Stawanie się narzędziem w rękach Boga poprzez troszczenie się o biednych i potrzebujących

Starszy Russell M. Nelson z Kworum Dwunastu Apostołów: „Nasz Ojciec w Niebie troszczy się o [biednych i potrzebujących]. Wszyscy oni są Jego dziećmi. […] Biedni — w szczególności wdowy, sieroty i nieznajomi — od dawna są przedmiotem troski Boga i Jego naśladowców. […] Tym, którzy opiekują się biednymi, obiecane są błogosławieństwa” („In the Lord’s Own Way”, Ensign, maj 1986, 25).

Ewangelia Mateusza 25:37–40: „Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?

A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy cię?

I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A Król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę, powiadam wam, cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście”.

Mosjasz 4:26: „Pragnę abyście dawali biednym z tego co macie, każdy według tego, co posiada, dając jeść głodnym, odziewając nagich, odwiedzając chorych i niosąc ulgę zarówno duchową, jak i doczesną”.

Starszy Henry B. Eyring z Kworum Dwunastu Apostołów: „Już nigdy nie będę myślał o nauczaniu domowym i odwiedzinach domowych jedynie jako o programach. […] Taka praca to możliwości, a nie ciężar. […] Każdy członek zawarł przymierze, że będzie czynić dobro, jak robiłby to Zbawiciel. Dlatego każde wezwanie, aby złożyć świadectwo i opiekować się innymi, nie jest prośbą o dodatkową służbę, ale błogosławieństwem zaplanowanym przez kochającego Ojca w Niebie i Jego Syna, Jezusa Chrystusa. […] Każde z nich jest szansą, by pokazać, jakie błogosławieństwa płyną z bycia ludem przymierza, każde z nich jest możliwością, za którą wzięliście odpowiedzialność” („Witnesses for God”, Ensign, list. 1996, 31).

Biskup H. David Burton, Biskup przewodniczący: „Prorok Józef Smith nauczał, że to na nas spoczywa odpowiedzialność, by ,karmić głodnych, odziewać nagich, zapewniać utrzymanie wdowie, ocierać łzy sieroty, pocieszać strapionych, niezależnie od tego, czy należą do tego kościoła, do innego, czy żadnego, wszędzie tam, gdzie ich napotkamy’ (Times and Seasons, 15 mar. 1842, 732). Obyśmy hojnie udzielali naszego czasu i szczodrze dokładali się do opieki nad tymi, którzy cierpią” („Go, and Do Thou Likewise”, Ensign, maj 1997, 77).

Bonnie D. Parkin, generalna prezydent Stowarzyszenia Pomocy: „Spichlerz Pana — w którym ,jest wszystkiego dość i w nadmiarze’ — to [symbol] tego, co Pan umieścił w każdym z nas (NiP 104:17). Jest to kobieta, która odmienia życie innej kobiety. Jest to siostra, która chce wysłuchać lub porozmawiać z inną siostrą, która może być samotna. Jest to siostra, która nawiązuje bliską przyjaźń z siostrą, którą odwiedza jako nauczycielka odwiedzająca. To jesteście wy i ja, z naszą siłą, naszymi umiejętnościami i talentami, by błogosławić czyjeś życie” („Welfare, the Crowning Principle of a Christian Life”, BYU Women’s Conference, 1 maja 2003, 3).