اُسقفان — شبانان گلّهٔ سَروَر

برادران کشیشی عزیزم، یکی از به‌یادماندنی‌ترین سطرها در یک سرود بسیار محبوب چنین است: «آیا جوانان صهیون دچار لغزش خواهند شد؟»^۱ پاسخ قلبی و قاطعانهٔ من به این سؤال «نه!» است.

برای آنکه اطمینان حاصل کنیم این پاسخ درست باقی می‌ماند، من امروز گواهی می‌دهم که حمایت از نسل در حال رُشد، در زمانه‌ای که پر از چالش‌ها و وسوسه‌های غیرمعمول است، مسئولیتی حیاتی است که از سوی پدر آسمانی بر عهدهٔ والدین و اُسقفان قرار داده شده است.^۲ اجازه دهید اهمیت اُسقفی را با بیان یک تجربهٔ شخصی برای شما به تصویر بکشم.

زمانی که خادم بودم، خانواده‌ام به خانهٔ جدیدی در یک بخش متفاوت نقل مکان کردند. من در مدرسه در آستانهٔ ورود به دورهٔ راهنمایی بودم، به همین خاطر وارد مدرسهٔ جدیدی نیز شدم. گروه حیرت‌آوری از مردان جوان در مجمع خادمین حضور داشتند. والدین اغلب آنها اعضای فعال کلیسا بودند. مادرم عضو بسیار فعالی بود؛ پدرم از جهات بسیاری استثنایی بود، اما یک عضو فعال نبود.

مشاور دوم اُسقف،^۳ برادر دین اِیر، رهبری فداکار بود. زمانی که من هنوز در بخش جدید داشتم جا میافتادم، که برگزاری یک رویداد پدر و پسری در محل بِر لِیک — در فاصلهٔ حدود ۴۰ مایلی (۶۵ کیلومتری) — اعلام شد. فکر نمی‌کردم که بدون پدرم در آن رویداد شرکت کنم. اما برادر اِیر یک دعوتنامه بخصوص برای من صادر کرد تا همراه با او بروم. او با احترام و تحسین بسیار دربارهٔ پدر من صحبت کرد و بر اهمیت این فرصت برای من که در کنار سایر اعضای مجمع خادمین باشم، تأکید کرد. به همین خاطر من تصمیم گرفتم که همراه برادر اِیر بروم و این برای من تجربهٔ فوق‌العاده‌ای بود.

برادر اِیر در انجام مسئولیت اُسقفی خود برای کمک به والدین در مراقبت و پرورش فرزندان نوجوان خود، یک الگوی رفتاری حیرت‌آور از عشق مسیح‌وار بود. او برای من در این بخش جدید شروعی فوق‌العاده را رقم زد و مرشد من بود.

در سال ۱۹۶۰، چند ماه پیش از آنکه آنجا را برای انجام یک مأموریت تبشیری ترک کنم، برادر اِیر در سن ۳۹ سالگی بر اثر سرطان درگذشت از او همسر و پنج فرزندش، که همگی کمتر از ۱۶ سال سن داشتند، به جا ماندند. بزرگترین پسران او، ریچارد و کریس اِیر، به من اطمینان داده‌اند که در غیاب پدرشان، اُسقفان با عشقی مسیح‌وار از آنها و برادران و خواهران کوچکترشان حمایت و مواظبت کرده‌اند، و من به خاطر این موضوع شکرگزارم.

مسئولیت اصلی خانواده‌ها همواره بر عهدهٔ والدین خواهد بود.^۴ رؤسای مجمع همچنین با کمک در اولویت بخشیدن به وظایف و قدرت کشیشی هارونی در زندگی اعضای مجمع، حمایت و راهنمایی‌های ضروری را نیز برای آنها فراهم می‌کنند.^۵

من امروز قصد دارم که تمرکز سخنانم را بر اُسقفان و مشاوران آنها قرار دهم، کسانی که درخور است آنها را «شبانان گلهٔ سَروَر» بنامیم — با تأکید بر شبانی آنها بر نسل در حال رُشد.^۶ جالب است که پطرس رسول از عیسی مسیح به عنوان «شبان و [اُسقف] جان‌های [شما]» نام می‌برد.^۷

اُسقف در ریاست بر یک بخش، پنج مسئولیت اصلی را بر عهده دارد:

1. او عهده‌دار سِمَت کشیش اعظم بخش است.^۸

2. او رئیس کشیشی هارونی است.^۹

3. او یک داور عمومی است.^۱۰

4. او هماهنگ‌کنندهٔ امور مربوط به رستگاری و بلندمرتبگی، از جمله مراقبت از نیازمندان، است.^۱۱

5. و بر گزارش‌ها، امور مالی و استفاده از ساختمان کلیسا نظارت می‌کند.^۱۲

اُسقف در نقش عهده‌داری سِمَت کشیش اعظم، «رهبر روحی» بخش است.^۱۳ او «پیرو وفادار عیسی مسیح» است.^۱۴

علاوه بر این، «اُسقف هماهنگ‌کنندهٔ امور مربوط به رستگاری و بلندمرتبگی در بخش است».^۱۵ اُسقف می‌بایست وظایف روزانهٔ رؤسای مجمع ارشدان و انجمن امداد را برای به اشتراک گذاشتن مژده با اعضای جدید و اعضای بازگشته به کلیسا، خدمتگزاری و کارهای معبد و تاریخ نیاکان، مقرر کند.^۱۶ اُسقف هماهنگ‌کننده این امور در شورای بخش و در شورای نو جوانان بخش است.

اُسقف در خدمتگزاری به عنوان شبانی که نسل در حال رُشد، از جمله جوانان بالغ مجرد، را به سوی عیسی مسیح هدایت می‌کند، نقش بسیار بزرگی دارد.^۱۷ رئیس راسل نلسون بر نقش تعیین‌کنندهٔ اُسقفان و مشاوران آنها تأکید کرده است. او به ما آموخته است که «اولین و مهم‌ترین مسئولیت [آنها] مراقبت از مردان و زنان جوان بخش خود می‌باشد».^۱۸ اسقفی [اسقف و مشاورانش] در مراقبت و پرورش کودکان و نوجوانان بخش به والدین آنها یاری می‌رساند. اُسقف و رئیس زنان نو جوان بخش همراه با یکدیگر مشاورت می‌کنند. آنها می‌کوشند تا به جوانان کمک کنند تا مطابق با معیارهای آمده در For the Strength of Youthزندگی کنند، شایستهٔ دریافت آیین‌ها شوند، و پیمان‌های مقدّس ببندند و [به آن پیمان‌ها] وفادار بمانند.

ممکن است بپرسید، «چرا به اُسقفان دستور داده شده است که چنین زمان زیادی را صرف جوانان کنند؟» سَروَر کلیسایش را به نحوی سامان داده است که اولویت‌هایی حیاتی را به انجام برسانند. بر همین اساس، ساختار کلیسای او به نحوی است که در آن اُسقف مسئولیتی دوجانبه دارد. او در قبال بخش به صورت کلی مسئولیت تعلیمی را بر عهده دارد، اما علاوه بر آن مسئولیت تعلیمی مجمع کشیشان نیز بر عهدهٔ اوست.^۱۹

مردان کشیش جوان و زنان جوان همسن آنها در مرحلهٔ بسیار مهمی از زندگی و رشد خود قرار دارند. آنها در مدت زمان کوتاهی تصمیماتی را می‌گیرند که تأثیرات غیرمستقیم مادام‌العمری بر زندگی آنها می‌گذارند. آنها در این مقطع مشخص می‌کنند که آیا شایستهٔ [حضور در]معبد خواهند بود، آیا به مأموریت تبشیری خواهند رفت،^۲۰ آیا تلاش خواهند کرد تا در معبد ازدواج کنند و آیا آمادهٔ مأموریت خود در زندگی خواهند شد، یا خیر. این تصمیمات، زمانی که گرفته شدند، تأثیرات غیرمستقیم روحی و عملی عمیقی بر باقی زندگی آنهادارد. اُسقفان، خواهشمندم بدانید که زمان هرچند کوتاهی که با یک کشیش یا یک زن نو جوان سپری می‌کنید می‌تواند به آنها کمک کند تا نیروی قابل استفاده از طریق کفّارهٔ عیسی مسیح را درک کنند. این زمان کوتاه می‌تواند به آنها چشم‌اندازی بدهد که تأثیری عمیق بر کل زندگی آنها خواهد گذاشت.

یکی از بهترین الگوهای رفتاری در این خصوص را من از اُسقف موآ مَهِی دیده‌ام که کمک می‌کرد جوانانش چنین چشم‌اندازی را بدست آورند. او فراخوانده شده بود تا اولین اُسقف بخش تونگایی سان فرانسیسکو باشد.^۲۱ او مهاجری از واوائو، [واقع در] تونگا بود. بخش او در نزدیکی فرودگاه سان فرانسیسکو واقع شده بود، جایی که او [در آنجا] کار می‌کرد.^۲۲

در این بخش جوانان زیادی حضور داشتند که خانوادهٔ اغلب آنها به تازگی به آمریکا مهاجرت کرده بودند. اُسقف مَهِی نه تنها با گفتار و با الگوی رفتاری به آنها آموخت که چگونه پیرو پرهیزکار عیسی مسیح باشند، بلکه همچنین به آنها کمک کرد تا چشم‌اندازی به دست آورند از آن کسی که می‌توانستند بشوند، و کمک کرد برای معبد، مأموریت تبشیری، تحصیل و استخدام آماده شوند. او نزدیک به هشت سال خدمت کرد و رؤیاها و آرزوهای او برای جوانان تبدیل به واقعیت شدند.

نزدیک به ۹۰ درصد از مردان جوان مجامع کشیشی هارونی به مأموریت های تبشیری رفتند. ۱۵ مرد و زن جوان اولین عضو خانوادهٔ خود بودند که به کالج رفتند.^۲۳ او با مدیر دبیرستان محلی (که هم‌کیش ما نبود) ملاقات کرد و با یکدیگر رابطهٔ دوستی برقرار کردند و در مورد چگونگی کمک به هریک از جوانان برای رسیدن به اهداف ارزشمند و غلبه بر مشکلات خود، با یکدیگر همکاری کردند. آن مدیر مدرسه به من گفت که اُسقف مَهِی در امور مربوط به مهاجران، از هر کیشی، که با مشکلات دست‌وپنجه نرم می‌کردند، به او کمک می‌کرد. جوانان می‌دانستند که اُسقف آنها را دوست دارد.

متأسفانه، اُسقف مَهِی درحالی‌که به عنوان اُسقف خدمت می‌کرد، درگذشت. من هیچ‌وقت مراسم تشییع اثرگذار و الهام‌بخش او را فراموش نمی‌کنم. جمعیت عظیمی آمده بود. گروه کُر از بیش از ۳۵ عضو جوان باایمان کلیسا تشکیل شده بود که به مأموریت های تبشیری رفته بودند یا در حال تحصیل در کالج بودند و در زمان خدمت اُسقفی او نوجوان بودند. یکی از سخنرانان از احساس قدردانی زیاد نوجوانان و جوانان بالغ بخش خود صحبت کرد. او به خاطر چشم‌اندازی که اُسقف مَهِی به آنها داده بود تا برای زندگی و خدمت پرهیزکارانه آماده‌شان کند، به او ادای احترام کرد. اما مهم‌تر از آن، اُسقف مَهِی به آنها کمک کرده بود که ایمان خود را به سَروَر عیسی مسیح به عنوان بنیاد زندگی خود، بنا نهند.

حالا، اُسقفان، شما می‌توانید هر جا که در حال خدمت هستید، چه در مصاحبه‌ها و چه در سایر مراودات خود، چنین چشم‌اندازی را در اختیار دیگران قرار دهید و ایمان به عیسی مسیح را در دل آنها بنا نهید. می‌توانید به شکل اثرگذاری دیگران را به تغییر رفتارهایشان ترغیب کنید، آنها را برای زندگی آماده کنید و برای آنها الهام‌بخش آن باشید که در مسیر پیمان باقی بمانند.

علاوه بر آن، می‌توانید به نوجوانانی که بر سر موضوعات نسبتاً بی‌اهمیتی با والدین خود مشکل دارند، کمک کنید.^۲۴ هنگامی که به نظر می‌رسد جوانان حداکثر درگیری را با والدین خود دارند، فردی که ریاست مجمع آنها را بر عهده دارد و آنها در امور مربوط کلیسا به او پاسخگو هستند، همان کسی است که والدین برای دریافت توصیه‌نامهٔ معبد به نزد او می‌روند. به همین خاطر زمانی که درگیری میان والدین و فرزندان فاصله انداخته است، اُسقف در جایگاه منحصربفردی برای مشاوره دادن هم به نو جوانان و هم به والدین آنها قرار می‌گیرد. اُسقف می‌تواند به هر دو طرف کمک کند تا امور را با چشم‌انداز جاودانگی ببینند و مسائل مهم و غیرمهم را حل‌ و فصل کنند. توصیهٔ ما این است که اُسقفان برای خدمتگزاری به خانواده‌ها تخصیص داده نشوند تا بتوانند زمان و انرژی خود را بر خدمتگزاری به جوانان و خانواده‌های آنها در چنین شرایطی متمرکز کنند.^۲۵

از موردی اطلاع دارم که در آن اُسقفی توانسته بود درگیری شدید میان یک پسر و والدینش را حل‌وفصل کند و سازگاری و تعهد بیشتر به مژده را به خانهٔ آنها بیاورد. اُسقف به والدین کمک کرده بود تا درک کنند که کوشیدن برای پیرو عیسی مسیح بودن مهم‌تر از این است که کارهای خانه دقیقاً کی و چگونه انجام شوند.

به منظور گذراندن وقت بیشتر با جوانان، در هرکجا که هستند، از جمله در رویدادها و فعالیت‌های مدرسه، به اُسقفان توصیه شده است که جلساتی را که ممکن است و زمان‌های مشاورهٔ بزرگسالان را به سایرین تفویض کنند. هرچند که اُسقفان می‌توانند در موضوعات حاد و فوری مشاوره دهند، ما توصیه می‌کنیم که مشاوره‌های مداوم در خصوص موضوعات مزمن که فوریت کمتری دارند و نیازمند داوری در خصوص شایستگی افراد نیستند، به اعضای مجمع ارشدان یا انجمن امداد — عموماً ریاست یا برادران و خواهران خدمتگزار — تفویض شوند. روح‌القدس رهبران را هدایت خواهد کرد^۲۶ تا اعضای مناسبی را برای انجام این مشاوره‌ها انتخاب کنند. کسانی که وظیفهٔ این مشاوره به آنها تفویض می‌شود مستحق دریافت وحی هستند. البته آنها همواره باید در خصوص رازداری سختگیرانه عمل کنند.

رهبران باملاحظه همواره برای نسل در حال رُشد فداکاری کرده‌اند. این همان‌جایی است که اعضای اُسقفی بخش عمدهٔ زمان خدمت کلیسایی خود را به آن اختصاص می‌دهند.

اکنون می‌خواهم مستقیماً با جوانان و سپس با اُسقفانمان سخن بگویم.

احتمالاً بسیاری از شما نو جوانان ارزشمند چشم‌انداز روشنی از اینکه که هستید و که می‌توانید باشید، ندارید. و با این حال در آستانهٔ گرفتن مهم‌ترین تصمیماتی هستید که در زندگی خود خواهید گرفت. خواهشمندم که دربارهٔ تصمیمات مهمی که پیش روی شما قرار دارند، هم با والدین خود و هم با اُسقف خود مشورت کنید. اجازه دهید که اُسقف، دوست و مشاور شما باشد.

ما می‌دانیم که آزمون‌های الهی و وسوسه‌ها از هر سو به سراغ شما می‌آیند. همهٔ ما لازم است همانگونه که رئیس نلسون به ما آموخته است، هر روز توبه کنیم. خواهشمندم دربارهٔ هر موضوعی که یک داور عمومی می‌تواند در خصوص آن به شما کمک کند تا زندگی خود را در راستای آمادگی برای «کاری بزرگ» که سَروَر در این دورهٔ پایانی برای شما در نظر گرفته است هماهنگ کنید، با اُسقف خود صحبت کنید.^۲۷ همانطور که رئیس نلسون از شما دعوت کرده است، خواهشمندم خود را شایستهٔ حضور در گُردان نوجوانان سَروَر کنید.^۲۸

اکنون به نمایندگی از رهبری و اعضای کلیسا، سخنی دارم خطاب به شما اُسقفان ارزشمند. ما مراتب سپاسگزاری عمیق خود را نسبت به شما اعلام می‌کنیم. با توجه به تغییراتی که در سال‌های اخیر از شما درخواست شده است، اُسقفان عزیز، خواهشمندم بدانید که ما تا چه اندازه شما را دوست داریم و قدردان شما هستیم. سهمی که شما در ملکوت خدا داشته‌اید تقریباً غیرقابل‌وصف است. ۳۰۹۰۰ اُسقف و رئیس شعبه در سرتاسر جهان در کلیسا خدمت می‌کنند.^۲۹ ما تک تک شما را محترم می‌شماریم.

برخی سخنان و گمارش‌های مقدّسی که آنها توصیف می‌کنند، سرشار از اهمیت روحی فوق‌العاده‌اند. فراخوانده شدن به عنوان یک اُسقف قطعاً در ردهٔ بالای این سخنان قرار می‌گیرد. خدمت به سَروَر در چنین جایگاهی از بسیاری جهات قابل توجه است. فراخوانده شدن، پذیرفتن، و به اُسقفی منصوب شدن، تجربه‌ای است که نمی‌توان آن را هیچ‌گاه فراموش کرد. برای من، این تجربه به دلیل طیف گسترده و عمیق احساساتی که در من برانگیخته می‌کند، در ردهٔ معدود رویدادهای والای زندگی‌ام قرار می‌گیرد. چنین تجربه‌ای به سادگی در ردهٔ رویدادهای ارزشمندی همچون ازدواج و پدر شدن قرار می‌گیرد که نمی‌توان آن را در چند کلمه توصیف کرد.^۳۰

اُسقفان، ما از شما حمایت می‌کنیم! اُسقفان، ما شما را دوست داریم! شما حقیقتاً شبانان گلهٔ سَروَر هستید. منجی در این گمارش‌ها شما را رها نخواهد کرد. من، در این آخر هفتهٔ عید پاک، از این حقیقت گواهی می‌دهم، به نام عیسی مسیح، آمین.