Zelfs als u ouder bent, vergaat de naastenliefde nooit

‘Toen de gemeentepresident mij als ZHV-presidente riep’, zegt Sharon, ‘dacht ik, ik heb te veel zegeningen ontvangen om nee te zeggen.’ Daarna kreeg zij inspiratie over de vraag wie haar raadgeefsters moesten worden. ‘Marlene kwam als eerste in me op’, zegt ze. We hadden op ringniveau samengewerkt om namen voor tempelwerk voor te bereiden. Ik wist dat haar man niet lang geleden was overleden, en hoewel ze het daar moeilijk mee had, wist ik dat ze getrouw was.’

Daarna keek Sharon na een avondmaalsdienst om zich heen, op zoek naar inspiratie. ‘Ik zag Dorothy. Ze glimlachte naar me en ik wist dat zij de andere raadgeefster moest zijn. De Heer heeft mij naar hen allebei geleid en heeft daarin geen fouten gemaakt.’

Sharon zegt ook dat het voordelen heeft dat mensen in de instelling anderen in de instelling dienen. ‘We zijn dichter bij de situatie’, zegt ze. ‘We begrijpen dat we soms onbekwaam zijn, we vergeten soms zo veel en soms voelen we ons gewoon niet goed. En we kunnen lachen om de problemen waar we samen mee te maken krijgen.’

‘De mensen die hier wonen, zijn al een beetje een grote familie’, zegt Marlene. ‘We eten samen, dus we zien elkaar drie keer per dag. En soms zien we elkaar ook bij activiteiten. Dus ik denk dat de ringpresident geïnspireerd was toen hij het idee had dat er hier mensen waren die elkaar zouden kunnen dienen.’

‘We weten wat hier elke dag gebeurt. We weten het wanneer iemand hulp nodig heeft of ziek wordt’, zegt Dorothy.

De leden van het presidium houden zich niet alleen bezig met dienen en anderen helpen dienen, ze regelen ook de ZHV-lessen. Ze stellen inwoners voor die als leerkracht geroepen kunnen worden en passen indelingen en schema’s aan de individuele behoeften van elke leerkracht aan.

‘Maar onze belangrijkste taak is de andere bewoners eraan herinneren dat de Heer van hen houdt’, zegt Marlene. ‘En als we dat doen, voelen wij zijn liefde ook.’

‘We hebben allemaal moeilijkheden’, zegt Sharon. ‘Ik heb nu problemen die ik vijf maanden geleden niet had. Maar als ik zelfmedelijden krijg, denk ik: dit is niets vergeleken met wat de Heiland heeft doorgemaakt. We zijn hier om vooruitgang te maken en te groeien. En zelfs op hogere leeftijd kun je altijd nog wel wat leren, mits je ervoor openstaat.’

Omdat ze allemaal dierbaren hebben verloren, hebben de leden van het presidium ook veel over medeleven geleerd. Ze weten hoe ze mensen kunnen steunen die vertroosting nodig hebben. In een jaar tijd verloor Marlene bijvoorbeeld vier familieleden en een goede vriend.

‘Omdat we zelf moeilijke dingen hebben meegemaakt’, zegt ze, ‘kunnen we anderen ook door moeilijke dingen heen helpen. Als je ergens mee worstelt, kun je jezelf het beste verliezen in dienstbetoon aan anderen. Dat heb ik door deze roeping kunnen doen.’

De leden van het presidium voeren hun roeping met veel ervaring en begrip uit. Ze hebben op veel verschillende plekken gewoond en gewerkt – Californië, Ohio, Wyoming en Utah. Ze zijn werkzaam geweest in de tempel, in wijk- en ringroepingen, in het jeugdwerk, de jongevrouwen en humanitaire diensten. Maar Dorothy had nooit eerder een roeping in de ZHV gehad.

‘Wat is het motto van de zustershulpvereniging?’ zegt ze. ‘De liefde vergaat nimmermeer.’ Dat geldt als je jong bent, maar evengoed als je oud bent. Als presidium zien we dat elke dag.’

‘Ik vind dat we heel goed samenwerken’, zegt Sharon met een knipoog, ‘voor een presidium dat gemiddeld 90 jaar oud is.’