Uczenie się prawa Bożego

Będzie to dziesiąty ładunek — zawołał do Davida jego ojciec. — Pojedź na wyżej położone pola”. Młody David O. McKay spojrzał na wskazane przez ojca pole. Na pierwszych dziewięć ładunków, jakie zebrali, składało się siano o niższej jakości. David wiedział, że jego ojciec zaplanował, by dziesiąty ładunek najlepszego siana został przekazany do magazynu biskupów jako ich dziesięcina. Lecz nie potrafił zrozumieć, dlaczego nie mogli dać Panu takiego samego siana, jakie zebrali.

David odkrzyknął do ojca: „Nie, weźmy takie siano, jakie mamy”.

Ojciec Davida nie odpowiedział. David miał powtórzyć to, co powiedział, kiedy zobaczył, że ojciec wraca i zaczyna iść w jego kierunku. Nagle wietrzyk na polu siana przestał wiać, a słońce zaczęło niemiłosiernie przypiekać. David wytarł pot z czoła i karku. Wiedział, że jego ojciec idzie do niego przez pole nie po to, by poklepać go po plecach za niegrzeczną odpowiedź. Szedł po to, by upewnić się, że David coś zrozumiał.

„Nie, Davidzie — jego ojciec mówił w surowy sposób, a spokój jego głosu sprawił, że David jeszcze bardziej skupił się na jego słowach. — To jest dziesiąty ładunek, a tylko to, co najlepsze, jest wystarczająco dobre dla Boga”. Ojciec Davida z bliska spojrzał w twarz swego syna, by upewnić się, że ten słucha. Następnie odwrócił się i odszedł.

David przełknął gulę, która urosła mu w gardle, a potem skierował zaprzęg na wyżej położone pola. Kiedy załadował skoszone siano na wóz, zaczął zastanawiać się nad tym, czego ojciec chciał go nauczyć. Choć David wiedział, że dziesięcina jest prawem, tak jak posłuszeństwo i ofiara, chciał postawić na pierwszym miejscu swe własne potrzeby. Lecz Bóg powiedział, aby wziąć pierworodne ze stad — najlepsze — i dać Jemu (zob. V Ks. Mojżeszowa 12:6).

„Mój ojciec daje Bogu to, co najlepsze, a my dostajemy to, co najlepsze w drugiej kolejności — pomyślał David. — Być może w taki sposób stawiamy Pana w centrum naszych myśli i naszego życia”.

Czasami David patrzył, jak jego matka płaci dziesięcinę. Zamiast wydać pieniądze na to, czego potrzebowała, a potem mieć nadzieję, że zostanie coś na dziesięcinę, natychmiast wysyłała dziesięcinę biskupowi, a potem gospodarowała tym, co pozostało. Pierwsze i najlepsze zawsze oddawane było Bogu.

David skierował wóz z sianem na piaszczystą drogę wiodącą do magazynu biskupów. Wjechał na podwórko i rozładował siano. Oddanie najlepszego siana Panu było ofiarą dla ojca, ale David wiedział, że jego ojciec chciał jej dokonać. Chciał oddać Panu to, co najlepsze, tak jak Ojciec Niebieski oddał Swego doskonałego Syna za świat.

Kiedy David zawrócił zaprzęg w kierunku domu, spłynęło na niego dobre uczucie. Był zadowolony, że jego ojciec nauczył go prawa dziesięciny. Była to lekcja, którą będzie pamiętać przez całe swe życie.

Zaczerpnięte z: Teachings of Presidents of the Church: David O. McKay (2003), xv. Prezydent McKay (1873–1970) służył jako dziewiąty Prezydent Kościoła od 1951 do 1970 roku.

Obraz

„Płacenie dziesięciny jest dowodem na to, że akceptujemy prawo poświęcenia. Przygotowuje też nas do przestrzegania prawa poświęcenia i innych wyższych praw królestwa celestialnego”.

Starszy Dallin H. Oaks z Kworum Dwunastu Apostołów, „Tithing”, Ensign, maj 1994, 34.