តើព្រះគ្រីស្ទគិតពីខ្ញុំដូចម្ដេច ?
ដោយ អែលឌើរ នែល អិល អាន់ឌើរសិន
នៃកូរ៉ុមនៃសាវកដប់ពីរនាក់
នៅពេលដែលអ្នកស្រឡាញ់ទ្រង់ ទុកចិត្តទ្រង់ ជឿលើទ្រង់ ហើយធ្វើតាមទ្រង់ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ និង ការយល់ស្របពីទ្រង់ ។
អ្នកយកព័ត៌មានម្នាក់មកពីក្រុមទស្សនាវដ្ដីរបស់ប្រេស៊ីលដែលឈានមុខគេមួយ បានធ្វើការសិក្សាពីសាសនាចក្រដើម្បីរៀបចំអត្ថបទព័ត៌មានសំខាន់មួយ ។1 គាត់បានសិក្សាពីគោលលទ្ធិរបស់យើង និង បានមកទស្សនាការហ្វឹកហ្វឺនអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា និង មជ្ឈមណ្ឌលសប្បុរសធម៌របស់យើង ។ គាត់បានជជែកជាមួយនឹងមិត្តភក្ដិពីសាសនាចក្រ និង ជាមួយអ្នកផ្សេងទៀត ដែលមិនសូវមានភាពរាក់ទាក់ ។ នៅក្នុងការសម្ភាសន៍ជាមួយខ្ញុំ អ្នកយកព័ត៌មាននោះមើលទៅដូចជាយល់ច្រឡំយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលដែលគាត់សួរថា « តើអ្នកផ្សេងគិតថា អ្នកមិនមែនជាពួកបរិសុទ្ធដោយរបៀបណា ? ខ្ញុំដឹងថា គាត់សំដៅទៅលើសាសនាចក្រ ប៉ុន្ដែគំនិតរបស់ខ្ញុំមិនដឹងជាយ៉ាងម៉េចទេ គិតថាជាសំណួរផ្ទាល់ខ្លួន ហើយខ្ញុំបានគិតក្នុងខ្លួនឯងថា « តើជីវិតរបស់ខ្ញុំបានបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ និង ការលះបង់ដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចំពោះព្រះអង្គសង្រ្គោះដែរឬទេ ? »
ព្រះយេស៊ូវបានសួរទៅពួកផារិស៊ីថា « តើអ្នករាល់គ្នាគិតពីព្រះគ្រីស្ទ ដូចម្ដេច? »2 នៅក្នុងការគិតស្មានចុងក្រោយ ភាពជាសាវកផ្ទាល់របស់យើង នឹងមិនត្រូវកាត់សេចក្ដីដោយមិត្តភក្ដិ ឬក៏សត្រូវរបស់យើងនោះទេ ។ ជាងនោះទៅទៀត ដូច ប៉ុល បាននិយាយថា « យើងទាំងអស់គ្នានឹងត្រូវឈរនៅមុខទីជំនុំជំរះរបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ » ។3 នៅថ្ងៃនោះ សំណួរសំខាន់សម្រាប់យើងម្នាក់ៗ នឹងសួរថា ៖ « តើព្រះគ្រីស្ទគិតពីខ្ញុំដូចមេ្ដច ? »
ទោះបីជាទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សទាំងអស់ក៏ដោយ ក៏ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលដោយដាក់ទោសចំពោះមនុស្សមួយចំនួន ដែលនៅជុំវិញទ្រង់ថា ជាពួកលាក់ពុត4, ពួកមនុស្សល្ងីល្ងើ5, និង ពួកទទឹងច្បាប់6។ ទ្រង់បានហៅអ្នកផ្សេងថា ជាមនុស្សរបស់នគរស្ថានសួគ៌7និង ជាពន្លឺនៃលោកិយ ។.8 ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដោយបដិសេធចំពោះមនុស្សខ្លះដែលខ្វាក់9 និង អ្នកមិនកើតផល10 ។ ទ្រង់លើកតំកើងអ្នកដទៃថា ជាអស់អ្នកដែលមានចិត្តបរិសុទ្ធ11 និង អស់អ្នកដែលស្រេកឃា្លននូវសេចក្ដីសុចរិត12 ។ ទ្រង់ពិបាកព្រះទ័យពេលមនុស្សខ្លះ មិនជឿ13 និង កើតពីលោកីយ14 ប៉ុន្ដែអ្នកផ្សេង ទ្រង់បានផ្ដល់កិត្តិយសជាអ្នកជម្រើស15, ជាសិស្សរបស់ទ្រង់16, ជាពួកសំឡាញ់17 ។ ហើយដូច្នេះយើងម្នាក់ៗសួរថា « តើព្រះគ្រីស្ទគិតពីខ្ញុំដូចម្ដេច ? »
ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានពណ៌នាពិភពលោកយើងសព្វថ្ងៃថា បានចាកចេញទៅឆ្ងាយ « ពីអ្វីដែលជាខាងវិញ្ញាណ ... [ដោយសារ] ខ្យល់នៃការផ្លាស់ប្ដូរ [ដែលបានបក់] ជុំវិញយើង និង ទំនាក់ទំនងខាងសីលធម៌នៃសង្គម [ដែលកំពុងបន្ដ] ដើម្បីបំផ្លាញនៅនឹងភ្នែករបស់យើងផ្ទាល់ ។18 » វាជាពេលនៃការបណ្ដុះការមិនជឿ និង ការមិនយកចិត្តទុកដាក់លើព្រះគ្រីស្ទ និង ការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ ។
នៅក្នុងចលាចលនេះ យើងរីករាយក្នុងការក្លាយជាសាវករបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ យើងឃើញឥទ្ធិពលរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅជុំវិញយើងទាំងអស់ ។ ជោគវាសនារបស់យើង ត្រូវបានកំណត់យ៉ាងល្អនៅចំពោះមុខយើង ។ « នេះជាជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច » ព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋាន « គឺឲ្យគេបានស្គាល់ដល់ទ្រង់ដ៏ជាព្រះពិតតែមួយ និង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមកផង ។19 » ដោយជាសាវកម្នាក់នៅក្នុងជោគវាសនានាពេលបច្ចុប្បន្ន នឹងបានគេគោរពពេញជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ។
សារលិខិតដែលយើងបានស្ដាប់អំឡុងពេលមហាសន្និសីទនេះ គឺជាសញ្ញានៃការដឹកនាំមកពីព្រះអម្ចាស់នៅលើផ្លូវដំណើរនៃភាពជាសាវករបស់យើង ។ នៅពេលយើងបានស្ដាប់អំឡុងពេលពីរថ្ងៃមុន ដោយអធិស្ឋានសុំការដឹកនាំខាងវិញ្ញាណ ហើយនៅពេលដែលយើងសិក្សា និង អធិស្ឋានអំពីសារលិខិតទាំងនេះសម្រាប់ថ្ងៃខាងមុខ ព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានពរដល់យើងដោយបង្ហាញផ្លូវផ្ទាល់ខ្លួនតាមរយៈអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ អារម្មណ៍ទាំងនេះនឹងរុញយើងឲ្យកាន់តែខិតជិតទៅរកព្រះ ដោយការប្រែចិត្ត គោរព ជឿ និង ទុកចិត្ត ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានឆ្លើយតបចំពោះទង្វើនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់យើង ។ « បើអ្នកណាស្រឡាញ់ខ្ញុំ អ្នកនោះនឹងកាន់តាមពាក្យខ្ញុំ នោះព្រះវរបិតាខ្ញុំនឹងស្រឡាញ់អ្នកនោះ ហើយយើងនឹងមកឯអ្នកនោះ ក៏នឹងតាំងទីលំនៅនៅជាមួយដែរ» ។20
ការហៅរបស់ព្រះយេស៊ូវ « ចូរមកតាមខ្ញុំចុះ »21 មិនមែនតែសម្រាប់អ្នកដែលរៀបចំដើម្បីទៅប្រកួតកីឡាអូឡាំពិកខាងវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះទេ ។ ជាការពិត ភាពជាសាវកមិនមានការប្រកួតប្រជែងនោះទេ ប៉ុន្ដែវាជាការអញ្ជើញដល់មនុស្សទាំងអស់ ។ ដំណើរនៃភាពជាសាវករបស់យើង គឺមិនមែនជាការប្រកួតដ៏ខ្លីជុំវិញគំនូសដាន ទាំងមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងការប្រណាំងប្រជែងដ៏វែងនោះដែរ ។ ភាពពិតគឺថា វាជាដំណើរពេញមួយជីវិតទៅកាន់ពិភពមួយសេឡេស្ទាលជាងនេះ ។
ការអញ្ជើញរបស់ទ្រង់ គឺជាការហៅមួយចំពោះការខិតខំជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទួលថា ៖ « បើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់ខ្ញុំ ចូរកាន់តាមបញ្ញត្តិរបស់ខ្ញុំចុះ »22 ។ « បើអ្នកណាចង់មកតាមខ្ញុំ ត្រូវឲ្យអ្នកនោះលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯង ទាំងផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួនរាល់តែថ្ងៃ ហើយមកតាមខ្ញុំចុះ »23 ។ យើងប្រហែលជាមិនអាចធ្វើបានល្អបំផុតជារៀងរាល់ថ្ងៃនោះទេ ប៉ុន្ដែបើយើងខិតខំ ការអញ្ជើញរបស់ព្រយេស៊ូវគឺពោរពេញទៅដោយការលើកទឹកចិត្ត និង សេចក្ដីសង្ឃឹម ៖ « ចូរមកឯខ្ញុំ អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ហើយខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សម្រាក » ។24
នាពេលឥឡូវ មិនថាអ្នកកំពុងនៅលើផ្លូវនៃភាពជាសាវកនៅកន្លែងណាទេ អ្នកកំពុងតែនៅលើផ្លូវត្រូវហើយ ជាផ្លូវដែលឆ្ពោះទៅរកជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ យើងទាំងអស់រួមគ្នា អាចលើក និង ចម្រើនកម្លាំងដល់គ្នាទៅវិញទៅមកនៅក្នុងថ្ងៃដ៏អស្ចារ្យ និង សំខាន់ខាងមុខ ។ ការលំបាកអ្វីក៏ដោយដែលនៅពីមុខយើង ភាពទន់ខ្សោយដែលដាក់កំហិតយើង ឬ ភាពមិនអនុគ្រោះ ដែលនៅជុំវិញយើង សូមឲ្យយើងមានសេចក្ដីជំនឿលើព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលបានប្រកាសថា « ការទាំងអស់នឹងសម្រេចបានដល់អ្នកណាដែលជឿ » ។25
ខ្ញុំសូមចែកចាយគំរូនៃភាពជាសាវក តាមសកម្មភាពចំនួនពីរ ។ ទីមួយ គឺអំពីជីវិតរបស់ប្រធាន ថូម៉ាស អេស. ម៉នសុន ដែលបានបង្ហាញពីអានុភាពនៃសណ្ដានចិត្តដ៏សាមញ្ញ និង ការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវថា « អ្នកណាដែលធំជាងគេក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា នោះត្រូវធ្វើជាអ្នកបម្រើដល់អ្នករាល់គ្នាវិញ » ។26
ជិត 20 ឆ្នាំកន្លងទៅ ប្រធាន ម៉នសុន បាននិយាយនៅក្នុងសន្និសីទទូទៅអំពីយុវនារីអាយុ 12 ឆ្នាំម្នាក់ដែលកើតជំងឺមហារីក ។ គាត់បានប្រាប់ពីសេចក្ដីក្លាហានរបស់នាង និង សណ្ដានចិត្តមិត្តភក្ដិរបស់នាងដើម្បីនាំនាងឡើងភ្នំ ធីមផាណូហ្គូស នៅភាគកណ្ដាលនៃរដ្ឋយូថាហ៍ ។
ពីរបីឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបានជួបនឹង ជេមមី ផាមមើរ ប៊្រីនតុន ហើយបានឮអំពីទស្សនៈផ្សេងគ្នា － ទស្សនៈដែលប្រធាន ម៉នសុន បានគិតចំពោះនាង ។
ជេមមី បានជួបនឹងប្រធាន ម៉នសុន កាលពីខែមីនា ឆ្នាំ 1993 មួយថ្ងៃក្រោយពីគេបានប្រាប់នាងថា ដុំសាច់នៅលើជង្គង់ស្ដាំរបស់នាង គឺជាមហារីកឆ្អឹងដែលដុះយ៉ាងលឿន ។ ដោយមានជំនួយពីឪពុករបស់នាង ប្រធាន ម៉នសុន បានធ្វើការប្រសិទ្ធពរបព្វជិតភាពមួយដោយសន្យាថា « ព្រះយេស៊ូវនឹងនៅខាងស្ដាំដៃអ្នក ហើយខាងឆ្វេងដៃអ្នក ដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ្នក » ។
« ក្រោយពីចាកចេញពីការិយាល័យរបស់គាត់នៅថ្ងៃនោះ » ជេមមី បាននិយាយ « ខ្ញុំបានស្រាយខ្សែប៉េងប៉ោងដែលចងជាប់នឹងកៅអីរុញរបស់ខ្ញុំ ហើយបានឲ្យវាទៅគាត់ ។ វាមានសរសេរថា « អ្នកអស្ចារ្យបំផុត » ជាអក្សរភ្លឺៗ ។
តាមរយៈការព្យាបាលរបស់នាងដោយឱសថ និង ការវះកាត់រក្សាអវៈយវៈ ប្រធាន ម៉នសុន មិនបានភ្លេចនាងនោះទេ ។ ជេមមី បាននិយាយថា « ប្រធាន ម៉នសុន បានឧទាហរណ៍បញ្ជាក់ពីអ្វីដែលមានន័យថាជាសាវកដ៏ពិតនៃព្រះគ្រីស្ទ ។ 〔 គាត់ 〕បានលើកខ្ញុំចេញពីទុក្ខសោក ឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យ និង ស៊ូទ្រាំ ។ » បីឆ្នាំក្រោយពីការជួបលើកដំបូងរបស់ពួកគេ ជេមមី បានអង្គុយក្នុងការិយាល័យរបស់ប្រធាន ម៉នសុន ម្ដងទៀត ។ នៅពេលការជួបបានបញ្ចប់ គាត់បានធ្វើអ្វីមួយដែល ជេមមី នឹងមិនអាចបំភ្លេចបាន ។ ដោយគំនិតយ៉ាងសាមញ្ញរបស់ប្រធាន ម៉នសុន គាត់បានធ្វើឲ្យនាងភ្ញាក់ផ្អើល ដោយបានឲ្យប៉េងប៉ោងដដែលរបស់នាងដែលនាងបានឲ្យទៅគាត់កាលពីបីឆ្នាំមុន ។ ប៉េងប៉ោងនោះបានសរសេរថា ថា « អ្នកអស្ចារ្យបំផុត ! » ។ គាត់បានរក្សាប៉េងប៉ោងនោះទុក ដោយដឹងថានាងនឹងត្រឡប់មកការិយាល័យរបស់លោកម្ដងទៀត នៅពេលដែលនាងបានជាសះស្បើយពីជម្ងឺមហារីកនោះ ។ ដប់បួនឆ្នាំក្រោយពីការជួបលើកទីមួយរបស់ពួកគេ ប្រធាន ម៉នសុន បានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ឲ្យ ចាសុន ប៊្រីនតុន នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ សលត៍ ឡេក ។27
យើងអាចរៀនយ៉ាងច្រើនអំពីភាពជាសាវករបស់ប្រធាន ម៉នសុន ។ គាត់ជារឿយៗបានរំឭកដល់អ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅ ឲ្យចងចាំសំណួរដ៏សាមញ្ញនេះ ៖ « តើព្រះយេស៊ូវនឹងធ្វើអ្វី ? »
ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់អ្នកដឹកនាំនៃសាលាប្រជុំថា « កុំខ្លាចអី ឲ្យគ្រាន់តែជឿប៉ុណ្ណោះ» ។28 ភាពជាសាវក គឺជឿទៅលើទ្រង់គ្រប់ពេលមានសន្ដិភាព និងពេលមានការលំបាក សេចក្ដីជំនឿរម្ងាប់ការឈឺចាប់ និង ការភ័យខ្លាចរបស់យើង ដោយសារ ទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ហើយទ្រង់រក្សាសេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់ ។
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានជួបនឹងគ្រួសារមួយដែលជាគំរូមួយដ៏ល្អពីរបៀបដែលយើងជឿទៅលើទ្រង់ ។ អ័រហ្គិន និង សូលិន សេនតេលូស មកពី ផត-អូ-ព្រីនសេស នៃប្រទេស ហៃទី បានប្រាប់ខ្ញុំនូវរឿងរបស់ពួកគេ ។
នៅថ្ងៃទី 12 ខែមករាឆ្នាំ 2010 អ័រហ្គិន បាននៅកន្លែងធ្វើការ ហើយ សូលិន នៅព្រះវិហារនៅពេលដែលការរញ្ជួយដីដ៏ហិនហោច បានបំផ្លាញប្រទេស ហៃទី។ កូនៗបីនាក់របស់ពួកគេគឺ ហ្គេនស៊ីអាយុប្រាំឆ្នាំ អានជី អាយុបីឆ្នាំ និង ហ្គេនស្លី អាយុមួយឆ្នាំ នៅផ្ទះជាមួយនឹងមិត្តភក្ដិម្នាក់ ។
ការអន្ដរាយដ៏ធំនេះកើតឡើងនៅគ្រប់ទីកន្លែង ។ ដូចដែលអ្នកបានចាំ មានមនុស្សរាប់ម៉ឺននាក់បានបាត់បង់ជីវិត កាលពីខែមករានោះក្នុងប្រទេស ហៃទី។ អ័រហ្គិន និង សូលិន បានរត់យ៉ាងលឿនទៅផ្ទះរបស់ពួកគេដើម្បីរកកូនៗ ។ អគារផ្ទះល្វែងបីជាន់ដែលគ្រួសារ សេនតេលូស បានស្នាក់នៅបានដួលរលំ ។
កូនៗមិនបានរត់ចេញនោះទេ ។ គ្មានការខិតខំជួយសង្គ្រោះណាធ្វើឡើងដើម្បីជួយអគារដែលបានបំផ្លាញទាំងស្រុងខ្លាំងយ៉ាងនេះទេ ។
អ័រហ្គិន និង សូលិន សេនតេលូស បានបម្រើជាបេសកកម្មពេញម៉ោងទាំងពីរនាក់ ហើយបានរៀបការនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ពួកគេជឿលើព្រះអង្គសង្រ្គោះ និង សេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់ចំពោះពួកគេ ។ ប៉ុន្ដែពួកគេនៅតែមានទុក្ខសោកយ៉ាងខ្លាំង ។ ពួកគេយំយ៉ាងខ្លាំងដោយមិនអាចទប់បាន ។
អ័រហ្គិន បានប្រាប់ខ្ញុំថា នៅក្នុងម៉ោងដ៏ងងឹតបំផុត គាត់បានចាប់ផ្ដើមអធិស្ឋាន « ព្រះវរបិតាសួគ៌ បើនេះជាព្រះហឬទ័យរបស់ទ្រង់ ប្រសិនបើគ្រាន់តែមានកូនរបស់យើងម្នាក់នៅរស់ក៏បានដែរ សូមមេត្តាទ្រង់ជួយយើងផង ។ » គាត់បានដើរទៅដើរមកជុំវិញអគារ ដោយអធិស្ឋានសម្រាប់ការបំផុសគំនិត ។ អ្នកជិតខាងបានព្យាយាមលួងលោមគាត់ ហើយបានជួយគាត់ឲ្យទទួលស្គាល់ការបាត់បង់កូនៗរបស់គាត់ ។ អ័រហ្គិន បានបន្ដដើរជុំវិញកំទេចថ្មនៃអគារដែលបានរលំនោះដោយក្ដីសង្ឃឹម និង អធិស្ឋាន ។ បន្ទាប់មក អ្វីមួយដែលពិតជាអព្ភូតហេតុបានកើតឡើង ។ អ័រហ្គិន បានឮសំឡេងក្មេងយំយ៉ាងខ្សោយដែលស្ទើរតែមិនអាចឮ ។ វាជាសម្លេងយំរបស់កូនគាត់ ។
អ្នកជិតខាងបានជីកកំទេចថ្មនោះរាប់ម៉ោងយ៉ាងអស់សង្ឃឹម ដោយប្រថុយជីវិតរបស់ពួកគេ ។ នៅកណ្ដាលយប់ ក្នុងសម្លេងដ៏ខ្លាំងនៃញញួរ និង ដែកដាប់ អ្នកធ្វើការសង្គ្រោះជាច្រើនបានឮសម្លេងមួយទៀត ។ ពួកគេបានបញ្ឈប់ការជីកថ្មរបស់ពួកគេ ហើយចាំស្ដាប់ ។ ពួកគេមិនអាចជឿអ្វីដែលពួកគេកំពុងតែឮនោះទេ ។ វាជាសម្លេងរបស់ក្មេងតូចមួយ ហើយគាត់កំពុងច្រៀង ។ ហ្គេនស៊ីដែលមានអាយុប្រាំឆ្នាំក្រោយមកបាននិយាយថា គាត់ដឹងថាឪពុករបស់គាត់នឹងឮ ប្រសិនបើគាត់ច្រៀង ។ ស្ថិតក្រោមទម្ងន់នៃបេតុងដែលបែកបាក់ធ្វើឲ្យគាត់ដាច់ដៃ ហ្គេនស៊ីបានច្រៀងចម្រៀងដែលគាត់ចូលចិត្ត « ខ្ញុំជាកូនរបស់ព្រះ » ។29
ច្រើនម៉ោងបានកន្លងផុតទៅ នៅកណ្ដាលភាពងងឹតសូន្យសុង ការស្លាប់ និង ការអស់សង្ឃឹមនៃបុត្រា និង បុត្រីដ៏ស្ងួនភ្ងាជាច្រើននាក់ផ្សេងទៀតនៃព្រះក្នុងប្រទេស ហៃទី គ្រួសារ សេនតេលូស ទទួលបានអព្ភូតហេតុមួយ ។ ហ្គេនស៊ី, អានជី, និង ហ្គេនស្លី បានរកឃើញនៅរស់ទាំងអស់នៅក្រោមអគារដែលបានបំផ្លាញខ្ទេចនោះ ។30
អព្ភូតហេតុមិនតែងតែមកភ្លាមៗនោះទេ ។ នៅពេលដែលយើងគិតយ៉ាងខ្លាំងថាហេតុអ្វីបានជាអព្ភូតហេតុដែលយើងអធិស្ឋានយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្ត សុំមិនកើតឡើងនៅទីនេះ និង ឥឡូវនេះ ។ ប៉ុន្ដែនៅពេលដែលយើងទុកចិត្តទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះអព្ភូតហេតុដែលបានសន្យានឹងកើតឡើង ។ មិនថានៅក្នុងជីវិតនេះ ឬ ជីវិតខាងមុខនោះទេ អ្វីៗទាំងអស់នឹងធ្វើឲ្យទៅជាត្រូវ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រកាសថា ៖ « កុំឲ្យចិត្តអ្នករាល់គ្នាថប់បារម្ភ ឬ ភ័យឡើយ ។ »31 « នៅលោកិយនេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីវេទនាមែន ប៉ុន្ដែត្រូវសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតខ្ញុំបានឈ្នះលោកិយហើយ ។ »32
ខ្ញុំសូមធ្វើទីបន្ទាល់ថា នៅពេលដែលអ្នកស្រឡាញ់ទ្រង់ ទុកចិត្តទ្រង់ ជឿលើទ្រង់ ហើយធ្វើតាមទ្រង់ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ និង ការយល់ស្របពីទ្រង់ ។ នៅពេលដែលអ្នកសួរថា « តើព្រះគ្រីស្ទគិតពីខ្ញុំដូចម្ដេច ? » អ្នកនឹងដឹងថា អ្នកគឺជាសាវករបស់ទ្រង់ អ្នកគឺជាសំឡាញ់របស់ទ្រង់ ។ ដោយសារព្រះគុណរបស់ទ្រង់ ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យអ្នកនូវអ្វីដែលអ្នកមិនអាចធ្វើបានសម្រាប់ខ្លួនអ្នក ។
យើងរង់ចាំដោយអន្ទះសារនូវប្រសាសន៍បញ្ចប់របស់ព្យាការីជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ។ ប្រធាន ថូម៉ាស អេស. ម៉នសុន ត្រូវបានតែងតាំងឡើងជាសាវករបស់ព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៅពេលខ្ញុំមានអាយុ 12 ឆ្នាំ ។ រយៈពេលជាង 48 ឆ្នាំមកហើយ យើងត្រូវបានប្រទានពរក្នុងការស្ដាប់គាត់ធ្វើជាសាក្សីនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា នាពេលនេះ គាត់នៅក្នុងតួនាទីនេះជាសាវកជាន់ខ្ពស់របស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះនៅលើផែនដីនេះ ។
ដោយក្ដីស្រឡាញ់ និង ការកោតសរសើរដ៏ខ្លាំងពីពួកសិស្សជាច្រើនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលពុំមែនជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រនេះ យើងសូមបន្ទាបខ្លួនប្រកាសថា ទេវតាជាច្រើនបានត្រឡប់មកផែនដីវិញនៅក្នុងជំនាន់របស់យើង ។ សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដូចដែលទ្រង់បានបង្កើតវាឡើងតាំងពីបុរាណកាលមក ត្រូវបានស្ដារឡើងវិញ ដោយសិទ្ធិអំណាច ពិធីបរិសុទ្ធ និង ពរជ័យជាច្រើនពីស្ថានសួគ៌ ។ ព្រះគម្ពីរមរមន គឺជាសក្ខីបទមួយទៀតអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
ខ្ញុំសូមធ្វើជាសាក្សីថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃពិភពលោក ។ ទ្រង់បានរងទុក្ខ និង បានសុគតចំពោះអំពើបាបរបស់យើង ហើយបានរស់ឡើងវិញនៅថ្ងៃទីបី ។ ទ្រង់បានរស់ឡើងវិញ ។ នៅក្នុងថ្ងៃខាងមុខ គ្រប់ទាំងជង្គង់នឹងត្រូវលុតចុះ ហើយគ្រប់ទាំងអណ្ដាតនឹងសារភាពថា ទ្រង់គឺជាព្រះគ្រីស្ទ ។33 នៅថ្ងៃនោះ ការព្រួយបារម្ភរបស់យើងនឹងគ្មានទៀតទេថា « តើអ្នកផ្សេងគិតថាខ្ញុំជាពួកបរិសុទ្ធដែរឬទេ ? » នៅពេលនោះ យើងនឹងផ្ដោតទៅលើទ្រង់យ៉ាងពេញលេញ ហើយព្រលឹងរបស់យើងនឹងបានដក់នូវសំណួរថា « តើព្រះគ្រីស្ទគិតពីខ្ញុំដូចមេ្ដច ? » ទ្រង់រស់ ។ ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ដូច្នេះនៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ អាម៉ែន ។