چرا مسیر پیمان

تفاوت اول، ماهیت اطاعت ما از خداست. ما رسماً متعهد می‌شویم که بر اساس هر کلمه‌ای که از دهان خدا به پیش آورده می‌شود زندگی کنیم، نه آنکه صرفاً در انجام کارها نیت خوب داشته باشیم. با تعمید یافتن، «او به فرزندان آدمی نشان می‌دهد که، بر پایۀ جسم، او خود را در برابر پدر فروتن می‌سازد، و بر پدر گواهی می‌دهد که در نگاه‌داری فرمان‌های او مُطیع خواهد بود».^۶

با پیمان‌ها، هدف ما بیش از آن است که صرفاً از اشتباه کردن اجتناب کنیم یا تصمیمات محتاطانه بگیریم. بلکه احساس می‌کنیم به خاطر تصمیمات و زندگی خود در برابر خود پاسخگو هستیم. نام مسیح را بر خود می‌گیریم. تمرکزمان متوجه مسیح است — متوجه دلیر بودن در گواهیمان از عیسی و متوجه پرورش شخصیتی مسیح‌وار در خود.

با پیمان‌ها، اطاعت از مبانی مژده در درون روان ما ریشه می‌دواند. من زوجی را می‌شناسم که در زمان ازدواج، خانم عضو فعالی در کلیسا نبود و آقا هیچ‌گاه عضو کلیسا نشده بود. از آنها با اسامی مری و جان نام می‌برم که نام‌های حقیقیشان نیستند. زمانی که بچه‌دار شدند، مری شدیداً احساس می‌کرد که لازم است فرزندانش را همان‌گونه که در نوشته‌های مقدّس آمده است، «با آموزش و پرورش مسیحی تربیت»⁷ کند. جان از این تصمیم مری حمایت کرد. مری برای اینکه بتواند مژده را هر روز به فرزندانش آموزش دهد، فداکاری‌های مهمی کرد. اطمینان حاصل کرد که اعضای خانواده از پرستش‌ها و فعالیت‌های کلیسا بهرهٔ کامل را می‌برند. مری و جان تبدیل به والدینی نمونه شدند و فرزندانشان (که همه پسرانی پرانرژی بودند) با ایمان و تعلق به مبانی و معیارهای مژده بزرگ شدند.

والدین جان، یعنی پدربزرگ و مادربزرگ پسرها، از کلیت زندگی و دستاوردهای نوه‌های خود راضی بودند، اما به خاطر خصومتی که نسبت به کلیسا داشتند می‌خواستند که این موفقیت را صرفاً به مهارت جان و مری در تربیت فرزند نسبت دهند. جان، علی‌رغم آنکه عضو کلیسا نبود، با این ارزیابی والدینش مخالفت کرد. او اصرار داشت که آنها شاهد ثمرهٔ آموزه‌های مژده هستند — آنچه که پسرانش در کلیسا تجربه می‌کردند و اتفاقی که در خانهٔ آنها می‌افتاد.

خود جان نیز تحت تأثیر روح‌القدس، عشق و الگوی رفتاری همسرش و اصرار پسرانش قرار گرفته بود. در زمان خود، جان نیز تعمید داده شد که باعث شادی اعضای بخش و دوستانشان شد.

علی‌رغم آنکه زندگی برای مری و جان و پسرانشان بدون چالش نبوده است، مری و جان از صمیم قلب تصدیق می‌کنند که حقیقتاً این پیمان مژده است که ریشهٔ برکات فردی و خانوادگی آنهاست. آنها شاهد آن بوده‌اند که سخنان سَروَر خطاب به ارمیا در زندگی فرزندانشان، و حتی در زندگی خودشان، تحقق یافته است: «شریعت خود را در ضمیر آنها قرار می‌دهم و بر قلبشان خواهم نوشت. من خدای آنها و آنها قوم من خواهند بود».^۸

یکی دیگر از جنبه‌های منحصربفرد مسیر پیمان، رابطهٔ ما با معبود است. پیمان‌هایی که خدا به فرزندانش پیشکش می‌کند، کاری بیش از هدایت ما انجام می‌دهند. این پیمان‌ها ما را به او وصل می‌کنند، و زمانی که ما به او وصل شده باشیم، می‌توانیم بر همه چیز چیره شویم.^۹

یک بار من مقاله‌ای را در روزنامه‌ای خواندم که خبرنگار کم‌اطلاعی آن را نوشته بود و توضیح داده بود که شیوهٔ تعمید ما برای مردگان آن است که ریزفیلم‌ها را در آب فرو ببریم. و با این کار همهٔ کسانی که نام‌هایشان روی ریزفیلم‌ها آمده است، تعمید یافته محسوب می‌شوند. این رویکرد می‌تواند کارآمد باشد، بسیار کارآمد، اما ارزش بی‌نهایت روان تک تک اشخاص و اهمیت حیاتی پیمان فردی با خدا را نادیده می‌گیرد.

«عیسی … گفت: از دروازۀ تَنگ وارد شوید؛ زیرا تَنگ است آن دروازه و باریک است راهی که به زندگی رهنمون می‌شود، و تعداد کمی هستند که آن را پیدا می‌کنند.»^۱۰ مجازاً می‌توان گفت که این دروازه آنقدر باریک است که تنها یک نفر می‌تواند در هر لحظه از آن وارد شود. هر شخص، تعهدی فردی به خدا می‌دهد و در مقابل، پیمانی شخصی با نام خود از خدا دریافت می‌کند که می‌تواند در زندگی زمینی و جاودانه، بدون قید و شرط به آن توکّل کند. با وجود آیین‌ها و پیمان‌ها، «قدرت پارسایی» در زندگی ما «پدیدار می‌شود.»^۱۱

و حالا به سومین برکت ویژهٔ مسیر پیمان می‌رسیم. خدا برای آنکه به پیمان‌بستگان کمک کند تا وفاداران به پیمان باشند، هدیه‌ای تقریباً غیرقابل‌درک تدارک دیده است: هدیهٔ روح‌القدس. این هدیه، حق مصاحبت، محافظت و هدایت همیشگی روح‌القدس است.^۱۲ روح‌القدس، که با نام تسلی‌دهنده نیز شناخته می‌شود، سرشار از «امید و مِهرِ کامل»^۱۳ است. او «همۀ چیزها را می‌داند، و از پدر و از پسر شهادت می‌دهد»^۱۴، کسانی که ما متعهد شده‌ایم گواهانشان باشیم.^۱۵

در مسیر پیمان، ما برکات ضروری بخشندگی و تطهیر از گناهان را نیز می‌یابیم. این کمکی است که تنها از طریق رحمت الهی و با اجرای روح‌القدس می‌تواند محقق شود. سَروَر گفته است: «اینک این است آن فرمان: توبه کنید، همۀ شما کرانه‌های زمین، و به سوی من آیید و بنام من تعمید یابید، که با دریافت روح‌القدس تقدیس شوید، که در پیشگاه من در روز آخر بی‌لکّه بایستید».^۱۶

کسانی که مسیر پیمان را در پی می‌گیرند، در گردهمایی‌های مقرر الهی مختلف، برکات منحصربفردی را می‌یابند. در سرتاسر نوشته‌های مقدّس می‌توان نبوّت‌هایی را یافت که از گرد آمدن حقیقی اقوام جدا افتادهٔ بنی‌اسرائیل در سرزمین موروثی‌شان خبر می‌دهند.^۱۷ این نبوّت‌ها و وعده‌ها هم‌اکنون با گرد آمدن مردمان پیمان‌بسته در کلیسا، ملکوت خدا بر روی زمین، در حال تحقق هستند. رئیس نلسون چنین توضیح داده‌اند: «زمانی که از گرد آمدن صحبت می‌کنیم، به سادگی از این حقیقت پایه‌ای سخن می‌گوییم: هر یک از فرزندان پدر آسمانی، در دو سوی پرده، استحقاق آن را دارند که پیام مژدهٔ احیا شدهٔ عیسی مسیح را بشنوند»^۱۸.

سَروَر به اعضای کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان دستور می‌دهد که «برخیزید و بدرخشید، که نور شما الگویی برای ملّت‌ها باشد؛ … اینکه گردهم آوری [در] سرزمین صهیون، و [در] وَتَدهایش، بتواند … یک دفاع، و … یک پناه از طوفان … و از خشم آن [باشد] هنگامی که [بدون آنکه رقیق شده باشد] بر تمامی زمین فرو [می]ریزد.»^۱۹

دستور به گرد آمدن هفتگی مردمان پیمان‌بسته در خانهٔ دعا در روز سَروَر نیز هست تا بتوانند خودشان را «از جهان کاملاً بی‌لکه نگه [دارند]».^۲۰ این گرد آمدن، برای بَر گرفتن از نان و آب عِشای مقدّس و به یادبود کفّارهٔ عیسی مسیح است و زمانی است «تا روزه [بگیریم] و نیایش [کنیم] و با یکدیگر دربارۀ بهروزی روان[هایمان] سخن [بگوییم]».^۲۱ زمانی که نوجوان بودم، تنها عضو کلیسا در کلاس دبیرستانمان بودم. معاشرت با دوستان خوب متعددی که در مدرسه داشتم برای من لذت‌بخش بود، اما با این حال متوجه بودم که برای تجدید قوای روحی و حتی جسمی‌ام، بسیار به گردهمایی سَبِت هر هفته متکی هستم. و تا چه اندازه در دوران این پاندمی فعلی، فقدان این گردهمایی پیمانی منظم را احساس کرده‌ایم و تا چه اندازه مشتاقانه در انتظار آن هستیم که بتوانیم دوباره مانند گذشته گرد هم بیاییم.

در نهایت، مردم پیمان‌بسته در معبد، خانۀ سَروَر، گرد هم خواهند آمد تا آیین‌ها، برکات و وحی‌هایی را که منحصراً در آنجا در دسترس هستند، به دست آورند. «هدف گرد آوردن مردم خدا از هر عصری از جهان چه بوده است؟ هدف اصلی آن بوده است که خانه‌ای برای سَروَر ساخته شود که در آن او بتواند آیین‌های خانه‌اش و شکوه ملکوتش را بر مردمش آشکار کند و راه رستگاری را به آنها بیاموزد؛ چرا که آیین‌ها و مبانی مشخصی وجود دارند که پس از آموزش داده شدن و به اجرا درآمدن باید در مکان یا خانه‌ای انجام شوند که برای همان منظور ساخته شده است.»^۲۲

سرانجام، تنها با در پیش گرفتن مسیر پیمان است که ما برکات ابراهیم، اسحاق و یعقوب را به ارث می‌بریم، یعنی آن برکات غایی رستگاری و تعالی که تنها خدا می‌تواند بدهد.^۲۳

در اشارات نوشته‌های مقدّس به مردم پیمان‌بسته اغلب منظور نوادگان تحت‌اللفظی ابراهیم یا همان «خاندان اسرائیل» است. اما مردم پیمان‌بسته تمام کسانی را که مژدۀ عیسی مسیح را دریافت کرده‌اند نیز شامل می‌شود^۲۴. پولُس توضیح داده است:

«شما كه در اتحاد با مسیح تعمید گرفتید، هم‌فكر او شده‌اید. …

«و اگر متعلّق به مسیح هستید، فرزند ابراهیم و مطابق وعدهٔ خدا، وارث او هستید.»^۲۵

کسانی که به پیمان‌هایشان وفادارند، « در رستاخیز دادگر پیش خواهند آمد».^۲۶ آنها «از طریق عیسی آن میانجی پیمان نوین، کمال یافته‌اند. … اینها آنهایی هستند که بدنشان سِلِستیال است، که شُکوه آن خورشیدی است، یعنی شُکوه خدا، بالاترین همه».^۲۷ «از این رو، همۀ چیزها از آنِ آنهاست، خواه زندگی خواه مرگ، یا چیزهای کنونی، یا چیزهایی که می‌آیند، همه از آنِ آنهاست و آنها از آنِ مسیح هستند، و مسیح از آنِ خداست.»^۲۸

بیایید تا همهٔ ما، هم به صورت انفرادی و هم جمعی، به فراخوان پیامبرمان برای باقی ماندن بر مسیر پیمان توجه کنیم. نیفای، ما و روزگار ما را دید و چنین نوشت: «من، نیفای، قدرت برّۀ خدا را دیدم که بر مقدّسین کلیسای برّه و بر مردم پیمان بستۀ سَروَر که بر روی همۀ زمین پراکنده شده بودند فرود آمد؛ و آنها با پرهیزکاری و با قدرت خدا در شکوهی بزرگ مجهّز بودند.»^۲۹

با نیفای، «روانم در پیمان‌های سَروَر که او با پدرانمان بسته است دلشاد می‌شود.»^۳۰ در این یکشنبهٔ عید پاک، من از عیسی مسیح گواهی می‌دهم، کسی که رستاخیزش امید ما و دلگرمی غیرقابل‌انکاری از همهٔ وعده‌هایی است که در مورد مسیر پیمان و انتهای آن مسیر داده شده است. به نام عیسی مسیح، آمین.