Η μετάληψη του Μυστικού Δείπνου

[Το Πάσχα] είναι η παλαιότερη από τις εορτές των Ιουδαίων, τιμώντας ένα γεγονός που έγινε πριν από τη λήψη του παραδοσιακού μωσαϊκού νόμου. Υπενθυμίζει σε κάθε γενεά την επιστροφή των τέκνων του Ισραήλ στη γη της επαγγελίας και της μεγάλης ταλαιπωρίας στην Αίγυπτο που προηγήθηκε αυτής. Εορτάζει το πέρασμα ενός λαού από την υποταγή και τη σκλαβιά στην ελευθερία και την απελευθέρωση. Είναι η εορτή της άνοιξης της Παλαιάς Διαθήκης, όταν ο κόσμος της φύσης ξυπνά στη ζωή, στην ανάπτυξη και στην καρποφορία.

Το Πάσχα [των Ιουδαίων] συνδέεται με τη χριστιανική τήρηση του Πάσχα. …Το Πάσχα [των Ιουδαίων] [και το Πάσχα] καταθέτουν μαρτυρία για το σπουδαίο δώρο που έχει δώσει ο Θεός και για τη θυσία που υπήρχε στην απονομή του. Και οι δύο αυτοί σπουδαίοι θρησκευτικοί εορτασμοί επετείου δηλώνουν ότι ο θάνατος θα μας «προσπερνούσε» και δεν θα μπορούσε να έχει καμία μόνιμη δύναμη επάνω μας και ότι ο τάφος δεν θα είχε καμία νίκη.

Με το να απελευθερώσει τα τέκνα του Ισραήλ από την Αίγυπτο, ο Ιεχωβά ο ίδιος μίλησε στον Μωυσή από την καιγόμενη βάτο στο Σινά, λέγοντας:

«Είδα, είδα την ταλαιπωρία του λαού μου, που είναι στην Αίγυπτο, και άκουσα την κραυγή τους εξαιτίας των εργοδιωκτών τους· επειδή, γνώρισα την οδύνη τους…

»Έλα, λοιπόν, τώρα, και θα σε αποστείλω στον Φαραώ, και θα βγάλεις τον λαό μου, τους γιους Ισραήλ, από την Αίγυπτο». (Έξοδος 3:7, 10.)

Επειδή ο Φαραώ ήταν ανένδοτος, πολλές πληγές έπεσαν επάνω στην Αίγυπτο, αλλά ακόμη «η καρδιά τού Φαραώ σκληρύνθηκε, και δεν εξαπέστειλε τους γιους Ισραήλ». (Έξοδος 9:35.)

Σε απάντηση στην άρνηση του Φαραώ, ο Κύριος είπε: «Και κάθε πρωτότοκο στη γη τής Αιγύπτου θα πεθάνει, από το πρωτότοκο τού Φαραώ, που κάθεται επάνω στον θρόνο του, μέχρι το πρωτότοκο τής δούλης, που δουλεύει στον μύλο, και κάθε πρωτότοκο των κτηνών». (Έξοδος 11:5.)

Ως προστασία από την τελευταία και πιο τρομερή τιμωρία που έπεσε επάνω στους Αιγυπτίους, ο Κύριος καθοδήγησε τον Μωυσή να πάει στα τέκνα του Ισραήλ κάθε άνδρας ένα αρνί χωρίς ψεγάδι.

«Και θα πάρουν από το αίμα και θα βάλουν επάνω στους δύο παραστάτες, κι επάνω στο ανώφτι τής θύρας των σπιτιών, όπου θα το φάνε.

»Και θα φάνε το κρέας εκείνη τη νύχτα, ψητό στη φωτιά· με άζυμα, και με χόρτα πικρά, θα το φάνε…

»Και θα το φάτε ως εξής· ζωσμένοι τις οσφύες σας, έχοντας τα υποδήματά σας στα πόδια σας, και τη ράβδο σας στο χέρι σας· και θα το φάτε με βιασύνη· είναι Πάσχα τού Κυρίου…

»Και όταν σας λένε οι γιοι σας: Τι σημαίνει σε σας αυτή η λατρεία;

»Θα αποκρίνεστε: Αυτό είναι η θυσία τού Πάσχα στον Κύριο, επειδή παρέτρεξε τα σπίτια των γιων Ισραήλ στην Αίγυπτο». (Έξοδος 12:7-8, 11, 26-27.)

Αφού απέδρασαν οι Ισραηλίτες από τα νύχια του Φαραώ και ο θάνατος ήλθε στους πρωτότοκους των Αιγυπτίων, οι Ισραηλίτες τελικώς πέρασαν πέρα από τον Ιορδάνη. Είναι καταγεγραμμένο ότι «οι γιοι Ισραήλ στρατοπέδευσαν στα Γάλγαλα, και έκαναν το Πάσχα τη 14η ημέρα τού μήνα, προς την εσπέρα, στις πεδιάδες τής Ιεριχώ». (Ιησούς του Ναυή 5:10.) Και το ίδιο γινόταν με τις οικογένειες των Ιουδαίων κάθε χρόνο κατόπιν, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας του Ιωσήφ και της Μαρίας και του μικρού αγοριού, του Ιησού⁴.

Όπως διευκρινίζει το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, η ευωχία του Πάσχα σημείωσε σημαντικά ορόσημα κατά τη διάρκεια της θνητής διακονίας του Χριστού. Κατά το πρώτο Πάσχα στη θνητή διακονία του, ο Ιησούς έκανε γνωστή την αποστολή του, καθαρίζοντας τον ναό όταν έδιωξε από τις πύλες του τους αργυραμοιβούς και όσους πωλούσαν ζώα. Στο δεύτερο Πάσχα ο Ιησούς φανέρωσε τη δύναμή του με το θαύμα των καρβελιών και των ψαριών. Ο Χριστός εδώ εισήγαγε τα σύμβολα που αργότερα θα είχαν ακόμη μεγαλύτερη σημασία στο Μεγάλο Ανώγειο. «Εγώ είμαι το ψωμί της ζωής» είπε. «Όποιος έρχεται σε μένα, δεν θα πεινάσει· και όποιος πιστεύει σε μένα, δεν θα διψάσει ποτέ». (Κατά Ιωάννην 6:35.)

Ασφαλώς, θα ήταν η ευωχία του τελευταίου του Πάσχα που θα έδινε πλήρη έκφραση σε αυτήν την αρχαία εορτή. Μέχρι εκείνη την τελική εβδομάδα της θνητής διακονίας του, ο Ιησούς ήξερε ευκρινώς τι θα σήμαινε αυτό το συγκεκριμένο Πάσχα για εκείνον. Το πρόβλημα υπήρχε ήδη στην ατμόσφαιρα. Ο Ματθαίος καταγράφει:

«Όταν ο Ιησούς τελείωσε όλα αυτά τα λόγια, είπε στους μαθητές του:

»Ξέρετε ότι ύστερα από δύο ημέρες γίνεται το Πάσχα, και ο Υιός του ανθρώπου παραδίνεται για να σταυρωθεί». (Κατά Ματθαίον 26:1-2.)

Γνωρίζοντας πολύ καλά τι τον περίμενε, ο Ιησούς ζήτησε από τον Πέτρο και τον Ιωάννη να κανονίσουν το πασχαλινό γεύμα. Τους είπε να ρωτήσουν τον οικοδεσπότη ενός τοπικού σπιτιού: «Πού είναι το κατάλυμα, όπου θα φάω το πάσχα μαζί με τους μαθητές μου;» (Κατά Λουκάν 22:11.)

Η μοναξιά της γέννησής του έπρεπε, υπό μία έννοια, να διπλασιασθεί με τη μοναξιά του θανάτου του. Οι αλεπούδες είχαν τρύπες και τα πουλιά είχαν φωλιές, αλλά ο Υιός του Ανθρώπου δεν είχε που να γείρει το κεφάλι του ούτε κατά τη γέννησή του ούτε κατά τις τελευταίες ώρες της θνητότητάς του [βλέπε Κατά Ματθαίον 8:20].

Τελικώς, οι προετοιμασίες για το πασχαλινό γεύμα ολοκληρώθηκαν, ακολουθώντας σχεδόν χίλια πεντακόσια χρόνια παράδοσης. Ο Ιησούς κάθισε με τους μαθητές του και, αφού έφαγαν τον αμνό που προσφέρθηκε ως θυσία και το ψωμί και το κρασί αυτής της αρχαίας ευωχίας, τους δίδαξε ένα νεότερο και ιερότερο νόημα αυτής της αρχαίας ευλογίας από τον Θεό.

Πήρε ένα από τα επίπεδα, στρογγυλά καρβέλια άζυμου ψωμιού, είπε την ευλογία επάνω σε αυτό και το έκοψε σε κομμάτια που μοίρασε στους Αποστόλους, λέγοντας: «Αυτό είναι το σώμα μου, αυτό που δίνεται για σας· αυτό να το κάνετε στη δική μου ανάμνηση». (Κατά Λουκάν 22:19.)

Καθώς γέμιζε το ποτήρι, το πήρε και, ευχαριστώντας, τους ζήτησε να πιουν από αυτό, λέγοντας: «Αυτό το ποτήρι είναι η καινούργια διαθήκη, με βάση το αίμα μου, αυτό που χύνεται για σας». (Κατά Λουκάν 22:20.) Ο Παύλος είπε γι’ αυτό: «Επειδή, όσες φορές αν τρώτε το ψωμί τούτο, και πίνετε το ποτήρι τούτο, εξαγγέλλετε επίσημα τον θάνατο του Κυρίου, μέχρι την έλευσή του». (Προς Κορινθίους Α΄ 11:26.)

Το ψωμί και το κρασί, αντί των ζώων και των χόρτων, θα γίνονταν τα σύμβολα του σώματος και του αίματος του μεγάλου Αμνού, σύμβολα που θα τρώγονταν και θα πίνονταν ευλαβώς και σε ανάμνηση αυτού για πάντα.

Με αυτόν τον απλό αλλά εντυπωσιακό τρόπο, ο Σωτήρας καθιέρωσε τη διάταξη που τώρα είναι γνωστή ως η μετάληψη του Μυστικού Δείπνου. Με τα Πάθη στη Γεθσημανή, τη θυσία του Γολγοθά και την ανάσταση από τον τάφο, ο Ιησούς εκπλήρωσε τον αρχαίο νόμο και άρχισε μία νέα θεϊκή νομή βάσει μίας υψηλότερης, αγιότερης κατανόησης του νόμου της θυσίας. Δεν απαιτείτο πλέον από τους ανθρώπους να προσφέρουν τον πρωτογέννητο αμνό από το κοπάδι τους, επειδή ο Πρωτότοκος του Θεού είχε έλθει για να προσφερθεί ως «απέραντη και αιώνια θυσία».

Αυτή είναι η μεγαλοπρέπεια της εξιλέωσης και της ανάστασης, όχι απλώς ένα πέρασμα από τον θάνατο, αλλά ένα δώρο της αιώνιας ζωής από μία απέραντη θυσία⁵.

Πόσο κατάλληλο ήταν κατά τη διάρκεια της τήρησης αυτής της αρχαίας διαθήκης προστασίας [του γεύματος του Πάσχα] που ο Ιησούς καθιέρωσε τα σύμβολα της νέας διαθήκης ασφάλειας – τα σύμβολα του δικού του σώματος και αίματος. Καθώς πήρε το ψωμί και το έκοψε και πήρε το ποτήρι και το ευλόγησε, παρουσιαζόταν ως ο Αμνός του Θεού που θα παρείχε πνευματική γαλούχηση και αιώνια σωτηρία⁶.

Πριν από λίγο καιρό… [είχα] το προνόμιο να παρευρεθώ στη συγκέντρωση μεταλήψεως στο δικό μας τομέα. …Ενώ οι ιερείς προετοίμαζαν τη μετάληψη, γινόταν η διεύθυνση της μουσικής στο τραγούδι:

Ένας ιερέας γονάτισε επάνω από το κομμένο ψωμί και προσευχήθηκε: «Ώστε να το φάνε σε ανάμνηση τού σώματος τού Υιού σου, και να δώσουν μαρτυρία προς εσένα, ω Θεέ, Αιώνιε Πατέρα, ότι είναι πρόθυμοι να πάρουν επάνω τους το όνομα τού Υιού σου, και να τον θυμούνται πάντοτε, και να τηρούν τις εντολές του». (Δ&Δ 20:77.) Οι διάκονοι ξεχύθηκαν σε όλη την κυρίως εκκλησία για να σερβίρουν το κομμένο ψωμί. Ένας από αυτούς ήλθε στη σειρά μας και κρατούσε τον ασημένιο δίσκο, ενώ εγώ μεταλάμβανα. Κατόπιν κράτησα τον δίσκο, ούτως ώστε να μπορεί να μεταλάβει η αδελφή Χάντερ και εκείνη τον κράτησε για το άτομο δίπλα της. Έτσι ο δίσκος πήγε σε όλη τη σειρά με όλους να σερβίρονται και να σερβίρουν.

Σκέφθηκα τα γεγονότα που έλαβαν χώρα το βράδυ σχεδόν πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, όταν προδόθηκε ο Ιησούς. …Η μετάληψη του Μυστικού Δείπνου εισήχθη για να αντικαταστήσει θυσίες [ζώων] και να αποτελεί υπενθύμιση σε όλους που μεταλαμβάνουν ότι Εκείνος έκανε πράγματι μία θυσία γι’ αυτούς και να αποτελεί επιπρόσθετη υπενθύμιση των διαθηκών που συνήψαν για να Τον ακολουθούν, να τηρούν τις εντολές Του και να είναι πιστοί μέχρι τέλους.

Ενώ το σκεπτόμουν αυτό, ήλθε στον νου μου η νουθεσία του Παύλου στην επιστολή του προς την εκκλησία στην Κόρινθο. Είπε: «Ώστε, όποιος τρώει τούτο το ψωμί ή πίνει το ποτήρι τού Κυρίου ανάξια, θα είναι ένοχος τού σώματος και τού αίματος τού Κυρίου.

»Ας δοκιμάζει, λοιπόν, ο άνθρωπος τον εαυτό του, και έτσι ας τρώει από το ψωμί, και ας πίνει από το ποτήρι.

»Επειδή, αυτός που τρώει και πίνει ανάξια, τρώει και πίνει κατάκριση στον εαυτό του, μη διακρίνοντας το σώμα τού Κυρίου». (Προς Κορινθίους Α΄ 11:27-29.)

Ήμουν προβληματισμένος. Έκανα στον εαυτό μου αυτήν την ερώτηση: «Θέτω τον Θεό υπεράνω όλων και τηρώ όλες τις εντολές Του;» Μετά ήλθε η περισυλλογή και η αποφασιστικότητα. Το να συνάψουμε διαθήκη με τον Κύριο να τηρούμε πάντοτε τις εντολές Του είναι μία σοβαρή υποχρέωση και να ανανεώνουμε αυτήν τη διαθήκη με το να μεταλαμβάνουμε, είναι εξίσου σοβαρό. Οι σοβαρές στιγμές σκέψης ενώ διαμοιράζεται η μετάληψη έχουν μεγάλη σημασία. Είναι στιγμές αυτοεξέτασης, ενδοσκόπησης, αυτοαξιολόγησης – μια στιγμή και συλλογισθούμε και να αποφασίσουμε.

Μέχρι αυτήν την ώρα ο άλλος ιερέας ήταν γονατιστός στην τράπεζα, προσευχόμενος ώστε όλοι που θα έπιναν να «κάμουν τούτο σε ανάμνηση τού αίματος τού Υιού σου, το οποίο χύθηκε γι’ αυτούς… ότι τον θυμούνται πάντοτε, ώστε να έχουν το Πνεύμα του μαζί τους». (Δ&Δ 20:79.)

Υπήρχε ήσυχος στοχασμός, η σιωπή έσπασε μόνον από τη φωνή ενός μικρού μωρού του οποίου η μητέρα το κράτησε γρήγορα κοντά. Οτιδήποτε σπάει τη σιωπή κατά τη διάρκεια αυτής της ιερής διάταξης φαίνεται εκτός τόπου, αλλά ασφαλώς ο ήχος ενός μικρού δεν θα δυσαρεστούσε τον Κύριο. Κι εκείνος είχε λικνισθεί από μία στοργική μητέρα στην αρχή της θνητής ζωής που ξεκίνησε στη Βηθλεέμ και τελείωσε επάνω στον σταυρό του Γολγοθά.

Οι νέοι άνδρες ολοκλήρωσαν τη διανομή της μεταλήψεως. Κατόπιν ακολούθησαν ενθαρρυντικά λόγια και διδασκαλία, ένας τελικός ύμνος και μια προσευχή και οι ιερές στιγμές «ανεπισκίαστες από την επίγεια έγνοια» είχαν τελειώσει [βλέπε “Secret Prayer”, Hymns, αρ. 144]. Καθ’ οδόν για το σπίτι… ήλθε στον νου μου η εξής σκέψη: Τι υπέροχο θα ήταν, αν όλοι οι άνθρωποι είχαν κατανόηση του σκοπού της βαπτίσεως και την προθυμία να την αποδεχθούν, την επιθυμία να τηρούν τις εντολές που συνήφθησαν σε αυτήν τη διάταξη να υπηρετούν τον Κύριο και να ζουν τις εντολές Του και, επιπροσθέτως, την επιθυμία να μεταλαμβάνουν την Ημέρα του Κυρίου για να ανανεώνουν αυτές τις διαθήκες να Τον υπηρετούν και να είναι πιστοί μέχρι τέλους…

Το γεγονός ότι παρευρέθηκα στη συγκέντρωση μετάληψης και μετέλαβα, έκανε την ημέρα πιο μεστή νοήματος και ένιωσα ότι κατάλαβα καλύτερα τον λόγο που ο Κύριος είπε: «Και για να μπορείς πιο απόλυτα να διατηρείσαι ακηλίδωτος από τον κόσμο, να πηγαίνεις στον οίκο προσευχής και να προσφέρεις τη θεία ευχαριστία σου κατά την άγια μου ημέρα.

»Γιατί αληθινά αυτή είναι η μέρα που έχει προσδιοριστεί σε σένα για να αναπαύεσαι από τους μόχθους σου, και να εκφράσεις τη λατρεία σου στον Ύψιστο». (Δ&Δ 59:9-10.)⁷

• Επανεξετάστε τις διδασκαλίες του Προέδρου Χάντερ σχετικώς με το Πάσχα στον αρχαίο Ισραήλ (βλέπε τμήμα 1). Τι μπορούμε να μάθουμε από το Πάσχα; Πώς συνδέεται το Πάσχα των Ιουδαίων με την τήρηση του Πάσχα;

• Επανεξετάστε την αφήγηση του Προέδρου Χάντερ για τον Σωτήρα που καθιέρωσε τη μετάληψη (βλέπε τμήμα 2). Γιατί είναι σημαντικό για εσάς αυτό το γεγονός; Με ποιους τρόπους είναι η μετάληψη «μια διαθήκη ασφάλειας» για εμάς;

• Τι σας εντυπωσιάζει σχετικά με την αφήγηση του Προέδρου Χάντερ για τη μετάληψη στο τμήμα 3; Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτήν την αφήγηση για να κάνουμε τη μετάληψη πιο σημαντική; Πώς το να μεταλαμβάνετε είναι μία ευλογία για εσάς;

Προς Κορινθίους Α΄ 5:7-8, 11:23-29, Νεφί Γ΄ 18:3-14, 20:8-9, Μορόνι 6:5-6, Δ&Δ 20:75-79, 27:1-2

«Καθώς διδάσκουμε το Ευαγγέλιο, θα πρέπει να αναγνωρίζουμε ταπεινά ότι το Άγιο Πνεύμα είναι ο αληθινός διδάσκαλος. Είναι προνόμιό μας να υπηρετούμε ως όργανα μέσω των οποίων το Άγιο Πνεύμα μπορεί να διδάσκει, να καταθέτει μαρτυρία, να παρηγορεί και να εμπνέει» (Teaching, No Greater Call [1999], 41).