De kerstboom

De Tweede Wereldoorlog was nog maar net ten einde, en de meeste mensen in Duitsland hadden erg weinig voedsel of geld. Ik zou een paar weken voor Kerstmis mijn verjaardag vieren. Ik verwachtte geen kerstcadeautjes want hoewel ik een klein meisje was, wist ik heel goed dat onze ouders al moeite hadden om in de eerste levensbehoeften te voorzien. In onze stad hadden er altijd mensen honger. Het was een duistere, verdrietige tijd.

Op de dag dat ik jarig was, kreeg ik tot mijn verrassing en verrukking een prachtig cadeau voorgezet op de keukentafel, een cadeau helemaal alleen voor mij. Het was het mooiste kerstcadeau dat ik had kunnen bedenken: een piepkleine Weihnachtsbaum, een kerstboom. Hij was maar 30 cm hoog en was bedekt met zelfgemaakte piepkleine versieringen van aluminiumfolie. Het aluminiumfolie weerspiegelde het licht in onze huiskamer op een betoverende manier. Toen ik de versieringen goed bekeek, ontdekte ik tot mijn verbazing dat er kleine stukjes gecarameliseerde suiker in zaten. Het leek wel een wonder. Hoe was mijn moeder gekomen aan die kleine kerstboom, aluminiumfolie, en suiker, die moeilijk te krijgen waren?

Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet hoe ze dat wonder tot stand bracht in een tijd waarin die kostbare goederen niet te krijgen waren. Ik koester het in mijn hart als een teken van de grote liefde die mijn ouders voor me hadden, als een symbool van hoop, liefde en de ware betekenis van Kerstmis.

Tijdens de kersttijd hebben we thuis nog steeds een kerstboom, maar nu versierd met elektrische lichtjes en allerlei soorten versieringen. Als we met onze kinderen en kleinkinderen bij elkaar zijn, krijg ik een warm gevoel in mijn hart van de flonkerende lichtjes en de schoonheid van de boom, en denk ik aan een gelukkig gezinsmoment dat ontstond door een piepklein boompje met versieringen van glimmend aluminiumfolie.