Een dag van dienstbetoon vieren

Kerkleden in Londen vierden de gelegenheid door Tottenham te helpen opruimen, een stad waar in augustus 2011 rellen waren geweest. In een regionaal park staken vrijwilligers de handen uit de mouwen om onkruid te wieden, bloemenperken aan te leggen en rommel op te ruimen.

Andere leden zetten zich in een kinderverpleeghuis in. Ze maakten tuinpaden weer netjes en het terrein van het opvanghuis uitnodigender voor de kinderen en hun verwanten. Charlotte Illera hielp bij de coördinatie van het project. ‘Het was echt hard werken, maar het gaf ook echt veel voldoening’, zegt ze. ‘Zelfs iets kleins als de vloer aanvegen kan al veel helpen. Je hoeft niet per se ergens een geweldig talent voor te hebben. Gewone kleine dingen betekenen vaak veel voor andere mensen.’

Rudi Champagnie gaf zijn kijk op de inspiratie achter de uitnodiging van het Eerste Presidium om de handen uit de mouw te steken: ‘Ik denk dat deze openbaring bedoeld was om ons dichter tot elkaar te brengen — om de gemeenschap in te trekken, om nieuwe mensen te leren kennen.’ Hij zegt verder: ‘De leden betrokken zien raken bij de gemeenschap is gewoon geweldig. Er zelf bij betrokken zijn is nog mooier. Mijn getuigenis is erdoor versterkt en ik wil graag meer doen.’

Volwassen leiders van de jeugd in de ring Hongkong (China) vroegen het jongerencomité hun eigen dienstbetoonproject te kiezen. De jongeren gingen in hun gebied na waar zoal behoefte aan was en besloten kinderen uit gezinnen met een laag inkomen op een plaatselijke school les te geven. Ongeveer 125 jongelui gaven meer dan 80 schoolkinderen les over talenten ontwikkelen, gezond voedsel bereiden, gezinsbijeenkomsten houden en echte vriendschappen smeden.

‘Het ging hier zeker niet om een kortstondig resultaat’, zegt Anita Shum, jongevrouwenpresidente van de ring. ‘Wat de jongeren met de kinderen hebben gedaan, kan een blijvende uitwerking hebben.’ Ze voegt eraan toe dat de jongeren nu goede herinneringen en ervaringen hebben opgedaan die ze eeuwig tot zegen zullen zijn.

Leden in Accra (Ghana) besteedden hun dag van dienstbetoon aan scholen schilderen, straten en goten schoonvegen, en terreinen rond ziekenhuizen en klinieken opruimen.

Emma Owusu Ansah van de ring Accra-Christiansborg (Ghana) was betrokken bij de planning van hun dag. ‘Als kerkleden samenkomen is dat goed voor de onderlinge band en het maakt gehoorzaamheid aan een beginsel als dienstbetoon een stuk makkelijker’, zegt ze. De leden sloten het project met een getuigenisbijeenkomst af. Zuster Ansah merkt op: ‘Toen ik zo naar de getuigenissen luisterde, besefte ik hoeveel we missen wanneer we anderen niet helpen.’

Toen president Henry B. Eyring, eerste raadgever in het Eerste Presidium, de uitnodiging voor deelname aan de dag van dienstbetoon liet uitgaan, noemde hij de saamhorigheid die de projecten tot gevolg zouden hebben: ‘Een […] evangeliebeginsel dat mij tot leidraad is geweest in het welzijnswerk, is de kracht en de zegen van eensgezindheid. Als we de handen ineenslaan om de behoeftigen te dienen, zal de Heer onze harten verenigen.’¹

Ondanks de regen leverden 1601 heiligen der laatste dagen uit vijf ringen in Córdoba (Argentinië) op een dag in oktober bij elkaar opgeteld 10.234 uur aan dienstbetoon in een verpleeghuis. De leden namen vooraf ingezamelde kleding, voedselwaren en hygiënepakketten mee. Ze verzorgden de tuin, verfden muren en banken, en traden op in talentenshows. Diverse zusters verleenden gratis haar-, voet- en handverzorging.

‘Ik weet dat het project niet alleen hun heeft geholpen, maar mij ook’, zei de veertienjarige Rocío B. na afloop van het project. ‘Ik wist dat ik iets goeds deed en dat mijn hemelse Vader blij met me was.’

Leden uit de ring São Paulo (Brazilië) voelden zich geïnspireerd om suiker, olie, rijst en bonen in te zamelen en het voedsel aan twee liefdadigheidsinstellingen te schenken. Vervolgens brachten ze betrokkenen van de instellingen de basisbeginselen van een voedselvoorraad bij. Andere leden gaven mensen uit de ring en de gemeenschap training op het gebied van scholing, financiën en werk, zodat ze met betere vaardigheden meer kans maken op de arbeidsmarkt.

‘De mensen die we uitnodigden, waren verrukt over het werk dat de kerk deed. Velen kenden ons niet eens, maar hielden er een goed gevoel aan over’, zegt Kátia Ribeiro, een van de leden uit de ring. ‘Onder de leden heerste een gevoel van saamhorigheid en hulpvaardigheid, en de mensen die we konden helpen waren erg dankbaar.’

Leden in Falls Church (Virginia, VS) beleefden vreugde aan de hulp die ze aan twee opvangcentra voor daklozen boden. Onder het schrobben van een muur zei Adeana Alvarez tegen een medelid uit de wijk: ‘Ik heb een frustrerende week achter de rug. Ik kan de frustratie heerlijk op deze muur botvieren! We hebben allemaal wel eens hulp nodig en het is goed om wat voor anderen te doen.’

Een ander lid van de wijk, Anne Sorensen, merkte op: ‘Het is een geweldige manier om bij je eigen gemeenschap betrokken te zijn. Ik besef nu veel beter wat die organisatie allemaal doet. Telkens wanneer ik hier nu langsrijd, denk ik aan de mensen die hier cursussen volgen. Ik hoop dan dat het werk dat we gedaan hebben hun laat voelen dat ze er niet alleen voor staan om een beter leven voor zichzelf op te bouwen.’

Op een basisschool in Tokorozawa (Japan) hielden kerkleden een seminar voor vijftig ouders en leerkrachten over de jaarvoorraad. Vanwege de aardbeving van maart 2011 wilden de mensen uit de buurt graag leren hoe ze zich op natuurrampen konden voorbereiden. In het bijzonder ging de belangstelling uit naar het aanleggen van een voedselvoorraad.

‘Ondanks de grote aardbeving in het oosten van Japan had ik nog niets ondernomen om voorbereid te zijn’, zei een van de deelnemers. ‘Ik ben blij dat ik er wat van heb opgestoken. Ik wil een plek maken voor een voedselvoorraad om mijn dierbare gezin te beschermen.’

Akihito Suda, lid uit de ring Musashino (Japan), merkte dat het licht van Christus de mensen in de gemeenschap raakte toen de leden lieten zien welke voorbereidingen ze hadden getroffen voor noodgevallen. ‘Christus is het licht der wereld’, zegt hij. ‘Zijn leringen verlichten de gemeenschap.’

Kerkleden in Tallinn (Estland) hielpen behoeftige mensen uit de buurt een dag met onderhoudswerkzaamheden aan hun woning. Sommige deelnemers hakten hout en schepten kolen, anderen reinigden tapijt, vervingen gordijnen, wasten ramen en maakten muren schoon.

Maila Chan ging met leden van haar gezin naar een vrouw op leeftijd en hakte hout voor haar. ‘Ik ben als moeder zo blij dat we als gezin zo’n fijne ervaring hebben gehad’, zegt ze. ‘Het is geweldig dat je door anderen te helpen helemaal niet meer aan je eigen problemen denkt. Ik weet dat wij door anderen te dienen louter onze God dienen.’

Margit Timakov merkt ook op: ‘Door mijn eigen taken aan de kant te leggen en mij geheel en al te richten op de hulp aan iemand anders, ben ik gaan inzien welke kracht er werkelijk van offers uitgaat. We hoeven ons niet af te vragen waarom en of we iets anders hadden kunnen doen. We bieden gewoon onze hulp aan. We helpen omdat we om mensen geven. We helpen omdat we Christus’ voorbeeld willen volgen.’

Uit de getuigenissen van wie zich voor hun gemeenschap overal in de wereld hebben ingezet, blijkt dat we door anderen te helpen een sterker getuigenis en een beter gevoel over onszelf krijgen. President Eyring bevestigde dat we gezegend worden voor onze hulpvaardigheid: ‘Namens de Meester dank ik u voor uw werk en uw hulp aan de kinderen van onze hemelse Vader. Hij kent u en Hij ziet uw inspanningen, ijver en offers. Ik bid dat Hij u de zegen verleent om de vruchten van uw arbeid terug te zien in het geluk van de mensen die u hebt geholpen en met wie u namens de Heer hulp hebt geboden.’²