การผูกมิตรกับคนที่นับถือศาสนาต่างจากเรา

เราต้องไม่ลืมว่าเราอยู่ในโลกที่มีความหลากหลายมาก คนของโลกทุกคนเป็นลูกของพระบิดาและมีความเชื่อทางศาสนาต่างกันไป เราต้องปลูกฝังความใจกว้าง ความสำนึกคุณ และความเคารพกัน⁶

ไม่จำเป็นต้องมีความขัดแย้งในแผ่นดินใดระหว่างคนหลายกลุ่มหลายพวก ขอให้มีการสอนในบ้านของผู้คนว่าเราทุกคนเป็นบุตรธิดาของพระผู้เป็นเจ้าพระบิดานิรันดร์ของเรา และมีความเป็นบิดาแน่นอนฉันใด ย่อมสามารถมีและต้องมีความเป็นพี่น้องกันฉันนั้น⁷

ถ้าเราอยากมีภาพมรดกอันสูงส่งนั้นอยู่ตรงหน้าเราเสมอ ภาพการเป็นพระบิดาของพระผู้เป็นเจ้าและภราดรภาพของมนุษย์ เราจะต้องใจกว้างมากขึ้นอีกนิด มีเมตตามากขึ้นอีกหน่อย โอบอ้อมอารีมากขึ้นอีกเล็กน้อยเพื่อพยุง ช่วยเหลือ และประคองคนเหล่านั้นในบรรดาพวกเรา เราน่าจะทำสิ่งเหล่านั้นซึ่งเห็นชัดว่าไม่เหมาะกับเราให้น้อยลง เราเป็นบุตรธิดาของพระผู้เป็นเจ้าและเรารักพระองค์ จงทำอย่างนั้นมากขึ้นอีกนิด⁸

“เราอ้างเอกสิทธิ์แห่งการนมัสการพระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงฤทธานุภาพตามการวินิจฉัยจากมโนธรรมของเราเอง, และยอมให้มนุษย์ทั้งปวงมีเอกสิทธิ์เช่นเดียวกัน, ให้พวกเขานมัสการโดยวิธีใด, ณ สถานที่ใด, หรือสิ่งใดก็ได้ที่พวกเขาจะนมัสการ” (หลักแห่งความเชื่อ 1:11)

เรื่องนี้สำคัญอย่างยิ่งคือ—แม้เราเชื่อในการนมัสการพระผู้เป็นเจ้าตามหลักคำสอนของเรา แต่เราไม่โอหังอวดดีหรือคิดว่าตนเป็นฝ่ายถูกหรือจองหอง แต่เราให้ผู้อื่นมีเอกสิทธิ์แห่งการนมัสการตามความปรารถนาของพวกเขา ปัญหาส่วนใหญ่ในโลกเกิดจากความขัดแย้งระหว่างศาสนา ข้าพเจ้ามีความสุขที่พูดได้ว่าข้าพเจ้าสามารถนั่งอยู่กับเพื่อนนิกายคาทอลิกและพูดคุยกับพวกเขา ข้าพเจ้าสามารถนั่งอยู่กับเพื่อนนิกายโปรเตสแตนท์และพูดคุยกับพวกเขา ข้าพเจ้าจะยืนปกป้องพวกเขาดังที่ศาสนจักรนี้ทำมาแล้วและจะทำต่อไปในการปกป้องพวกเขาในโลกนี้⁹

ข้าพเจ้าขอร้องคนของเราทุกที่ให้ดำเนินชีวิตด้วยความเคารพและชื่นชมคนที่นับถือศาสนาต่างจากเรา เราจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องมีความสุภาพและความนอบน้อมในหมู่คนที่ต่างความเชื่อและต่างปรัชญา เราต้องไม่เป็นพวกหัวรุนแรงที่สนับสนุนหลักคำสอนเรื่องการกดขี่ชนลุ่มกลุ่ม เราอยู่ในโลกของความหลากหลาย เราสามารถเคารพและต้องเคารพคนเหล่านั้นที่เราอาจไม่เห็นด้วยกับคำสอนของพวกเขา เราต้องเต็มใจปกป้องสิทธิ์ของผู้อื่นซึ่งอาจกลายเป็นเหยื่อของความคลั่งศาสนา

ข้าพเจ้าดึงความสนใจของท่านมาที่คำพูดกินใจเหล่านี้ของโจเซฟ สมิธในปี 1843

“หากแสดงให้เห็นแล้วว่าข้าพเจ้ายอมตายเพื่อ ‘มอรมอน’ ข้าพเจ้ากล้าประกาศต่อสวรรค์เบื้องบนว่าข้าพเจ้าพร้อมจะตายเพื่อปกป้องสิทธิ์ของเพรสไบทีเรียน แบปทิสต์ หรือคนดีในทุกนิกายเช่นเดียวกัน เพราะหลักธรรมเดียวกันกับที่เหยียบย่ำสิทธิ์ของวิสุทธิชนยุคสุดท้ายจะเหยียบย่ำสิทธิ์ของโรมันคาทอลิก หรือของนิกายอื่นซึ่งอาจไม่เป็นที่นิยมชมชอบและอ่อนแอเกินกว่าจะปกป้องตนเอง” (History of the Church, 5:498)¹⁰

เราต้องไม่รักแต่พวกพ้องของตนเอง เราต้องไม่คิดว่าเราเหนือกว่าผู้อื่น เราต้องไม่คิดว่าตนเป็นฝ่ายถูก เราต้องเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ใจกว้าง และเป็นมิตร เราสามารถจรรโลงศรัทธาของเราได้ เราสามารถปฏิบัติศาสนาของเราได้ เราสามารถยึดมั่นวิธีนมัสการของเราโดยไม่ทำให้ผู้อื่นขุ่นเคือง ข้าพเจ้าใช้โอกาสนี้ร้องขอความใจกว้างและความเป็นเพื่อนบ้าน ความเป็นมิตรและความรักต่อคนที่นับถือศาสนาอื่น¹¹

เราต้องไม่อารมณ์เสียขณะพูดถึงความต่างด้านหลักคำสอน ไม่มีที่สำหรับความเกรี้ยวกราด แต่เราไม่สามารถละทิ้งหรือยอมประนีประนอมความรู้นั้นซึ่งมาถึงเราผ่านการเปิดเผย การมอบกุญแจและสิทธิอำนาจโดยตรงภายใต้มือของผู้ถือกุญแจเหล่านั้นในสมัยโบราณ ขอเราอย่าลืมว่านี่คือการฟื้นฟูสิ่งซึ่งพระผู้ช่วยให้รอดของโลกทรงสถาปนาไว้ …

เราสามารถเคารพศาสนาอื่น และต้องทำเช่นนั้น เราต้องยอมรับว่าพวกเขาทำความดีมากมาย เราต้องสอนลูกๆ ให้ใจกว้างและเป็นมิตรกับคนที่นับถือศาสนาต่างจากเรา¹²

เราต้องไม่ออกไปทำร้ายศาสนจักรอื่น เราต้องไม่ออกไปทำลายศาสนจักรอื่น เราไม่โต้เถียงกับศาสนจักรอื่น เราไม่โต้แย้งกับศาสนาจักรอื่น เราเพียงพูดกับคนที่นับถือศาสนาต่างจากเราหรือไม่มีศาสนาว่า “คุณนำความจริงที่คุณมีมากับคุณและให้เราดูว่าเราจะเพิ่มให้คุณได้หรือไม่”¹³

เราสามารถทำงานและร่วมงานกับผู้นับถือศาสนาอื่นได้ในภาระหน้าที่ต่างๆ ในการต่อสู้อันไม่สิ้นสุดกับความชั่วร้ายทางสังคมซึ่งคุกคามคุณค่าที่สำคัญต่อเราทุกคนมาก คนเหล่านี้นับถือศาสนาต่างจากเรา แต่พวกเขาเป็นมิตรสหาย เพื่อนบ้าน และผู้ร่วมงานของเราในอุดมการณ์ต่างๆ เรายินดีให้พลังสนับสนุนความพยายามของพวกเขา

แต่ในทั้งหมดนี้ไม่มีการประนีประนอมหลักคำสอน เราไม่จำเป็นและต้องไม่ประนีประนอมหลักคำสอน แต่มีมิตรภาพระดับหนึ่งขณะที่เราทำงานด้วยกัน¹⁴

ขอเราอย่าลืมว่าเราเชื่อในการเป็นคนมีเมตตาและในการทำดีต่อมนุษย์ทั้งปวง ข้าพเจ้าเชื่อมั่นว่าเราสามารถสอนลูกๆ ของเราได้อย่างมีประสิทธิภาพมากพอจนเราไม่กลัวว่าพวกเขาจะสูญเสียศรัทธาขณะพวกเขาถนอมน้ำใจและเป็นมิตรกับคนที่ไม่เชื่อหลักคำสอนของศาสนจักรนี้ … ขอให้เรามีส่วนร่วมในอุดมการณ์ดีของชุมชน อาจจะมีสถานการณ์ที่เราไม่สามารถอ่อนข้อเรื่องหลักธรรมในกรณีที่เกี่ยวข้องกับประเด็นปัญหาร้ายแรงทางศีลธรรม แต่ในกรณีเช่นนั้นเราสามารถไม่เห็นด้วยอย่างสุภาพโดยไม่อารมณ์เสีย เราสามารถขอบคุณความจริงใจของคนที่เรายอมรับจุดยืนของพวกเขาไม่ได้ เราสามารถพูดถึงหลักธรรมแทนที่จะโจมตีผู้อื่น

ในอุดมการณ์เหล่านั้นซึ่งยกระดับสภาพแวดล้อมของชุมชน และออกแบบไว้เพื่อเป็นพรแก่พลเมืองทุกคนของชุมชนนั้น ขอให้เราก้าวไปข้างหน้าและมีส่วนช่วย …

… จงสอนคนที่ท่านรับผิดชอบให้รู้ความสำคัญของการเป็นพลเมืองดี กระตุ้นให้พวกเขามีส่วนร่วมโดยจำไว้ว่าในการปรึกษาหารือกันนั้น เสียงเบาๆ ของการใช้เหตุผลอย่างแท้จริงจะโน้มน้าวใจได้มากกว่าเสียงเอะอะโวยวายของการคัดค้าน เมื่อยอมทำหน้าที่รับผิดชอบดังกล่าว คนของเราจะเป็นพรแก่ชุมชนของพวกเขา ครอบครัวของพวกเขา และศาสนจักร¹⁵

ภาพ

สตรีสวมกอดกัน

เราต้องไม่ยอมจำนนต่ออิทธิพลของความชั่วร้าย เราสามารถและต้องธำรงมาตรฐานซึ่งศาสนจักรนี้สนับสนุนนับตั้งแต่จัดตั้ง มีวิธีที่ดีกว่าวิธีของโลก ถ้านั่นหมายถึงการยืนเดียวดาย เราก็ต้องยืน

แต่เราจะไม่เดียวดาย ข้าพเจ้าเชื่อมั่นว่ามีหลายล้านคนทั่วโลกผู้โศกเศร้ากับความชั่วร้ายที่พวกเขามองเห็นอยู่ทั่วไป พวกเขารักคนมีคุณธรรม คนดี และคนจิตใจดี พวกเขาจะเปล่งเสียงและให้พลังปกป้องคุณค่าเหล่านั้นซึ่งคู่ควรให้ผดุงไว้และปลูกฝัง¹⁶

ขอให้เราสวดอ้อนวอนขอพลังแห่งความดีงาม ขอให้เรายื่นมือช่วยเหลือชายหญิงที่มีไมตรีจิต ไม่ว่าพวกเขาจะนับถือศาสนาใดและอยู่ที่ใด ขอให้เรายืนหยัดต่อต้านความชั่วร้าย ทั้งที่บ้านและต่างแดน … เราทุกคนสามารถเป็นอิทธิพลเพื่อความดีในโลกนี้ได้¹⁷

ขณะที่เราดำเนินพันธกิจที่เด่นชัดของเรา เราทำงานภายใต้พระบัญชาของพระเจ้าผู้คืนพระชนม์ผู้ตรัสไว้ในสมัยการประทานสุดท้ายและท้ายสุดนี้ นี่เป็นอุดมการณ์อันล้ำเลิศและหาที่เปรียบมิได้ของพระองค์ เราแสดงประจักษ์พยานและเป็นพยานถึงพระองค์ แต่เราต้องไม่ทำเช่นนั้นด้วยความโอหังอวดดีหรือคิดว่าตนเป็นฝ่ายถูก

ตามที่เปโตรกล่าวไว้ เราเป็น “พงศ์พันธุ์ที่ทรงเลือกสรร เป็นพวกปุโรหิตหลวง เป็นชนชาติบริสุทธิ์ เป็นประชากรอันเป็นกรรมสิทธิ์ของพระเจ้า” เพื่อเหตุใดหรือ เพื่อเราจะ “ประกาศพระเกียรติคุณของพระองค์ผู้ได้ทรงเรียก [พวกเรา] ให้ออกมาจากความมืดเข้าไปสู่ความสว่างอันมหัศจรรย์ของพระองค์” (1 เปโตร 2:9) …

… ขอให้เราเป็นสานุศิษย์ที่แท้จริงของพระคริสต์ โดยถือปฏิบัติกฎทองคำ โดยปฏิบัติต่อผู้อื่นเช่นที่เราอยากให้พวกเขาปฏิบัติต่อเรา ขอให้เราเสริมสร้างศรัทธาของเราและศรัทธาของบุตรธิดาของเราขณะมีมารยาทต่อคนที่นับถือศาสนาต่างจากเรา ความรักและความเคารพจะเอาชนะองค์ประกอบทุกอย่างของความเกลียดชัง ความอ่อนโยนของเราอาจเป็นการโต้แย้งที่โน้มน้าวให้ยอมรับสิ่งที่เราเชื่อได้มากที่สุด¹⁸

ข้าพเจ้าต้องการเสนอแนะให้ท่านพัฒนาเจตคติของความโอบอ้อมอารีเพื่อช่วยคนที่ไม่ใช่คนของเรา ให้กำลังใจพวกเขา นำพวกเขาอย่างมีมารยาทและอ่อนโยนจนนำไปสู่การคบค้าสมาคมเหล่านั้น ซึ่งทำให้พวกเขาเห็นโปรแกรมอันดีงามของศาสนจักรได้

ข้าพเจ้านึกถึงบทกวีของเอ็ดวิน มาร์คแฮมที่ว่า

เราไม่จำเป็นต้องโอ้อวด [ศาสนาของเรา] หรือโอหังอวดดีแต่อย่างใด เพราะนั่นเป็นการปฏิเสธพระวิญญาณของพระคริสต์ผู้ที่เราพยายามทำตาม พระวิญญาณองค์นั้นหาวิธีแสดงออกในใจและจิตวิญญาณ ในท่าทีที่ไม่โอ้อวดและสงบเสงี่ยมของชีวิตเรา

เราทุกคนเคยเห็นคนที่เราเกือบอิจฉาเพราะพวกเขาปลูกฝังท่าทีที่พูดถึงความงามของพระกิตติคุณที่รวมไว้ในความประพฤติของพวกเขาโดยไม่ต้องพูดสักคำ

เราสามารถลดเสียงลงได้สามสี่เดซิเบล เราสามารถทำความดีกับคนที่ทำไม่ดีกับเรา เรายิ้มได้ทั้งที่ความโกรธอาจจะง่ายกว่ามาก เราสามารถใช้การควบคุมตนเองและวินัยในตนอง โดยไม่สนใจคำปรามาสใดๆ²⁰

เราเข้าใจจริงหรือ เราเข้าใจความสำคัญอย่างยิ่งของสิ่งที่เรามีหรือไม่ นี่เป็นผลรวมของคนหลายรุ่น บททิ้งท้ายในปรากฏการณ์ทั้งหมดของประสบการณ์มนุษย์

แต่สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้เราอยู่ในฐานะเหนือกว่าผู้อื่น ตรงกันข้าม นั่นควรทำให้เราเจียมตน ทั้งหมดนั้นวางหน้าที่รับผิดชอบที่เราหนีไม่พ้นว่าเราต้องแสดงความห่วงใยคนทั้งปวงในพระวิญญาณของพระอาจารย์ผู้ทรงสอนว่า “จงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง” (มัทธิว 19:19) เราต้องขจัดความคิดที่ว่าตนเป็นฝ่ายถูกและเอาชนะความเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเล็กๆ น้อยๆ …

คนรุ่นเราเป็นผลเก็บเกี่ยวสุดท้ายของคนทั้งหมดที่ล่วงหน้าไปก่อนเรา การมีคนรู้ว่าเราเป็นสมาชิกของศาสนจักรเท่านี้ยังไม่พอ ภาระผูกพันที่จริงจังตกอยู่กับเรา ขอให้เราเผชิญหน้าและทำภาระผูกพันนี้

เราต้องดำเนินชีวิตในฐานะผู้ติดตามที่แท้จริงของพระคริสต์ด้วยจิตกุศลต่อคนทั้งปวง โดยตอบแทนความชั่วด้วยความดี สอนวิถีของพระเจ้าโดยแบบอย่าง และทำการรับใช้มากมายที่พระองค์ทรงวางไว้ให้เราจนสำเร็จลุล่วง²¹

จากคำสวดอ้อนวอนอุทิศศูนย์การประชุมใหญ่ในซอลท์เลคซิตี้ ยูทาห์ ขอให้พวกข้าพระองค์ผู้เป็นของศาสนจักรของพระองค์เป็นผู้มีไมตรีจิตและสุภาพอ่อนน้อม รักษามาตรฐานและการปฏิบัติที่พวกข้าพระองค์ทราบ และยอมให้ผู้อื่นมีเอกสิทธิ์แห่งการนมัสการใคร “สถานที่ใด, หรือสิ่งใดก็ได้ที่พวกเขาจะนมัสการ” [หลักแห่งความเชื่อ 1:11] ขอทรงอวยพรพวกข้าพระองค์ให้เป็นเพื่อนบ้านที่ดีและช่วยเหลือทุกคน ขอให้พวกข้าพระองค์ยกมือที่อ่อนแรงและให้กำลังเข่าที่อ่อนล้าของคนทุกข์ยาก [ดู คพ. 81:5] ขอให้พวกข้าพระองค์ทุกคนอยู่ร่วมกันอย่างสงบด้วยความชื่นชมและเคารพกัน²²

• ในความสัมพันธ์ของเรากับผู้อื่น เหตุใดการจดจำว่าเราทุกคนเป็นบุตรธิดาของพระผู้เป็นเจ้าจึงเป็นประโยชน์ (ดู หัวข้อ 1) เราจะบ่มเพาะนิสัยให้ตัวเราชื่นชมและเคารพผู้อื่นมากขึ้นได้อย่างไร ผู้ใหญ่จะสอนเด็กให้ชื่นชมและเคารพผู้อื่นได้อย่างไร

• ทบทวนคำแนะนำของประธานฮิงค์ลีย์เกี่ยวกับสัมพันธภาพของเรากับคนที่นับถือศาสนาต่างจากเรา (ดู หัวข้อ 2) เราจะทราบได้อย่างไรว่าเรากำลังแสดงความโอหังอวดดีหรือคิดว่าตนเป็นฝ่ายถูกในสัมพันธภาพเหล่านี้ เราจะแสดงความเป็นเพื่อนและความรักมากขึ้นต่อคนที่มีความเชื่อต่างจากเราได้อย่างไร

• เหตุใดจึงสำคัญที่สมาชิกศาสนจักรจะทำงานร่วมกับผู้อื่นในอุดมการณ์ดี (ดู หัวข้อ 3) มีแบบอย่างอะไรบ้างของความพยายามเช่นนั้น เราจะเป็นอิทธิพลดีมากขึ้นในชุมชนของเราได้อย่างไร

• เราเรียนรู้อะไรได้บ้างเกี่ยวกับการเป็นสานุศิษย์จากคำสอนของประธานฮิงค์ลีย์ในหัวข้อ 4 ท่านเคยเห็นความรักและความเคารพเอาชนะความรู้สึกเกลียดชังอย่างไร เหตุใดความประพฤติของเราต่อผู้อื่นจึงเป็น “ข้อพิสูจน์ที่น่าจูงใจให้ยอมรับสิ่งที่เราเชื่อได้มากที่สุด” ระบุวิธีที่ท่านจะสามารถยื่นมือช่วยเหลือผู้อื่น

มัทธิว 7:12; ลูกา 9:49–50; ยอห์น 13:34–35; 1 ยอห์น 4:7–8; คพ. 1:30; 123:12–14; หลักแห่งความเชื่อ 1:13

“เมื่อท่านรู้สึกถึงปีติสุขซึ่งมาจากการเข้าใจพระกิตติคุณ ท่านย่อมต้องการนำสิ่งที่ท่านเรียนรู้ไปใช้ ขอให้พยายามอย่างหนักที่จะดำเนินชีวิตสอดคล้องกับความเข้าใจของท่าน การกระทำดังกล่าวจะทำให้ศรัทธา ความรู้ และประจักษ์พยานของท่านเข้มแข็งขึ้น” (สั่งสอนกิตติคุณของเรา [2004], 19)