Natuurrampen

In september 2005 was ik als gebiedszeventiger werkzaam in het gebied Noord-Amerika-Zuidwest. Daartoe behoorden delen van de Verenigde Staten zoals Houston (Texas). We kregen de melding dat de orkaan Rita — de krachtigste tornado die naar bekend is ooit in de Golf van Mexico was waargenomen — recht op ons af kwam. Ik kreeg de taak om de hulpacties van de kerk in het gebied te presideren. We vergaderden dagelijks telefonisch met priesterschapsleiders, ringpresidenten, zendingspresidenten, medewerkers van de afdelingen welzijnszorg en humanitaire hulp, en leiders noodgevallenacties. We spraken over allerlei zaken — of het voorraadhuis voor bisschoppen op orde was, waar mensen in het geval van evacuatie opgevangen konden worden en hoe de herstelwerkzaamheden na de storm het beste gecoördineerd konden worden. Het was een goed gecoördineerde actie en een inspirerende ervaring.

Een van de ringpresidenten in het gebied had acht of negen maanden voor de storm het gevoel dat hij de leden van de ring moest aansporen om voorbereidingen te treffen. Hij gaf aan dat hij niet beweerde een profeet te zijn, maar dat de ingevingen van de Geest onmiskenbaar waren. De leden van de ring troffen de basisvoorbereidingen zoals de kerk die voorstelt. Het leven van alle leden van de ring bleef gespaard toen de orkaan huishield. Bovendien waren ze er veel beter aan toe dan anders wellicht het geval geweest zou zijn, omdat ze de nodige voorraden aangelegd en een plan paraat hadden. Ze hadden de waarschuwing van de Geest ter harte genomen.

In ons gezin was ook zoiets gebeurd. Ongeveer drie maanden voor de storm kregen we het gevoel dat we onze generator moesten laten nakijken. Veel mensen in het gebied hebben een kleine generator, zodat ze bij stroomuitval door een storm elektriciteit kunnen opwekken om het voedsel in de koelkast en diepvriezer niet te laten bederven. Toen we onze generator lieten nakijken, bleek dat die niet werkte. We konden hem ruim vóór de storm laten repareren. Ons gezin, leden van onze wijk en mensen uit de buurt maakten uiteindelijk allemaal gebruik van onze generator nadat de orkaan had toegeslagen. De reparatie bleek een grote zegen te zijn.

Dit beginsel van paraatheid geldt voor alleenwonenden en gezinnen. Ouders, u kunt grote invloed op uw kinderen hebben door ze bij de voorbereidingen en de gezinsgebeden om leiding van de Heer te betrekken. Met andere woorden, wanneer u de paraatheid van uw gezin onder de loep neemt, vraag dan zeker in uw gezinsgebed welke voorbereidingen nodig zijn. U kunt deze onderwerpen ook aansnijden op de gezinsavond en ideeën uitwisselen. Voer die plannen vervolgens uit.

Ouders kunnen die leringen per slot van rekening het beste zelf in praktijk brengen. Iemand heeft eens gezegd dat je waarden niet moet ‘aannemen’, je moet ze ‘overnemen’. Ik heb gemerkt dat dit waar is. Als kinderen hun ouders de leiding van de Geest zien zoeken en volgen, leren ze hoe het proces van openbaring werkt.

Toen de storm op ons af kwam, hield de vraag ons bezig of mensen al dan niet uit het gebied geëvacueerd moesten worden. De Geest gaf me te kennen dat ik geen algehele aanbeveling voor het hele gebied moest doen, maar iedere ringleider, iedere bisschap en ieder gezin moest vragen onder gebed de situatie te overwegen en hun eigen inspiratie te ontvangen over wat ze moesten doen. Terwijl de storm naderde bleek ook dat de Geest wist wat voor ieder gezin het beste was.

De leiders in een bepaalde ring wisten bijvoorbeeld dat de orkaan precies door hun gebied zou razen en adviseerden de leden om hun huizen te verlaten. De ringpresident en zijn vrouw trokken tijdelijk bij zijn zus in. De orkaan veranderde vervolgens van koers en kwam wederom in hun richting. Ze waren alsnog in de storm beland!

U vraagt zich misschien af wat die inspiratie dan voorstelde. Maar bedenk eens wat er gebeurde. De ringpresident en zijn vrouw wisten welke maatregelen ze in huis konden treffen in het geval van een orkaan, zijn zus had die kennis niet. Zo waren ze in staat hun familieleden op de storm voor te bereiden. Toen de storm het gebied trof, was de schade dan ook minimaal ten opzichte van wat die anders zou zijn geweest. De Heer had hen geleid in wat ze het beste konden doen.

Wat ons gezin betrof, voelden we dat we niet moesten vertrekken. We bleven dus thuis. We hebben de storm niet alleen veilig doorstaan, maar konden ook andere mensen in de buurt helpen. Sommigen van onze getrouwde kinderen voelden dat ze wel weg moesten gaan, wat ze ook deden. Het volgen van de Geest was ieder gezin, iedere wijk en iedere ring tot zegen.

Goede mensen lijden tijdens rampen soms ook. De Heer neemt niet alle leed weg — dat maakt deel uit van zijn plan. Zo is een ringgebouw in het midden van de Verenigde Staten onlangs door een tornado vernield. Ook het huis van de ringpresident ging door de tornado tegen de vlakte. Hij en zijn gezin raakten al hun aardse bezittingen kwijt. Het ging echter slechts om aardse spullen. Het verlies was heel spijtig, maar het was geen ramp met eeuwige verwoestende gevolgen. Soms is wat we belangrijk vinden helemaal niet zo belangrijk. Dat besef is niet altijd makkelijk te accepteren, maar het is wel waar. En dat inzicht biedt de nodige geruststelling en zekerheid.

In het ergste geval kan iemand door een van die rampen om het leven komen. Dat is erg triest. Maar we kennen de waarheid en weten dat zelfs een dergelijk verlies bij het plan van onze hemelse Vader hoort. We weten waar het leven werkelijk om draait, we weten waarom we hier zijn en waar we heengaan. Dat eeuwige perspectief kan de pijn verzachten. Kennis van het heilsplan neemt de prikkel van de dood weg (zie 1 Korintiërs 15:55).

Lang geleden wisten Sadrak, Mesak en Abednego niet wat er zou gebeuren toen ze in de brandende vuuroven werden gegooid omdat ze weigerden een afgod te aanbidden. Zij zeiden tegen de koning: ‘Onze God […] zal […] ons […] bevrijden; maar zelfs indien niet, […] wij [zullen] uw goden niet vereren’ (Daniël 3:17–18).

Zo waren ook vele pioniers van de herstelde kerk halverwege de negentiende eeuw bereid de Noord-Amerikaanse vlakten over te steken met de kans dat ze onderweg het leven zouden laten. In het Boek van Mormon staat dat goede mensen werden gedood en dat ‘zij gezegend zijn, want zij zijn heengegaan om bij hun God te wonen’ (Alma 24:22).

In beide gevallen trad men de dood met geloof tegemoet. De gemoedsrust die het evangelie hen schonk, nam de prikkel des doods weg. Hoewel het pijn doet om iemand te verliezen van wie u houdt en hoewel de meesten van ons niet graag willen sterven omdat er nog zoveel moois is om voor te leven, is het een feit dat iedereen eens doodgaat. Wanneer u het evangelieplan kent, weet u dat de dood niet het einde van de wereld is. U houdt niet op te bestaan en ook familiebanden kunnen voortduren zelfs nadat ons aardse lichaam in het graf is gelegd. In het eeuwige plan houdt de dood ons niet eeuwig in zijn greep. Ouderling Russell M. Nelson van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft gezegd: ‘We leven om te sterven, en we sterven om weer te leven. Vanuit een eeuwig perspectief is de enige echt voortijdige dood die van degene die niet voorbereid is om God te ontmoeten.’¹ Een eeuwig perspectief maakt deel uit van de gemoedsrust die het evangelie ons kan schenken.

De Heer kent ons. De Heer heeft ons lief. En de Heer wil ons helpen. Er zullen zich rampen voordoen, maar we hoeven er niet bang voor te zijn. Als we om zijn leiding vragen en ernaar willen handelen, zal de Heer ons door middel van de Heilige Geest helpen om ons op natuurrampen voor te bereiden, ze te doorstaan en ze te boven te komen.