Ang Tanan nga Akong Mahatag

Nabalaka ako pag-ayo kon unsaon nako sa pagbayad ang mga butang nga gusto nakong buhaton panahon sa ting-init: mga klase, mga workshop, mga kamping panahon sa ting-init, ug uban pa. Nagtuo ko nga makahilak ko. Dayon akong nahinumduman ang tanang butang nga gitudlo ngari kanako kabahin sa pagbaton og pagsalig ug hugot nga pagtuo sa Ginoo. Mihukom ko nga itugyan ang sitwasyon sa mga kamot sa Ginoo ug misalig nga kon kini Iyang kabubut-on, Siya mohatag og paagi.

Sa wala madugay, ang akong inahan nakakita og tseke nga wala pa mailisi og kwarta gikan sa trabaho nga akong gihimo sa sayo niadto nga tuig, ug dayon pagkasunod nga adlaw nakadawat ko og gamayng kantidad nga premyo gikan sa sulat tungod kay nakadaug sa ikaduhang pwesto sa usa ka kompetisyon. Kini talagsaon nga pagpamatuod para kanako nga ang Dios buhi, nga Siya naghigugma ug nag-atiman kanako ug mosangkap.

Napuno ko sa pasalamat ug sa gugma alang sa akong Langitnong Amahan ug sa Manluluwas. Mibati ko nga daw kabuthunon! Naghinam-hinam kaayo ko sa pagpakita kon unsa ako kamapasalamaton, sa pagdayeg sa Dios kutob sa akong mahimo, ug sa pagpakigbahin niana nga pagbati. Ang uban mibuhat niini pinaagi sa pagsulat og kanta, balak, o pagpintal og usa ka larawan, apan mibati ko og kakulangan sa pagbuhat sa bisan unsa niadto nga mga butang. Nakaamgo ko nga ang bugtong butang nga akong mahatag nga mahimong igo sa pagdayeg mao ang akong kinabuhi—nga “alang sa mga magtotoo, pagkinabuhi ingon nga panig-ingnan” (1 Timoteo 4:12), sa paghalad sa akong kinabuhi ngadto kang Kristo. Mao ra kana ang Iyang gipangayo, ug mao ra kana ang akong mahatag.