Wprowadzenie do Księgi Jakuba

Studiując Księgę Jakuba, otrzymasz ważne lekcje od człowieka, który pokładał niezachwianą wiarę w Jezusa Chrystusa. Jakub wielokrotnie świadczył o Zbawicielu oraz zachęcił swój lud i tych, którzy przeczytają te słowa, aby odpokutowali. Nauczał i pokazał na swoim przykładzie, jak ważne jest pilne wypełnianie powołań, do których wyznaczył nas Pan. Ostrzegł swój lud przeciwko niebezpieczeństwom związanym z dumą, bogactwem i niemoralnością. Przytoczył również i skomentował przypowieść proroka Zenosa o drzewie oliwnym, która ukazuje niestrudzone wysiłki Zbawiciela, aby przynieść wszystkim dzieciom Bożym zbawienie. W swojej utarczce z Szeremem, antychrystem, Jakub pokazał, jak można w prawy sposób odpowiadać tym, którzy podważają lub krytykują naszą wiarę.

Jakub, piąty syn Sary i Lehiego, napisał tę księgę. Urodził się na pustyni podczas wędrówki jego rodziny do ziemi obiecanej. W młodości Jakub „[doświadczył] wielu trudów i dużo smutku z powodu szorstkości [swoich] braci” (2 Nefi 2:1). Lehi jednak obiecał Jakubowi, że Bóg „uświęci [jego] cierpienia, że wyjdą one na [jego] korzyść” i że Jakub poświęci swe dni „służbie [swojemu] Bogu” (2 Nefi 2:2–3). W młodości Jakub ujrzał chwałę Zbawiciela (zob. 2 Nefi 2:3–4). Nefi wyświęcił Jakuba na kapłana i nauczyciela pośród Nefitów (zob. 2 Nefi 5:26), później powierzył mu mniejsze płyty Nefiego (zob. Jakub 1:1–4). Jako wierny przywódca kapłański i nauczyciel Jakub trudził się, aby przekonać ludzi do wiary w Chrystusa (zob. Jakub 1:7). Otrzymał objawienia o Zbawicielu, doświadczył posługi aniołów, usłyszał głos Pana (zob. Jakub 7:5) oraz ujrzał Odkupiciela (zob. 2 Nefi 11:2–3). Jakub był ojcem Enosa, któremu przekazał płyty przed swoją śmiercią.

Księga Jakuba rozpoczyna się około 544 r. p.n.e., kiedy Nefi przekazał Jakubowi mniejsze płyty. Jej koniec przypada na ostatnie dni życia Jakuba, kiedy to przekazał te płyty swojemu synowi, Enosowi. Jakub prowadził kronikę, mieszkając w kraju Nefi.