Si Handel at ang REGALONG Messiah

Si George Frideric Handel ay tila isinilang na may angking talino sa musika. Noong binatilyo pa lang siya sa Germany, naging mahusay siya sa pagtugtog kapwa ng biyolin at ng organo. Matapos ikatha ang una niyang opera sa Germany, lumipat siya sa Italy, ang sentro ng mga opera sa mundo, upang subukang kumatha ng musika sa estilong Italyano. Doon ay nagtagumpay siya nang kaunti sa pagkatha ng mga opera at chamber music.

Noong 1711, sa edad na 26, nagpasiya si Handel na lumipat sa England, kung saan nagsimulang makilala ang kanyang mga opera at oratorio. Gayunman, sa huling bahagi ng 1730s, hindi gaanong sabik ang mga Briton sa mga operang inawit sa wikang German o Italian; sa halip, mas gusto nila ang mga komedya na tulad ng The Beggar’s Opera. Dahil dito, nahirapan si Handel na bayaran—ang mga pinagkakautangan niya—sa loob ng ilang taon.

Noong 1737, matapos isubsob nang husto ang sarili sa pagkatha ng apat na opera sa loob ng 12 buwan, inatake ang 52-taong-gulang na kompositor, at pansamantalang naparalisa ang kanyang kanang braso. Sabi ng isang doktor sa tapat na sekretarya ni Handel: “Maaari natin siyang mailigtas—ngunit habampanahon nang maglalaho ang kompositor. Sa tingin ko tuluyan nang napinsala ang kanyang utak.”¹

Nilabanan ng kompositor ang nasabing sakit. Sa paglipas ng panahon tumugon ang katawan niya sa paggagamot sa maiinit na bukal sa Aix-la-Chapelle (Aachen, Germany), at nanumbalik ang lakas ng kanyang katawan. Matapos subukan ang kakayahan niyang tumugtog ng organo sa kalapit na katedral, masigla niyang sinabi, “Nakabalik ako mula sa Hades.”²

Nang bumalik siya sa London at muling kumatha ng mga opera, hindi gaanong tinanggap ang kanyang mga katha, at sinimulan na naman siyang habulin ng mga pinagkakautangan niya. Sa kawalan ng pag-asa, naisip niya, “Bakit pa ako binuhay ng Diyos, para lang tulutang ilibing akong muli ng mga kapwa-tao ko?”³ Noong Abril 1741 idinaos ni Handel ang inakala niyang konsiyerto ng pamamaalam. Ginamit niya nang husto ang pagkamalikhain niya. Isinulat ng isang biographer: “Wala nang sisimulan o tatapusin pa. Naharap si Handel sa kawalan.”⁴

Isang hapon sa Agosto ng taon ding iyon, pagbalik ni Handel mula sa mahaba at nakakapagod na paglalakad nalaman niya na iniwan sa kanya ng isang makata at dating katuwang sa musika na si Charles Jennens ang isang manuskrito. Ang libretto na ito ay malayang hinango mula sa mga banal na kasulatan, lalo na sa mga salita ni Isaias, na nagpopropesiya tungkol sa pagsilang ni Jesucristo at naglalarawan ng Kanyang ministeryo, Pagpapako sa Krus, at Pagkabuhay na Mag-uli. Ang katha ay isa sanang oratorio. Dahil sa kanyang mga naunang kabiguan, nangamba si Handel nang simulan niyang basahin ang teksto.

Ang unang mga titik ng manuskrito na “Comfort Ye,” [Inyong aliwin] ang una niyang nakita sa pahina. Pinawi nito ang maiitim na ulap na matagal nang nakalukob kay Handel. Nabawasan ang kanyang kalungkutan at nauwi sa kasabikan ang kanyang interes nang patuloy niyang basahin ang mga pahayag ng anghel tungkol sa pagsilang ng Tagapagligtas at ang mga propesiya ni Isaias tungkol sa Mesiyas, na paparito sa mundo upang isilang na katulad ng iba pang mga sanggol na mortal. Isang pamilyar na himig na dati nang kinatha ni Handel ang dumaloy sa kanyang isipan nang mabasa niya ang “For unto Us a Child Is Born [Sapagka’t sa Atin ay Ipinanganak ang Isang Bata].” Mabilis na pumasok sa kanyang isipan ang mga nota bago pa niya maisulat ang mga ito nang mailarawan niya sa kanyang isipan ang mapagmahal na Mabuting Pastol sa aria na pinamagatang “He Shall Feed His Flock [Kanyang Papastulin ang Kanyang Kawan].” Sumunod ang matinding pagbubunying nakasaad sa “Hallelujah Chorus,” na sinundan ng banayad at sukdulang patotoo ng “I Know That My Redeemer Liveth [Talastas Ko na Manunubos sa Akin ay Buhay].” Ang katha ay maringal na nagwakas sa “Worthy Is the Lamb [Karapat-dapat ang Cordero].”

Matapos ang lahat ng kinatha niyang musika sa buong buhay niya, sa huli ay nakilala si Handel sa buong mundo dahil sa kaisa-isang kathang ito na, Messiah, at malaking bahagi nito ang kinatha sa loob lang ng tatlong linggo noong mga huling araw ng tag-init ng 1741. Nang matapos ang kanyang komposisyon,mapagpakumbaba niyang sinabi, “Dinalaw ako ng Diyos.”⁵ Sasang-ayon dito ang mga taong naaantig ng Banal na Espiritu kapag nadama nila ang malakas na patotoo ng Messiah ni Handel.

Sa mga tumangkilik ng unang pagtatanghal ng oratorio, sinabi ni Handel na ang kikitain nito at lahat ng pagtatanghal ng Messiah sa hinaharap “ay ipagkakaloob sa mga bilanggo, ulila, at maysakit. Nagkasakit na rin ako nang malubha, ngayon ako’y magaling na,” sabi niya. “Nabilanggo ako noon, at ako’y napalaya.”⁶

Kasunod ng unang pagtatanghal sa London ng Messiah, isang manonood ang bumati kay Handel sa napakahusay na “pagtatanghal.”

“Ginoo, dapat akong humingi ng paumahin kung inaliw ko lang sila,” mapagpakumbabang sagot ni Handel. “Gusto ko sanang gawin silang mas mabubuting tao.”⁷

Natapos na rin sa wakas ang walang-tigil na paghahanap niya ng katanyagan, magandang kapalaran, at papuri ng madla—ngunit iyon ay nang matapos lang niya ang pinakamaganda niyang katha para sa mga tagapakinig na kinabilangan ng mga wala na sa mundong ito. Ang mga bagay na pinakamahalaga ay hindi na nakaasa sa mga bagay na hindi mahalaga. Si Handel, ang hindi mapalagay na kompositor, ay panatag na ngayon.