خدا فرزندانش را دوست دارد

ارزشمندترین روابط ما با پدر و پسر و با خانواده های خودمان است، زیرا پیونده های ما با آنها ابدی هستند. برنامۀ عالی شادمانی، یک آشکار کنندۀ شگفت انگیز عشق خدا نسبت به ما است. با چشمان معطوف به برنامۀ خدا، ما مشتاقانه برمیگزنیم خاک و سنگهایی که خواسته های خودخواهانه را در درون مان پی ریزی می کنند درآورده وبا بنیادهایی که روابط جاودانه را می سازند جایگزین می کنیم. به یک معنا، این را می توان «حفاری روحی» نامید. در انجام حفاری روحی، ابتدا باید به دنبال خدا بگردیم و او را صدا کنیم (روجوع کنید به ارمیا ۲۹: ۱۲-۱۳).

در پی او بودن و او را فراخواندن، فرایند را آغاز خواهد کرد و فضایی را برای ساختن و تقویت رابطه های ابدی مان فراهم می کند. این بینش روحی ما را گسترش می دهد و به ما کمک می کند تا تمرکز خود را بر تغییر آنچه که ما می توانیم کنترل کنیم، قرار دهیم، [نه] بر ترس های خارج از اختیار مان. مطالعۀ زندگی و خدمت منجی مان، عیسی مسیح، ما را توانا می کند تا با یک دید ابدی به آن نگرانی های دیگر نگاه کنیم.

حواس پرتی ها، گاهی می توانند مانع شوند ما عشق خدا را در روابط خانوادگی و فعالیتهایمان تجربه کنیم. مادری، که احساس می کرد سرگرمیهای الکترونیکی داشتند روابط خانوادگی او را دردست می گرفتند، راه حلی را پیدا کرد. سر میز شام و در سایر اوقات خانوادگی، او فقط اعلام می کند، «تلفن ها کنار؛ بگذارید وقت ملاقاات داشته باشیم.» او می گوید که این قاعدۀ جدیدی برای خانواده شان است و آن روابط خانوادگی شان را زمانی که باهم بطورواقعی رو در رو هستند، تقویت می کند. آنها اکنون از بحثهای با کیفیت خانوادگی در[کتا ب] «بیا، مرا پیروی کن» لذت می برند.

دنیای کنونی ما درگیر «جنگ کلمات و هیاهوی نظریات» است (جوزف اسمیت - تاریخچه ۱۰:۱). پولس به ما یادآوری می کند که «انواع زیاد مختلفی از صداها در جهان … وجود دارند» (اول قرنتیان ۱۰:۱۴). کدام یک از صدا ها بطور واضح و معنادار، بالاتر از آن غوغا می رود؟ آن صدای پیامبران، پیش گویان و دریافت کنندگان خدا است.

به وضوح یه یاد دارم، که پس از عمل جراحی در سال ۲۰۱۸، پس از بازگشت به کار، در گاراژ پارکینگ در ساختمان کلیسا بودم. ناگهان، صدای رئیس راسل ام. نلسون را شنیدم که صدا میزد، «تانیلا، تانیلا.» به طرفش دویدم و او حالم را پرسید.

من گفتم، «من دارم خیلی خوب بهبود می یابم، رئیس نلسون.»

او به من پند داد و مرا درآغوش گرفت. من حقیقتاً خدمت شخصی یک پیامبر را نسبت به «یک» [فرد] احساس کردم.

رئیس نلسون به بسیاری از کشورهای کرۀ زمین سفر کرده است. به نظر من، او نه فقط به هزاران خدمت می کند، بلکه او به هزاران از «یکها» خدمت می کند. او با این کار عشقی را که خدا نسبت به همۀ فرزندانش دارد قسمت می کند.

اخیراً، سخنان رئیس نلسون یک منبع قدرت و الهام برای مردم فیلیپین بوده است. مانند هر کشوری در جهان، طی سال ۲۰۲۰ فیلیپین به شدت، تحت تأثیر بیماری همه گیر کوید ۱۹، به علاوه بر انفجار یک آتشفشان، زمین لرزه ها، توفان های شدید و سیل های ویرانگر قرار گرفت.

اما سخنان پیامبر مانند ستونی از نور از میان ابرهای تاریکِ ترس، تنهایی، و ناامیدی، ، آمد. با وجود بیماری همه گیر، این شامل فراخوانی برای روزه گرفتن در سراسر جهان و نیایش و مشاوره برای به پیش رفتن، بود. او از ما دعوت کرد که خانه های خود را به پناهگاههای شخصی برای ایمان [تبدیل]سازیم. وی از مقدّسین آخرین زمان در همه جا خواست که به همۀ فرزندان خدا احترام بگذارند و بگذارند خدا در زندگی مان غالب شود.^۲

همچنین، گواهی ویدیویی اخیرِ رئیس نلسون در مورد قدرت سپاسگزاری، و دعا گفتنش در پایان که در سراسر فیلیپن حس شد، هیجان آور بود.^۳ در استان لِیتِه، این ویدئو در طی یک نشست چندادیانی پخش شد، و همچنین در بخشی از موعظۀ یک کشیش ذکر شد. فیلیپینی ها، همراه با کل جهان، بسیار شامل برکت هستند که عشق خدا را از طریق سخنان پیامبر برگزیده اش احساس می کنند.

گاهی، خدا با تنبیه ما عشقش را آشکار می کند. آن یک راهی است که به ما یادآوری می کند که او ما را دوست دارد و می داند که ما کی هستیم. برکت صلحِ وعده داده شدۀ او، برای همه کسانی که با شجاعت در راه پیمان قدم می گذارند و خواهان اصلاح شدن هستند، باز است.

وقتی ما تنبیه را تشخیص دهیم و دریافت کنندگان مشتا هستیم، این یک عمل جراحی روحی می شود. درضمن، چه کسی ازجراحی خوشش می آید؟ اما برای کسانی که به آن نیاز دارند و مایل به دریافت آن هستند، می تواند نجاتبخش باشد. خداوند کسانی را که دوست دارد سرزنش می کند. همینطور نوشته های مقدس به ما می گویند (رجوع کنید به عبرانیان ۱۲ : ۵-۱۱؛ هیلامان ۳:۱۲؛ اصول و پیمانها ۲۷:۱؛۹۵: ۱). آن سرزنش یا جراحی روحی، تغییرات لازم را در زندگی مان ایجاد خواهد کرد. برادران وخواهران، خواهیم فهمید که این، رگهای داخلی ما را تصفیه و خالص می کند.

جوزف اسمیت، پیامبرِ احیا، تنبیه شد. پس از از گم کردن 116 صفحه از نوشته های کتاب مورمون، سَروَر هم اصلاح کرد و هم عشق را با این گفته نشان داد: «تو نمی بایستی از انسان ها بیشتر از خدا می ترسیدی. … تو می بایستی وفادار می ماندی. … بنگر، تو جوزف هستی، و تو برگزیده شدی. … بیاد داشته باش، خدا مهربان است؛ بنابراین، توبه کن.» (اصول و پیمانها ۷:۳-۱۰)

در سال ۲۰۱۶، هنگام انجام مأموریت تبشیری در لیتل راک، آرکانزا، از برادر کاوا خواستم که بسته ای را به خواهر بزرگم که در جزیره ای در فیجی زندگی می کرد تحویل دهد. پاسخ او چیزی نبود که من انتظارش را داشتم. او ناله کرد[گفت]: «رئیس واکولو»، «خواهرت فوت کرد و ۱۵ روز پیش به خاک سپرده شد». من احساس ترحم [نسبت به خود] کردم و حتی از اینکه خانواده ام حتی زحمت نکشیدند مرا در جریان بگذارند کمی ناراحت شدم.

روز بعد، در حالی که همسرم مشغول آموزش مبشران بود، این فکر در وجودم نفوذ کرد: «تانیلا، همۀ این تجارب برای خوبی و رشد خود تو هستند. تو شهادت خود را در مورد كفّاره عیسی مسیح تعلیم داده و به اشتراك گذاشته ای؛ حالا طبق آن زندگی کن.» به یادم آمد که «خوشبخت است آن مردی که، خداوند او را تصحیح می کند. بنابراین [ما نباید] سرزنش [خدای] متعال را تحقیر کنیم.» (ایوب۱۷:۵) آن یک جراحی روحی برای من بود و نتیجه آن فوری بود.

در آن لحظه همانطور که داشتم به تجربیات خود می اندیشیدم، از من خواسته شد که نظریات خود را برای پایان بحث، ابراز کنم. بعلاوۀ چیزهای دیگر، من درسهایی را که همان گاه به من آموخته شده بودند به اشتراک گذاشتم: یک، من تازه توسط روح القدس تنبیه شده بودم و آن را دوست داشتم زیرا من تنها کسی بودم که آن را شنیدم. دو، به دلیل ایثار و خون بهای منجی، من دیگر، چالش هایم را به عنوان دشواری و مصیبت خطاب نخواهم کرد، بلکه به عنوان «تجارب یادگیری» ام؛ و سه، به دلیل زندگی کامل و بدون گناه ایشان، دیگر من به کاستی ها و فقدان توانایی های خود نه به عنوان نقاط ضعف بلکه به عنوان فرصت های رشدم اشاره می کنم. این تجربه به من کمک کرد تا بدانم که خدا ما را تنبیه می کند زیرا ایشان ما را دوست دارد.

من نتیجه میگیرم. پدر ابدی مان و پسر او، عیسی مسیح، با ایجاد امکان روابط ابدی با آنها و اعضای خانواده مان، با فراخواندن پیامبران امروزی برای تعلیم و خدمت به ما، و با تنبیه ما عشق شان را نشان می دهند تا به ما کمک کنند یاد بگیریم و رشدکنیم. «باشد که از خدا برای هدیۀ بی نظیر پسر الهی اش،»^۴ سَروَر رستاخیز شده مان، همانا مسیح ذی حیات، سپاسگزاری شود. به نام عیسی مسیح، آمین.