Apan Walay Simbahan Dinhi

Atol sa usa ka pagbiyahe sa Mediterranean, makugihon akong motambong og mga miting sa Simbahan kutob sa akong mahimo. Sa Seville, Spain, nangayo ko og tabang sa usa ka receptionist sa hotel, naggamit og lokal nga directory sa telepono, ug sa usa ka lokal nga mapa aron sa pagpangita og lokal nga meetinghouse sa Santos sa Ulahing mga Adlaw. Gisulat nako ang address ug pangalan sa Simbahan sa Spanish. Pagka-Sabado sa gabii nag-ampo ko aron masayran kon unsang oras magsugod ang miting, ug kusog kaayo ang akong impresyon nga kinahanglang maanaa ko didto sa 10:00 sa buntag.

Sa wala pa ko mobiya aron sa pagsimba sa 9:30 sa Dominggo sa buntag, ako nag-ampo pag-usab nga akong makit-an ang meetinghouse. Nagsunod sa akong mapa, nagsugod ko pagmaniubra og usa ka maze sa pig-ot nga mga dalan. Nindot kadto nga kabuntagon. Milabay ako sa mga café ug baligyaanan nga puno sa nag-iyagak nga mga langgam.

Nakaabut ako sa nakabutang nga address apan walay makita nga mora og simbahan. Naglakaw ko sa dalan nga napakyas. Naglibug ug gikulbaan ko, ug hapit na alas 10:00 sa buntag.

Sa wala madugay, nag-ampo ko sa akong Amahan sa Langit: “gimandoan Nimo ako sa pagsimba, ug ania ako dinhi, apan walay simbahan dinhi.”

Diha-diha dayon usa ka tawo nga maayo kaayong nakasinina og amerikana miabut sa may eskina. Mora siya og usa ka miyembro sa Simbahan, ug ako nadasig sa pagpahunong kaniya. Sa mora og makalibug nga paagi, ako siyang giingnan nga ako nangita og simbahan. Naa siyay gisulti nga dili nako masabtan, ug ako naglibug. Busa iyang giablihan ang iyang briefcase, ug nakakita ko og duha ka leather-bound nga basahon nga mora og mga kasulatan. Akong gihatag sa iyaha ang piraso sa papel diin akong gisulatan “La Iglesia de Jesucristo” (Ang Simbahan ni Jesukristo). Siya mipahiyum ug mitudlo kanako sa dalan asa ako gikan, ug kaming duha nanglakaw paingon sa simbahan. Ang building nahimutang sa laing address mga pipila lang ka minuto ang gilay-on ug dili dayon makita kon wala mo kahibalo nga anaa kini didto. Kini nahimutang sa usa gamay nga luna, luyo sa dagko nga mga gate.

Sa meetinghouse akong nahibaloan sa wala madugay nga ang tawo nga mitabang kanako walay lain kon dili ang bishop sa ward ug ang mga miting magsugod sa 10:30 sa buntag. Nakaabut ko nga may sobra pa nga panahon.

Atol sa miting sa pagpuasa ug pagpamatuod sa ward, nadasig ako sa pagpamatuod. Uban sa usa ka misyonaryo nga naghubad sa akong pulong gikan sa English ngadto sa Spanish, nagpamatuod ko ug naghulagway kon sa unsang paagi ang Ginoo nag-andam og paagi alang kanako aron makasimba. Ang bishop dayon mipamatuod ug mipasabut nga kinahanglan niyang mo-parking sa layo nianang buntag, mao nga naulahi siya og gamay kaysa naandan. Sa dihang iya kong nakita, siya naghunahuna nga ako mora og miyembro sa Simbahan, mao nga mihunong siya aron sa pagtabang nako. Siya dayon namulong kabahin sa mga miyembro kinsa nawala sa espirituhanon nga paagi ug miingon nga kinahanglan nato silang tabangan sa pagpangita sa Simbahan.

Sulod sa mga katuigan ang akong panumduman sa mga talan-awon sa Seville nagkawala, apan ang akong panumduman sa pagpangita sa simbahan wala gayud. Kana nga panumduman usa ka pagpamatuod kanako sa dakong gugma sa atong Amahan sa Langit alang kanatong tanan ug nga ang Iyang kamot makita sa akong kinabuhi kon ako lang gyud tan-awon ang tanang butang nga “maayo uban [kanako]” (Mga Taga-Roma 8:28).