De genezende kracht van lofzangen

Er is een tijd geweest dat ik ver was afgedwaald van de beginselen van het evangelie. Daardoor voelde ik mij verschrikkelijk ongelukkig. Hoewel ik geloofde dat de verzoening voor anderen werkte, was ik voor mijn gevoel zover afgedwaald dat zij niet meer voor mij kon gelden. Ik dacht dat ik het niet waard was om gered te worden.

Op zondagmorgen hoorde ik de klokken van een christelijke kerk de lofzang ‘Dacht gij aan ‘t gebed?’ luiden. (Lofzang 96.) Dat raakte mijn ziel, en voor de eerste keer in vele maanden voelde ik de Geest. Ik begon te huilen, omdat ik besefte dat mijn hemelse Vader deze lofzang gebruikte om mij zijn liefde te laten voelen en mij te laten weten dat Hij mij zou helpen.

Het bekeringsproces was niet gemakkelijk en vaak was ik ontmoedigd. Maar de gevoelens die ik die zondagmorgen had, bleven bij mij en na een tijdje was ik weer helemaal actief en ontving ik mijn begiftiging in de Dallastempel (Texas, VS).

Als ik nu die lofzang hoor, word ik herinnerd aan dat bijzondere moment, toen de Almachtige mij, voor wie het vaststond dat Hij mij vergeten was, zijn liefde toonde op een manier waarvan Hij wist dat ik er voor openstond.

Mijn man en ik wilden de Geest meer voelen bij onze schriftstudie. We hadden ouderling Gene R. Cook, toen lid van de Zeventig, horen zeggen dat het zingen van een lofzang kon helpen. Dus besloten we zijn raad op te volgen. Hoewel onze tienerzoons niet echt stonden te juichen over het idee, wilden ze het wel proberen.

De volgende dag zette ik een half uur voor onze schriftstudie de muziek van de lofzangen op. Wat er toen gebeurde veranderde alles voor ons. Deze muziek maakte zo’n diepe indruk op onze dertienjarige zoon (die zich het meeste tegen ons voorstel had verzet) dat hij alle coupletten van de lofzang wilde zingen, en zelfs meerdere lofzangen wilde zingen! Diezelfde zoon put nu kracht uit de lofzangen in geval van ontmoediging of verleiding.

We gebruiken de lofzangen niet alleen voor onze schriftstudie, maar ook voor onze gezinsavond en op zondag.

De gezondheid van mijn 86-jarige moeder ging al maanden bergafwaarts en ik was bang dat ze niet lang meer bij ons zou zijn. Mijn man en ik waren van plan om naar Lille te gaan, 130 km rijden, voor de ringconferentie, maar ik wilde de zorg voor mijn moeder niet geheel aan mijn zus overlaten.

Ik smeekte mijn hemelse Vader dat er zich niets zou voordoen bij onze afwezigheid. Onmiddellijk kwamen de woorden ‘Zwijg, wees stil’ (‘Meester, de stormwinden woeden’, lofzang 71) in mijn gedachten, en dat bracht mijn angsten tot zwijgen. We gingen met een gerust hart naar de conferentie, omdat we er zeker van waren dat de Heer mijn gebed had gehoord en over mijn moeder waakte.

Alles ging goed bij onze afwezigheid.

Een tijdje later belde mijn zus om te vragen of mijn man, Yves, mijn moeder in bed kon komen tillen. Kort nadat hij bij mijn zus was aangekomen, overleed mijn moeder.

Daar hij mij dat niet over de telefoon wilde meedelen, belde Yves mij en zei alleen dat mijn zus in paniek was. Hij zei dat ik een paar spulletjes moest inpakken en dat hij mij zou komen halen.

Ik begon mijn koffer in te pakken, omdat ik dacht dat ik een tijdje bij mij zuster zou logeren om bij de verzorging van mijn moeder mee te helpen. Toen ik begon, liet de Geest mij weten dat pakken niet meer nodig was. Ik wist dat mijn moeder overleden was. Maar ik voelde ook vrede, net als toen ik naar de ringconferentie vertrok.

Yves kwam thuis en zocht met veel moeite naar de juiste woorden om uit te leggen wat er gebeurd was. Ik stelde hem gerust door hem te vertellen dat ik al wist dat moeder was overleden.

Ik putte veel kracht uit mijn kennis van het evangelie, en daardoor kon ik mijn rouwende zus troosten. Vaak bad ik om gemoedsrust en elk keer kreeg ik de geruststelling dat mijn hemelse Vader en mijn Heiland, Jezus Christus, mij door mijn pijn en verdriet heen hielpen. Door ons geloof en onze gebeden hebben we gekregen wat we in die heilige lofzang afsmeken: gestilde innerlijke stormen.

Vele jaren geleden was ik van plan om de kerstdagen bij mijn familie door te brengen, hoewel ik er wel een beetje tegenop zag. Ik was kort daarvoor lid van de kerk geworden, en mijn familie stond kritisch tegenover mijn nieuwe godsdienst. De situatie werd er niet beter op toen ik mijn moeder naar het huis van mijn grootmoeder reed. Mijn moeder had te diep in het glaasje gekeken en ik moest mij inhouden om niet naar haar uit te vallen. De vreugde die ik doorgaans tijdens de kerst voel had plaatsgemaakt voor wanhoop. Ik bad in stilte om hulp.

Ik zette de autoradio aan en zocht naar mijn favoriete popzender in de hoop dat dat mij een beter humeur zou geven. Maar toen voelde ik dat ik de radio moest uitzetten en kerstliederen moest gaan zingen. Daar gaf ik gehoor aan. Mijn moeder, hoewel verbaasd, leek tot rust te komen. Ze zong zelfs een paar van de liederen mee.

Mijn stemming veranderde meteen en ik richtte mij op de ware betekenis van Kerstmis. Toen ik eraan dacht dat de Heiland onbaatzuchtig zijn leven voor ons had gegeven, leken mijn eigen problemen klein en hanteerbaar. Ik besefte dat ik veel zegeningen had en veel redenen om vreugdevol te zijn. Ik was er zeker van dat de Heilige Geest met mij meeging en dat ik liefdevol kon reageren op de kritiek die men op de kerk zou hebben.

Zingen loste mijn problemen niet op, maar ik was er wel door in staat mijn moeilijkheden positief te benaderen — en dat gaf de doorslag.

In 1988 ging het niet goed met mijn bedrijf. Na overleg met de ringpresident besloten mijn vrouw en ik het bedrijf te verkopen en ander werk te gaan zoeken. Ik solliciteerde op veel banen, maar tot ons grote verdriet leverde dat geen vast inkomen op.

Na een jaar was ons spaargeld bijna op. Mijn last werd zo zwaar dat ik er onder leek te bezwijken. We hadden een zoon op zending en zes andere kinderen thuis. Ik had het gevoel dat ik ze in de steek liet.

Toen ik op een dag weer gepijnigd werd door die loden last, besefte ik opeens dat ik al een paar dagen in gedachten een deuntje zong. Het drong al snel tot mij door dat het een lofzang was. De Geest schonk mij troost toen ik aan de tekst dacht:

Plotsklaps voelde ik mijn last niet meer en ik besefte dat Vader in de hemel mijn situatie kende. Hoewel we het enkele jaren financieel zwaar hadden, putte ik veel troost uit de gedachte dat Hij onze Gids zou zijn als we zijn wil deden.

We verhuisden naar een andere stad en begonnen uiteindelijk een nieuw bedrijf. Met behulp van anderen lukte het ons om een huis te kopen en ons bedrijf te laten floreren.

Ofschoon we geen financiële problemen meer hebben, probeer ik zo goed mogelijk te luisteren als er een lofzang in mijn gedachten opkomt. Ik ben er achtergekomen dat onze hemelse Vader mijn gebeden door heilige muziek beantwoordt.

Jaren geleden is mijn moeder omgekomen bij een auto-ongeluk, veroorzaakt door een dronken chauffeur. In shock nam ik het vliegtuig naar huis toe, waar ik mijn broers en zussen en gewonde vader hielp met de voorbereidingen van de begrafenis.

Kort na mijn thuiskomst werd ik geroepen als jeugdwerkdirigente. Toen ik mij aan het voorbereiden was, leken mijn emoties te blokkeren en begon ik aan mijn kwaliteiten te twijfelen. Een jeugdwerkdirigente moet enthousiast en vrolijk zijn, dacht ik bij mijzelf. Ik voelde mij alleen verdrietig. Ik wilde de kinderen bemoedigen, maar ik voelde dat ik dat niet kon opbrengen. Mijn hart deed pijn van verdriet. Ik vroeg me af of ik ooit weer gelukkig zou zijn — en weer zou kunnen zingen.

De dag voordat ik met mijn nieuwe roeping begon, woonden mijn man en ik een tempeldienst bij met vrienden die zouden worden verzegeld. Vóór de dienst gingen we naar de kapel van de tempel voor een openingslofzang, gebed en een opbouwende gedachte van een tempelfunctonaris. Toen we ‘Hoe mild is Godes woord’ (Lofzang 87) zongen, werd mijn aandacht gevestigd op de tekst van de lofzang:

Ik had het gevoel dat ik een ‘zware last’ droeg en besefte dat ik daar, in zijn heilige tempel, ‘vertroosting zoet’ ontving. In het vierde couplet stond een boodschap die speciaal voor mij bestemd was:

Op dat moment wist ik dat ik elke roeping aankon en dat ik vreugde kon voelen, hoewel ik mijn moeder miste. En omdat ik wist dat mijn Heiland mijn last droeg, kon ik zingen!