Joodse begrafenisriten

Lazarus, Martha en Maria, een broer en twee zussen, woonden in de stad Bethanië. Ze waren vrienden van de Heiland en Hij bezocht hen meerdere keren. Op een bepaald moment in zijn bediening verliet Jezus Judea, waar Bethanië in lag, omdat de Joden in dat gebied Hem wilden doden (zie Johannes 10:39–40). Terwijl Jezus weg was, werd Lazarus ziek. Hij stierf en werd volgens Joodse riten begraven (zie Johannes 11:1–17).

Dit zijn enkele van de riten die waarschijnlijk bij de dood en begrafenis van Lazarus zijn gevolgd.

Na iemands dood werden zijn of haar ogen gesloten. Het lichaam werd gewassen met geurmiddelen zoals nardus, mirre en aloë (zie Lukas 23:56; Johannes 19:38–40).

Het lichaam werd in doeken gewikkeld en naar het huis van de familie gebracht, waar familieleden en buren langs konden komen (zie Handelingen 9:37).

Meestal werd het lichaam binnen acht uur na de dood op een draagbaar naar het graf gebracht, zodat alle bezoekers het lichaam konden zien (zie Lukas 7:12–14). Vrouwen leidden de rouwstoet. Familieleden scheurden hun kleren als teken van rouw.

Sommige graftombes waren in de rotsen uitgehouwen (zie Mattheüs 27:58–60). De graftombes hadden kleine ingangen, dus men moest bukken om naar binnen te gaan.

Het lichaam werd neergelegd op een bank die uit steen was gehouwen. Het graf werd met een grote ronde steen afgesloten zodat er geen dieven of dieren binnen konden komen.¹

Nadat Jezus Lazarus uit de dood had opgewekt, hadden zijn discipelen een goede reden om te hopen in plaats van alleen te rouwen om het verlies van een dierbare. Ze konden niet ontkennen dat dankzij Jezus Christus ‘het graf geen overwinning en de dood geen prikkel zou hebben’ (Mosiah 16:7).