Składanie świadectwa

„Pójdę pierwsza” — mówi Irinka w każdą pierwszą niedzielę miesiąca. Mocno zaciskając ręce na krześle i z oczami wyrażającymi podekscytowanie dziewczynka zbiera się na odwagę. Irinka ma zaledwie dziewięć lat, lecz wydaje się najdzielniejszą ze wszystkich ośmiu członków, którzy regularnie przychodzą do jej gminy w Bułgarii.

Zanim wstanie, zazwyczaj czeka, by zobaczyć, czy ktoś jeszcze chce złożyć swoje świadectwo jako pierwszy. Każdy rzuca sekretne spojrzenia i czeka, aż Irinka wyjdzie na przód sali. W końcu, z szerokim uśmiechem podchodzi do mównicy. Prezydent gminy podstawia jej stołeczek, aby mogła widzieć członków. Irinka, która jest jedynym dzieckiem w Organizacji Podstawowej, spogląda na małą kongregację i zaczyna mówić.

Nie wygląda na zdenerwowaną tym, że wszyscy na nią patrzą. Członkowie słuchają jej słodkiego głosu. Kiedy mówi o Chrystusie, pismach świętych i prawdziwości Kościoła, wpływa na świadectwa wszystkich zgromadzonych.

Kiedy siada, zapada cisza i wydaje się, że Duch dotyka serc zebranych. Wówczas wstaje jeden z członków i składa świadectwo. A potem jeszcze jeden i jeszcze jeden …