ពួកគេបានឃើញ ទ្រង់
ប្រាកដណាស់ បុគ្គលទាំងនេះ បានឃើញព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ប៉ុន្តែអ្នកក៏អាចក្លាយជាសាក្សីម្នាក់របស់ព្រះគ្រីស្ទតាមរបៀបផ្ទាល់របស់អ្នកផងដែរ ។
ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញហើយដោយ ហ្គ្រេក ខេ អុលសិន ហាមថតចម្លង
តើអ្នកគិតថា វាមានសភាពបែបណា ដែលបានឃើញព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញនោះ ? ដ្បិតមនុស្សរាប់រយនាក់នៅក្នុងជំនាន់របស់ព្រះយេស៊ូវ ពុំបានស្រមៃគិតអំពីរឿងនេះឡើយ—ពួកគេបានរស់នៅក្នុងស្ថានភាពនោះតែម្តង ។ យ៉ាងហោចណាស់មានការកត់ត្រាចំនួនដប់ពីរដង ដែលបានរៀបរាប់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ នៅពេលព្រះអម្ចាស់ដែលបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញបានបង្ហាញព្រះកាយទ្រង់ដល់មនុស្ស ឧទាហរណ៍នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី និង កន្លែងមួយចំនួនទៀតនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន ។ ពួកគេម្នាក់ៗ បានឃើញអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ៖ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានឈ្នះលើសេចក្តីស្លាប់ ហើយធ្វើឲ្យពួកយើងម្នាក់ៗអាចរស់ឡើងវិញម្តងទៀត ។ វាគួរឲ្យអស្ចារ្យណាស់មែនទេ ?
ដូច្នេះតើការធ្វើជាសាក្សីអំពីព្រះគ្រីស្ទមានន័យពិតប្រាកដយ៉ាងដូចម្តេច ? សូមមើលពីគ្រាទាំងនេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយគិតអំពីរបៀបដែលយើងអាចធ្វើជាសាក្សីអំពីព្រះគ្រីស្ទ បើទោះបីយើងពុំបានឃើញទ្រង់ដោយផ្ទាល់ក្តី ។
ម៉ារា ម៉ាក់ដាឡា
ម៉ារា ម៉ាក់ដាឡាគឺជាសាក្សីដំបូងគេ ។ នៅព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យបន្ទាប់ពីការឆ្កាង គាត់បានទៅផ្នូរ ជាមួយស្ត្រីពីរបីនាក់ ដើម្បីលាបប្រេងលើព្រះសពព្រះអម្ចាស់ ។ នៅពេលម៉ារាបានឃើញថាផ្នូរនៅទទេ នោះនាងបានយំ ។ មានម្នាក់បានមកពីក្រោយខ្នងនាង ហើយសួរថា « នាងអើយ ហេតុអ្វីបានជាយំ ? » សូមស្រមៃគិតអំពីក្តីរំភើបដែលនាងមាន ពេលនាងបានឃើញថា នោះគឺជាព្រះយេស៊ូវ បានមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញ ។ ( សូមមើល យ៉ូហាន ២០:១–១៨ ) ។
ពួកសិស្សពីរនាក់នៅលើផ្លូវទៅទីក្រុងអេម៉ោស
នៅតាមផ្លូវទៅទីក្រុងអេម៉ោស ដោយចន ម៉ាក់នូតុន
ក្លេវប៉ាស និង សិស្សម្នាក់កំពុងដើរនៅតាមផ្លូវទៅទីក្រុងអេម៉ោស កាលមានបុរសចម្លែកម្នាក់បានដើរជាមួយពួកគេ ។ ពួកគេពុំស្គាល់ដៃគូថ្មីរបស់ពួកគេឡើយ ប៉ុន្តែអំឡុងពេលបរិភោគអាហារពេលល្ងាចជាមួយគ្នា បុរសចម្លែកនោះបានកាច់នំបុ័ង ។ នោះភ្នែកគេបានបើកឡើង ហើយគេបានដឹងថា ពួកគេបានធ្វើដំណើរជាមួយព្រះអង្គសង្គ្រោះយូរមកហើយ ។ ពួកគេបានសួរគ្នាថា « តើយើងមិនមានសេចក្តីខ្មួលខ្មាញ់នៅក្នុងចិត្តទេឬ…? ដោយពិចារណាអំពីការបញ្ជាក់ដែលពួកគេបានទទួលអារម្មណ៍ថា ទ្រង់បានគង់នៅជាមួយពួកគេពិតប្រាកដមែន ។ ( សូមមើល លូកា ២៤:១៣-៤៣ ) ។
សាវកដប់នាក់
ចូរមកមើលព្រះហស្ត និង ព្រះបាទាយើងចុះ ដោយ ហារី អែនឌើរសិន
ពួកសិស្សពីរនាក់ដែលបានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងអេម៉ោសជាមួយព្រះគ្រីស្ទ បានត្រឡប់មកទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ ហើយបានប្រាប់ពួកសាវកដប់នាក់ទៀតអំពីបទពិសោធន៍នោះ ។ កាលពួកគេកំពុងដំណាលរឿងនោះប្រាប់គ្នា ស្រាប់តែព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្ហាញព្រះកាយទ្រង់ដល់ពួកគេ ដោយមានព្រះបន្ទូលថា « ចូរមើលមកដៃ និងជើងខ្ញុំ ឲ្យបានដឹងថា នេះគឺខ្ញុំពិតមែន ចូរពាល់ខ្ញុំមើល ដ្បិតខ្មោចគ្មានសាច់ឬឆ្អឹង ដូចជាឃើញខ្ញុំនេះទេ » ។ ( សូមមើល លូកា ២៤:៣៦-៤១, ៤៤–៤៩ ) ។
សាវកថូម៉ាស
រូបគំនូរអំពីថូម៉ាស ដោយ ប្រាយអិន ខល
សាវកថូម៉ាសបានអវត្តមាន នៅពេលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្ហាញព្រះកាយទ្រង់ដល់ពួកសាវកផ្សេងទៀតនៅលើកដំបូងនោះ ដូច្នោះលោកពុំជឿថាព្រះគ្រីស្ទមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញឡើយ ។ មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក ព្រះគ្រីស្ទបានបង្ហាញព្រះកាយទ្រង់ដល់ពួកសាវកម្តងទៀត ។ ម្តងនេះ ថូម៉ាស មានវត្តមាន នៅទីនោះ ហើយដោយសារលោកបានឃើញព្រះគ្រីស្ទ លោកបានជឿថាទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញមែន ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានដាស់តឿនថូម៉ាស ដែលបានជឿបន្ទាប់ពីលោកបានឃើញទ្រង់ថា ៖ « អ្នកជឿដោយព្រោះបានឃើញខ្ញុំទេតើ ៖ មានពរហើយ អ្នកណាដែលជឿឥតឃើញសោះ » ។ ( សូមមើល យ៉ូហាន ២០:២៤-២៩ ) ។
ពួកសាវកដប់មួយនាក់នៅសមុទ្រទីបេរាស
ព្រះគ្រីស្ទដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញនៅសមុទ្រទីបេរាស ដោយ ដាវីឌ លីនស្លីយ
នាថ្ងៃមួយដែលមិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ពួកសាវកមួយចំនួនបានទៅនេសាទត្រីនៅសមុទ្រទីបេរាស ប៉ុន្តែពុំបានត្រីច្រើនទេ ។ នៅព្រឹកស្អែកឡើង ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្ហាញព្រះកាយទ្រង់ ហើយបង្គាប់ឲ្យពួកគេទម្លាក់សំណាញ់ចុះ ទៅខាងស្តាំទូក ។ នៅពេលពួកគេធ្វើដូចនោះ ត្រីជាប់សំណាញ់យ៉ាងច្រើន ដែលធ្វើឲ្យពួកគេពិបាកនឹងទាញសំណាញ់ឡើងពីទឹកមកវិញ ។ បន្ទាប់ពីបរិភោគអាហារជាមួយគ្នាហើយ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃការបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយមានព្រះបន្ទូលថា « ចូរឲ្យចំណីដល់ហ្វូងចៀមខ្ញុំស៊ីផង » ។ ពួកសាវកបានចំណាយពេលវេលាពេញមួយជីវិតរបស់ពួកលោកដើម្បីធ្វើកិច្ចការនោះ—គឺបង្រៀនមនុស្សអំពីព្រះគ្រីស្ទ—ហើយក្នុងករណីមួយចំនួនពួកគេបានលះបង់ជីវិតរបស់ពួកលោកដើម្បីបុព្វហេតុនោះ ។ ( សូមមើល យ៉ូហាន ២១:១–២២ ) ។
ពួកសាសន៍នីហ្វៃនៅក្នុងទ្វីបអាមេរិក
អ្នកគង្វាលម្នាក់ដោយ ហោវើត លីអន
អំឡុងពេលការឆ្កាង ដែនដីនៅក្នុងទ្វីបអាមេរិកត្រូវបានបំផ្លិចបំផ្លាញដោយការរំញ្ជួយដី ភ្លើងឆេះ គ្រោះធម្មជាតិដទៃផ្សេងទៀត និង ងងឹតអស់បីថ្ងៃ ដើម្បីបញ្ជាក់អំពីការសុគតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ក្រោយមក ព្រះគ្រីស្ទបានយាងចុះមកពីស្ថានសួគ៌ ហើយបានជួបហ្វូងមនុស្ស ២៥០០ នាក់ដែលប្រជុំគ្នានៅក្បែរព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅទីក្រុងបរិបូរ ។ ទ្រង់បានអញ្ជើញប្រជាជនទាំងនោះ មកស្ទាបស្នាមរបួសនៅព្រះហស្ត និង ព្រះបាទា ព្រមទាំងចំហៀងរបស់ទ្រង់ បានធ្វើទេសនកថា ហើយបានប្រសិទ្ធពរកូនក្មេងរបស់ពួកសាសន៍នីហ្វៃម្តងម្នាក់ៗ ។ ជាងនោះទៅទៀត ប្រជាជនបានប្រមូលគ្នាមកនៅថ្ងៃបន្ទាប់ ហើយព្រះអង្គសង្គ្រោះបានសួរសុខទុក្ខ និង បង្រៀនពួកគេ ។ ទីបំផុតពួកសិស្សបានស្ថាបនាសាសនាចក្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយពួកសាសន៍នីហ្វៃ បានទទួលសាក្សីដ៏មានឥទ្ធិពលបែបនេះថា ពួកគេ និង ពួកសាសន៍លេមិន ផងដែរ បានប្រែចិត្តជឿចំពោះព្រះអម្ចាស់ ។ ( សូមមើល នីហ្វៃទី៣ ១១–១៨ សូមមើលផងដែរ នីហ្វៃទី៣ ៨–១០, នីហ្វៃទី ៤ ១ ) ។
សាក្សីពីមុន និង បច្ចុប្បន្ននេះ
ព្រះគ្រីស្ទក៏បានបង្ហាញព្រះកាយទ្រង់ដល់មនុស្សជាច្រើនផ្សេងទៀត រួមមាន ស្ត្រីមួយចំនួនដែលបានមកឯផ្នូរ ដើម្បីជួយ ម៉ារា ម៉ាក់ដាឡា លាបប្រេងលើព្រះសពព្រះគ្រីស្ទ មនុស្សមួយក្រុមមានគ្នាជាង ៥០០ នាក់ យ៉ាកុប និង ប៉ុល ។ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ២៨:៩, កិច្ចការ ៩:៤–១៩, កូរិនថូសទី១ ១៥:៦–៧, សូមមើលផងដែរ នីហ្វៃទី៣ ១៩, ២៦:១៣ ) ។
យើងប្រហែលជាគ្មានឱកាសមើលឃើញព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដូចសាក្សីទាំងនេះឡើយ ប៉ុន្តែអ្នកអាចនៅតែធ្វើជាសាក្សីអំពីព្រះគ្រីស្ទ ។ អ្នកអាចស្វែងរកព្រះអង្គសង្គ្រោះដោយខ្លួនអ្នកផ្ទាល់ ដូចជាម៉ារាបានធ្វើ នៅពេលគាត់បានទៅឯផ្នូរ តាមរយៈការរៀនអំពីទ្រង់បន្ថែមទៀត ។ ឬ អ្នកអាចអនុវត្តសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកលើទ្រង់ តាមរយៈការគោរពបទបញ្ញត្តិ ហើយធ្វើតាមដំបូន្មានរបស់ព្យាការី ។ ឬ អ្នកអាចទទួលស្គាល់ពរជ័យរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុងជីវិតអ្នក ដូចដែលពួកសាវកទាំងពីរនាក់នៅលើផ្លូវទៅទីក្រុងអេម៉ោសនោះបានធ្វើ ។ រដូវកាលបុណ្យអេស្ទើរនេះ សូមគិតអំពីអត្ថន័យនៃការធ្វើជាសាក្សីអំពីព្រះគ្រីស្ទ ។ មនុស្សទាំងនេះគឺជាសាក្សីពិតប្រាកដ ដែលពិតជាបានឃើញព្រះគ្រីស្ទដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ—ប៉ុន្តែនោះពុំមែនគ្រាន់តែជារបៀបមួយដែលអ្នកអាច ធ្វើជាសាក្សីអំពីទ្រង់នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកឡើយ ។