توبه همیشه مثبت است

اغلب ما به توبه مانند چیزی درد ناک و غمناک فکر می کنیم. امّا برنامۀ خدا برنامۀ شادمانی است، نه برنامۀ دردناک! توبه باعث ارتقاء و پاک شدن می شود. آن گناه است که غمگینی ایجاد می کند.² توبه راه نجات ما است. چنانکه ارشد دی  تاد کریستافرسون توضیح داد: ”بدون توبه، پیشرفت حقیقی یا بهبودی در زندگی وجود ندارد … فقط بوسیلۀ توبه ما می توانیم دسترسی به شفقت کفّارۀ عیسی مسیح و رستگاری دست یابیم. توبه … ما را به آزادی، اعتماد به نفس، و صلح راهنمائی می کند.“³. پیام من به همه—مخصوصاً به نوجوانان—اینست که توبه همیشه مثبت است.

وقتی ما از توبه سخن می گوئیم، ما فقط در بارۀ سعی کردن در پیشرفت شخصیّت صحبت نمی کنیم. توبۀ واقعی خیلی بیش از آن است—آن بوسیلۀ ایمان در سرور عیسی مسیح و قدرتش در بخشش گناهانِ ما الهام بخش است. چنانکه ارشد دیل جی. رنلاد به ما آموخته است، ”بدون بازخریدار، … توبه به سادگی تغییر رفتار نادرست است.“⁴ ما می توانیم خودمان رفتارمان را عوض کنیم، امّا فقط ناجی می تواند لکّه ها و سنگینیِ بارمان را برداشته، و ما را قادر کند که راه اطاعت را با اطمینان و استقامات دنبال کنیم. لذّت توبه بیش از لذّت از یک زندگی محترمانه است. آن لذّت بخشش است، دوباره پاک بودن، و نزدیکتر شدن به خدا. زمانی که شما آن لذّت را تجربه کرده اید، هیچ چیز کمتری جایگزین آن نخواهد شد.

توبۀ واقعی به ما الهام می دهد که اطاعت خود را یک تعهّد—یک پیمان بکنیم، با آغاز غسل تعمید و تجدیدهرهفتۀ آن با شام سرور، آئئین شام مقدّس. در آنجا ما قولی دریافت می کنیم که بتوانیم ”روح او را همیشه با خود داشته باشیم،“⁵ با تمام لذّت و صلحی که از همراهیِ دائمی او با ما میاید. این میوۀ توبه است، و اینست که توبه را لذّت بخش میکند.

من داستانِ پسر گمشده را دوست دارم.⁶ در آن نکتۀ تیزی در مورد لحظۀ اساسی که پسر گم شده خود را باز میابد وجود دارد وقتی پسر گم شده ”بخودش آمد. “ نشسته در طویلۀ خوکها، در آرزوی اینکه ایکاش ”شکمش مثل خوکها با گل ذرت که می خوردند پُر می شد، “ او بالاخره تشخیص داد که او نه تنها تمام ثروت پدرش را به هدر داده است بلکه زندگیش را همین طور. با ایمان آنکه شاید پدرش برگشت او را بپذیرد—اگر نه بعنوان پسر پس مانند یک خدمتگزار—او تصمیم گرفت از یاغی گری گذشته اش دست کشیده و به خانه برگردد.

من اغلب در مورد راه طولانی پسر به خانه اش اندیشیده ام. آیا زمانی وجود داشت که او شک کرده و پرسید، ”آیا چگونه پدرم مرا در یافت خواهد کرد؟“ شاید حتّی چند قدم به طرف خوکها برداشت. تصوّر کنید که داستان چگونه تغییر می کرد اگر او نا امید شده بود. امّا ایمان او را در حرکتش نگه داشت، و ایمان باعث شد که پدرش تا آخر به چشم راه او صبورانه منتظر بماند:

”زمانی که او در فاصلۀ دوری بود، پدرش او را دید، و بر او شفقت داشت، و دوید و بر گردن او افتاد و او را بوسید.

”و پسر به او گفت، پدر، من بر علیه بهشت مرتکب گناه شده ام، و در نظر تو، و دیگر لایق آن نیستم که پسر تو خوانده شوم.

”امّا پدر به خدمتکارانش گفت، بهترین ردا را بیاورید، و به او بپوشانید؛ و انگشتری بر دستش بگزارید، و کفش به پاهایش بکنید:…

”چون این پسر من مرده بود، و دوباره زنده شده؛ او گمشده بود، و پیدا شده است. “

برادران و خواهران، ما همه گم شده هستیم. ما همه باید به ”خود آئیم“—معمولا بیش از یک بار—و راهی را که ما را به خانه برمی گرداند انتخاب کنیم. این انتخابی است که ما هروز، و در طول زندگی خود انجام می دهیم.

ما اغلب توبه را با گناهان دردناک که احتیاج به ”تغییر عظیم” دارند همراه می دانیم.⁷ امّا توبه برای همه است—برای آنهائی که در ”راه ممنوع گام برمیدارند و گمشده [اند]“⁸ همچنین برای آنهائی که” [به] راه مستقیم و باریک“ وارد شده اند و حالا احتیاج به پیشرفت دارند. ”⁹ توبه ما را در راه مستقیم قرارداده و ما را درآن محفوظ نگه میدارد. توبه برای آنهائی است که تازه شروع کرده اند به باور کردن، برای آنهائی است که در تمام طول زندگی باور داشته اند، و برای آنهائی که دوباره شروع به باورکردن می کنند.چنانکه ارشد دیوید آ. بدنارد به ما تعلیم داد: “ اکثر ما کفّاره را به روشنی فهمیده ایم که متعلّق به گناهکاران است. من مطمئن نیستم، بهر حال، که آنچه را ما میدانیم و می فهمیم اینست که کفّاره شامل مقدّسین هم میشود—برای مردان و زنان خوب که مطیع، شایسته، و …تلاش میکنند که بهتر شوند. “¹⁰

اخیراً از یک مرکز تعلیم فرستادگان که گروه جدیدی از آنها تازه رسیده بودند بازدید کردم. من عمیقاً تحت تاثیر قرار گرفتم همچنان که آنهارا با دقت نگاه کردم نوری در چشمان آنها دیدم. آنها خیلی روشن و خوشحال و مشتاق بودند. آنگاه فکری به من رسید: ”آنها ایمان خود را از راه توبه تجربه کرده اند. به این دلیل است که آنها پُر از شادی و امید هستند. “

من فکر نمی کنم که معنایش اینست که آنها همه خطاهای بزرگی در گذشتۀ خود ارتکاب شده اند، امّا من فکر می کنم آنها می دانستند چگونه توبه کنند؛ آنها یاد گرفتند که توبه امری مثبت است؛ و آنها مشتاق و آماده بودند که این پیام لذّت بخش را با مردم دنیا سهیم شوند.

این چیزی است که وقتی ما احساس لذّت می کنیم از توبه کردن اتفاق می افتد. سرمشق انوس را در نظر بگیرید. او لحظۀ به ”خود آمدن“ خودش را داشت، و بعد از آنکه ”تقصراتش پاک شدند،“ قلبش بلافاصله بسوی رفاه دیگران برگشت. انوس بقیۀ عمرش را در راه دعوت از مردم به توبه صرف کرد و”در آن بیتشر از همه چیز دنیا لذّت برد.“¹¹ توبه اینکار را میکند؛ آن قلبهای ما را بسوی همنوعان می کشاند و چون ما میدانیم که لذّتی را که احساس می کنیم برای همه است.

من دوستی دارم که در خانوادۀ کم فعّالی از مقدّسین آخرین زمان بزرگ شده است. وقتی او مردی جوان بود، او هم به ”خودش آمد“ و تصمیم گرفت برای کار تبلیغ دینی آماده شود.

او یک مبلّغ فوق العاده شد. در روز قبل از برگشت به خانه، رئیس مرکز با او مصاحبه کرد و از او خواست که گواهی خود را بیان کند. او این کار را کرد، و پس از درآغوش گرفتن او با چشمانِ پُر از اشک، رئیس گفت، ”ارشد، شما ممکن است در عرض چند ماه فراموش یا انکار کنید تمام آنچه را که الان گواهی دادید اگر شما به کردن کارهائی که در ساختن و کسب گواهی خود در اوّلین مرحله انجام دادید ادامه ندهید. “

دوستم بعداً به من گفت که پس از برگشت از مأموریتش هنوز هم هرروز دعا می کند و کتب مقدّس را می خواند. ”دائماً، بوسیلۀ کلام خوب خدا تغذیّه شدن“ او را ”در راه راست نگه داشته است.“¹²

آنهائی از شما که خود را برای مأموریّت دینی تمام وقت آماده می کنید و آنهائی که دارید برمیگردید، یاد داشت کنید! این کافی نیست که فقط یک گواهی اخذ نمائید؛ شما باید آنرا نگه داشته و تقویت دهید. همانطور که هر مبلّغ دینی میداند، اگر شما از پا زدن دوچرخه دست بکشید، آن خواهد افتاد، و اگر گواهی خود را تغذیه ندهید، آن ضعیف خواهد شد. همین اصل شامل توبه هم میشود—آن یک پیگیری عمرانه اس، نه فقط یک تجربه در طول زندگی.

به همۀ آنهائی که جویای بخشش هستند—نوجوانان، جوانان بالغ مجرّد، والدین، پدر و مادران بزرگ، و بله، حتّی والدین اعظم—من از شما دعوت می کنم که به خانه برگردید. الان وقت است که شروع کنید. روز توبۀ خود را به تاخیر نیاندازید.¹³

سپس، وقتی آن تصمیم را گرفتید، آن راه را دنبال کنید. پدر مان منتظر است، آرزوی دریافت شما را دارد. دستهایش برای در آغوش گرفتن شما ”تمام روز“ بسوی شما باز است.¹⁴ پاداش ارزش تلاش را دارد.

این کلمات نیفای را بیاد داشته باشید: ”شما باید با استواری در مسیح پیش بروید، با داشتن یک روشنائی از امید، وعشق خدا و تمام مردم. بنابراین، اگر شما پیشروی کنید، برکلمات مسیح با اشتها تغذیه کرده، وتا آخر تحمّل نمائید، بنگرید، بنا بر گفتۀ پدر: شما با او زندگی ابدی خواهید داشت. “¹⁵

گاهی سفر بنظر طولانی خواهد رسید—بعد از همه، این سفری است بسوی زندگی ابدی. امّا آن میتواند سفری لذّت بخش باشد اگر ما با ایمان در عیسی مسیح و با امیدی از کفّارۀ او آنرا دنبال کنیم. من گواهی میدهم در لحظه ای که ما در مسیر توبه قدم بگذاریم، قدرت نجات دهندگی ناجی را به زندگی خودمان دعوت می کنیم. آن قدرت پاهای مارا استوار خواهد کرد، دید ما را توسعه، و تصمیم ما را عمیق تر خواهد ساخت که قدم به قدم، به پیش برویم، تا آن روز درخشانی که ما به خانۀ بهشتی خود برگردیم و بشنویم که پدر بهشتی بما میگوید، ” آفرین.“¹⁶ بنام عیسی مسیح، آمین.