Błogosławieństwa świątyni

Świątynia naprawdę jest miejscem, gdzie jest się „w świecie, lecz nie z tego świata”. Kiedy macie problemy i kiedy musicie podjąć najważniejsze decyzje, które ciążą na waszym umyśle i duszy, możecie zabrać swe troski do świątyni i otrzymać tam duchowe przewodnictwo.

Musimy zdobyć świadectwo i głębokie, pełne czci przekonanie, że świątynia jest domem Pana. Aby ochronić świętość świątyni i zaprosić Ducha, by błogosławił tych, którzy wchodzą do tego świętego miejsca, by otrzymać swe obrzędy i przymierza, jesteśmy uczeni, że żadna nieczysta rzecz nie ma wstępu do świątyni. Skupienie i duch czci w świątyni są niezbędnym elementem, by zaprosić Ducha, aby przebywał w jej murach przez wszystkie godziny każdego dnia.

Kiedy byłem chłopcem, ojciec przywiózł mnie z Long Island w Nowym Jorku, żeby pospacerować po terenach świątynnych w Salt Lake City, żeby dotknąć świątyni i porozmawiać o tym, jakie znaczenie ma świątynia w moim życiu. To wtedy podjąłem decyzję, że pewnego dnia powrócę, aby otrzymać obrzędy świątynne.

Od zarania dziejów, w każdej dyspensacji, Pan nakazywał prorokom, by budowano świątynie, żeby Jego lud mógł otrzymać obrzędy świątynne. Mojżesz i Izraelici zostali pobłogosławieni przenośną świątynią, tabernakulum, gdzie święta praca dokonywania obrzędów była wykonywana zgodnie z prawem Mojżesza oraz gdzie niekiedy Pan przychodził rozmawiać z Mojżeszem. Król Salomon wybudował przepiękną świątynię w Jerozolimie, lecz została ona później zniszczona. Następnie, podczas służby Jezusa, w Jerozolimie powstała kolejna świątynia.

Z Księgi Mormona dowiadujemy się, że Nefi zbudował świątynię „na wzór świątyni Salomona” (2 Nefi 5:16). Inni prorocy Nefitów, między innymi Jakub i król Beniamin, nauczali swój lud w świątyni (zob. Jakub 1:17; Mosjasz 1:18).

Co znamienne, kiedy zmartwychwstały Pan Jezus Chrystus ukazał się Nefitom w 34 r. n.e., przyszedł do świątyni (zob. 3 Nefi 11:1–11).

Prorok Józef Smith nauczał: „Kościół nie będzie w pełni zorganizowany, we właściwym porządku, i nie może być, dopóki nie zostanie ukończona Świątynia, gdzie będą zapewnione miejsca dla udzielania obrzędów Kapłaństwa”¹.

Świątynia w Kirtland była pierwszą świątynią w dniach ostatnich i odegrała ważną rolę w przywróceniu kluczy kapłańskich. Józef Smith, w wyniku modlitwy, ujrzał 3 kwietnia 1836 roku w świątyni Kirtland Jezusa (zob. NiP 110). Zbawiciel objawił się w chwale i uznał Świątynię Kirtland za Swój dom. Wówczas ukazali się też Mojżesz, Eliasz i prorok Eliasz, aby przekazać klucze kapłaństwa, które posiadali. Eliasz przywrócił klucze mocy pieczętowania, jak to obiecał Malachiasz, abyśmy mogli cieszyć się pełnią błogosławieństw świątynnych w naszym życiu.

Nasi pionierscy przodkowie ukończyli budowę świątyni Nauvoo i dokonywali w niej świętych obrzędów. Świątynia w Nauvoo była pierwszą, w której dokonywano obdarowań i zapieczętowań, co dało pionierom ogromną siłę, gdy zmagali się z trudnościami, przemierzając równiny w drodze do Syjonu w Dolinie Jeziora Słonego. Zostali obdarowani mocą w świętej świątyni. Mężowie i żony zostali do siebie zapieczętowani. Dzieci zostały zapieczętowane do rodziców. Wielu z nich straciło po drodze członków rodziny, lecz wiedzieli, że to nie oznacza dla nich końca. Zostali zapieczętowani w świątyni na wieczność. Później, dzięki objawieniom otrzymanym przez Prezydenta Brighama Younga, Święci zbudowali na zachodzie więcej świątyń.

Obecnie działa 130 świątyń, co pozwala wiernym członkom Kościoła na całym świecie chodzić do domu Pana, by otrzymać obrzędy świątynne i zawrzeć z Nim przymierza.

Głównym zadaniem świątyni jest zapewnienie obrzędów koniecznych dla naszego wyniesienia w królestwie celestialnym. Obrzędy świątynne prowadzą nas do naszego Zbawiciela i ofiarowują nam najwspanialsze błogosławieństwa dostępne dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa. Świątynie są największym znanym człowiekowi uniwersytetem, który oferuje nam wiedzę i mądrość na temat Stworzenia świata. Instrukcje dawane podczas obdarowania dają nam wskazówki, jak mamy wieść nasze życie doczesne. Słowo obdarowanie wskazuje przecież, że jest to „dar”. Obrzęd obdarowania składa się z serii wskazówek na temat tego, jak powinniśmy żyć oraz z przymierzy, jakie zawieramy, by żyć w prawy sposób, naśladując Zbawiciela.

Kolejnym ważnym obrzędem jest zapieczętowanie na wieczność jako małżeństwo celestialne. Dzięki temu przymierzu małżeństwa, dzieci mogą być pieczętowane do swoich rodziców, a dzieci urodzone w przymierzu mogą stać się częścią wiecznej rodziny.

Nauki i Przymierza uczą nas: „Cokolwiek przypieczętujesz na ziemi, będzie przypieczętowane w Niebie; a cokolwiek zwiążesz na ziemi, w imię moje i moim słowem, rzecze Pan, będzie wiecznie związane w Niebie” (NiP 132:46).

Kiedy para klęczy przy ołtarzu, jako pieczętujący mam świadomość, że moją rolą jest reprezentowanie Pana. Wiem, że to, co jest zapieczętowane na ziemi, jest dosłownie zapieczętowane w niebie i więź ta nigdy nie zostanie zerwana, jeśli małżonkowie pozostaną wierni do końca.

Przez lata obserwowałem bardzo wiele par, które utrzymywały silne i pełne życia małżeństwa, gdy pozostawały wierne przymierzom, które przyjęły na siebie w świątyni. Te pary, którym się udało, mają kilka wspólnych cech.

Po pierwsze, osoby w tych parach wiedzą indywidualnie, kim są — synami i córkami Boga. Ustanawiają wieczne cele, aby ponownie żyć z naszym Ojcem Niebieskim i Jego Synem Jezusem Chrystusem. Dążą do pozostawienia cech naturalnego człowieka za sobą (zob. Mosjasz 3:19).

Po drugie, znają doktrynę i znaczenie zbawiennych obrzędów i przymierzy świątynnych i wiedzą, że są one konieczne dla osiągnięcia wiecznych celów.

Po trzecie, wybierają raczej uzyskiwanie wiecznych błogosławieństw królestwa Boga, niż doczesną i tymczasową majętność świata.

Po czwarte, takie pary zdają sobie sprawę, że gdy zostały zapieczętowane na ten czas i na wieczność, wybrały swojego wiecznego partnera — ich dni zalotów do innych osób są przeszłością. Nie trzeba już szukać nigdzie indziej!

Po piąte, te pary myślą o sobie nawzajem, zanim pomyślą o sobie samych. Egoizm przytępia duchowe zmysły. Rozmawiając z Panem w modlitwie, zbliżają się do siebie, a nie oddalają. Często prowadzą ze sobą rozmowy, dzięki czemu nigdy nie pozwalają, aby małe rzeczy urosły do wielkich rozmiarów. Wcześnie rozmawiają o „małych urazach”, nie obawiając się, że obrażą partnera. Dzięki temu, kiedy narasta ciśnienie w imbryku i zaczyna on gwizdać, nie dochodzi do wybuchu uczuć pełnych goryczy. O wiele lepiej jest uwolnić niewielką ilość pary, zanim pokrywka wystrzeli z szybkowaru. Te pary są skore do przepraszania i proszenia o wybaczenie, gdy zranią osobę, którą kochają. Okazują sobie nawzajem miłość i stają się sobie coraz bliżsi. Wzmacniają i pocieszają siebie nawzajem.

Świątynia jest świętym przybytkiem, uświęconym miejscem, gdzie dokonuje się niezbędnych do zbawienia ceremonii i obrzędów, aby przygotować nas do wyniesienia. Ważne jest, abyśmy zdobyli rzetelną wiedzę, że nasze przygotowania do wejścia do tego świętego domu oraz nasz udział w ceremoniach i obrzędach to jedno z najważniejszych wydarzeń pośród doświadczeń doczesnego życia.

Dobrowolnie przeszliśmy z obecności Boga Ojca w stan tej doczesnej próby z wolną wolą, wiedząc, że „wszystko [będzie] miało swoje przeciwieństwo” (2 Nefi 2:11). Naszym celem jest przywdziać całą zbroję Boga i oprzeć się „ognistym strzałom niegodziwych”, dzięki tarczy wiary i mieczowi Ducha (zob. NiP 27:15–18), wytrwać do końca oraz być godnymi, by stanąć i żyć w obecności Boga Ojca i Jego Syna, Jezusa Chrystusa przez całą wieczność — osiągnąć to, co nazywa się życiem wiecznym.