Ngadto sa Pagkahingpit

Sa nagtubo, ako sa kanunay hilig ngadto sa pagkahingpit. Busa sa dihang akong nadawat ang akong patriarchal blessing, usa ka pihong pahimangno ingon og natural: sa paghuman sa mga buluhaton nga gihatag ngari kanako “sa labing maayo sa [akong] abilidad, ngadto sa pagkahingpit.” Sa kaulahian lamang nga ako nagsugod sa pagkaamgo unsa ka gamay ang akong nasabtan sa pagkahingpit—o ang tahas sa grasya.

Niadtong 1998 ako sayong mipauli sa panimalay gikan sa misyon tungod sa problema sa panglawas. Ako mibati og usa ka dakong sala tungod kay ako nagtuo nga wala mahuman ang akong misyon “ngadto sa pagkahingpit.” Dugang niining pagbati sa kapakyasan mao ang walay kasiguroan kabahin sa akong sakit. Kutob karon, ang mga doktor wala pa makaapas niini.

Bisan pa sa mga hagit sa akong panglawas, ako nasayud nga ako kinahanglang mopadayon sa unahan, busa mipalista ako sa usa ka unibersidad aron sa pagpadayon sa akong edukasyon. Human lamang sa unom ka buwan, bisan pa niana, ako mipauli pag-usab sa balay, diha sa kasakit, alang sa dinalian nga pag-opera. Kini dinhi mao ang punto nga ang mga doktor nakadiskubre nga ako adunay sakit nga gi-atake ang parte sa sistema sa akong lawas nga mobatok aron dili ako dutlan og sakit [autoimmune disease].

Samtang ako nagpaayo gikan sa operasyon, ako nagsugod sa pagtrabaho og part-time sa tindahan sa tsokolate diin ako kaniadto mitrabaho isip usa ka tin-edyer. Bisan tuod akong gibuhat ang akong mahimo, ako wala mobati nga ako naninguha og bisan unsang butang nga may bili, ilabi na sa paghuman niini “ngadto sa pagkahingpit.” Ako misugod sa pagtandi sa akong kaugalingon ngadto sa uban, ilabi na ngadto sa akong mga higala kinsa hapit na makahuman sa ilang kurso sa kolehiyo, nag-alagad og mga misyon, o nagsugod og mga pamilya. Ako mibati nga nabiyaan.

Dayon akong nahimamat si Stephanie. Usa ka adlaw siya misulod sa tindahan sa kendi nga nagbutang og gamay’ng itum nga bandana liyok sa iyang ulo. Sa dihang akong gitudlo kaniya ang akong paboritong tsokolate, ako nadani sa pagpangutana kabahin sa iyang sitwasyon. Siya mipahiyom, mitangtang sa iyang gamay’ng bandana, ug, mitudlo sa iyang opaw nga ulo, miingon kanako nga siya nagpa-chemotherapy. Kana nga pagbinayloay mao ang sinugdanan sa usa ka espesyal ug walay tinagoan nga panaghigala.

Si Stephanie moadto sa tindahan kanunay aron malingaw sa usa ka libreng dalit sa tsokolate ug mag-istorya kabahin sa kinabuhi. Akong nasayran nga siya miyembro sa Simbahan ug nga siya nanglimbasog sa espirituhanon ingon man sa pisikal nga paagi. Siya misulti kanako kabahin sa pipila ka pagsukol nga mga pagpili nga iyang gihimo ug kabahin sa iyang mga paningkamot sa paghinulsol. Siya naningkamot nga mabugkos ngadto sa iyang bana sa templo.

Usa ka adlaw ako mipakigbahin og pipila sa akong kaugalingong mga hagit. Ako misalig sa pagsulti kaniya kon sa unsang paagi ako nawagtangan og paglaum tungod sa akong kahimtang. “Ako nagbuhat sa samang butang sa high school,” ako mipasabut. “Ako wala makahuman sa misyon o sa kolehiyo, ug ako wala masayud unsa ang akong buhaton karon.”

Si Stephanie mitubag, “Ngano nga imong humanon ang tanang butang sa kinabuhi sa usa ka piho nga panahon? Nganong dili ka man lamang yanong motrabaho aron molambo?”

Sa unang higayon, ako nakaamgo nga ang mga paningkamot nga akong gibuhat mao na ang akong labing maayo, ug ang akong labing maayo igo na. Ang Manluluwas nahigugma kanako, ug ang Iyang grasya, pinaagi sa Iyang Pag-ula, igo na alang kanako, alang sa akong mga kakulangan. Bisan tuod ako mibati nga ako naghangad ngadto Kaniya sa tanang higayon, hangtud nga si Stephanie mipakigbahin sa iyang panan-aw ngari kanako, ako sa laing paagi wala makakita sa importanteng leksyon mahitungod sa Iyang tahas sa akong kinabuhi.

Ether 12:27 miingon, “Ang akong grasya igo alang sa tanan nga mga tawo nga magpaubos sa ilang mga kaugalingon diha sa akong atubangan, kay kon sila magpaubos sa ilang mga kaugalingon diha sa akong atubangan, ug magbaton og hugot nga pagtuo ngari kanako, niana Ako mohimo sa mahuyang nga mga butang nga mahimo nga malig-on ngadto kanila.” Ingon nga ako nakahimo sa pagpaubos sa akong kaugalingon ug sa pagbaton og hugot nga pagtuo diha sa Ginoo, akong nakit-an sa makadaghan nga Siya sa pagkatinuod naghimo sa mahuyang nga mga butang nga malig-on. Ang akong nagkadako nga pagpamatuod kabahin niini nga kamatuoran nakatabang kanako sa pag-atubang sa akong mga hagit uban sa mas dakong hugot nga pagtuo ug paglaum.

Pipila ka buwan human niadtong inistoryahanay, ako mibiya sa akong natawhang lungsod aron sa pagsugod og bag-ong trabaho ug wala nay komunikasyon sa akong higala. Usa ka adlaw ang akong mama mitawag aron sa pagsulti kanako nga iyang nakit-an ang taho sa pagkamatay [obituary] ni Stephanie diha sa pamantalaan. Ako mipauli aron sa pagtambong sa iyang lubong ug nasayud nga siya nabugkos ngadto sa iyang bana tulo lamang ka semana sa wala pa siya mamatay.

Ang akong kasingkasing nanghupaw sa pagpasalamat nga dihay Stephanie sa akong kinabuhi ug alang sa unsay iyang gitudlo kanako kabahin sa paghuman og hingpit nga buluhaton. Ako wala magkinahanglan kanunay nga mahuman diha-diha dayon. Usahay, kini mao ra ang tanan nga akong mahimo nga yanong hinumduman kanunay ang tumong. Ang pagbuhat sa atong labing maayo diha sa pagpadayon sa unahan—bisan unsa kakusgon ang “atong labing maayo”—OK ra. Ang atong mga paningkamot mahingpit tungod kay ang grasya sa Dios igo alang kanatong tanan (tan-awa sa Moroni 10:32).