Завети и Одговорности
Црквата на Исус Христос е позната како црква која ги нагласува заветите со Бог.
„Како вашата Црква се разликува од другите?“ Мојот одговор на ова важно прашање варираше додека созревав и додека Црквата растеше. Кога бев роден во Јута во 1932, членството на нашата Црква броеше само околу 700000 групирани најмногу во Јута и соседните држави. Во тоа време, имавме само 7 храмови. Денес членството на Црквата на Исус Христос на Светците од Подоцнежните Дни брои повеќе од 17 милиони во околу 170 нациии. Почнувајќи од овој 1-ви Април имаме 189 посветени храмови во многу нации и 146 други во различни стази на планирање и конструкција. Јас сум почувствувал дека треба да разговарам за целите на овие храмови и историјата и улогата на заветите на наше обожавање. Ова ќе ги надополни инспирираните учења на раните говорници.
I.
Завет е посветеност да се исполнат одредени одговорности. Лични посветувања се суштински за регулација на индивидуални животи и за регуларно фунционирање на општеството. Оваа идеја е моментално предизвикана. Едно вокално малцинство се спротивставува на институционалната власт и инсистира дека лицата треба да се ослободат од било какви забрани што ја ограничуваат нивната слобода. Сепак ние знаеме од милениум на постоење дека се откажуваме од одредена индивидуална слобода да стекнеме предности за живеење во организирани семејства и заедници. Такви забрани на индивидуална слобода се суштински базирани на посветеноста односно заветите, искажани односно предложени.
Еве неколку примери за фунционирањето на заветните одговорности во нашето општество: (1) судии, (2) војска, (3) медицински персонал и пожарникари. Сите тие вмешани во овие познати дејности се посветуваат—често формално со еден завет односно завет—да изведат нивни назначени задачи. Истото важи и за целовремените мисионери. Нивната карактеристична облека односно беџови со име се со намена да назначат дека носителот е под завет и затоа има должност да учи и служи. Една поврзана цел е да се потсетат носителите за нивните заветени одговорности. Не постои „магија“ во нивната карактеристична облека односно симболи, само потребен и помошен потсетник за особените одговорности кои носителите ги преземаат. Ова е исто вистина за симболите на веридбата на венчалниот прстен и неговата улога која е да се даде извештај на набљудувачите односно да се потсети носителот за неговото односно нејзините заветни одговорности.
II.
Тоа што го кажав за заветите што се основа за регулација на индивидуални животи и за функционирање на општеството се применува особено за религиозните завети. Основата и историјата на многу религиозни поврзувања и барања се базирани на завети. На пример, Аврамовиот завет е основен за неколку големи религиозни традиции. Ја претставува светата идеја за Божјите заветни ветувања со Неговите деца. Стариот Завет и Книгата на Мормон често посочува на завет помеѓу Бог и Авраам и неговото потомство.
Првиот дел од Книгата на Мормон, кој е напишан за време на периодот на Стариот Завет, јасно демонстрира за улогата на заветите во историјата на Израелитите и обожавање. Еден ангел му кажал на Нефи дека Израелитските пишувања од тој период беа „завет на Евреите, кои содржат заветите на Господ, кои тој ги склучил во домот на Израел.“ Книгата на 1 Нефи исто така прави честа референца на Аврамовот завет и на Израел како „заветениот народ на Господ.“ Пракрикувањето за заветот на Бог со религиозните лидери е исто така запишан во Книгата на Мормон во пишувањата за Нефи, Јосиф во Египет, Царот Венијамин, Алма, и Капетан Морони.
III.
Кога времето дојде за обновувањето на целината на евангелието на Исус Христос, Бог повика еден пророк, Џозеф Смит. Ние не ја знаеме целата содржина на раните инструкции на ангелот Морони за овој млад пророк што созрева. Ние знаеме дека тој му кажа на Џозеф дека „Бог имаше работа за него да ја прави“ и дека „целината на вечното евангелие“ мора да се оствари, вклучувајќи „ветувања дадени на татковците.“ Ние исто знаеме дека светите писма кои младиот Џозеф ги чита интензивно—дури и пред тој да биде насочен да ја организира црквата—беа многуте учења за заветите кои ги преведуваше во Книгата на Мормон. Таа книга е главниот извор на Обновувањето за целината на евангелието, вклучувајќи го Божјиот план за Неговите деца, и Книгата на Мормон е исполнета со референци за завети.
Штом беше добро начитан во Билбијата, Џозеф сигурно знаеше за книгата на препораката во книгата на Евреите за намерата на Спасителот да се „склучи нов завет со домот на Израел и со домот на Јуда.“ Евреите исто така посочуваат на Исус како „медијаторот на новиот завет.“ Значајно, библискиот извештај за смртната служба на Спасителот е насловена „Нов Завет,“ еден виртуелен синоним за „Нов Завет.“
Заветите беа основни за обновувањето на евангелието. Ова е очигледно при најраните чекори кога Господ го насочуваше Пророкот да ги преземе организирањето на Неговата Црква. Штом Книгата на Мормон беше објавена, Господ ја насочуваше организацијата за Неговата обновена Црква, наскоро да биде именувана Црква на Исус Христос на Светците од Подоцнежните Дни. Откривение дадено во Април во 1830 дека откако „сведоци“ (што значи свечено на посведочат) „дека тие навистина се покајале од сите нивни гревови, и се спремни да го преземат името на Исус Христос, имајќи одлучност да му служат на него до крајот,“ тие „ќе бидат примени преку крштавање во неговата Црква.“
Ова исто откровение подоцна насочува дека Црквата “се среќава заедно честопати да земат од лебот и виното (вода) во сеќавање на Господ Исус.“ Важноста на овој обред е очигледна во зборовите одредени за старешината односно свештеникот кои претседава. Тој ги благословува симболите на лебот за “душите на сите оние кои земаат …, за тие … Ти посведочат на тебе, О Боже Вечен Оче, дека се спремни да го преземат врз нив името на твојот Син, и секогаш да се сеќаваат на него и ги одржуваат неговите заповеди што Тој им ги даде нив.“
Централната улога на заветите беше повторно потврдена во воведот кој Господ го даде за првото објавување на Неговите сведоштва. Таму Господ објавува дека Тој го повика Џозеф Смит поради жителите на земјата “беа застраниле од моите обреди, и ги прекршиле моите вечни завети.“ Откровението обаснува дека Неговите заповеди беа дадени “за мојот вечен завет да може да биде воспоставен.“
Денес ние имаме подобро размислување за улогата на заветите во уникатната доктрина на обновената Црква и обожавањето со нејзините членови. Претседател Гордон Б. Хинкли го одаде овој збир на ефектот од крштавањето и неделното земање на сакраментот: „Секој член на оваа црква кој влегол во водите на крштавање станал дел од свет завет. Секој пат кога земаме од сакраментот од Господовата вечера, ние го обновуваме тој завет.“
Ние сме потсетени од многу говорници за време на оваа конференција за која Претседател Расел М. Нелсон често посочува на планот за спасение како „заветениот пат“ кој „води назад до [Бог]“ и „се работи за нашата врска со Бог.“ Тој посочува за значајноста за заветите за нашите храмски церемонии и не тера да го видиме крајот од почетокот и да „размислуваме селестијално.“
IV.
Сега јас говорам за храмските завети. При исполнување на неговата одговорност да се обнови целината на евангелието на Исус Христос, Пророкот Џозеф Смит помина многу од неговите финални години насочувајќи го конструирањето на храмот во Наву, Илиноис. Низ времето Господ му отрки свети поучувања, учење, и завети за неговите наследници да ги послужуваат во храмот. Тие се личности кои беа дарувани—тоа што повикуваше храмската церемонија—беше да се поучува Божјиот план за спасение и поканува да се склучуваат свети завети. Тие што живееле верно на овие завети беа ветувани за вечен живот, каде што „сите нешта се нивни“ и тие велат „ќе живеат во присуство на Бог и неговиот Христос секогаш и засекогаш.“
Церемониите за дарување во храмот во Наву беа послужувани само пред нашите рани пионери да бидат избркани пред да започнат да се движат по нивната историска патека до далечните планини на Запад. Имаме многу сведоштва од тие пионери дека моќта што ја примаат од тоа што се врзани за Христос при нивните дарувања во Наву храмот им даде сила да ги направат нивното епско патување и да се воспостават себеси на Западот.
Лицата кои биле дарувани во свет храм се одговорни да носат храмска облека, еден артикл на облека кој не е видлив поради тоа што се носи под нашата облека. Ги потсеќа даруваните членови да светите завети кои ги склучиле и благословите кои им биле ветувани во светиот храм. Да се постигнат тие свети цели, дадени ни се инструкции да носиме храмска облека постојано, со единствена исклучок оние најнеопходни ситуации. Бидејќи заветите не се прекинуваат за еден ден, да се отсранат облеките значи откажување од одговорностите и благословите на кои се поврзуваат. Спротивно на тоа, лицата кои носат облеки верно и ги одржуваат нивните храмски завети потврдуваат нивно учеништво кон Господ Исус Христос.
Црквата на Исус Христос на Светците од Подоцнежните Дни гради храмови низ целиот свет. Нивната цел е да ги благослови заветените деца на Бог со храмска богослужба и со свети одговорности и вечни благослови кои ги примаат преку завет.
Црквата на Исус Христос е позната како црква која ги нагласува заветите со Бог. Заветите се наследни во секој од обредите за спасение и возвишување кои оваа овновена Црква ги послужува. Обредите и поврзаниот завет на крштевањето се суштински услови за влез во селестијалното царство. Обредите и поврзаните завети на храмот се суштински услови за возвишување во селестијалното царство, што е вечен живот, „најголемиот од сите дарови на Бог.“ Тоа е фокусот на Црквата на Исус Христос на Светците од Подоцнежните Дни.
Јас сведочам за Исус Христос, кој е глава на Црквата, и ги повикувам Неговите благослови за сите тие кои бараат да ги одржат нивните свети завети. Во името на Исус Христос, амин.