We gingen in gebed

Op een zondag kregen we het prachtige nieuws te horen dat ouderling Carlos H. Amado van de Zeventig op dinsdagavond de leden in onze ring zou komen toespreken. Mijn hele gezin was enthousiast, maar ik maakte me zorgen of we die vergadering wel konden bijwonen.

Als docent moest ik op dinsdagavond lesgeven. Helaas kon ik bijna nooit vrij krijgen. Omdat ik niet precies wist wat ik kon doen om ouderling Amado’s toespraak bij te wonen, gingen we als gezin in gebed, in de hoop dat de Heer een weg voor ons zou bereiden.

De dag voor de conferentie kreeg ik de ingeving om het schoolhoofd te vragen of ik twintig minuten eerder weg kon, zodat ik met mijn gezin naar de bijeenkomst kon gaan. Ik stapte haar kantoor binnen, en voordat ik iets kon zeggen vroeg ze me of ik mijn les op dinsdag twee uur eerder kon beginnen dan normaal. Dat betekende ook dat we twee uur eerder klaar zouden zijn.

Wat een zegen was dat voor ons. We kwamen ruimschoots op tijd voor de bijeenkomst aan, en genoten van de Geest in de tegenwoordigheid van een van de discipelen van de Heer. Ons zoontje van vijf was zelfs in de gelegenheid om ouderling Amado vóór aanvang met een omhelzing te begroeten en even met hem te babbelen. Samen met de andere aanwezigen werden we uitermate opgebouwd door de Geest. Bovendien hebben we als gezin een getuigenis ontvangen dat onze hemelse Vader onze verlangens kent en naar onze gebeden luistert. ◼