Natandog ko sa mensahe ni Presidente Nelson sa komperensya nga ang Dios gusto nga makigsulti nako ug mosulti nako unsay Iyang gusto nga akong buhaton. Karong adlawa naghunahuna ko nga sulayan nako kana. Nag-ampo ko nga ako makatabang sa uban karong adlawa. Human sa paniudto kinahanglan nga tubilan nako ang sakyanan. Misulod sa akong hunahuna nga kinahanglan kong mopalit og gasolina para sa laing tawo. Medyo nagduha-duha, naghunahuna ko, “Tan-awon nato.” Nagsugod ko sa pagpagasolina. Usa ka minivan mi-parking tupad nako, ug usa ka babaye migawas uban sa iyang anak. Iyang gikuha ang iyang pitaka ug nag-ukay-ukay niini.
Hapit na ko makahuman sa pagtubil sa dihang nakadungog ko niya nga miingon nga medyo gikulbaan, “Excuse me.” Milingi ko ug nakita ang iyang nawong nga mabalak-on.
Giingnan nako siya nga duna koy palitan og gasolina karong adlawa. “Ikaw ba?” Nasurprisa, nagsugod siya sa paghilak. “Adunay nagtan-aw nimo karong adlawa,” miingon ko. Milakaw ko libut sa bomba sa gasolina ug misulod sa akong credit card. Dayon misakay ko sa akong sakyanan ug midrayb uban sa tumang kasiguroan nga adunay nagbantay usab nako. Salamat sa Dios sa propeta!”
—Jonathan Benson, ang istorya gipakigbahin sa Liahona sa Facebook page