Geloofsportret
Delva Netane
Californië (VS)
Delva en Kirkome Netane brengen graag tijd door met hun kinderen, Teisa (rechts) en MeLa (links). Het gezin Netane heeft er sindsdien twee kinderen bijgekregen, Delva Perea en [they’re expecting another baby in May].
Hoewel Delva’s tweede zwangerschap een beproeving was, zijn Delva en Kirkome dankbaar voor de zegeningen die ze ontvangen hebben. ‘Door deze ervaring zijn we als gezin dichter tot elkaar en tot de Heer gegroeid’, zegt Delva.
Kirkome zegt over de moeilijke zwangerschap: ‘Ik maakte me zorgen. Maar mijn vrouw en ik klampten ons aan ons getuigenis van het evangelie vast. We bleven hopen en wilden al het mogelijke doen om ons dochtertje een kans te geven.’
‘Het is erg fijn dat we dagelijks met MeLa kunnen spelen en haar zien lachen’, aldus Kirkome. ‘Dat doet ons er steeds aan denken dat God de teugels in handen heeft en dat de antwoorden op onze gebeden veel krachtiger kunnen zijn dan we ons kunnen voorstellen.’
Toen Delva vier maanden zwanger was van haar tweede kind, kreeg ze te horen dat haar baby de chromosomale afwijking trisomie 13 had. De baby had maar een kleine overlevingskans. Aangezien Delva’s leven mogelijk ook in gevaar was, gaven de artsen haar meermaals de raad om de zwangerschap af te breken. Delva had geen zekerheid en besloot om op haar hemelse Vader te vertrouwen, wat er ook gebeurde.
Christina Smith, fotograaf
Ik kreeg te horen dat mijn dochtertje niet langer dan een uur te leven had, als ze al zou leven. En als ze het toch haalde, zou ze een moeilijk leven leiden. Mijn arts adviseerde me met klem de zwangerschap te laten beëindigen. Ik raadpleegde een andere arts en kreeg hetzelfde advies: abortus.
Vervolgens sprak ik een bevriende arts die lid van de kerk was. Ik hoopte dat de Geest hem een andere diagnose zou ingeven. Hij onderzocht de testresultaten en echoscopieën en uitte dezelfde bezorgdheid als de andere artsen. Maar hij zei dat hij voor ons gezin zou vasten en bidden en er het beste van zou hopen.
Ik raadpleegde tijdens mijn zwangerschap veel verschillende artsen en specialisten. Ze adviseerden me allemaal een abortus omdat mijn leven mogelijk in gevaar was. Maar dat kon ik gewoon niet.
Mijn man en ik waren bereid om de gevolgen te aanvaarden. Als ons dochtertje stierf, wisten we dat ze een bijzondere geest was. Als ze het haalde en we moeilijke jaren voor de boeg hadden, zou het ons ook wel lukken.
Het bleef erg moeilijk. Ik probeerde mijn emoties op te kroppen omdat ik niet voor mijn 2-jarig dochtertje in wilde storten. Ik wist niet wat ik moest doen of denken en wie ik om hulp kon vragen. Mijn man, vrienden en familieleden steunden me, maar ik had het gevoel dat ze niet helemaal begrepen wat ik doormaakte. De enige die het echt kon begrijpen, was de Heer. Ik bad voortdurend om troost en leiding.
Uiteindelijk vertelde ik mijn bisschop wat er aan de hand was. Hij vroeg de leden van de wijk voor ons te vasten. Dat was een keerpunt voor me. Van toen af aan voelde ik bij elke beslissing die ik moest nemen hemelse leiding.
Toen ik acht en een halve maand zwanger was, liet ik een 4D-echoscopie maken.
Ons kindje zou over een paar weken geboren worden, en ik besefte dat dat het einde kon zijn. Ik wilde ook een opname van mijn dochters hartslag om in een knuffelbeer te stoppen, zodat ik een herinnering aan haar had.
In eerdere echoscopieën konden de artsen geen lichamelijke kenmerken zien. Ze zeiden dat ons dochtertje stompjes als handen en een misvormd gezichtje zou hebben. De afbeeldingen van een 4D-echoscopie zijn gedetailleerder. Toen de technicus met de echoscopie begon, zag ik het volmaakte handje van mijn dochtertje op het scherm naar me wuiven. Ik zag ook twee volmaakte oogjes en een volmaakt mondje. Ik kreeg sterk het gevoel dat ze het zou halen.
Toen MeLa geboren werd, stonden de specialisten paraat, maar hun hulp was niet nodig. MeLa had helemaal geen trisomie 13. De artsen en specialisten stonden er perplex van, maar mijn man en ik wisten dat het een wonder was.
Onze artsen gaven ons de raad om aanvullend onderzoek te doen om te bepalen of MeLa afwijkingen had. Uit het onderzoek bleek dat ze inderdaad een zeldzame genetische aandoening had. De geneticus was bang dat MeLa blind of doof zou zijn, of niet in staat om te lopen en praten. Maar hoewel MeLa wat achterstand heeft, kan ze nu gewoon zien, horen en met een speciaal apparaat lopen. Ze zegt ook zo nu en dan een woordje. Ze is erg vrolijk!
We zijn zo dankbaar voor de zegeningen die we door dit hele proces ontvangen hebben. We weten dat onze hemelse Vader de Schepper van het leven is en dat Hij uiteindelijk de beslissing neemt. We prijzen ons gelukkig dat we er deel van uitmaken. We kijken elke dag naar MeLa en beseffen dat ze een wondertje is. Onze kinderen maken ons gelukkig en stemmen ons dankbaar voor onze vele zegeningen.