्र हुनुहुन्छ भन्ने विषयलाई ध्यानमा राख्दै, एल्डर म्याक्सवेलले खेद व्यक्त गर्नुभयो: “दुर्भाग्यवश, यद्यपि, जब कसैले सुस्तता छनोट गर्नुहुन्छ उहाँहरूले आफ्ना लागि मात्रै होइन, तर अर्को पुस्ता र अर्को पुस्ताका लागि पनि छनोट गर्नुहुन्छ । अभिभावकहरूको सानातिना प्रसङ्गहरूले आफ्ना छोराछोरीहरूमा ठूलो विचलन उत्पन्न गर्न सक्छ! परिवारमा यसपूर्वका पुस्ताहरूले समर्पण प्रतिबिम्बित गरेका हुन सक्छन्, जबकि हालको पुस्तामा कसैले अनेकार्थताको प्रमाण दिएको हुन सक्छ । दुःखको विषय, अर्कोमा, कसै-कसैले मतभेद छनोट गर्न सक्छन् किनभने क्षयले यसको असर देखाउँछ ।”^२४

वर्षौंपूर्व, एल्डर जन एच ग्रोबर्गले सन् १९०० को प्रारम्भमा हवाईको एउटा सानो शाखामा बस्ने एक जवान परिवारको कथा सुनाउनुभयो । उहाँहरू करीब दुई वर्षदेखि चर्चका सदस्यहरू हुनुहुन्थ्यो जब उहाँहरूका छोरीहरू मध्ये एक अज्ञात रोगले बिरामी परिन् र अस्पतालमा भर्ना भइन् । अर्को आइतबार चर्चमा, पिता र उहाँका छोराले अधिकांश हप्ताहरूमा जस्तै प्रभुभोज तयार पार्नुभयो तर जवान पिताले रोटीलाई आशीर्वाद दिन घुँडा टेक्दा, शाखा अध्यक्षले, अचानक प्रभुभोजको टेबलमा को हुनुहुन्छ भन्ने जानकारी प्राप्त गरेर उठ्नुभयो र चिच्याउनुभयो,” रोक्नुहोस् । तपाईं प्रभुभोज छुन सक्नुहुँदैन । तपाईंकी छोरीलाई अज्ञात रोग छ । अरू कसैले अर्को रोटी व्यवस्था गर्नुहुन्छ, तत्कालै छोड्नुहोस् । हामी तपाईंलाई यहाँ राख्न सक्दैनौँ । जानुहोस् ।” स्तब्ध भएका पिताले शाखा अध्यक्ष र त्यसपछि चर्चलाई अवलोकन गर्नुभयो र सबैबाट व्याकुलता र असजिलोपना महसुस गर्दै आफ्नो परिवारलाई सङ्केत गर्नुभयो र उहाँहरू मौन रूपमा सभागृहबाट बाहिर निस्किनुभयो ।

एक शब्द पनि नबोलिकन, निराश भएर त्यो परिवार आफ्नो सानो घरतर्फको बाटोतिर लागे । त्यहाँ उहाँहरू वृतमा बस्नुभयो र पिताले भन्नुभयो, “कृपया म बोल्न तयार नभएसम्म मौन बस ।” जवान छोराले आफूले भोगेको लाजको बदला लिन के गर्ने भनेर सोचे: के तिनीहरूले शाखा अध्यक्षका सुँगुरहरूलाई मार्ने छन् वा उहाँको घर जलाउने छन् वा अर्को चर्चमा सहभागी हुन जाने छन्? पाँच, दश, पन्ध्र, पच्चीस मिनेट मौनतामा बित्यो ।

पिताको बन्द मुट्ठी खुल्न सुरू भयो र आँसु बग्यो । आमा रून सुरू गर्नुभयो र छिट्टै हरेक बालबालिकाहरूले मौन रूपमा विलाप गरे । पिताले उहाँकि पत्नीतर्फ फर्कनुभयो र भन्नुभयो, “म तिमीलाई प्रेम गर्छु” र त्यसपछि ती शब्दहरू आफ्ना प्रत्येक छोराछोरीलाई दोहोर्याउनुभयो । “म तिमीहरू सबैलाई प्रेम गर्छु र म हामी सदैव एक परिवारका रूपमा सँगै रहौं भन्ने चाहन्छु । अनि त्यसो हुने एक मात्र तरिका भनेको हामी सबै पछिल्ला दिनका सन्तहरूको येशू ख्रीष्टको चर्चको असल सदस्य हुनु र मन्दिरमा पवित्र पादरित्वद्वारा बाँधिनु हो । यो शाखा अध्यक्षको चर्च होइन । यो येशू ख्रीष्टको चर्च हो । हामी कुनै पनि मानिस वा कुनै चोट वा अपमान वा घमण्डले हामीलाई सदाका लागि सँगै हुनबाट रोक्न अनुमति दिने छैनौँ । अर्को आइतबार हामी पुन चर्च जान्छौँ । छोरीको रोग थाहा नभएसम्म हामी एक्लै बस्ने छौँ तर हामी पुन: जाने छौँ ।

उहाँहरू चर्चमा फर्किनुभयो, उहाँहरूकी छोरीको स्वाथ्यलाभ प्राप्त गरिन् र यो पूरा भएपछि परिवार लेई हवाई मन्दिरमा बाँधियो । आज, १०० भन्दा बढी आत्माहरूले आफ्ना बुबा, हजुरबुबा र हजुरबुबालाई धन्य भन्छन् किनभने उहाँले अनन्ततामा दृष्टि दिनुभयो ।^२५

येशूको गवाहीमा साहसी हुनुको अन्तिम पक्ष जुन म उल्लेख गर्ने छु त्यो हो व्यक्तिगत पवित्रताको हाम्रो व्यक्तिगत खोज । येशू हाम्रा आवश्यक उद्धारकर्ता हुनुहुन्छ,^२६ र उहाँले बिन्ती गर्नुहुन्छ, “पृथ्वीका सीमान्तहरू सबै हो, पश्चात्ताप गर र मकहाँ आओ र मेरो नाममा बप्तिस्मा लिनु, ताकि तिमीहरू पवित्र आत्माको प्राप्तिद्वारा पवित्र हौ, ताकि त्यो अन्तिम दिनमा तिमीहरू मेरो सामु निष्कलंक उभिन सकौ ।”^२७

अगमवक्ता मोर्मोनले सन्तहरूको एउटा समूहलाई वर्णन गर्नुभयो जसले “धेरै दुःखको सामना गर्नुपरेको” भए तापनि यस तरीकामा अडिग रहनुभयो:^२८

यद्यपि उनीहरूले बारम्बार उपवास बसे र प्रार्थना गरे र तिनीहरूको विनम्रतामा अझै मजबुत बन्दै गए र ख्रीष्टको आस्थामा अझै अडिग हुँदै गए, तिनीहरूका जीवात्माहरूलाई प्रसन्नता र सान्त्वनाले भर्नका लागि, हो, तिनीहरूका हृदयहरूलाई शुद्धीकरण र पवित्रीकरणसम्म समेत, जुन पवित्रीकरण उनीहरूका हृदयहरूको परमेश्वर प्रतिको तिनीहरूको समर्पणका कारण आउँछ।”^९ यो हृदयको यो शक्तिशाली परिवर्तन हो—हाम्रो हृदयलाई परमेश्वरमा समर्पण गर्ने र मुक्तिदाताको अनुग्रहद्वारा आत्मिक रूपमा पुनर्जन्म भएको—हामीले खोज्छौँ ।^३०

मेरो आमन्त्रण येशूको गवाहीमा साहसी व्यक्तिका रूपमा आफ्नो स्थान सुरक्षित गर्न अब कार्य गर्नु हो । पश्चात्ताप आवश्यक हुन सक्छ, “आफ्नो पश्चात्तापको दिन ढिलाइ नगर्नुहोस्,”^३१ अन्यथा “तपाईंले नसोचेको समयमा ग्रीष्म बितेर जाने छ र फसल समाप्त हुन्छ र तपाईंको आत्माले मुक्ति प्राप्त गरेको हुँदैन ।”^३२ परमेश्वरसँग भएका आफ्ना करारहरू पूरा गर्न उत्साही हुनुहोस् । “वचनको कठोरताले [अपमानित]” महसुस नगर्नुहोस् ।^३३ “[ख्रीष्टको] नाम सदैव आफ्नो हृदयमा धरण गरेको सुनिश्चित गर्नुहोस्, …ताकि तपाईंहरूले नाम सहित तपाईंहरूलाई बोलाउनुहुने वाणी लाई तपाईंहरूले सुन्नु र जान्न अनि उहाँले (सक्नुहुन्छ) ।”^३४ अनि अन्तमा, “तपाईंहरूले [येशूले] सिकाउनुहुने र आज्ञा गर्ने विषयहरू गर्नुहुने छ भनेर आफ्नो हृदयमा स्थापित गर्नुहोस् ।”^३५

हाम्रा पिताले चाहना राख्ने आफ्ना सबै छोराछोरीहरूले उहाँको स्वर्गको अधिराज्यमा उहाँसँग अनन्त जीवनको आनन्द लिउन् भन्ने चाहनुहुन्छ। येशूले पीडा भोग्नु भयो, मर्नु भयो र यो सम्भव बनाउन पुनरुत्थान हुनुभयो । उहाँ “स्वर्गमा उक्लनुभएको छ र परमेश्वरको दाहिने बाहुतर्फ विराजमान हुनुहुन्छ, पितासँग उहाँको कृपाको अधिकार दाबी गर्न जुन उहाँले मानिसहरूका छोराछोरीहरूमाथि गर्नुभएको छ ।”^३६ म प्रार्थना गर्छु कि हामी सबै परमप्रभु येशू ख्रीष्टको ज्वलन्त गवाही बनौँ, त्यो गवाहीमा आनन्दित र साहसी बनौँ र उहाँको अनुग्रहको फल हाम्रो जीवनमा निरन्तर उपभोग गरौँ । येशू ख्रीष्टको नाममा, आमीन ।