God ontdekken

Twoen ik bijna achttien was, vloog ik naar Soldotna, een klein plaatsje in Alaska, voor een zomerbaantje. Dit was de eerste keer dat ik ergens anders zou wonen dan thuis. Mijn ouders hadden voor mij geregeld dat ik zou werken en wonen bij hun goede vrienden, de familie Wright, die de plaatselijke supermarkt bezaten. Ik hoopte genoeg geld te verdienen voor mijn studie. Ik hoopte ook thuis te komen met een antwoord op een vraag die mij geregeld dwars zat: Bestaat er echt een god?

Ik moest daar zelf antwoord op krijgen. Dus besloot ik elke avond te bidden en God te vragen of Hij echt bestond. Op de een of andere manier meende ik dat als God bestond, Hij mijn gebed zou beantwoorden. Als ik geen antwoord kreeg, dan wist ik dat Hij niet bestond. Eenvoudig, dacht ik.

Bij de Wrights thuis deelde ik een slaapkamer met hun dochter Lisa. Zij was van haar studie aan de Brigham Young University voor de zomer thuis en werkte samen met mij in de supermarkt. Ik bewonderde Lisa meteen al. Ze was mooi, intelligent, vol zelfvertrouwen, enthousiast over het leven. Die zomer brachten we bijna alle dagen van vroeg tot laat samen door.

Ik luisterde graag als Lisa over het studentenleven vertelde. Het klonk alsof ze een leuk en onafhankelijk leven leidde. Lisa had haar leven georganiseerd en in evenwicht gebracht, en had de juiste prioriteiten duidelijk voor ogen.

Mijn bewondering voor Lisa nam toe toen ik haar dagelijks in de Schriften zag lezen en elke ochtend en avond zag bidden. Ik wilde Lisa vragen hoe zij haar geloof in God gekregen had, maar schaamde me voor mijn gebrek aan geloof. Ik herinner me dat ik me in bed lag af te vragen wat Lisa in haar gebeden met God besprak.

Elke avond knielde ik bij mijn bed neer en zei snel een gebed op, God vragend of Hij bestond. Maar ik voelde niets bijzonders of geestelijks. Ik hoorde geen stem. Ik voelde me na mijn gebeden net zo als ervoor. Die avondroutine ging twee maanden door. Ik raakte ontmoedigd en merkte dat ik steeds meer aan God begon te twijfelen.

Op een avond had ik erg last van heimwee en vulden mijn ogen zich met tranen. Ik wilde zo graag bij mijn familie, mijn vrienden en in mijn vertrouwde omgeving zijn. Omdat ik er erg naar verlangde met iemand te praten die ik kende en die van me hield, knielde ik neer om te bidden. ‘God, ik heb U nu echt nodig’, begon ik. Minuten lang sprak ik mijn ware gevoelens uit tegenover mijn Vader in de hemel. Ik vertelde Hem alles. Ik sprak met Hem alsof ik geloofde dat Hij bestond.

Ik werd omgeven door een warm gevoel. Ik begon me te voelen alsof mijn hemelse Vader naar beneden was gekomen en mij in zijn armen had genomen. Ik was niet meer alleen. Ik werd omringd door gevoelens van liefde en vrede. Ik wist dat God bestond.

Ik vroeg me af waarom het meer dan twee maanden had geduurd voordat ik een antwoord kreeg. Ik vond het antwoord in Jeremia 29:13: ‘Dan zult gij Mij zoeken en vinden, wanneer gij naar Mij vraagt met uw ganse hart.’

Ik kreeg eindelijk een antwoord op mijn gebed toen ik diep doorvoeld gebeden had. Ik had geloof in het bestaan van God. Ik zocht met mijn woorden en mijn tranen hoog tot in de hemelen.

Mijn leven is veranderd door die ene avond. Ik heb een zending vervuld en ben in de tempel gehuwd. Mijn geloof in Gods bestaan blijft toenemen.

Ik denk nog vaak aan die zomer in Alaska. Zonder Lisa’s voorbeeld had ik het bidden misschien niet al die maanden volgehouden. Misschien had ik het wel opgegeven en had ik nooit de liefde van mijn hemelse Vader ontdekt. Ik zal Lisa altijd dankbaar zijn voor het voorbeeld dat zij gaf. Zij hielp mij om tot God te komen en zijn liefde voor mij te voelen.