ความสำนึกคุณช่วยให้เราอดทนด้วยดีได้อย่างไร?

เมื่ออิชมาเอลสิ้นชีวิต ธิดาของเขาโศกเศร้าเพราะการสิ้นชีวิตของเขา แต่พวกเขาโศกเศร้า “เนื่องจากความทุกข์ของพวกนางในแดนทุรกันดาร” (1 นีไฟ 16:35) สตรีเหล่านี้อดทนต่อความยากลําบากใหญ่หลวง แต่การจดจ่อกับการทดลองของพวกเธอทําให้พวกเธอพร่ำบ่นต่อต้านศาสดาพยากรณ์ (ลีไฮ) และสูญเสียการมองเห็นพรของพวกเธอ (ดู 1 นีไฟ 16:36)

นีไฟดําเนินชีวิตผ่านความยากลําบากเช่นเดียวกันแต่ไม่ได้พร่ำบ่น แม้เมื่อคันธนูของเขาหักและทั้งกลุ่มไม่สามารถหาอาหารได้ช่วงเวลาหนึ่ง (ดู 1 นีไฟ 16:18–22) เขาตอบรับด้วยความอดทนและศรัทธา

เมื่อธิดาของอิชมาเอลและสามีของพวกเธอถูกตีสอนจากพระเจ้าพวกเธอจึงกลับใจและ “หายโกรธ” (ดู 1 นีไฟ 16:39) จากนั้นแม้ขณะกินเนื้อดิบในแดนทุรกันดาร บรรดาธิดาของอิชมาเอลมีน้ำนมให้ลูกๆ มาก “แข็งแรง, แท้จริงแล้ว, ประหนึ่งชาย; และพวกนางเริ่มอดทนต่อการเดินทางของพวกนางโดยปราศจากการพร่ำบ่น” (1 นีไฟ 17:2)

ถึงแม้กลุ่มยังคง “ฟันฝ่าความทุกข์ยากมากมายตลอดแดนทุรกันดาร” (1 นีไฟ 17:1) แต่นีไฟสังเกตว่า “พรของพระเจ้าที่ประทานให้ [พวกเขา] นั้นยิ่งใหญ่นัก” (1 นีไฟ 17:2)

ความสํานึกคุณช่วยให้เราเห็นถึงพรของพระเจ้าไม่ว่าการทดลองของเราจะเป็นอย่างไร