สันติสุขและปีติ ไม่ใช่ความโศกเศร้า ที่ครอบครองใจฉัน เพราะเหตุใด?

เป็นเวลากว่าทศวรรษที่โรคพาร์กินสันค่อยๆ พรากความสามารถในการเคลื่อนไหว ความชัดเจนในการพูด และความสามารถในการช่วยเหลือตนเองไปจากจอห์น ฉันเฝ้าดูด้วยความโศกเศร้า ขณะที่เขาไม่เพียงต้องทนทุกข์กับการสูญเสียใหม่ๆ ทุกครั้งที่โรคพาร์กินสันออกอาการ แต่ยังรวมถึงการเกิดหัวใจวายสองครั้ง การผ่าตัดเอ็นข้อไหล่สองครั้ง และความเจ็บปวดจากโรคทางกายภาพอื่นๆ ที่เกิดขึ้นตลอดเวลา ในที่สุดจอห์นก็ต้องพึ่งพาฉันในการเคลื่อนไหว ป้อนอาหาร แต่งตัว และอาบน้ำให้เขา จนในที่สุด กล้ามเนื้อในปากและคอของเขาก็หยุดทํางาน และเขาไม่สามารถกลืนอาหารหรือน้ำได้โดยไม่สำลัก

ในเดือนมีนาคม แพทย์บอกเราว่าจอห์นมีทางเลือกสองทาง คือ (1) ใส่สายยางให้อาหารซึ่งอาจค้ำจุนชีวิตของจอห์นได้อีกไม่กี่เดือนแต่นั่นจะทำให้เขาต้องใช้เวลาส่วนใหญ่นอนบนเตียง หรือ (2) ให้จอห์นดําเนินต่อไปโดยไม่มีสายยางให้อาหารและอดทนต่อความยากลําบากที่มาพร้อมกับการที่เขาไม่สามารถกินอาหารได้ แพทย์บอกว่า “นี่ชีวิตคุณ คุณควรตัดสินใจ คุณอยากจะทำแบบไหน” จอห์นตอบอย่างสงบและน่าทึ่งว่า “ไม่ใส่สายยางครับ”

ฉันน้ำตาคลอเมื่อเราออกจากห้องทำงานของหมอ ความทรงจําเกี่ยวกับคําพูดและการกระทําเมื่อไม่นานมานี้ของจอห์น ทําให้เห็นชัดว่าเขารู้ว่าเรื่องนี้จะต้องมาถึงและทำใจยอมรับแล้ว ความรักที่ฉันมีต่อจอห์นทำให้ฉันสนับสนุนสิ่งที่เขาเลือก

ฉันเชื่อว่าฉันรู้ว่านั่นหมายถึงอะไร แต่ในความเป็นจริง ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้เลยเช่นกันว่าความสํานึกคุณจะบรรเทาความเจ็บปวดของฉันได้อย่างไร

ตลอดชีวิตของเขา จอห์นรักถ้อยคําของ 1 เธสะโลนิกา 5:18: “จงขอบพระคุณในทุกกรณี” ตัวอย่างเช่น ก่อนสวดอ้อนวอนมื้ออาหาร จอห์นไม่เคยขอให้ใคร “สวดขอพร” แต่เขามักจะพูดว่า “เรามาขอบพระทัยกันเถอะ” จอห์นรู้ว่าความสํานึกคุณสําคัญยิ่งต่อความสุข เขารู้เช่นกันว่าข่าวสารที่เหลือในข้อนั้นจากเธสะโลนิกายังคงเกี่ยวกับความสํานึกคุณ “เพราะนี่แหละเป็นพระประสงค์ของพระเจ้าสำหรับพวกท่านในพระเยซูคริสต์”

จอห์นตระหนักว่าความตายเป็นส่วนหนึ่งของแผนของพระผู้เป็นเจ้า (ดู แอลมา 42:8–9) และสำหรับเขาแล้ว ความตายอยู่แค่เอื้อม แต่เขายังคงซื่อสัตย์ในพระคริสต์ด้วยความสํานึกคุณ

หลังออกจากห้องทํางานของแพทย์ ฉันกับจอห์นเรียกประชุมสภาครอบครัว ครอบครัวเราที่อยู่ไกลมาร่วมประชุมกับเราผ่านวิดีโอ เราเริ่มด้วยการสวดอ้อนวอน จากนั้น ขณะจับมือจอห์น ฉันบอกการตัดสินใจของเขาและสิ่งที่แพทย์บอกให้เราคาดหวัง ฉันพูดถึงสันติสุขที่เราทั้งคู่รู้สึกและย้ำเตือนครอบครัวเราให้นึกถึงความรู้สึกปลอบโยนที่ทุกคนได้รับมาหลายเดือน เราทุกคน รวมทั้งหลานๆ ตระหนักว่าป๊ะป๋า (คำที่พวกเขาเรียกจอห์น) จะมีชีวิตอีกไม่นาน

เราแสดงความสํานึกคุณต่อพระผู้เป็นเจ้าที่ทรงให้เราทุกคนได้รู้ว่าเวลาที่เหลือกับจอห์นนั้นน้อยนิดและเปิดโอกาสให้เราเตรียมทำใจ ไม่กี่สัปดาห์ก่อนวันนี้ สเปนเซอร์ลูกชายของเราถามจอห์นว่าเขารู้สึกอย่างไรกับการตาย จอห์นตอบว่า “พ่อดําเนินชีวิตดีมาแล้ว และพ่อยังคงพยายามทําเช่นนั้นอยู่ พ่อสํานึกคุณต่อชีวิตของพ่อ! ตราบใดที่คาร์มา ลีอยู่เคียงข้างพ่อ พ่อไม่รีบร้อนที่จะตาย แต่พ่อก็ไม่กลัวเช่นกัน” จอห์นเตรียมใจไว้แล้วและเพราะเหตุนี้เขาจึงรู้สึกสงบ (ดู หลักคําสอนและพันธสัญญา 38:30)

เรานั่งในสภาครอบครัว ด้วยใจที่เจ็บปวดและน้ำตาที่ไหลริน ทว่าเรายังรู้สึกถึงสันติสุขเช่นกัน เราถามจอห์นว่าเขามีความปรารถนาสุดท้ายหรือไม่ เขามองเราด้วยความรักและความปรารถนาในดวงตา; จากนั้น แม้จะพูดด้วยเสียงกระซิบมาหลายสัปดาห์ แต่เขาก็กล่าวคําหนึ่งอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “พระวิหาร” ลูกชายตอบทันทีว่า “เราจะทําให้สำเร็จครับพ่อ!”

สภาครอบครัวของเราจบลงด้วยการที่ลูกชายของเราผู้ซึ่งอยู่กับเราด้วย ได้ให้พรฐานะปุโรหิตทั้งแก่จอห์นและฉัน ขณะวางมือบนศีรษะฉัน ฉันสํานึกคุณ ฉันรู้สึกอบอุ่น เหมือนการกอดด้วยความรัก ฉันรู้ว่าพระผู้เป็นเจ้าจะทรงช่วยเราก้าวข้ามความท้าทายที่อยู่ข้างหน้า พระองค์จะทรงทําให้ความโศกเศร้าบรรเทาลงและช่วยให้เราพบปีติ

นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ๆ ไม่นานเราก็เข้าพระวิหารอีกครั้ง พร้อมด้วยลูกชายของเราที่ช่วยจอห์นผ่านรอบศาสนพิธีเอ็นดาวเม้นท์ ฉันซาบซึ้งเหลือเกิน! พระวิญญาณทรงเปี่ยมใจเรา

เมื่ออาการของจอห์นทรุดลง เขากับฉันยังคงปฏิบัติตนให้เริ่มต้นและปิดท้ายแต่ละวันด้วยการสวดอ้อนวอนด้วยความสํานึกคุณ เมื่อเราทําเช่นนั้น เราพบว่าความโศกเศร้าไม่ได้ครอบงําเราหรือลูกหลานของเรา แต่ละคนมีโอกาสได้กอดป๊ะป๋า แสดงความรักและความสํานึกคุณต่อเขา เราพบช่วงเวลาแห่งปีติ สันติสุขซึมผ่านเข้ามาในใจลูกหลานของเราและคนอื่น ๆ ที่มาเยี่ยม เสริมสร้างความเข้มแข็งให้พวกเขาและทําให้ความโศกเศร้าของพวกเขาอ่อนลงด้วย

อย่างไรก็ตาม แม้จะมีสันติสุขในบ้าน แต่ก็ช่างบีบหัวใจในการเฝ้าดูสามีของฉันที่เคยคล่องแคล่วและมีชีวิตชีวาอย่างยิ่ง ทรุดหนักและน้ำหนักลดลง 50 ปอนด์ (ประมาณ 23 กิโลกรัม) ภายในหนึ่งเดือน ตอนดึกคืนวันที่ 21 เมษายน จอห์นนอนอยู่บนเตียง เขาแวดล้อมไปด้วยลูกๆ ของเขาและฉัน เราสัมผัสได้ว่าวิญญาณของเขาจะออกจากร่างเมื่อใดก็ได้ ฉันนอนข้างเขา จับมือเขาและกระซิบถ้อยคําแห่งความรักและความสํานึกคุณต่อชีวิตเรา ฉันขอบคุณเขาสําหรับแบบอย่างที่สร้างแรงบันดาลใจ เมื่อเขาตอบสนองความทุกข์โดยหันเข้าหาพระเจ้าด้วยศรัทธาและความสํานึกคุณ ฉันจูบเขา ภายในไม่กี่วินาที เขาก็จากไป

หลังจากร่างของจอห์นถูกนำไป ครอบครัวเรานั่งด้วยกันในบ้านของเรา เราน้ำตาไหลขณะที่เราแสดงความขอบคุณที่ความทุกข์ทรมานในความเป็นมรรตัยของจอห์นสิ้นสุดลง ถ้อยคําแห่งความสํานึกคุณหลั่งรินจากปากของฉัน ขณะนึกถึงพระเมตตาอันละเอียดอ่อนมากมายที่พระบิดาบนสวรรค์ประทานแก่เรา (ดู 1 นีไฟ 1:20) พระผู้เป็นเจ้าทรงทําให้ฉันสามารถดูแลจอห์นในบ้านของเราแม้ว่าตัวฉันเองจะมีปัญหาทางกาย (ซึ่งจริงๆ แล้วฉันจําเป็นต้องรับการผ่าตัดหลายครั้งหลังจากจอห์นสิ้นชีวิตไม่นาน)

ขณะที่เราคุยกัน ฉันได้รับการปลอบโยนขณะแสดงความขอบคุณสําหรับสัญญานิรันดร์ของพันธสัญญาพระวิหารของเรา (ดู หลักคําสอนและพันธสัญญา 132:19–20) ฉันบอกลูกๆ ว่าฉันรู้สึกเหมือนจอห์นนี่กอดฉันอยู่ โดยยืนยันสิ่งที่ฉันพูดขณะแสดงความสํานึกคุณ ช่างเป็นความรู้สึกปีติอย่างยิ่ง! ฉันเตือนครอบครัวให้นึกถึงถ้อยคําของประธานรัสเซลล์ เอ็ม. เนลสันในเดือนพฤศจิกายน 2020 “การฝึกสํานึกคุณอาจไม่ป้องกันเราจากการประสบความโศกเศร้า ความโกรธ หรือความเจ็บปวด แต่จะช่วยให้ก้าวต่อไปด้วยความหวัง”¹

ทันใดนั้น ฉันรู้สึกถึงอ้อมกอดจากสวรรค์อันแรงกล้าจนทําให้ฉันประหลาดใจ ฉันรู้สึกด้วยว่าจอห์นสบายดีและมีความสุข และฉันก็ควรเป็นเช่นนั้น ตอนนั้นฉันสัญญากับตนเอง—และที่รักของฉัน—ว่าฉันจะเป็นเช่นนั้นให้ได้

หลายสัปดาห์ผ่านไป ฉันอัศจรรย์ใจที่บ่อยครั้งสันติสุขและปีติ ไม่ใช่ความโศกเศร้า ที่ครอบครองใจฉัน ฉันพิจารณาดูว่าเพราะเหตุใด วันหนึ่ง ฉันตัดสินใจค้นคว้าถ้อยคําของศาสดาพยากรณ์และอัครสาวกที่เกี่ยวข้องกับความโศกเศร้าและความสํานึกคุณ พวกเขายืนยันสิ่งที่ฉันสรุปไว้แล้ว ว่าฉันเข้มแข็งขึ้นโดยเดชานุภาพแห่งการปลอบโยนของพระเยซูคริสต์และการชดใช้ของพระองค์ พร้อมกับความสํานึกคุณของฉัน

ชื่อของบทความ Ensign ปี 2005 โดยประธานโธมัส เอส. มอนสัน (1927–2018) ทําให้ฉันประทับใจอย่างยิ่ง ชื่อบทความนั้นคือ “พลังล้ำลึกแห่งความกตัญญู” ในบทความนั้น ประธานมอนสันกล่าวว่า

“พระผู้เป็นเจ้าในพระเมตตาอันหาที่สุดมิได้ไม่เคยปล่อยให้ผู้เป็นที่รักและกำลังโศกเศร้าต้องสงสัย พระองค์ทรงให้ความจริง พระองค์จะทรงดลใจให้เอื้อมขึ้นไป และพระพาหุที่เอื้อมออกมาของพระองค์จะโอบกอดท่าน พระเยซูทรงสัญญากับผู้โศกเศร้าทุกคนว่า ‘เราจะไม่ละทิ้งพวกท่านไว้ให้เป็นลูกกําพร้า เราจะมาหาท่าน’ [ยอห์น 14:18]”²

ฉันตระหนักว่าฉันได้รับการปลอบโยนและอ้อมกอดของพระผู้เป็นเจ้า ซึ่งช่างลึกซึ้งและมีพลัง! ทําให้ฉันสามารถมองดูภาพของจอห์นทุกเช้าและยิ้มเมื่อพูดว่า “ขอบคุณค่ะ!” ต่อเขาและพระผู้เป็นเจ้า!

เอ็ลเดอร์ดีเทอร์ เอฟ. อุคท์ดอร์ฟแห่งโควรัมอัครสาวกสิบสองอธิบายสิ่งที่ฉันประสบไว้อย่างครบถ้วนว่า “เมื่อเราสํานึกคุณต่อพระผู้เป็นเจ้า ใน สภาวการณ์ของเรา เราจะประสบสันติสุขอันอ่อนโยนท่ามกลางความลำเค็ญ ในยามโศกเศร้า เรายังสรรเสริญได้ด้วยใจยินดี ในยามเจ็บปวด เราสามารถสดุดีการชดใช้ของพระคริสต์ ในความเหน็บหนาวแห่งโทมนัสอันขมขื่น เราสามารถสัมผัสอ้อมกอดอันอบอุ่นแนบแน่นจากสวรรค์”³

พรเหล่านี้เป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกภายในไม่กี่นาทีที่จอห์นสิ้นชีวิตและในวันเวลานับแต่นั้น! ฉันสํานึกคุณต่อสันติสุขในใจและฉันรู้สึกถึงอ้อมกอดของพระผู้เป็นเจ้าอย่างต่อเนื่อง ฉันไม่อยากสูญเสียความรู้สึกเหล่านั้น! ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงยังคงแสดงความสํานึกคุณทุกวันสำหรับประสบการณ์ศักดิ์สิทธิ์ของฉัน สําหรับความรู้พระกิตติคุณที่นําฉันเข้าใกล้พระเยซูคริสต์มากขึ้น สำหรับการปลอบโยนอันเข้มแข็งที่เกิดขึ้นได้โดยพระองค์และการชดใช้ของพระองค์ และสำหรับมุมมองนิรันดร์และความหวังที่จะใช้นิรันดรกับจอห์นนี่ของฉัน