Verloren & gevonden

Roberta vindt dat één beslissing vooral opvalt in de reeks gebeurtenissen die ertoe leidden dat ze van het evangeliepad afdwaalde, hoewel enkele andere keuzes haar waarschijnlijk daartoe hadden gebracht. Als tiener bleef Roberta een paar keer thuis uit de kerk om huiswerk te doen. ‘Het is interessant dat het kan beginnen met iets wat aanvankelijk zo onbeduidend lijkt’, zegt ze.

Toen ze een paar weken was weggebleven, was het veel makkelijker om de daaropvolgende week ook niet te gaan. Weken waarin ze slechts sporadisch ging, werden maanden. Toen ze achttien werd, haalden haar vriendinnen haar over om zaterdagavond laat het nachtleven in te gaan, waardoor het nog moeilijker werd om op zondag naar de kerk te gaan. Het bracht haar er bovendien toe om te gaan drinken.

‘Ik wist dat het verkeerd was, maar ik dacht dat ik meteen kon stoppen als ik dat wilde’, zegt ze. ‘Ik probeerde mijn beslissingen te rechtvaardigen.’

Door haar levenswijze kwam ze niet in aanmerking voor de tempel. Maar toen ze Daniel had ontmoet, nam ze hem mee naar het terrein van de Hamiltontempel (Nieuw-Zeeland) en zei dat ze daar wilde trouwen.

‘Ik wist dat ik daarheen wilde’, zegt ze. Maar elke slechte beslissing leek de volgende slechte beslissing makkelijker te maken en haar verder weg te leiden van de bestemming die ze voor ogen had. Al gauw woonden Roberta en Daniel samen.

‘Er was een kloof tussen wat ik wilde — wat ik wist dat goed was — en de beslissingen die ik nam’, zegt ze. ‘Ik leefde bij de dag. Ik legde geen verband tussen mijn dagelijkse beslissingen en waar die toe zouden leiden.’

Maar hoe ver ze ook verwijderd was van haar beoogde doel, Roberta was in de ogen van de Heer niet verloren. Hoewel Daniel en Roberta het destijds niet beseften, had de goede Herder, die was gekomen ‘om het verlorene te zoeken en te redden’ (Lucas 19:10), ze al die tijd gezocht.

De Geest had ingewerkt op Daniel, zoals bij die gelegenheid toen Roberta hem mee nam naar het tempelterrein, en toen Roberta’s vader hun kinderen een naam en een zegen gaf. Ook al waren ze enkele keren verhuisd, bij elke verhuizing kwamen ze de zendelingen tegen, en soms spraken ze met hen over het evangelie.

En toen kwamen ze na een nieuwe verhuizing in 2006 oude vrienden van school tegen, Dan en Lisa Nathan, die actief in de kerk waren. Daniel en Roberta waren binnen de grenzen van hun wijk komen wonen.

Drie weken lang hield Roberta de boot af als Lisa haar uitnodigde om met haar naar de kerk te gaan. ‘Ik wilde geen verantwoording afleggen voor de situatie waarin ik mij bevond’, zegt ze. ‘Maar ik besloot wél dat het goed zou zijn als mijn kinderen naar het jeugdwerk gingen.’

Al gauw ontvingen Daniel en Roberta de zendelingen weer. Daniel begon naar de kerk te gaan, waar een goede leerkracht Evangeliebeginselen het nodige bij hem bereikte. De huisbezoeksters kwamen elke maand. Het echtpaar maakte zelfs kennis met ouderling David A. Bednar van het Quorum der Twaalf Apostelen, die de spreker was tijdens een bijzondere devotional.

Roberta ziet in hun ervaringen aanwijzingen dat haar hemelse Vader ‘een heleboel fijne mensen had voorbereid om ons te helpen’.

Onze hemelse Vader gaf Daniel en Roberta door verschillende gebeurtenissen en mensen kansen om te ‘let[ten] op [hun] wegen’ (Haggai 1:7). Maar ze moesten hun ‘weg aan de Heere toe[vertrouwen]’ (Psalmen 37:5, HSV) om vooruitgang te kunnen maken.

‘Ik wist dat mijn wegen niet altijd zijn wegen waren,’ zegt Roberta (zie Jesaja 55:8–9), ‘maar ik wist niet hoe ik ze met elkaar overeen kon laten stemmen.’

Het keerpunt kwam toen de zendelingen Daniel en Roberta vroegen om te beslissen waar ze in geestelijk opzicht naartoe wilden en wat ze moesten doen om daar te komen.

‘Toen we uiteindelijk besloten dat we daar wilden eindigen waar zijn weg naartoe leidt, keken we wat er nodig was om zijn weg daar naartoe te bewandelen.’

In de daaropvolgende maanden deed Roberta haar best om de slechte beslissingen uit haar leven achter zich te laten en terug te keren naar het pad dat ze meer dan tien jaar daarvoor had verlaten. Zoals ze als tiener van het evangeliepad was afgedwaald door kleine beslissingen, begon Roberta’s terugkeer naar dat pad door dagelijks schijnbaar kleine dingen te doen.

‘Toen ik fundamentele dingen dagelijks probeerde te gaan doen — persoonlijk en gezinsgebed, in de Schriften lezen, de kinderen meenemen naar de kerk, andere mensen zo veel mogelijk helpen — voelde ik dat onze hemelse Vader over ons waakte en dat Hij onze gebeden verhoorde. Ons gezin was gelukkiger’, zegt Roberta.

Door die kleine beslissingen waren Daniel en Roberta klaar toen de grote beslissingen zich aandienden. Ze besloten te trouwen. En bijna een jaar nadat Daniel en Roberta de zendelingen begonnen te ontvangen, leidde hun verlangen om een eeuwig gezin te worden ertoe dat Daniel zich liet dopen.

Uiteindelijk werden Daniel en Roberta twee jaar na hun eerste pogingen om hun leven in overeenstemming te brengen met de toekomst die ze voor ogen hadden in de tempel aan elkaar verzegeld, waarmee Roberta’s jeugddroom in vervulling ging.

Door het plan van onze hemelse Vader krijgen Daniel en Roberta elke dag de kans om een weg te kiezen: hun weg of zijn weg. Het paar is zich nu bewuster van de richting die ze nemen door hun dagelijkse keuzen.

Uit persoonlijke ervaring begrijpen ze hoe makkelijk het is om af te dwalen als je dagelijkse beslissingen neemt zonder te overwegen welke uitwerking die hebben op je eeuwige bestemming. Maar ze zijn ook dankbaar dat ze zelf hebben ondervonden dat er een weg terug is.

‘Ik weet dat de Heer mij liefheeft en dat Hij me terug wil, want Hij heeft ons gezegend met al die mensen die ons onderweg hebben geholpen om terug te keren’, zegt Roberta. ‘Hij is me in al die tijd dat ik niet naar de kerk ging nooit vergeten.’

Dankzij de liefde en het zoenoffer van de goede Herder kan ‘de goddeloze […] zijn weg [verlaten] en de ongerechtige man zijn gedachten en hij bekere zich tot de Here, dan zal Hij Zich over hem ontfermen […] want Hij vergeeft veelvuldig’ (Jesaja 55:7).

Nu probeert het echtpaar Nepia zich te concentreren op hun bestemming. ‘Als je beseft dat er meer aan het leven vastzit dan alleen het heden, doe je andere keuzes’, zegt Daniel.